Για την Ιστορία

Πριν 10 μέρες μου ζήτησαν από την εφημερίδα LE MONDE να γράψω ένα Oprinion Editorial και έγραψα το παρακάτω, το οποίο μετέφρασαν στα γαλλικά η Μονίκ Λυράνς και ο Βασίλης Αγιαννίδης αλλά δεν δημοσιεύτηκε διότι η εφημερίδα το θεώρησε πολύ φιλοσοφικό για την καθημερινή ενημερωτική της υπόσταση

Παραθέτω το άρθρο και τη μετάφρασή του στα γαλλικά:

Σήμερα, παρά το ότι είχα στενά χρονικά περιθώρια στη διάθεσή μου για τη συγγραφή του παρόντος άρθρου, συνέλαβα τον εαυτό μου να μην κάθεται στον υπολογιστή αλλά στο πέτρινο παγκάκι του κτήματος και να αφοσιώνεται σε μιαν εργασία που εκκρεμούσε επί αρκετές μέρες. Πήρα λοιπόν μπροστά μου την πήλινη λεκάνη, η οποία ήταν γεμάτη με τα κουκούτσια των βερίκοκων που είχαμε φάει καθ’ όλο το προηγούμενο διάστημα από τα δέντρα μας και άρχισα να τα σπάω ένα ένα με το σφυράκι. Δεν σηκώθηκα από εκεί παρά μόνον όταν τα έσπασα όλα. Μάζεψα τα πικραμύγδαλα που έχουν εντός τους και τα φύλαξα σε ένα σακούλι στο ψυγείο για να τα τρώμε κάθε πρωί ενώ το ξύλινο σκληρό τους κέλυφος το επέστρεψα στη γη.

Τα πικραμύγδαλα του βερίκοκου γνωρίζουμε ότι είναι αντικαρκινικά, ότι βοηθούν δηλαδή στη θεραπεία και στην πρόληψη του καρκίνου, έτσι τουλάχιστον έχει παρατηρήσει μέχρι στιγμής η Ανθρωπότητα, αλλά και ότι ο καρκίνος είναι μια ασθένεια σύγχρονη, συστημική, όπως συστημικές, και μάλιστα στην κορυφή του ίδιου συστήματος, είναι και οι Τράπεζες.


Την ίδια όμως στιγμή που η Ανθρωπότητα, εννοούμενη φυσικά ως ενιαίο σύνολο από τότε που πρωτοεμφανίστηκε στη γη, έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο εξέλιξης, ώστε να αναγνωρίζει π.χ. ότι τα γιατρικά για όλες τις ασθένειες βρίσκονται ως στοιχεία ελεύθερα στο Οικοσύστημα ή ότι η υπέρτατη μορφή Τέχνης είναι η ίδια η Φύση, την ίδια αυτή στιγμή, η ίδια αυτή Ανθρωπότητα “ζει” εντελώς αφύσικα, αδιαφορώντας παντελώς για τη φυσική Της υπόσταση, απομυζώντας το Οικοσύστημα, καταναλώνοντας άκριτα τους Φυσικούς Πόρους και ρυπαίνοντας αδιάκριτα και μη αναστρέψιμα τον Πλανήτη. Έχει αποξενωθεί πλήρως στην καθημερινότητά της η Ανθρωπότητα από το αυθύπαρκτο και άρα μόνο αληθινό Οικοσύστημα, με τη μοναδική σοφή και τέλεια Οικονομία και με τη μόνη Ανάπτυξη που υφίσταται ως έννοια, η οποία δεν είναι άλλη από την αργή φυσική Ανάπτυξη.

Παρ’ όλο λοιπόν που ο Άνθρωπος ως πλάσμα φυσικό ορίζεται και διέπεται από τους Νόμους και τους Ρυθμούς του Οικοσυστήματος, τους οποίους δεν μπορεί λόγω των προδιαγραφών του ούτε να παραβεί ούτε να παραβιάσει, έχει κατορθώσει να αποξεχαστεί, “ζώντας” εγκλωβισμένος μέσα σε ένα κατασκευασμένο από τον Ίδιον, ατελές και παραπλανητικό, χρηματοοικονομικό σύστημα, θεωρώντας αυτό ως το Όλον και μεταλλάσσοντας τον εαυτό Του σε καταναλωτή. Καταναλωτή ο οποίος δεν γνωρίζει ούτε μπορεί πλέον να αντιληφθεί τη φυσική του υπόσταση παρά μόνο όταν ασθενήσει από τα όσα υλικά και άυλα “καταναλώνει”, διαβιεί σε περιβάλλοντα τεχνητά, απομακρυσμένος από τις συνέπειες που έχει στη Φύση η κάθε μικρή και μεγάλη καθημερινή του πράξη και έτσι, έχοντας πλήρη άγνοια της καταστροφής που προξενεί ολόγυρά του για να επιβιώνει ο ίδιος, αφανίζει ραγδαία όλα τα έμβια όντα διεκδικώντας για τον καταναλωτικό του εαυτό όλους τους Φυσικούς Πόρους και από αρχέγονα αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων του Οικοσυστήματος, τους εκχυδαϊζει σε καταναλωτικά προϊόντα του χρηματοοικονομικού του συστήματος και τους οδηγεί, με τις πολιτικές μεγέθυνσης και ιδιωτικοποιήσεων που ακολουθεί, στα χέρια ολοένα και λιγότερων, ολοένα και “ισχυρότερων” “ιδιοκτητών” .

Έχει παραπλανηθεί πλέον τελείως η Ανθρωπότητα και έχει διαστρεβλώσει και αλλοιώσει τις έννοιες και τις αξίες. Έτσι κατέληξε να θεωρεί ουμανισμό τον σύγχρονο ατομοκεντρισμό δηλαδή τον απόλυτο εγωισμό και την αλαζονεία του ανθρώπου έναντι των υπολοίπων πλασμάτων. Επίσης κατέληξε να θεωρεί πλούτο τα ευτελή χρωματιστά κουπόνια, τα οποία, για να διευκολύνει τις συναλλαγές Της, ευφυώς εμπνεύστηκε κάποτε ως μονάδα μέτρησης του Πλούτου του μοναδικού, των Φυσικών Πόρων δηλαδή και των κάθε λογής καρπών των φυσικών πλασμάτων. Όρισε κατόπιν ως Ανάπτυξη τη συνεχή μεγέθυνση, τον γιγαντισμό και θεωρεί ότι μπορεί να την αποζητά και να την επιτυγχάνει αενάως και με ρυθμούς ιλιγγιώδεις, λησμονώντας εντελώς ότι το μόνο που επιτυγχάνει τρέχοντας έτσι ολοένα και “ψηλότερα” είναι να πορεύεται ολοταχώς προς έναν έντρομο και μη ζωογόνο Θάνατο. Μοιάζει να έχει λησμονήσει η Ανθρωπότητα τελείως τη βασική φυσική αρχή, την οποίαν κατόρθωσε ο νους Της να συλλάβει. Την Αρχή Διατήρησης της Ενέργειας, δηλαδή ότι όλα όσα συμβαίνουν και όσα προκαλούμε γύρω μας είναι μεταβολές μιας σταθερής Ενέργειας, και άρα δεν υφίσταται κέρδος δίχως ζημία ταυτόχρονη. Έχει παραπλανηθεί η Ανθρωπότητα από το σύστημά Της και δεν κατανοεί ότι έστω και ανεπαίσθητα αν εκβιάσει τον Ρυθμό της αργής φυσικής Ανάπτυξης, προξενεί συνέπειες καταστροφικές, οι οποίες πολλαπλασιάζονται μέσα από τις διαδικασίες, τις δυνάμεις και τις δυναμικές του Χάους, που δημιούργησε και κρατά κάθε στιγμή σε ισορροπία το Οικοσύστημα, συνέπειες που επιστρέφουν και πέφτουν μετά από μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα ξανά επί της κεφαλής Της.

Η Ελλάδα αυτή την ιστορική για την πορεία της Ανθρωπότητας στιγμή βιώνει έντονα τα συμπτώματα της Ύβρης, την οποία θεωρεί ως ανάπτυξη το χρηματοοικονομικό – καταναλωτικό παγκοσμιοποιημένο σύστημα. Όταν όμως ασθενεί ένα μέλος, ασθενεί όλο το σύστημα, όταν πονάει ένα όργανο πονάει όλο το Σώμα. Η Ελλάδα αποτελεί σήμερα την πιο σαφή ένδειξη ότι η Ανθρωπότητα πορεύεται προς τον τελικό κανιβαλισμό των καταναλωτών, οι οποίοι θα απομείνουν τελικά να “ζουν” μόνοι τους μια ανιαρή ζωή, περιφέροντας το χημικό σαρκίο τους σε έναν πλανήτη έρημο, αφιλόξενο , γεμάτον από τα απορρίμματα και τα απόβλητα των προγόνων τους. Αυτό είναι το νόημα της σύγχρονης παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης. Ένα ηχηρό κουδούνι κινδύνου είναι, που επισημαίνει το επερχόμενο τέλος των φυσικών πόρων και των πλασμάτων και που καλεί την Ανθρωπότητα σε συνειδητή αλλαγή πορείας.

Παρ’ όλα αυτά όμως οι πολιτικοί ηγέτες των επιμέρους κοινωνιών και εθνικοτήτων δεν διαφαίνεται να αντιλαμβάνονται αυτή την ανάγκη αλλαγής πορείας προς τη συνειδητότητα και την υιοθέτηση πολιτικών ολιστικής στροφής στο Οικοσύστημα. Απεναντίας, ως εκπρόσωποι των καταναλωτών και απόλυτα εγκλωβισμένοι στο σύστημα και οι ίδιοι, συνεχίζουν και μάλιστα εντείνουν τις παρωχημένες, στενόμυαλες και προσανατολισμένες στο βραχυπρόθεσμο οικονομικό κέρδος καταστροφικές πολιτικές, διαφέροντας μεταξύ τους οι λεγόμενοι αριστεροί από τους λεγόμενους δεξιούς μόνο στο ότι οι μεν επιδιώκουν την απομύζηση του Οικοσυστήματος με κοινωνικά κίνητρα και κριτήρια ενώ οι δε με κυνικά και άκρως αγοραία.

Η παγκόσμια όμως κρίση του καταναλωτικού συστήματος και η ελληνική έξαρσή της εκτός από επώδυνο και ισχυρό σύμπτωμα που δείχνει ολοκάθαρα τη νόσο και τα αίτια αυτής, αποτελεί και ένα σημείο καμπής για την ιστορική πορεία της Ανθρωπότητας των καταναλωτών. Διότι οι σύγχρονοι άνθρωποι, κυρίως οι νεότερες γενιές, οι γεννημένες στην αιχμαλωσία του χρηματοοικονομικού συστήματος από γονείς καταναλωτές, συνειδητοποιούν πλέον ολοένα και πιο μαζικά την Ύβρη που καλούνται να διαπράξουν παραδίδοντας και οι ίδιοι την μία και μοναδική ζωή τους στην υπηρεσία των Αγορών ως γρανάζι στην κυκλοφορία του χρήματος, εννοώντας τον εαυτό τους πολιτισμένο και ανεπτυγμένο αλλά ταυτόχρονα δυστυχώντας, υποφέροντας, ασθενώντας και πεθαίνοντας άκαιρα και επώδυνα, και έτσι στρέφουν ολοένα και περισσότεροι το βλέμμα τους και τη ζωή τους στη Γη, στο Οικοσύστημα και στις πραγματικές Αξίες, επαναστήνουν δηλαδή το αξιακό τους σύστημα και δημιουργούν ήδη αυτή την ιστορική στιγμή τις προϋποθέσεις για τις μελλοντικές κοινωνίες και πολιτικές μιας μετακαταναλωτικής εποχής. Κατά την οποίαν η Ανθρωπότητα θα εναρμονιστεί πλέον με το Οικοσύστημα και θα ζει με απόλυτο σεβασμό στη ζωή, στη φυσική υπόσταση των πλασμάτων, στη διαφορετικότητα και στο δικαίωμα όλων των έμβιων όντων επί των φυσικών πόρων του πλανήτη, τους οποίους, αναγνωρίζοντάς τους επιτέλους ως τον μόνο υπαρκτό και ουσιαστικό Πλούτο τους θα διαχειρίζονται οι άνθρωποι με σύνεση και θα τους αναπληρώνουν συνεχώς εκούσια, παράγοντας ζωή με τη ζωή τους ή ακούσια όπως όλα τα άλλα έμβια όντα, απλώς αφοδεύοντας αγνά και ζωογόνα κόπρανα στη Γη ή αποδίδοντας στο τέλος σε Αυτήν απόλυτα υγιή και καθαρά τα φυσικά σαρκία τους.

Γιάννης Μακριδάκης

Aujourd’hui, bien que j’aie peu de temps pour écrire cet article, je me suis surpris à ne pas m’asseoir devant l’ordinateur mais sur le petit mur de pierre de mon terrain pour me consacrer à la besogne en suspens depuis plusieurs jours. J’ai donc pris devant moi le récipient de terre rempli des noyaux des abricots que nous avions mangés ces derniers temps et j’ai commencé à les casser un à un avec un marteau. Je ne me suis pas arrêté avant de les avoir tous cassés. J’ai alors rassemblé les amandes amères qui étaient à l’intérieur, les ai remisées dans un petit sac au réfrigérateur pour en manger chaque matin tandis que j’ai rendu leurs coques dures sur la terre.
Nous savons que ces amandes amères de l’abricot sont anticancéreuses, qu’elles contribuent à la thérapie et à la prévention du cancer, c‘est du moins ce que l’Humanité a observé depuis longtemps, nous savons aussi que le cancer est une maladie de notre époque, systémique , comme le sont les Banques, bien au faîte de leur système.
Cependant, en même temps que l’Humanité, premier ensemble unitaire apparu sur terre, a atteint tel degré d’évolution qu’elle sait, et savait même avant J.C. que tous les remèdes se trouvent en tant qu’éléments libres dans l’Ecosystème, que la forme suprême de l’Art est la Nature elle-même, cette même Humanité “vit” de façon totalement antinaturelle, indifférente à sa substance, épuise l’Ecosystème, consomme sans discernement les ressources naturelles et pollue de manière irréversible la Planète. Au quotidien, L’Humanité s’est éloignée de cet Ecosystème qui a une existence autonome et donc véritable, une Economie sage et parfaite et, comme principe, la seule Croissance qui existe, à savoir la Croissance lente et naturelle.
Bien que l’Homme, être naturel, soit gouverné et régi par les Lois et des Rythmes de l’Ecosystème qu’il ne peut ni éviter ni contrarier, il a réussi à se perdre, “vivant” emprisonné dans un système qu’il a construit lui-même, un système imparfait, dérisoire dont l’économie est basée sur l’argent, pensant qu’il n’y a que cela et se transformant lui-même en consommateur. Ce consommateur, sauf quand il souffre de tout ce qu’il consomme, ignore sa substance naturelle, vit dans un environnement artificiel, étranger aux conséquences que cause chacun de ses actes, petit ou non, totalement ignorant de la catastrophe qu’il provoque autour de lui, extermine violemment tous les êtres vivants, revendique pour sa consommation personnelle toutes les ressources naturelles et les biens primaires des êtres de l’Ecosystème, les avilit en produits de consommation économiquement rentables et les mène sans cesse, par des politiques de croissance et de privatisation, dans les mains d’un petit nombre de propriétaires très puissants.
L’Humanité s’est complètement égarée et a aliéné son sens et sa dignité. Elle est arrivée ainsi à considérer comme humanistes l’individualisme, l’égoïsme absolu et l’arrogance envers les autres êtres, à considérer comme une richesse les coupons colorés dérisoires dont, pour faciliter Ses échanges, elle a ingénieusement fait l’unité de mesure de la seule Richesse, c’est-à-dire des ressources, des fruits et des êtres de la Nature. Elle a ensuite défini la Croissance comme le développement incessant, le gigantisme, pense qu’elle peut en jouir éternellement à des rythmes vertigineux, oubliant qu’à force de courir de plus en plus haut, elle se précipite vers une extinction de la Vie. Elle semble avoir oublié le principe naturel de Conservation de l’Energie, à savoir que les événements que nous provoquons sont des variations d’une Energie constante, qu’il n’existe pas de profit sans dommage. L’Humanité, égarée, inconsciente de contrarier le Rythme lent et naturel de la Croissance, provoque des conséquences catastrophiques qui, se multiplient par les forces et les dynamiques du Chaos qui a créé et maintient l’équilibre de l’Ecosystème, conséquences qui tomberont tôt ou tard sur Sa tête.
En ce moment historique pour l’avenir de l’Humanité, la Grèce vit les symptômes de la démesure, que le système mondial de consommation considère comme progrès. Mais quand un membre est malade, tout le système est malade, quand un organe souffre, tout le Corps souffre. La Grèce constitue une preuve claire que l’Humanité va vers le cannibalisme des consommateurs, qui continueront à “vivre” une triste vie, leurs corps chimiques déambulant dans une planète déserte, inhospitalière, pleine des ordures et des déchets de leurs prédécesseurs. C’est le sens de la crise économique actuelle. C’est un signal d’alarme retentissant, qui sonne la fin imminente des ressources naturelles et des êtres et invite l’Humanité à un changement conscient de mode de vie.
Pourtant les dirigeants n’ont pas l’air de comprendre ce besoin de changement vers la prise de conscience et un virage holistique vers l’Ecosystème. Au contraire, représentant les consommateurs, totalement emprisonnés eux-mêmes dans le système, ils continuent à intensifier des politiques catastrophiques bornées orientées vers le profit immédiat, ceux de gauche peu différents de ceux de droite, les uns cherchant à épuiser l’Ecosystème pour des motifs sociaux, les autres pour de cyniques questions de marché.
La crise mondiale qui culmine en Grèce montre clairement la maladie et ses causes et constitue un point crucial pour l’avenir de l’Humanité. Les hommes d’aujourd’hui, surtout les jeunes générations élevées par des parents consommateurs, prennent de plus en plus conscience de la démesure dont ils sont eux-même les acteurs, rouages livrant leur unique vie au service des Marchés, se sentant évolués et en même temps peinant, souffrant, mourant inopportunément. De plus en plus, ils tournent leurs regards et leurs vies vers la terre et les vraies valeurs, refondent leur système de valeurs et créent la possibilité pour les sociétés futures d’une ère de l’après-consommation. En harmonie avec l’Ecosystème, les hommes vont respecter la vie, les êtres, se reconnaître comme la seule richesse, agir avec prudence, produire la vie par leur vie ou, involontairement comme tous les vivants, par leurs excréments et leur chair déposés sur la Terre.