ΑΝΝΑ ΣΑΛΒΑΝΟΥ
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα πραγματοποιούν κάθε χρόνο τις συναντήσεις τους στη Λίμα, προκειμένου να «διευθετήσουν» τη φτώχεια και τις αυξανόμενες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες. Αυτά βέβαια από την πλευρά του τείχους που βρίσκονται οι πλούσιοι. Αν σηκώσουν το βλέμμα τους προς τους λόφους της πόλης, θα δουν ένα τείχος 3 μέτρα σε ύψος με συρματόπλεγμα στην κορυφή.
Το τείχος χωρίζει τους ανθρώπους που ζουν σε συνθήκες απόλυτης ανέχειας, χωρίς ρεύμα και πόσιμο νερό, από τους πλούσιους της πόλης. Στην περιοχή Nueva Rinconada, το να μείνεις ζωντανός σε μια φαβέλα κοστίζει πολύ ακριβά. Το νερό, για παράδειγμα, που μεταφέρεται σε πλαστικά ντεπόζιτα από φορτηγά, κοστίζει περίπου 25 ευρώ το μήνα και κάποιες φορές, άλλα απαραίτητα αγαθά θυσιάζονται για χάρη του.
Οι ανισότητες υπάρχουν και μέσα στην ίδια την παραγκούπολη. Για εκείνους που ζουν πιο πάνω στο λόφο, το νερό κοστίζει περίπου 3 φορές περισσότερο, ενώ χρειάζεται να το κουβαλήσουν με τα χέρια, αφού τα φορτηγά δε φτάνουν μέχρι εκεί.
Ένας πλούσιος πληρώνει λιγότερα για να επιβιώσει εδώ. Η διεθνής οργάνωση Oxfam υπολογίζει ότι ένας φτωχός στη Λίμα πληρώνει 10 φορές πιο ακριβό το νερό από κάποιον που ζει σε μια εύπορη, αστική περιοχή.
Τα χρήματα βέβαια είναι μόνο μέρος του κόστους «ζωής», αφού ένας κάτοικος επιβαρύνεται από τις ατέλειωτες ώρες αναμονής στην ουρά για τη διανομή νερού, τη μεταφορά του από τους ίδιους στα σπίτια τους με τα χέρια τους, αλλά και τα σοβαρά προβλήματα υγείας εξαιτίας της έλλειψης σύγχρονου συστήματος ύδρευσης.
Οι φυσικές καταστροφές, σεισμοί ή πλημμύρες συμπληρώνουν τα προβλήματα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπος ο φτωχός πληθυσμός του Περού, ο οποίος έτσι κι αλλιώς ζει αποκλεισμένος στην «ατυχή» πλευρά του τείχους της ντροπής.
[Πηγή: www.doctv.gr]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου