του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου
Οι μετανάστες στην Ελλάδα, των οποίων το νομικό καθεστώς δεν αφορά κανέναν πέραν από τις αρχές, είναι, πέρα και πάνω απ' όλα, άνθρωποι - που έχουν φτάσει στα όρια τους. Και αυτό αφορά όλους μας. Είναι μια ανθρωπιστική κρίση που μέρα με την μέρα κορυφώνεται, χωρίς ορίζοντα ειρηνικής επίλυσης της. Και οι αρχές δεν είναι ανθρωπιστικές οργανώσεις.
Δεν βρίσκονται όλοι οι μετανάστες σε αυτή την ακραία κατάσταση επειδή δεν έχουν να φάνε ή δεν βρίσκουν δουλειά. Κάποιοι, θα είχαν να φάνε αν τους πλήρωναν την δουλειά που ήδη έχουν, η οποία, σύμφωνα με δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού, έμπρακτα στηρίζει την Ελληνική οικονομία. Δεν κλέβουν κανενός ντόπιου το μεροκάματο όπως αρέσκονται να λαϊκίζουν επικίνδυνα κάποιοι αγύρτες – κανένας Έλληνας δεν πάει στα χωράφια, κάτω από τον ήλιο, για 16 ώρες την ημέρα, να κοψομεσιάζεται για πενταροδεκάρες, ανασφάλιστος. Ενώ ταυτόχρονα μένει σε συνθήκες που δεν συναντάς ούτε στις πιο άθλιες φυλακές του Τρίτου κόσμου.
Δεν είναι μόνο η αγροτική συγκομιδή που αναβιώνει χάρη στην βάναυση εκμετάλλευση αυτών των ανθρώπων – άπειροι τομείς στην Ελλάδα, ξεχασμένοι εδώ και δεκαετίες, στηρίζονται στα φτηνά και πρόθυμα χέρια των μεταναστών – ειδικά αν παραμένουν απλήρωτοι και δεν έχουν πρόβλημα να φάνε και ξύλο χωρίς να πούνε κιχ. Οι διαφωνούντες, πυροβολούνται. Δηλαδή, ακριβώς όπως στο Άουσβιτς, ακριβώς όπως στην Αμερική πριν την κατάργηση της δουλείας. Θα υπενθυμίσω εδώ ότι χύθηκε πολύ αίμα προκειμένου να σταματήσει τόσο η Ναζιστική θηριωδία του '40, όσο και η Αμερικανική του 1861- δεν «εξατμίζονται» ως δια μαγείας οι παρεκτροπές τέτοιας κλίμακας. Πριν υποχωρήσουν, απαιτούν σκληρές επανακατατάξεις και αλλαγές δομών εξουσίας, είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο.
Δεν μπορούμε να παραμείνουμε απαθείς. Φυσικά, η εξαθλίωση δεν αφορά μόνο τους μετανάστες, αλλά και όλους τους Έλληνες. Όμως, καθώς οι ανώτεροι στην κοινωνική ιεραρχία πιέζουν τους κατώτερους, έτσι μετακυλίεται στους μετανάστες, που είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, το αδιέξοδο της μικρομεσαίας και εργατικής τάξης. Οι πιέσεις γίνονται όλο και πιο σκληρές. Μεροκάματα του τρόμου, δουλέμποροι, εγκληματίες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, κοινωνικός αποκλεισμός. Αποτέλεσμα, οι μετανάστες, στην Ελλάδα, εξοντώνονται.
Όχι όλοι. Συγκεκριμένες φυλές και χρώματα δέρματος χαρακτηρίζονται ανεπιθύμητα από την Ελληνική κοινωνία. Με κριτήρια που δεν είναι πάντα φυλετικά ή εθνικά – ενοχλούν τους ρατσιστές οι Μπαγκλαντεσιανοί και Πακιστανοί, αλλά όχι οι Κινέζοι ή οι Πολωνοί, πόσο μάλλον άλλοι Βορειο-ευρωπαίοι. Η μόνη παράμετρος που παραμένει είναι εκείνη που θέλει τους πιο φτωχούς, να είναι και οι πιο καταπιεσμένοι.
Τι μπορούμε να κάνουμε για το γενικευμένο αυτό κοινωνικό ατύχημα? Όσο είναι ακόμα καιρός, πριν γίνει δυστύχημα.
Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο πέρα από το να τους προστατεύσουμε – επί του πρακτέου, δίνοντας τους στέγη, τροφή, και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Να διεκδικήσουμε την βοήθεια που χρειαζόμαστε ως τοπική κοινωνία εν ώρα έκτακτης ανάγκης. Να επέμβουν ανθρωπιστικές οργανώσεις από όλον τον πλανήτη μέχρι να διευθετηθεί το θέμα όπως αρμόζει σε μια πολιτισμένη χώρα.
Θέλετε να το δείτε ως έκτακτη κατάσταση λόγω ανθρωπιστικής κρίσης? Δείτε το και έτσι. Ζείτε σε μια χώρα όπου αναζητούν καταφύγιο διωγμένοι πληθυσμοί. Στην Αφρική συμβαίνει κάθε μέρα. Τώρα, συμβαίνει και εδώ, και όχι για πρώτη φορά. Το ίδιο συμβαίνει από την Ελλάδα προς την Βόρεια Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία.
Δεν είναι τυχαίο αυτό που συμβαίνει, δεν είναι φυσικό φαινόμενο, ούτε στην Ελλάδα, ούτε πουθενά. Κάποιοι παίρνουν αποφάσεις, κάποιοι δημιουργούν τις ανάγκες που δημιουργούν τις συνθήκες για τις συστημικές δολοφονικές απόπειρες εναντίον μεταναστών, τις απανταχού Μανωλάδες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα, στην Κόρινθο και οπουδήποτε αλλού. Έστω και εκ των υστέρων διαφαίνεται ένα σχέδιο. Ο σκοπός είναι μάλλον απλά γέννημα της συγκυριακής ανάγκης – να περιοριστεί, με το ελάχιστο κόστος, η αναπόφευκτη μετακίνηση πληθυσμών προς την Ευρώπη από τις χώρες όπου επικρατεί πόλεμος ή κάποια άλλη ακραία κατάσταση. Ο τρόπος, είναι η χρηματοδότηση, από την Βόρεια Ευρώπη, που βρίσκεται υπό Γερμανική ηγεμονία, ώστε να υπάρξουν υποδομές για ελεγχόμενες μετακινήσεις πληθυσμών - σε τρίτες ή «φιλικές χώρες». Οι χώρες αυτές, όπως η Ελλάδα, βρίσκονται υπό οικονομική κατάρρευση, και επωφελούνται από τα κονδύλια της Ε.Ε. Υιοθετούν...το ίδιο σχέδιο διαχείρισης που υιοθέτησαν οι Πολωνοί του 1940 εναντίον των Εβραίων. Στην αρχή, τους περιόριζαν σε γκέτο. Μετά σε στρατόπεδα. Την συνέχεια την ξέρουμε όλοι μας. Πόσο θέλουμε να συνεχίσουμε να υποκρινόμαστε ότι δεν ξέρουμε τι συμβαίνει και που οδηγείται η Ελλάδα? Ή μήπως ανάπτυξη σημαίνει να αναλάβουμε τις βρωμοδουλειές που δεν θέλει να κάνει η Βόρεια Ευρώπη προκειμένου να συντηρεί την εδώ και καιρό έκλυτη ευμάρεια της?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου