Ένα ανώνυμο γράμμα ήρθε σήμερα στο inbox μου. Ως γνήσιο τέκνο του Εμπενίζερ Σκρουτζ (πριν τις επισκέψεις κι άλλες γλυκανάλατες σάχλες) προσυπογράφω, δημοσιεύω και κλείνω την πόρτα στη μούρη της, με το στανιό, εύθυμης διάθεσης- με πάταγο. Δώσαμε!
Ένα σχόλιο για τα “δώρα” των γιορτών… και για όσα εν δυνάμει και εν αγνοία βαποράκια επιμένουν, ακόμη και εν κρίση να πουσάρουν, διότι περί πούσινγκ πρόκειται.
Για αυτή την ατελείωτη σαβούρα των χρησίμων-άχρηστων προιόντων που είτε ως γκάτζετ έχουν σχεδιαστεί αυστηρά για να καταναλωθούν σαν δώρα και μαρτυρίες αγάπης προς τον αποδέκτη, είτε σαν κάτι πιό καθημερινό έρχονται απλώς να στοιβαχτούν σε ένα ντουλάπι .
Για όλα αυτά τα προιόντα που η αξία χρήσης τους εξαντλείται στο να φαίνονται διασκεδαστικά την πρώτη μέρα, βαρετά τη δεύτερη, αδιάφορα την τρίτη και που μέσα στο δεκαπενθήμερο μετατρέπονται σε σκουπίδια.
Για τα ελάχιστα δευτερόλεπτα χαμόγελου που ζωγραφίζεται αμήχανα στα πρόσωπα και το ηδονιστικό ερέθισμα που διαρκεί όσο και μια πρέζα πρωινής νικοτίνης.
Για την κυρίζικη αισθητική εμπειρία, του ιδιότυπου καθωσπρεπισμού που επιβλήθηκε ως κυρίαρχη μόδα στο συλλογικό φαντασιακό μιας κοινωνίας έρμαιο πλεον, του “καταναλώνω άρα υπάρχω” …
- Βγείτε έξω στην αγορά να καταναλώσετε, κάντε σόπινγκ θέραπυ να ψυχαγωγηθείτε και να διατρανώσουμε την πίστη μας ότι η ζωή μας και ο τρόπος μας δεν θα αλλάξουν, παρότρυνε ο Μπους τους αμερικάνους καταναλωτές-υπηκόους, λιγη ώρα μετά την σοκαριστική για τις βεβαιότητες τους, επίθεση στους δίδυμους πύργους.
Για αυτήν την αντλία της καπιταλιστικής καρδιάς μιλάμε, την άσκοπη παθολική κατανάλωση, την παγκόσμια επιδημία συλλεκτικής τρέλας, που καθίσταται τόσο φυσιολογική και αυτονόητη από τη διαφήμιση, τους πολιτικούς και την tv, ώστε ουδέ καν αναρωτιόμαστε πως μας συνέβει.
Παράξενα παιχνίδια, πολύπλοκα νέα ηλεκτρονικά, άχρηστα πλεονεσματικά ρούχα, αξίες που προστίθενται απ την υπογραφή στην ούγγια από φίρμες που προσφέρουν πόντους στη συγκρότηση μούρης του κατόχου τους και που η γελοιότητα τους συγκρίνεται μόνο με το εύρος των περιβαντολογικών και ηθικών επιπτώσεων και την εξορία της ματαιότητας.
Αυτή η καταναλωτική έκρηξη όμως δε συνέβη τυχαία.
Παγκόσμιοι κανόνες εμπορίου αναγκάζουν χώρες να συμμετάσχουν στη γιορτή του σκουπιδιού.
Κυβερνήσεις μειώνουν τους φόρους, απορυθμίζουν τις αγορές, αυξομειώνουν τα επιτόκια, όλα για να αυξήσουν την κατανάλωση και η αύξηση της ανισότητας να συνοδεύει την έκρηξη καταναλωτισμού.
Μέρες που ναι, ας κάνουμε μια νέα αρχή.
Ας σταθούμε κριτικά απέναντι στην φρενίτιδα.
Πλάι στους συλλογικούς αγώνες και την αλληλεγγύη, ας καλιεργήσουμε μια νέα αντικαταναλωτική αισθητική.
Θα μας χλευάσουν όπως μας υποτιμούν, εμείς ομως το γνωρίζουμε πως, αυτοί που αντιστέκονται στον κόσμο που τρελαίνεται αποκηρύσσονται ως παλαβοί.
Ναι το ομολογούμε είμαστε θεοπάλαβοι λοιπόν … και λέμε έρχονται γιορτές αλλά και ανεξάρτητα απ αυτό να επιστρέψουμε στις φυσικές ανθρώπινες σχέσεις.
Είναι ότι πιο πολιτικό.
Αυτές τις μέρες θα επισκεφτείτε και θα επισκεφτούμε φίλους και συγγενείς, ας δωρίσουμε μια τούρτα, ένα κέικ η μια μαρμελάδα που φτιάξαμε μόνοι, ένα βιβλίο που αγαπήσαμε, έστω κάτι που πραγματικά χρειάζεται …
Ας πάμε και ένα βήμα παραπέρα, ας απενοχοποιηθούμε με δυο αληθινά στοιχάκια που συντάξαμε, ενα τραγούδι, μιά ζεστή αγκαλιά, ένα φιλί, οτιδήποτε συνιστά πραγματικά έγνοια και δεν υπονομεύει την Ζωή μόνο και μόνο για να φανεί σε κάποιους πως τους νοιάζομαστε.
Ο χρόνος δεν είναι χρήμα …
Ομάδες ενάντια στην καταναλωτική μανία
υγ. το κείμενο συντάχτηκε με αφορμή το παρακάτω άρθρο http://eagainst.com/articles/george-monbiot/
***
για τα διαδικαστικά της ανάρτησης Narrator
http://wp.me/p1pa1c-ifD
http://parallhlografos.wordpress.com/
Ένα σχόλιο για τα “δώρα” των γιορτών… και για όσα εν δυνάμει και εν αγνοία βαποράκια επιμένουν, ακόμη και εν κρίση να πουσάρουν, διότι περί πούσινγκ πρόκειται.
Για αυτή την ατελείωτη σαβούρα των χρησίμων-άχρηστων προιόντων που είτε ως γκάτζετ έχουν σχεδιαστεί αυστηρά για να καταναλωθούν σαν δώρα και μαρτυρίες αγάπης προς τον αποδέκτη, είτε σαν κάτι πιό καθημερινό έρχονται απλώς να στοιβαχτούν σε ένα ντουλάπι .
Για όλα αυτά τα προιόντα που η αξία χρήσης τους εξαντλείται στο να φαίνονται διασκεδαστικά την πρώτη μέρα, βαρετά τη δεύτερη, αδιάφορα την τρίτη και που μέσα στο δεκαπενθήμερο μετατρέπονται σε σκουπίδια.
Για τα ελάχιστα δευτερόλεπτα χαμόγελου που ζωγραφίζεται αμήχανα στα πρόσωπα και το ηδονιστικό ερέθισμα που διαρκεί όσο και μια πρέζα πρωινής νικοτίνης.
Για την κυρίζικη αισθητική εμπειρία, του ιδιότυπου καθωσπρεπισμού που επιβλήθηκε ως κυρίαρχη μόδα στο συλλογικό φαντασιακό μιας κοινωνίας έρμαιο πλεον, του “καταναλώνω άρα υπάρχω” …
- Βγείτε έξω στην αγορά να καταναλώσετε, κάντε σόπινγκ θέραπυ να ψυχαγωγηθείτε και να διατρανώσουμε την πίστη μας ότι η ζωή μας και ο τρόπος μας δεν θα αλλάξουν, παρότρυνε ο Μπους τους αμερικάνους καταναλωτές-υπηκόους, λιγη ώρα μετά την σοκαριστική για τις βεβαιότητες τους, επίθεση στους δίδυμους πύργους.
Για αυτήν την αντλία της καπιταλιστικής καρδιάς μιλάμε, την άσκοπη παθολική κατανάλωση, την παγκόσμια επιδημία συλλεκτικής τρέλας, που καθίσταται τόσο φυσιολογική και αυτονόητη από τη διαφήμιση, τους πολιτικούς και την tv, ώστε ουδέ καν αναρωτιόμαστε πως μας συνέβει.
Παράξενα παιχνίδια, πολύπλοκα νέα ηλεκτρονικά, άχρηστα πλεονεσματικά ρούχα, αξίες που προστίθενται απ την υπογραφή στην ούγγια από φίρμες που προσφέρουν πόντους στη συγκρότηση μούρης του κατόχου τους και που η γελοιότητα τους συγκρίνεται μόνο με το εύρος των περιβαντολογικών και ηθικών επιπτώσεων και την εξορία της ματαιότητας.
Αυτή η καταναλωτική έκρηξη όμως δε συνέβη τυχαία.
Παγκόσμιοι κανόνες εμπορίου αναγκάζουν χώρες να συμμετάσχουν στη γιορτή του σκουπιδιού.
Κυβερνήσεις μειώνουν τους φόρους, απορυθμίζουν τις αγορές, αυξομειώνουν τα επιτόκια, όλα για να αυξήσουν την κατανάλωση και η αύξηση της ανισότητας να συνοδεύει την έκρηξη καταναλωτισμού.
Μέρες που ναι, ας κάνουμε μια νέα αρχή.
Ας σταθούμε κριτικά απέναντι στην φρενίτιδα.
Πλάι στους συλλογικούς αγώνες και την αλληλεγγύη, ας καλιεργήσουμε μια νέα αντικαταναλωτική αισθητική.
Θα μας χλευάσουν όπως μας υποτιμούν, εμείς ομως το γνωρίζουμε πως, αυτοί που αντιστέκονται στον κόσμο που τρελαίνεται αποκηρύσσονται ως παλαβοί.
Ναι το ομολογούμε είμαστε θεοπάλαβοι λοιπόν … και λέμε έρχονται γιορτές αλλά και ανεξάρτητα απ αυτό να επιστρέψουμε στις φυσικές ανθρώπινες σχέσεις.
Είναι ότι πιο πολιτικό.
Αυτές τις μέρες θα επισκεφτείτε και θα επισκεφτούμε φίλους και συγγενείς, ας δωρίσουμε μια τούρτα, ένα κέικ η μια μαρμελάδα που φτιάξαμε μόνοι, ένα βιβλίο που αγαπήσαμε, έστω κάτι που πραγματικά χρειάζεται …
Ας πάμε και ένα βήμα παραπέρα, ας απενοχοποιηθούμε με δυο αληθινά στοιχάκια που συντάξαμε, ενα τραγούδι, μιά ζεστή αγκαλιά, ένα φιλί, οτιδήποτε συνιστά πραγματικά έγνοια και δεν υπονομεύει την Ζωή μόνο και μόνο για να φανεί σε κάποιους πως τους νοιάζομαστε.
Ο χρόνος δεν είναι χρήμα …
Ομάδες ενάντια στην καταναλωτική μανία
υγ. το κείμενο συντάχτηκε με αφορμή το παρακάτω άρθρο http://eagainst.com/articles/george-monbiot/
***
για τα διαδικαστικά της ανάρτησης Narrator
http://wp.me/p1pa1c-ifD
http://parallhlografos.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου