του Γιάννη Μακριδάκη
Πριν χρόνια, όταν ακόμη ήμουν ένας μονίμως αγχωμένος ερευνητής του νησιού και κυνηγούσα ηλικιωμένους για να προλάβω να τους ηχογραφήσω προτού παραδώσουν το πνεύμα και καταστραφεί δια παντός ο “σκληρός τους δίσκος”, είχα γνωρίσει τον μαστρο Παναγή, έναν απίθανο φιλόσοφο λαϊκό γλύπτη ξύλου.
Δεν θα μιλήσω εδώ για την φιλο-σοφία των γλυπτών του έργων. Θα πω όμως ότι αυτά τα υπέροχα ξυλόγλυπτα ήταν λιγοστά, μετρημένα στα δάχτυλα και αυτό συνέβαινε διότι, όπως έλεγε ο ίδιος, τα έργα του δεν ήταν μόνον αυτά. Ήταν και οι μπαξέδες που έβαζε κάθε χρόνο, ήταν και οι ξερολιθιές που έχτιζε στις αναβαθμίδες, ήταν και τα δέντρα που μπόλιαζε, όλα αυτά τα απαριθμούσε ως έργα του.
Εγώ τότε ο ματαιόδοξος και αγχωμένος νεαρός γραφιάς ένιωθα φυσικά τι έλεγε και τι εννοούσε αλλά δεν το καταλάβαινα ως άνθρωπος της πόλης, δεν με αφορούσαν καθόλου τα έργα του τα άλλα, δεν με ενδιέφεραν αυτά τα ταπεινά της γης που ο μαστρο Παναγής ονομάτιζε ως “έργα του”, μονάχα τα μεγαλεπίβολα της Τέχνης μπορούσε το κεφάλι μου να αναγνωρίσει ως τέτοια.
Και ήρθε ήρθε η ώρα, έγινα κι εγώ ένας Παναγής και θεωρώ έργο μου το να μπολιάζω δέντρα, να ανασταίνω φυτά από σποράκια και το μεγαλύτερο και σημαντικότερο όλων, αυτό που έχει προτεραιότητα και ρουφάει όλη την ενέργειά μου, το να φτιάξω ένα κτήμα φυσικής καλλιέργειας, το μεγαλύτερο έργο μου θα είναι αυτό, το πιο σημαντικό και είναι ήδη σε εξέλιξη
Αυτά για να εξηγούμαστε με όσους ρωτάνε περί βιβλίων και έργων. Με το καλό να συναντηθούμε με όλους σας από κοντά και να μιλήσουμε για τέχνη, για λογοτεχνία, για τα έργα των ανθρώπων, για τη γη και την αβίαστη φυσική ανάπτυξη των πάντων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου