Γιάννης Μακριδάκης
Ως ασυνήθιστος στην ζωή των πόλεων, παρατηρούσα αυτές τις μέρες διάφορα πράγματα. Ας πούμε τα ΚΤΕΛ, τα οποία διαθέτουν στόλους γερμανικών επιβλητικών υπερσύγχρονων οχημάτων, που έχουν αγοράσει με δαπάνη εκατομμυρίων ευρώ, από δάνεια, και οι ιδιοκτήτες τους αλλά και οι εργαζόμενοι προσπαθούν μέρα προς μέρα να επιβιώσουν κόβοντας εισιτηριάκια στον κάθε χωρικό, μαζεύοντας σπυρί σπυρί τα ευρουλάκια για να τα στείλουν έξω, στις γερμανικές βιομηχανίες και να τους μείνει κάτι να φάνε κι αυτοί.
Παρατηρούσα επίσης κάποιον καθαριστή στο αεροδρόμιο Βενιζέλος (σημειωτέον, εκεί οι ένστολοι καθαριστές, σεκιουριτάδες κλπ είναι πλέον κατά πολύ περισσότεροι από τους πολίτες-πελάτες), ο οποίος γυρνούσε με το καροτσάκι του συνεχώς πάνω κάτω σαν μηχάνημα άψυχο κι άδειαζε τασάκια φορώντας υπερήφανος, και πιθανότατα πολύ ευχαριστημένος που έχει ένα μικρό μηνιάτικο, το γιλέκο της Hochtief.
Μια χώρα εξαρτημένων επιχειρηματιών, μια χώρα εργατών με στολές, με κράνη, με γιλέκα, μια χώρα κοστουμαρισμένων υπαλλήλων και στελεχών απόλυτα εξαρτημένων από τις πολυεθνικές είμαστε εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Χαμογελαστοί δούλοι. Τώρα ξεπουλάμε και τους φυσικούς μας πόρους και τη γη μας, για να μην υπάρχει πλέον καμία πιθανότητα ποτέ να σηκώσουμε κεφάλι. Μια χώρα που θα φοράει γιλέκα αλλά και γραβάτες με φίρμες ξένες στη ράχη και στην πρόσοψη. Τι κατάντια για καθέναν προσωπικά..
Αέρα θέλει η πουτανιά και το μουνί γαμήσι, μου είπε η Μαρία η παλιά, προχθές το πρωί κάνοντας έναν κύκλο χορευτικό με τα χέρια της ολάνοιχτα και το βλέμμα ψηλά κατά τον ουρανό, καθώς με ξεναγούσε στην πάροδο της οδού Μίνωος στα Χανιά, όπου εδώ και δεκαετίες βρίσκονται τα σπίτια με τα κορίτσια.
Την βρήκα στο παλιό καφενείο του Στέλιου, που επί δεκαετίες κι αυτό εξυπηρετεί το προσωπικό της γειτονιάς μα και τους περαστικούς από κει.
Πήγα για επιτόπια έρευνα στα μπουρδέλα των Χανίων όπως καταλάβατε. Λόγω μιας παλιάς συνέντευξης που είχα κάνει σε μια ακόμα πιο παλιά πόρνη, την Μάγια, που άφησε εποχή στα Χανιά κατά τις δεκαετίες του 60 και του 70 αλλά και του 80 ακόμη. Και πήγα να ψάξω τα λημέρια της μιας και βρέθηκα εκεί. Κι έπεσα πάνω στη Μαρία που την είχε προλάβει ίσα ίσα στα τελευταία χρόνια της εργασίας της.
Με πήρε η Μαρία λοιπόν από το χεράκι σαν πρωτάρη έφηβο και με ξενάγησε στη γειτονιά και στα σπίτια της, μιας και τώρα πια είναι μαντάμ κι έχει άλλες κοπέλες στη δούλεψή της.
Ανεβήκαμε παρέα τα σκαλιά πίσω από τις πόρτες που γράφανε Αλέξια και Σοφάκι και μυήθηκα στην ατμόσφαιρα των οίκων ανοχής των Χανίων, είδα κορίτσια, πελάτες και υπηρετικό προσωπικό
Δεν θα σας πω άλλα διότι θα τα γράψω αλλού, ελπίζω. Το μόνο που θα πω είναι ότι έμαθα τα ενοίκια που πληρώνει η επιχειρηματίας μαντάμ, η ίδια με πληροφόρησε γι’ αυτά, και μου πέσανε τα αυτιά. Δυο μικρά διαράκια παλαιάς κατασκευής, όπως όλα τα σπίτια στην περιοχή εκείνη, στην άκρη της παλιάς πόλης, ενοικιάζονται για χώροι εργασίας αγοραίου έρωτα με το ποσό 5.600 ευρώ μηνιαίως 3.400+2.200)!! Ήθελε να μου δείξει και τις αποδείξεις η Μαρία για να πεισθώ διότι είχανε γουρλώσει τα μάτια μου στο άκουσμα του ποσού αλλά δεν την άφησα να ψάξει τους φακέλλους της.
Ιδού λοιπόν η ανάπτυξη και η αύξηση του ΑΕΠ! Κάτι ξέρουν οι Σαμαροκουβέληδες και εκπορνεύουν την Ελλάδα…
Παρατηρήσεις χωρικού 1
Παρατηρούσα επίσης κάποιον καθαριστή στο αεροδρόμιο Βενιζέλος (σημειωτέον, εκεί οι ένστολοι καθαριστές, σεκιουριτάδες κλπ είναι πλέον κατά πολύ περισσότεροι από τους πολίτες-πελάτες), ο οποίος γυρνούσε με το καροτσάκι του συνεχώς πάνω κάτω σαν μηχάνημα άψυχο κι άδειαζε τασάκια φορώντας υπερήφανος, και πιθανότατα πολύ ευχαριστημένος που έχει ένα μικρό μηνιάτικο, το γιλέκο της Hochtief.
Μια χώρα εξαρτημένων επιχειρηματιών, μια χώρα εργατών με στολές, με κράνη, με γιλέκα, μια χώρα κοστουμαρισμένων υπαλλήλων και στελεχών απόλυτα εξαρτημένων από τις πολυεθνικές είμαστε εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Χαμογελαστοί δούλοι. Τώρα ξεπουλάμε και τους φυσικούς μας πόρους και τη γη μας, για να μην υπάρχει πλέον καμία πιθανότητα ποτέ να σηκώσουμε κεφάλι. Μια χώρα που θα φοράει γιλέκα αλλά και γραβάτες με φίρμες ξένες στη ράχη και στην πρόσοψη. Τι κατάντια για καθέναν προσωπικά..
Παρατηρήσεις χωρικού 2
Αέρα θέλει η πουτανιά και το μουνί γαμήσι, μου είπε η Μαρία η παλιά, προχθές το πρωί κάνοντας έναν κύκλο χορευτικό με τα χέρια της ολάνοιχτα και το βλέμμα ψηλά κατά τον ουρανό, καθώς με ξεναγούσε στην πάροδο της οδού Μίνωος στα Χανιά, όπου εδώ και δεκαετίες βρίσκονται τα σπίτια με τα κορίτσια.
Την βρήκα στο παλιό καφενείο του Στέλιου, που επί δεκαετίες κι αυτό εξυπηρετεί το προσωπικό της γειτονιάς μα και τους περαστικούς από κει.
Πήγα για επιτόπια έρευνα στα μπουρδέλα των Χανίων όπως καταλάβατε. Λόγω μιας παλιάς συνέντευξης που είχα κάνει σε μια ακόμα πιο παλιά πόρνη, την Μάγια, που άφησε εποχή στα Χανιά κατά τις δεκαετίες του 60 και του 70 αλλά και του 80 ακόμη. Και πήγα να ψάξω τα λημέρια της μιας και βρέθηκα εκεί. Κι έπεσα πάνω στη Μαρία που την είχε προλάβει ίσα ίσα στα τελευταία χρόνια της εργασίας της.
Με πήρε η Μαρία λοιπόν από το χεράκι σαν πρωτάρη έφηβο και με ξενάγησε στη γειτονιά και στα σπίτια της, μιας και τώρα πια είναι μαντάμ κι έχει άλλες κοπέλες στη δούλεψή της.
Ανεβήκαμε παρέα τα σκαλιά πίσω από τις πόρτες που γράφανε Αλέξια και Σοφάκι και μυήθηκα στην ατμόσφαιρα των οίκων ανοχής των Χανίων, είδα κορίτσια, πελάτες και υπηρετικό προσωπικό
Δεν θα σας πω άλλα διότι θα τα γράψω αλλού, ελπίζω. Το μόνο που θα πω είναι ότι έμαθα τα ενοίκια που πληρώνει η επιχειρηματίας μαντάμ, η ίδια με πληροφόρησε γι’ αυτά, και μου πέσανε τα αυτιά. Δυο μικρά διαράκια παλαιάς κατασκευής, όπως όλα τα σπίτια στην περιοχή εκείνη, στην άκρη της παλιάς πόλης, ενοικιάζονται για χώροι εργασίας αγοραίου έρωτα με το ποσό 5.600 ευρώ μηνιαίως 3.400+2.200)!! Ήθελε να μου δείξει και τις αποδείξεις η Μαρία για να πεισθώ διότι είχανε γουρλώσει τα μάτια μου στο άκουσμα του ποσού αλλά δεν την άφησα να ψάξει τους φακέλλους της.
Ιδού λοιπόν η ανάπτυξη και η αύξηση του ΑΕΠ! Κάτι ξέρουν οι Σαμαροκουβέληδες και εκπορνεύουν την Ελλάδα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου