Και όμως κινείται

Του Περικλή Κοροβέση

Η ανθρωπότητα έχει γνωρίσει πολλά μαύρα χρόνια. Καμιά φορά κράτησαν και κάποιους αιώνες. Μετά την κατάρρευση του Μυκηναϊκού πολιτισμού, έχουμε τους λεγόμενους σκοτεινούς αιώνες. Ξέρουμε λίγα πράγματα. Αλλά μήπως κυοφορούσαν την «Αμεση Δημοκρατία της Αθήνας»; Ο Μεσαίωνας, μην τυχόν επεξεργαζόταν την Αναγέννηση; Γιατί τελικά, αυτή ήρθε και διαμόρφωσε ό,τι καλύτερο δημιούργησε η ανθρωπότητα στους σύγχρονους καιρούς, άσχετα αν κουβαλάει μέσα της ακόμα τον Μεσαίωνα. Στην Ελλάδα ζούμε μια ανθρωπιστική καταστροφή, που μπορεί να διαρκέσει κάποιες δεκαετίες. Δύσκολο κανείς να προσδιορίσει την περίοδο. Πολλοί μιλούν για βάθος μιας εικοσαετίας. Αλλοι για πολύ περισσότερο. Το μόνο σίγουρο είναι πως η φασίζουσα κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου θα καταστρέψει μια γενιά, αν δεν γίνουν κοσμογονικές αλλαγές.

Και αυτές οι αλλαγές από πού μπορούν να προέλθουν; Σε καμιά περίπτωση από τα κόμματα της εξουσίας, που επιθυμούν ένα πλειοψηφικό κομμάτι από την πίτα του Κοινοβουλίου. Είναι μηχανισμοί που λειτουργούν για τον εαυτό τους και για δικά τους προνόμια, στην υπηρεσία της ανώνυμης πραγματικής εξουσίας, που είναι το σύμπλεγμα του ακραιφνούς κέρδους. Είναι ο καπιταλισμός-φασισμός, οι δύο πλευρές του ίδιου σκληρού νομίσματος. Δηλαδή η απόλυτη δικτατορία του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Και όχι της πραγματικής οικονομίας. Που ακόμα και αν είναι καπιταλιστική, κάτι παράγει. Μπορεί ένα κοτόπουλο, ένα γουρούνι, ένα μοσχάρι ή οτιδήποτε άλλο, μπορεί με καταστροφικές συνέπειες για το περιβάλλον, και οπωσδήποτε για την υγεία μας, αλλά εν τούτοις έχουμε κάτι χειροπιαστό στα χέρια μας. Ας είναι και μάπα. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα σου υπόσχεται εύκολο πλουτισμό, μέσω χρηματιστηρίου, και εσύ δίνεις ζωντανό χρήμα και αγοράζεις φούσκες. Αλλά τα δικά σου τα χρήματα κάποιοι τα πήραν. Καιρός να αλλάξουμε ρότα.

 

Να μην μπούμε σε θεωρίες. Εχουμε μπροστά μας ένα κράτος-ληστή, που ποτέ κανένας μαφιόζος, σε όποια εποχή, δεν έκανε την ίδια ληστεία, σε βάρος ανθρώπων, όση έκανε η σημερινή φασίζουσα κυβέρνηση. Η αξιωματική αντιπολίτευση, δυστυχώς, δεν ανατρέπει το παιχνίδι, αλλά διεκδικεί τον ρόλο του καλύτερου παίκτη. Και είναι ενδεικτική η στάση των Δραγασάκη-Σταθάκη, που μιλούν ήδη σαν υπουργοί και καταθέτουν από τώρα το βιογραφικό τους για να γίνουν αποδεκτοί από τα κέντρα της πραγματικής εξουσίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως εξαφανίζεται η Αριστερά. Υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει. Με ποια μορφή; Με την κοινωνική αλληλεγγύη. Και εδώ είναι η ελπίδα.

 

Εχουν καταγραφεί 2.000 – 3.000 συλλογικότητες κοινωνικής αλληλεγγύης. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, στη Γεωπονική Σχολή Αθηνών, μαζεύτηκαν περίπου εκατό δομές αλληλεγγύης, «δομές» βέβαια είναι ένας νεολογισμός, σε μια προσπάθεια να συντονιστούν. Από όσα φυλλάδια μάζεψα, είπα πως μπορώ να αγοράσω τα βασικά είδη διατροφής από το εμπόριο χωρίς μεσάζοντες, στη μισή τιμή. Αρα η ασήμαντη αγοραστική μου δύναμη διπλασιάζεται. Ακόμα αυτές οι «δομές» είναι ισχνές. Αλλά μπαίνουν δυναμικά. Ο σπόρος είναι πιο ισχυρός από ένα τεράστιο δέντρο που πεθαίνει. Και όμως στην αρχή μοιάζει σαν ένα χορτάρι. Μπορεί να το πατήσεις, αλλά αυτό να είναι ένα μελλοντικό έλατο. Δηλαδή αποφασίζεις την αυτοκτονία σου, πατώντας ένα χορτάρι της ευτυχίας σου;

 

Αλλά πέρα από την ίδια τη ζωή που αμύνεται, με αυτές τις αυθόρμητες «δομές» που δημιουργούνται, υπάρχει και η αντίσταση της τέχνης που μας τροφοδοτεί ελπίδες. Θα σταθώ μόνο σε δύο, έχοντας πλήρη συνείδηση πως αδικώ άλλες, που έτυχε να μη δω ή δεν μπόρεσα να δω. Και κατ’ αρχάς στο «Χαμάμ», εκεί στα Πετράλωνα, την υπέροχη Νένα Μεντή να κάνει μια εκπληκτική παράσταση, με την υπέρτατη θεατρική λιτότητα. Μια καρέκλα, ένα μικρόφωνο και μια περούκα. Η Θεσσαλονίκη με το γλυκό της «λλα» αναβιώνει τη μετεμφυλιοπολεμική Θεσσαλονίκη και δείχνει την πόλη μέσα από το πρόσωπο του Παγκρατίδη, γνωστότερου ως δράκου του Σέιχ Σου, που ουδέποτε υπήρξε. Σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του θανάτου», ενός Μακρυγιάννη της νύχτας, που κατέγραφε λογοκριμένες μνήμες. Εδώ πρέπει να γίνει μια αναφορά στον Σταύρο Μερμήγκη που μας έκανε τη Θεσσαλονίκη οικουμενική, με το δικό του ντοκιμαντέρ.

 

Κλείνοντας θέλω να αναφερθώ στη χορευτική ομάδα «Και όμως κινείται» που εμψυχώνει η Χριστίνα Σουγιουλτζή. Είναι χορός και ακροβασία μαζί (ακροβασία σημαίνει βάδισμα στα άκρα), που σημαίνει πως το ανθρώπινο κορμί ξεπερνάει τα όρια της βαρύτητας και η θέλησή του για ελευθερία κάνει το κορμί πνεύμα ελευθερίας. Ακόμα δείχνει πως ο έρωτας είναι θρησκευτική τελετουργία. Και αυτή τη θρησκεία την έχουμε χάσει.

πηγή efsyn