Γράμμα στον Αλέξη

Γράμμα στον Αλέξη

Δε σε θεωρώ απατεώνα, ούτε ψεύτη, ούτε αλήτη, ούτε ακριβώς λαοπλάνο. Ίσως έχεις λίγο απ’ αυτά, αλλά κατά βάθος, θεωρώ, είσαι έντιμο παιδί. Το πρόβλημά σου είναι άλλο.

Το πρόβλημά σου είναι ότι έπαθες εκείνο ακριβώς που φοβόσουν μην πάθεις: φοβήθηκες. Φοβήθηκες ως το κόκκαλο.

Σε φοβίσανε ως εκεί που δεν πάει άλλο. Σε κάνανε να χεστείς απάνω σου.

Κι αυτό που αποφάσισες την κρίσιμη στιγμή να κάνεις δείχνει ένα ανιδιοτελές ενδιαφέρον για τους συμπολίτες σου. Το πιστεύω αυτό. Και γι’ αυτό σε κατανοώ και σε συμπονώ.

Δεν ξέρω τι θα έκανα εγώ στη θέση σου. Κι όποιος πει ότι ξέρει μάλλον λέει ψέματα. Το μόνο που με σώζει είναι ότι δε θα επέλεγα ποτέ να βρεθώ στη θέση σου.

Ωστόσο, είσαι ακόμα σ’ αυτή τη θέση και προσπαθείς να γίνεις ηγέτης. Ο δρόμος είναι ακανθώδης, για να μη πω ναρκοθετημένος.



Η αλήθεια είναι ότι δείχνεις μεγάλη ανθεκτικότητα στις αναποδιές, τις τρικλοποδιές και το ξύλο.

Αν όμως μου έλεγαν να ποντάρω στην ομάδα σου, μάλλον δε θα το έκανα. Δε με πείθεις ότι έχεις ένα στρατηγικά άρτιο πλάνο να τη φέρεις στους πάντες, ακόμα και στους δικούς σου.

Ότι θα κάνεις την ανατροπέλα τη γιγάντια και όλοι θα τρίβουν τα μάτια τους. Θα έλεγα ότι πιθανότατα έχεις διαλέξει στρατόπεδο και είναι εκείνο του προσκυνητή.

Έκανες κι εσύ το τεράστιο λάθος να πας ενάντια στη βούληση του λαού, η οποία μάλιστα βούληση αυτή τη φορά ήταν και αρκετά προωθημένη και αποφασιστικά έτοιμη για πολλά ενδεχόμενα.

Γιατί κώλωσες, μωρέ μαλάκα;

Ο κόσμος ήταν προετοιμασμένος για μάχη. (Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και πολύ σίγουρος γι’ αυτό, αλλά ας το πω για χάρη της κουβέντας. Μένει να φανεί άλλωστε για τι ακριβώς είναι έτοιμος ο κόσμος.)

Μην παραπλανάσαι ότι και καλά είσαι λαοφιλής. Οι πολίτες είναι σαστισμένοι από το ακροβατικό σου και τη «λυπητερή» που τους ήρθε.

Μόλις συνέλθουν, και θα συνέλθουν γρήγορα, θα ζητάνε το κεφάλι σου σε πιατέλα, γαρνιρισμένο με λαχανάκια Βρυξελλών.

Και τότε όχι ελικόπτερα, όχι τρένα και αεροπλάνα, ούτε διαστημόπλοια δε θα σου φτάνουν για να φύγεις μακριά.

Εκτός αν… σχηματίσουν κυβέρνηση οι Χρυσαυγίτες με τη Ν.Δ. του Βορίδη και τότε πρέπει να πάρουμε κι εμείς τα διαστημόπλοια και να κινήσουμε κατά Σείριο μεριά.

Μπρρρ! Ανατρίχιασα και μόνο που το ξεστόμισα.

Λοιπόν, Αλέξη, έκανες ένα μοιραίο λάθος, και όσο περνούν οι μέρες, μου γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο.

Δεν είναι τόσο ότι πήγες ξεβράκωτος στ’ αγγούρια, νομίζοντας ότι φοράς το τσίγκινο σωβρακάκι που σε κάνει άτρωτο και… αδιάβλητο.

Δεν είναι τόσο ότι είπατε πολλά, πάρα πολλά, βρε παιδάκι μου, κι εσύ και οι δικοί σου (τόσο εντός όσο κι εκτός).

Ίσως δεν ξέρατε την παροιμία του λαού και να το καταλάβω: «τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι».

Αλλά δε μας γλυκάνατε καθόλου, ρε μάγκες.

Τέλος, δεν είναι τόσο που πίστεψες ότι θα σου στρώσουν ροζ χαλί για να σε υποδεχτούν, ενώ εκείνοι σε βάψανε στο ροζ το γουρουνί και σε πήγαν ντουγρού για σφαγή.

Εννοείται, Αλέξη, ότι οι νεοφιλελεύθεροι και οι οικονομικοί δολοφόνοι κάνουν αδίστακτα τη δουλειά τους, και η δουλειά τους είναι να κερδίζουν εις βάρος των αδύναμων.

Τόσο απλό. Έχει αποδειχτεί άπειρες φορές, και μάλιστα όχι μόνο απέναντι σε κυβερνήσεις που έχουν και ριζοσπαστικές διακηρύξεις, για τα δικά τους τουλάχιστον δεδομένα.

Εσύ; Εσύ ήσουν μπουκίτσα λαχταριστή. Εκτός από δουλειά, ήσουν και απόλαυση.

Αγγλιστί: business or pleasure? Both, απάντησαν εκείνοι.

Λοιπόν, να μη μακρηγορώ. Το μοιραίο σου λάθος ήταν ότι την κρίσιμη στιγμή έχασες την ακοή σου.

Κι η στιγμή ήρθε στις 5 Ιουλίου του 2015.

Τότε ο λαός, που είναι η δύναμή σου και το αληθινό σου αφεντικό, ζήτησε να πάει ένα βήμα παραπέρα.

Πιθανόν, πιθανότατα, χωρίς να γνωρίζει τις συνέπειες της παράτολμης απόφασής του.

Χωρίς να γνωρίζει ότι θα τον πίναμε όλοι ομαδικά, σαν τις ομαδικές απολύσεις που υπέγραψες ένα πράγμα.

Ζήτησε όμως να δει τι έχει πίσω απ’ την κουρτίνα. Τον Μίστερ Ζονκ ή το δωράκι;

Αίμα, λέω εγώ ότι θα είχε. Κι εκεί σε καταλαβαίνω που διάλεξες την άνευ όρων παράδοση.

Αλλά διάλεξες κάτι άλλο από αυτό που σου ζήτησε το αφεντικό σου ο λαός.

Κι αυτό δε θα στο συγχωρέσει.

Δεν φοβάσαι μόνο εσύ. Όλοι φοβούνται.

Κανείς δε θέλει να χάσει έστω και μια επίφαση ασφάλειας, μια ψευδαίσθηση ομαλότητας, ή ακόμα και την ίδια του τη ζωή.

Όμως αναρωτιέμαι, αυτό ακριβώς δε συμβαίνει εδώ και πέντε χρόνια; Υπάρχει ασφάλεια; Υπάρχει ομαλότητα; Ζωές δεν χάνονται χιλιάδες λόγω της Στέρησης (Austerity) και της Ένδειας;

Για να μη σου πω ότι με το σχέδιο που έχεις δρομολογήσει (αν και δεν πιστεύω ότι θα εφαρμοστεί μέχρι τέλους) απλά καθυστερείς το αναπόφευκτο.

Λύση στο δράμα που εκτυλίσσεται θα υπάρξει με απόλυτη βεβαιότητα. Και σύντομα.

Και θα είναι λύση προσωπική, του καθενός και της καθεμίας, και συλλογική, ενός ολόκληρου λαού.

Δεν είμαι προφήτης κι ούτε θέλω να γίνω. Απλά, περιμένω υπομονετικά και νηφάλια.

Ενισχύω και αναβαθμίζω την ιδιότητά μου του πολίτη και μυρίζω τι φέρνει ο αέρας.

Μην είναι το σφαγμένο γουρουνάκι που λέγαμε πριν;

Μην είναι οι εξατμίσεις από τα διαστημόπλοια; Μην είναι το αίμα; Ή ο λυγμός του χορού λίγο πριν από την Κάθαρση;

Εδώ είσαι κι εδώ είμαι. Θα ξέρουμε λίαν συντόμως πώς τελειώνει η τρομωδία.

Στέφανος Κ.

(Αγαπητέ φίλε, ο Τσίπρας ήθελε να γίνει πρωθυπουργός. Με κάθε τρόπο. Έγινε. Τώρα θέλει να παραμείνει πρωθυπουργός. Ένας τρόπος υπάρχει: να υποκύπτει διαρκώς. Να γίνει η τέλεια μαριονέτα. Λέτε πως δεν ξέρετε τι θα κάνατε στην θέση του Τσίπρα. Ξέρετε, υπάρχει και η παραίτηση. Παραίτηση, ενημέρωση πολιτών και διεθνούς κοινής γνώμης για τον εκβιασμό, και πάλι εκλογές. Εγώ λέω ότι ο Τσίπρας θα έπαιρνε 70%. Αλλά ο Τσίπρας υπέκυψε στον πρώτο εκβιασμό, ξέροντας πως θα υποκύψει και σε όλους τους επόμενους. Άρα, κάτι άλλο συμβαίνει. Συμβαίνει αυτό που εγώ ήδη ξέρω και πολλοί πολίτες θα αντιληφθούν σε λίγους μήνες. Υπομονή. Να είστε καλά.)

Εγραψε:
Pitsirikos