Σήμερα βρήκα έναν ηλίανθο να έχει φυτρώσει στην άκρη του τσιμεντόδρομου που περνάει έξω από τον αγρό μου. Τον έπιασε το μάτι μου καθώς περπατούσα και στάθηκα εκεί και τον κοίταζα χαμιγελώντας. Ποιος ξέρει πώς βρέθηκε εκί στην άκρη ο σπόρος, προφανώς από τους ήλιους που είχα πέρσι το καλοκαίρι μέσα στο χωράφι, γλύτωσε από πουλιά και διάφορα ζούδια, δεν σάπισε από τις υγρασίες του χειμώνα αλλά παρέμεινε και περίμενε εκεί ζωντανός μέσα στο λασπόχωμα ώσπου οι συνθήκες έγιναν κατάλληλες για να φυτρώσει.
Επειδή λοιπόν μου φάνηκε πολύ μάγκας και επειδή μου χάρισε μιαν όμορφη στιγμή έκπληξης, είπα να τον προφυλάξω από ενδεχόμενο τσαλαπάτημα κάποιου διερχόμενου από τον στενό αυτό αγροτόδρομο οχήματος. Δεν θέλησα να τον μεταφυτεύσω μέσα στον χωράφι μου, αφού εκεί γούσταρε να φυτρώσει, εκεί πρέπει να μείνει, έτσι σκέφτηκα αν και το χώμα ίσως να μην είναι πολύ σε αυτό το σημείο για να αναπτύξει ριζικό σύστημα αφού ο δρόμος είναι τσιμέντινος. Τον άφησα όμως και δεν θα τον μεταφυτεύσω, θα βρει νομίζω τον δρόμο του. Έφτιαξα λοιπόν ένα κόκκινο σημαιάκι και το έστησα πλάι του να προειδοποιεί τους οδηγούς και τους πεζοπόρους για την ύπαρξή του.
Ο ηλίανθος του δρόμου θα γίνει λοιπόν ένα ακόμη στοιχείο παρατήρησης για την περίοδο του επερχόμενου θέρους. Αυτά τα λεγόμενα μικρά και ταπεινά ζητήματα, η παρατήρηση των φυτών, η λεπτομερής δια χειρός περιποίησή τους, η τροφοσυλλογή, αποτελούν τον χυμό της ζωής.
Γιάννης Μακριδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου