Τρέχουν στις τηλεοθόνες οι εικόνες του παγκοσμίου πρωταθλήματος στίβου. Αδύνατον να μην δω την τελειότητα των χειρονομιών, την ένταση των κορμιών, την ολοκληρωτική αυτοσυγκέντρωση αυτού που υπέφερε χρόνια προπονήσεων και παραιτήσεων γι αυτή την στιγμή.
Γυναίκες και άνδρες στο αποκορύφωμα της φυσικής φόρμας, που αγκαλιάζονται δίχως προβλήματα αντιπαλότητας, δίχως να δίνουν σημασία στις διαφορές του χρώματος στο δέρμα (στην Αϊτή, την περίοδο της εξέγερσης του 1803, απαριθμούνταν επίσημα 64, όλες αυστηρότατα ρατσιστικές οι μεν προς τις δε….), σε σημείο να αντηχεί χαστούκι στο πρόσωπο η εισβολή των τηλεειδήσεων που μας δείχνουν πνιγμένα κορμιά ή να ασφυκτιούν στα καμιόνια, σε πολλές αποχρώσεις του χρώματος (λευκών συμπεριλαμβανομένων, διότι ιρακινοί, κούρδοι, σύριοι, κλπ, κατά βάθος είναι ινδοευρωπαίοι όπως εμείς »αυτόχθονες» ιταλοβλάκες… ή ελληνοβλάκες, θα έλεγα εγώ ο μεταφράζων).
Ο πραγματικός κόσμος όπου κατοικούμε είναι πολύ λιγότερο πολιτισμένος. O »συναγωνισμός» πολύ λιγότερο ευγενής, διότι το διακύβευμα δεν είναι ένα μετάλλιο (και μια οικονομική ηρεμία που μπορεί να φτάσει μέχρι τον αληθινό πλουτισμό), όμως το mors tua, vita mea, ο θάνατός σου η ζωή μου. Φτιαγμένος από χώρους, πεποιθήσεις, σύνορα, που θα ήθελαν να διαιωνιστούν.
Ζούμε σε κόσμο όπου εμπορεύματα και κεφάλαιο »πρέπει» να κυκλοφορούν ελεύθερα, υπό την προϋπόθεση πως δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο τα ανθρώπινα όντα. Εκτός εάν έχουν ένα πορτοφόλι αρκετά γεμάτο. Η παγκόσμια αδελφοσύνη των σπορ συχνά είναι αυθεντική και ως εκ τούτου πανέμορφη; όμως σκεπάζει μια παγκόσμια πραγματικότητα αντίθετη. Που πρέπει να ξεπεραστεί δια συγκρούσεων.
Κοιτάζουμε τους αθλητές να τρέχουν σε μια πίστα τέλεια, ακόμη και όταν είναι σπαρμένη από εμπόδια πειθήνια πάντως να υπερπηδηθούν, δίχως συνέπειες. Και, χάρη στην εκλεκτή εργασία του Riccardo Gazzaniga, μπορούμε να θυμηθούμε έναν μικρό ήρωα αντιρατσιστή και λευκό, «νορμάλ» μέχρι το επίθετό του, που συνεθλίβη ανάμεσα στους δυο ισχυρούς μαύρους που με σφιγμένη την γροθιά διασπούν τις υποκρισίες του αληθινού ρατσισμού και του ντε φάκτο apartheid. ο Peter Norman, το κουράγιο μιας φυσικής χειρονομίας, στην μέση μιας μάχης, σε μια χώρα όπου η αστυνομία – τότε όπως και σήμερα – σφαγίαζε φοιτητές και αντιφρονούντες – και σε ένα αθλητικό σύστημα εξουσίας και διεφθαρμένο μέχρι το μεδούλι, επιλέγοντας την σωστή πλευρά και πληρώνοντας το αντίτιμο.
*****
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
Μικρή συντακτική πρόσθεση: όποιος δεν μετανιώνει, ζει εκατό χρόνια…
_______________
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου