στο χαρτί

Βρισκόμουνα στο δρόμο. Μαζί μου είχα μία βαλιτσούλα με όλα τα απαραίτητα και την τσάντα του laptop. Αν και λεπτή, χωρούσε άνετα δύο βιβλία κι ένα μπλοκ Α4. Κάθισα και άνοιξα το μπλοκ, στο τραπεζάκι μπροστά μου. Διάλεξα στυλό [ναι, κουβαλούσα συλλογή μαζί μου, το συνηθίζω] κι άρχισα να γράφω.

Ημερομηνία [κάποια μέρα του περασμένου Νοέμβρη]
Κάθε που ξεκινάω να γράψω έτσι – με ελεύθερο θέμα – σε χαρτί, ενσαρκώνω τον Winston Smith του 1984. Μπορεί να μην κρύβομαι σε μια εσοχή του τοίχου αλλά „κρύβομαι“ αλλιώς. Πίσω από το ψευδώνυμο ή πίσω από ένα διαχωριστικό που αποτρέπει τους αδιάκριτους λαθραναγνώστες. Επίσης είμαι αρκετά σίγουρη για την ημερομηνία, κι αν έχω αμφιβολίες δεν έχω παρά να τσεκάρω το κινητό μου.

Έχω καλομάθει τόσο πολύ από το ctrl + z (undo) και το edit, ώστε τα αναζητώ και στην εκτός κειμενογράφου πραγματικότητα. Σε κάθε στραβοπάτημα. Απεχθάνομαι τις μουτζούρες και βρίσκομαι αντιμέτωπη με τη σκληρή συνειδητοποίηση πως, στο χαρτί, είτε θα ξέρεις από πριν τί θα γράψεις, είτε θα δυσκολευτείς πολύ να το αλλάξεις.
Διάβασα ότι Δανοί φοιτητές δυσκολεύονται να γράψουν στο χαρτί. Συνηγορώ και συμπάσχω. Εγώ, με τα καλοσχηματισμένα γράμματα και το ακούραστο χέρι, που είχα σημειώσεις αντάξιες γραφείου στενογραφίας και καλλιγραφίας στο πανεπιστήμιο, δυσκολεύομαι πλέον με το χαρτί.

***

Έγραψα κι άλλα, μέχρι που κουράστηκε το χέρι μου και σταμάτησα. Κάποτε έγραφα ώρες ολόκληρες για να κουραστώ, τελείωνα τα μελάνια λες και ήταν τίποτα. Νομίζω πως μάθαινα πράγματα [γραμματική, ξένες λέξεις, μαθηματικά κλπ] γράφοντας. Τα επαναλάμβανα, ξανά και ξανά, επί ώρες. Ήταν ευχάριστη η διαδικασία, το απολάμβανα. Άλλαζα και το γραφικό μου χαρακτήρα, έπαιζα με καλλιγραφία και print.

Σήμερα, διαπιστώνω με φρίκη ότι κουβαλάω επί χρόνια τα ίδια μηχανικά μολύβια και τα ίδια στυλό εδώ και χρόνια. Προχθές πήγα σε ένα μαγαζί για φωτοτυπίες. Περιμένοντας λίγο αμήχανα, σκέφτηκα να αγοράσω μερικές προμήθειες: μύτες για τα μολύβια μου, κανένα μαρκαδοράκι κλπ. Σε άλλες εποχές θα ήταν πραγματική η ανάγκη. Τώρα ήταν περισσότερο κάτι για να αξίζει ο κόπος της κοπέλας που με εξυπηρέτησε.

Το χαρτί με το παραπάνω κείμενο το ανακάλυψα την περασμένη εβδομάδα „πεταμένο“ στην τσάντα μου. Είναι ήδη κιτρινισμένο και έχει φθαρεί. Θα το πετάξω.

Ένα τελευταίο άσχετο σχόλιο:

Θυμάμαι μία „καμπάνια“ το 2007 [εάν δε με απατά η μνήμη μου] με διάφορους ιστολόγους να αναρτούν φωτογραφίες από τα πραγματικά γραπτά τους. Το γραφικό χαρακτήρα τους. Ήθελα πολύ να λάβω μέρος, αλλά προτίμησα να μην θυσιάσω την ανωνυμία μου.

http://esp0ir.wordpress.com/2012/02/04/au-papier/