A Country Full of Gold
Ένας λαός που μεγάλωσε με χρυσά κατορθώματα ντοπαρισμένων ολυμπιονικών, χρυσές νίκες σε θλιβερά πανηγύρια που τον έκαναν να ξεχυθεί στους δρόμους, χρύσες σελίδες που γράφονταν κάθε τόσο και τον γέμιζαν εθνική υπερηφάνεια, έρχεται ξαφνικά αντιμέτωπος με την κρίση. Μέσα σ'αυτήν, οι Έλληνες συνεχίζουν να αναζητούν το χρυσάφι, μόνο που τώρα το πουλούν και το αγοράζουν στα ενεχυροδανειστήρια της γειτονιάς τους. Μπερδεμένοι κι οργισμένοι με όσα κατά καιρούς είχαν πιστέψει, κάποιοι ψάχνουν να βρουν άσυλο σε χρυσές αυγές και χαμένα όνειρα.
Συντελεστές
σενάριο/σκηνοθεσία: Γιάννης Βάκρινος
μουσική: Νίκος Βελιώτης
οργάνωση: παραγωγής Μαριάννα Καραλιόλιου
δημοσιογραφική επιμέλεια: Μανώλια Κίτσου, Ελβίρα Δρακάκη
κάμερα: Γιάννης Βάκρινος, Θανάσης Μαλεβίτης
μοντάζ: Κωνσταντίνος Τσιχριτζής
Σκίτσο: Μαριάννα Καραλιόλιου
Η συνέχεια ΕΔΩ
Thanasis Papakonstantinou
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητοί συνοδοιπόροι στις μουσικές και στα όνειρα, είναι μερικές φορές, που δεν αρκούν τα τραγούδια.
Παίρνω το θάρρος να εκφράσω, χωρίς διάθεση για επιρροή και καπελώματα, τη γνώμη μου για το δημοψήφισμα, κυρίως γιατί με έχει εξοργίσει η ανελέητη προπαγάνδα των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών, απ' όπου διαμορφώνει άποψη ένα μεγάλο μέρος του κόσμου.
Είναι ολοφάνερο, πως ένα "ναι" στο δημοψήφισμα, οδηγεί σε μιά παράδοση άνευ όρων. Είναι μιά αδιανόητη, οικειοθελής, πλήρης υποταγή στο απάνθρωπο κεφάλαιο. Κάποιοι θα το κάνουν από ιδεολογία, κάποιοι άλλοι από φόβο.
Δεν θα τους μισήσω, δεν θα τους διαγράψω από τη ζωή μου. Μακριά από μένα η μισαλλοδοξία. Ο καθένας όσο μπορεί. Η ελευθερία είναι δυνατότητα της ύπαρξης, δεν είναι υποχρέωση.
Βέβαια, δεν θα μας κατακλύσει η ελευθερία με ένα "όχι" στο δημοψήφισμα. Ούτε με ικανοποιεί το σκεπτικό της κυβέρνησης για καλύτερη διαπραγματευτική θέση, για ένα λιγότερο απεχθές μνημόνιο. Το μυαλό και η καρδιά μου-ψηφίζοντας "όχι"- είναι σε μιά αποκόλληση από αυτή την- κατ' επίφαση- "ένωση", που το μόνο που ξέρει να κάνει καλά είναι να χωρίζει τους ανθρώπους σε δυνατούς και αδύναμους, σε εργατικούς και τεμπέληδες, σε πραγματιστές και ελαφρόμυαλους. Είμαι πεπεισμένος, πως όλες οι "ενώσεις", σε όλο και μεγαλύτερες οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές δομές είναι ενάντια στον άνθρωπο (και τη φύση). Αποτρέπουν την αυτοοργάνωση και την ισότιμη συμμετοχή. Δεν χρειαζόμαστε κάποια ένωση, την έχουμε μέσα μας. Είναι το συλλογικό ασυνείδητο, ο κλαυσίγελος των προγόνων μας.
Θανάσης,
ο Μεταξοχωρίου και περιχώρων