Viva Jamaikaria!

Είναι και τα δύο νησιά. Με δυσανάλογα μεγάλη φήμη και επίδραση σε σχέση με το μέγεθός τους και τον πληθυσμό τους. Αμφότερα φημίζονται για τον «μποέμ» χαρακτήρα τους και την επαναστατικότητά τους. Τζαμάικα δεν έχω πάει. Από Ικαρία μόλις γύρισα.

Πήγα έχοντας πολλές επιφυλάξεις. Σκεφτόμουν ότι η φημολογούμενη χαλαρή σχέση των κατοίκων με τον χρόνο και το χρήμα (ξέρετε, ο φούρνος στο ικαριώτικο χωριό από όπου παίρνεις τη φραντζόλα και αφήνεις τα λεφτά στον πάγκο), είναι ένας ακόμα αστικός μύθος. Αυτό λύθηκε την πρώτη μέρα, Κυριακή. Πάω στο περίπτερο:

-Εφημερίδες έχετε;
-Ναι
-Κυριακάτικες; (δεν έβλεπα τα γνωστά «πακέτα»)
-Όχι, της Τετάρτης και της Πέμπτης. Κυριακάτικες αύριο Δευτέρα, μαζί με της Παρασκευής (ποιος θα τις διαβάσει;) και του Σαββάτου…

Με φόβιζε και το κλίμα του νησιού. Θυμόμουν τα τέσσερα χρόνια που γύριζα ως επιθεωρητής πωλήσεων από τα Δωδεκάνησα με το αεροπλάνο και την έβλεπα ΠΑΝΤΑ νεφοσκεπή από το παράθυρο. Το σχήμα του νησιού είναι σαν σκηνή του κάμπινγκ και το μεγαλύτερο μέρος είναι κατάφυτο. Σε κάποια σημεία νομίζεις ότι είσαι στο Πήλιο. Παντού ποταμάκια που καταλήγουν σε ακρογιαλιές σχηματίζοντας μικρές λίμνες με απίστευτη βιοποικιλότητα ΑΚΡΙΒΩΣ στην παραλία.


Οι παραλίες τώρα. Άλλο θέμα. Πίστευα -βλακωδώς- ότι δεν θα έχει σπουδαίες αμμουδιές. Αντιθέτως. Μεσακτή, Λιβάδι, αμμουδιές με μήκος 1.000 μέτρα η πρώτη και 300 η δεύτερη, με μπόλικο πλάτος για αναρίθμητες σκηνές free camping. Ομοίως και στην παραλία του Να. (Ο «Νας», γενική του «Να») Είχα χρόνια να δω τόσους νέους. Μου θύμισε τα νιάτα μας, όταν ως φοιτητές κάναμε κάμπινγκ. Χαλαρά, υπέροχα. Με τις κιθάρες τους, τις μπύρες τους. Είδα και για πρώτη φορά surf στην Ελλάδα. Μιλάμε για κανονική Χαβάη. Απίστευτα κύματα στη Μεσακτή και δεκάδες τύποι να (προσπαθούν να) σερφάρουν.

Στο νότιο μέρος οι παραλίες άλλο στυλ, απόκρημνες. Όταν έφτανες στο βουνό και αντίκριζες ξαφνικά το νότιο Ικάριο πέλαγος, ήταν ο ορισμός του απέραντου γαλάζιου.

Ξανά στο θέμα της διαστολής και της χαλαρότητας του χρόνου. Το πρωί, όταν έβγαινα για τρέξιμο με κοιτούσαν ολίγον σαν εξωτικό πτηνό. Στις οκτώ το πρωί, στο τυροπιτάδικο με το υπαινικτικό όνομα «Μια ζωή πίτα», δύο παρέες έπιναν καφέ και οι τρεις διπλανές έπιναν μπύρες! Στο ίδιο τυροπιτάδικο είχε μετά λίγες μέρες ζωντανή ελληνική μουσική που ξεκίναγε κατά τα μεσάνυκτα. Στο τυροπιτάδικο! Αυτές είναι ιδέες, όχι σε «ψαγμένους» πολυχώρους. Άσχετο, αστυνομία και τροχαία δεν είδαμε πουθενά. Είδαμε όμως παντού μικρές εκθέσεις βιβλίων. Πού; Σε παλιές ψαροκασέλες! Δείτε και τη φωτογραφία.

Φαγητό καλό, τιμαί λογικαί. Η αποκάλυψη ήταν το τοπικό άσπρο κρασί. Όχι ΠΟΠ, αλλά καταπληκτικό, γεμάτο, φτάνει τους 14 βαθμούς. Ειδικά στην ταβέρνα του Νίκου Πόρη στο Χριστό Ραχών (στο διάσημο Ικαριώτικο χωριό) με τα ντόπια κρέατα, ήταν μέθεξη. Το κόκκινο τοπικό κρασί είχε διακυμάνσεις. Ήπιαμε όμως ένα μπρούσκο από την τοπική ποικιλία «φωκιανό» που θα μου μείνει αξέχαστο. Όπως λέει και ο κύριος Νίκος «μυρίζει ήλιο»!

Ναι, μύριζε ήλιο η Ικαρία, μύριζε ελπίδα, νιάτα που περνάγαν καλά και μας έκαναν και μας να αισθανόμαστε νεότεροι και αισιόδοξοι. Νόμιζες ότι το ελευθέριο πνεύμα του νησιού ταιριάζει με τη reggae του Bob Marley. Θα σου ξανάρθουμε κάποια στιγμή.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ta3idia&id=35826