Γιάννης Μακριδάκης
Η Βολισσός είναι ένας υπέροχος τόπος στην ΒΔ μεριά της Χίου. Έχει γλυκό κλίμα, μεγάλη ηλιοφάνεια, προφύλαξη από τους βόρειους ανέμους λόγω της οροσειράς του Πελινναίου που την σκεπάζει, και πλούτο φυσικών πόρων. Είναι δηλαδή ένας ιδανικός τόπος διαμονής ανθρώπων, τον οποίον φυσικά εγκατέλειψαν οι αυτόχθονες κάτοικοί του οι οποίοι έγιναν μετανάστες, κάτοικοι των άστεων εντός και εκτός της χώρας, και αυτή τη στιγμή τον κατοικούν άλλοι μετανάστες, κυρίως Αλβανοί, κάποιοι μέτοικοι Έλληνες αλλά και λιγοστοί συνταξιούχοι ντόπιοι.
Το σχολείο του χωριού, το πιο απομακρυσμένο σχολείο από την πρωτεύουσα του νησιού είναι ένα πανέμορφο κτίσμα του 1925, που κατασκευάστηκε με προσωπική εργασία των κατοίκων και με χορηγίες της Λονδινείου Επιτροπής Χίων, στεγάζει δε σήμερα το νηπιαγωγείο, το δημοτικό και το γυμνάσιο με λυκειακές τάξεις, που αριθμούν συνολικά κάτω από 50 μαθητές και άρα το μέλλον του δεν είναι καθόλου βέβαιο κατά τα μνημονιακά έτη που διανύουμε και αυτά που έρχονται.
Μια δημοτική αρχή με όραμα θα έβαζε αμέσως μπροστά ένα σχέδιο αναβάθμισης και ανάπτυξης της ΒΔ Χίου με όχημα το σχολείο αυτό και φυσικά με εφόδια τους φυσικούς πόρους και την γεωργική παράδοση της περιοχής.
Η μετατροπή του σχολείου της Βολισσού σε γεωργικό σχολείο όλων των βαθμίδων, το μοναδικό γεωργικό σχολείο του νησιού, ίσως και του Β. Αιγαίου, μπορεί να είναι κατά τη γνώμη μου ένας βασικός άξονας ανάπτυξης του τόπου αυτού αλλά και σωτηρίας του ίδιου του σχολείου από το μνημονιακό λουκέτο που το απειλεί.
Στην Βολισσό, σε κενά ή εποχικά ενοικιαζόμενα σπίτια του χωριού ή σε μαθητική εστία που θα μπορούσε να δημιουργηθεί με μετασκευή του δημοτικού κτιρίου του πρώην δημαρχείου, θα μπορούσαν να φιλοξενούνται όσα παιδιά θα ερχόντουσαν (με κάποια κίνητρα πιθανόν αρχικά) να μαθητεύσουν στο σχολείο αυτό. Επίσης σε υφιστάμενα δημοτικά χωράφια αλλά και σε ιδιωτικά, τα οποία μπορεί να πακτώσει με συμβολικό ενοίκιο ο δήμος υπέρ του σχολείου, μπορούν να γίνονται τα ειδικά μαθήματα, τα οποία θα έχουν εύρος από την επαφή των παιδιών με το χώμα, με το νερό, με τους σπόρους, με τον φυσικό εαυτό τους και τα άλλα φυσικά πλάσματα, μέχρι την καλλιέργεια για παραγωγή τροφής, μέχρι την φυσική καλλιέργεια, την κατανόηση και συναίσθηση του Χάους που ισορροπεί το οικοσύστημα, την αναβλάστηση του τόπου, την απεξάρτηση της ζωής και της παραγωγής από το πετρέλαιο, την μη παραγωγή απορριμμάτων, την φυσική διατροφή, την αλλαγή πορείας από τον καταναλωτισμό προς την μετακαταναλωτική εποχή.
Η πρόταση αυτή που καταθέτω σε γενικές γραμμές, ίσως φαίνεται σήμερα ουτοπική. Είμαι όμως βέβαιος ότι σε πολύ σύντομο χρόνο δεν θα φαίνεται πια έτσι και φυσικά δεν θα είναι, είμαι δε πρόθυμος να την αναλύσω περισσότερο αλλά και να συμβάλλω με όποιον τρόπο μπορώ προς την κατεύθυνση του σχεδιασμού και της υλοποίησής της.
Η Βολισσός είναι ένας υπέροχος τόπος στην ΒΔ μεριά της Χίου. Έχει γλυκό κλίμα, μεγάλη ηλιοφάνεια, προφύλαξη από τους βόρειους ανέμους λόγω της οροσειράς του Πελινναίου που την σκεπάζει, και πλούτο φυσικών πόρων. Είναι δηλαδή ένας ιδανικός τόπος διαμονής ανθρώπων, τον οποίον φυσικά εγκατέλειψαν οι αυτόχθονες κάτοικοί του οι οποίοι έγιναν μετανάστες, κάτοικοι των άστεων εντός και εκτός της χώρας, και αυτή τη στιγμή τον κατοικούν άλλοι μετανάστες, κυρίως Αλβανοί, κάποιοι μέτοικοι Έλληνες αλλά και λιγοστοί συνταξιούχοι ντόπιοι.
Το σχολείο του χωριού, το πιο απομακρυσμένο σχολείο από την πρωτεύουσα του νησιού είναι ένα πανέμορφο κτίσμα του 1925, που κατασκευάστηκε με προσωπική εργασία των κατοίκων και με χορηγίες της Λονδινείου Επιτροπής Χίων, στεγάζει δε σήμερα το νηπιαγωγείο, το δημοτικό και το γυμνάσιο με λυκειακές τάξεις, που αριθμούν συνολικά κάτω από 50 μαθητές και άρα το μέλλον του δεν είναι καθόλου βέβαιο κατά τα μνημονιακά έτη που διανύουμε και αυτά που έρχονται.
Μια δημοτική αρχή με όραμα θα έβαζε αμέσως μπροστά ένα σχέδιο αναβάθμισης και ανάπτυξης της ΒΔ Χίου με όχημα το σχολείο αυτό και φυσικά με εφόδια τους φυσικούς πόρους και την γεωργική παράδοση της περιοχής.
Η μετατροπή του σχολείου της Βολισσού σε γεωργικό σχολείο όλων των βαθμίδων, το μοναδικό γεωργικό σχολείο του νησιού, ίσως και του Β. Αιγαίου, μπορεί να είναι κατά τη γνώμη μου ένας βασικός άξονας ανάπτυξης του τόπου αυτού αλλά και σωτηρίας του ίδιου του σχολείου από το μνημονιακό λουκέτο που το απειλεί.
Στην Βολισσό, σε κενά ή εποχικά ενοικιαζόμενα σπίτια του χωριού ή σε μαθητική εστία που θα μπορούσε να δημιουργηθεί με μετασκευή του δημοτικού κτιρίου του πρώην δημαρχείου, θα μπορούσαν να φιλοξενούνται όσα παιδιά θα ερχόντουσαν (με κάποια κίνητρα πιθανόν αρχικά) να μαθητεύσουν στο σχολείο αυτό. Επίσης σε υφιστάμενα δημοτικά χωράφια αλλά και σε ιδιωτικά, τα οποία μπορεί να πακτώσει με συμβολικό ενοίκιο ο δήμος υπέρ του σχολείου, μπορούν να γίνονται τα ειδικά μαθήματα, τα οποία θα έχουν εύρος από την επαφή των παιδιών με το χώμα, με το νερό, με τους σπόρους, με τον φυσικό εαυτό τους και τα άλλα φυσικά πλάσματα, μέχρι την καλλιέργεια για παραγωγή τροφής, μέχρι την φυσική καλλιέργεια, την κατανόηση και συναίσθηση του Χάους που ισορροπεί το οικοσύστημα, την αναβλάστηση του τόπου, την απεξάρτηση της ζωής και της παραγωγής από το πετρέλαιο, την μη παραγωγή απορριμμάτων, την φυσική διατροφή, την αλλαγή πορείας από τον καταναλωτισμό προς την μετακαταναλωτική εποχή.
Η πρόταση αυτή που καταθέτω σε γενικές γραμμές, ίσως φαίνεται σήμερα ουτοπική. Είμαι όμως βέβαιος ότι σε πολύ σύντομο χρόνο δεν θα φαίνεται πια έτσι και φυσικά δεν θα είναι, είμαι δε πρόθυμος να την αναλύσω περισσότερο αλλά και να συμβάλλω με όποιον τρόπο μπορώ προς την κατεύθυνση του σχεδιασμού και της υλοποίησής της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου