Ακραία φυσικά φαινόμενα

Έχει γίνει πλέον νομίζω σαφές όλα αυτά τα χρόνια ότι οι ανόητες και κυνικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές του καταναλωτισμού, που γέννησαν την οικονομική κρίση και που δήθεν προσπαθούν να την εξουδετερώσουν, παρουσιάζονται στις κοινωνίες και ενίοτε εκλαμβάνονται από αυτές, περίπου ως ακραία φυσικά φαινόμενα, τα οποία ενσκήπτουν ξαφνικά απειλώντας τη ζωή των πολιτών. Οι δε πολιτικοί, οι οποίοι σχεδιάζουν και εφαρμόζουν τις πολιτικές αυτές, αυτοπροβάλονται ως άμοιροι ευθυνών και ως να μην έχουν άλλη επιλογή από το να παραδίδουν στην εξαθλίωση, στο θάνατο και στη λήθη όποια μέλη των κοινωνιών δεν έχουν πια “δυνάμεις” για να αντεπεξέλθουν στον αγώνα “επιβίωσης” απέναντι στις “θεομηνίες” αυτές, προχωρώντας οι ίδιοι εμπρός και λαμβάνοντας συνεχώς νέα μέτρα προς αντιμετώπιση των “ακραίων φυσικών φαινομένων”, για να “διασώσουν” όσους ακόμη έχουν “αντοχές” και φυσικά την “πατρίδα”. Στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να καθιζάνουν ελεγχόμενα την οικονομική πυραμίδα συνθλίβοντας τη βάση της για να σταθεί η κορφή της ασφαλέστερα, εκποιώντας ταυτόχρονα τον διαρκή τους πλούτο των φυσικών πόρων. Όλο αυτό όμως το παρουσιάζουν με μια εσάνς φυσικής νομοτέλειας, ίσως δε να είναι οι ίδιοι τόσο ανόητοι δούλοι του χρήματος και της ματαιοδοξίας τους ή τόσο πλανεμένοι και παραμορφωμένοι από τις οικονομικίστικες σπουδές και θεωρίες τους, που το πιστεύουν κιόλας.


Εξ αυτού γίνεται απόλυτα εμφανές πια ότι ζούμε ως ανθρωπότητα αναπτυγμένων καταναλωτών σε ένα παράλληλο του οικοσυστήματος σύμπαν, το οποίο κατασκευάσαμε σιγά σιγά με τα χρόνια γύρω μας, ενταχθήκαμε και κλειστήκαμε ερμητικά μέσα του, σχεδόν μεταλλαχθήκαμε και φτάσαμε έτσι στο σημείο να το θεωρούμε πλέον ως φυσικό, αν και κατά βάθος νιώθουμε και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι εντός του εμείς οι ίδιοι κάποτε ορίσαμε αφύσικα τα πάντα.Τον άνθρωπο τον ορίσαμε ως άτομο ανταγωνιστικό και καταναλωτή, τον βιότοπό του ως οικόπεδο, τους φυσικούς πόρους γύρω του ως χρήμα και την ανάπτυξη ως απομύζηση του οικοσυστήματος, αφανισμό και αυτοκαταστροφή.

Όλη αυτή όμως η προσωπική και η συλλογική μας διαδρομή προς την ευτέλεια, κι όλες αυτές οι παρανοϊκές πολιτικές (τις οποίες υιοθέτησαν όσοι ήσαν έτοιμοι από καιρό να τις υπηρετήσουν προς όφελος των “Αγορών”, μα και οι όψιμοι υπηρέτες τους, εκείνοι που εμφανίστηκαν ενδεδυμένοι την προβιά συστημικού αριστερού και πρέσβευαν κι αυτοί τα ίδια στην ουσία τους, στο όνομα όμως του “Λαού”, αλλά δεν ντράπηκαν καθόλου να εκχυδαϊστούν μόλις πήραν τα σκήπτρα και να γίνουν όμοιοι απολύτως με τους προηγούμενους), έχουν και τα καλά τους.

Διότι ακριβώς απέδειξαν την πλάνη μας, που εκφράζεται με την ανάθεση της ευθύνης μας δεξιά κι αριστερά και διότι αναδεικνύουν διαρκώς στα μάτια ολοένα περισσότερων ανθρώπων πού βρίσκεται το αίτιο του προσωπικού του καθενός από εμάς αδιεξόδου, άρα και του συλλογικού μας, του συστημικού. Στο ότι θεωρούσαμε ως φυσικό το τεχνητό, ως συνύπαρξη τον ανταγωνισμό, ως πλούτο τα κουπόνια και ως όλον το υποσύνολο.

Σπουδαία λοιπόν για την πορεία μας προς την συνειδητότητα η ιστορική συγκυρία την οποίαν διερχόμαστε αφού, ως γνωστόν, μόλις κατανοήσουμε και νιώσουμε το πρόβλημα σε βάθος, η λύση έρχεται, ως δια μαγείας, πάντοτε από μέσα μας.

Δημοσιεύτηκε την Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου στο ΤΡΡ