Ω τι κόσμος μπαμπά

Της Μαρίας Τριαντοπούλου

 

Μια ματιά στις ειδήσεις ή μια απλή περιήγηση στο διαδίκτυο είναι αρκετή για να σε κάνει να νιώσεις όχι μόνο κατάθλιψη και απελπισία αλλά και αποστροφή και απορία για το πόσο κακό μπορεί να κάνει ο ένας ανθρωπος στον άλλον, για το πόσο βάρβαρα μπορεί να είναι κάποια καθεστώτα και πόσο αποτρόπαιες οι πράξεις κάποιων μηχανισμών αλλά και για το πόσο μικρός και ανύμπορος νιώθει κανείς τελικά όταν έρχεται αντιμέτωπος με το μέγεθος και την αληθινή διάσταση της σύγχρονης παγκόσμιας “απανθρωπότητας”, πόσο άχρηστη και ανούσια μοιάζει η ίδια η ύπαρξη του όταν συνειδητοποιεί τα τεράστια μεγέθη των διεθνών πολιτικο-οικονομικών συμφερόντων που καθορίζουν το μέλλον ολόκληρου σχεδόν του πλανήτη. Ακήρυχτοι πόλεμοι, βάναυσες καταστολές όλων όσων αντιστέκονται, στρατιωτικές εισβολές απόλυτα αντίθετες με κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, αιματοχυσίες εμφύλιες, φυλετικές, θρησκευτικές, θρησκόληπτοι φονταμενταλιστές και τάγματα εφόδου, λιμοί, καταποντισμοί και τεράστιες οικολογικές καταστροφές....αυτή είναι η ρυπαρή και σκοτεινή εικόνα του παγκόσμιου χάρτη σήμερα.

Ίσως φταίει το ότι δεν είμαι πια νέα για να έχω την απαραίτητη θετική ματιά στα γεγονότα. Ίσως να μου λείπει έκείνη η συγκεκριμένη οπτική του ιδεαλιστή που πιστεύει  ότι οι λαϊκοί και μαζικοί αγώνες έχουν τη δυναμική να φέρουν αλλαγές και ανατροπές, ίσως δεν είμαι πια εγώ ικανή να έχω την αισιοδοξία που απαιτείται για να ονειρεύομαι ότι είναι στο χέρι μου να αλλάξω τον κόσμο, ίσως να είναι η αναποδιά της φύσης μου που τα βλέπει όλα μαύρα κι άραχνα. Ίσως να επικεντρώνομαι στα κακά και να παραλείπω “το καλό νέο της ημέρας”... ή να πρέπει να εστιάσω σε κάτι μικρό και συγκεκριμένο κάθε φορά έτσι ώστε η αλλαγή και η ανατροπή να επιτευχθεί από τα πολλά μικρά σημαντικά πράγματα και το καλό να ξεπεταχτεί μέσα από τις φλόγες και την καταστροφή.  Αλλά ας παρατηρήσουμε κάτι:
 
Zoom in: 250/100

Στη Συρία και στους καταυλισμούς προσφύγων παιδιά πεθαίνουν από πείνα, από κακουχία, από αέρια, από φτώχια. Καταγγελίες για βασανισμούς και εκτελέσεις. Νεκροί από εκρήξεις βόμβας στο Ιρακ, Χριστιανοί και μουσουλμάνοι στα πρόθυρα του Εμφυλίου στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, νεκροί στο Πακιστάν από επίθεση σε αυτοκινητοπομπή, επεισόδια στο Κίεβο, νεκροί στο Αφγανιστάν από επίθεση αυτοκτονίας Ταλιμπάν

 

Zoom in: 500/100

Στην Ελλάδα του 2014 οι άνθρωποι πεθαίνουν απο τις αναθυμιάσεις των μαγκαλιών, καίνε έπιπλα και ό,τι αλλο βρουν προκειμένου να ζεσταθούν, η πτώση του βιοτικού επιπέδου οδηγεί καθημερινά σε όλο και μεγαλύτερη φτώχια, ανεργία και εξαθλίωση, τα αστικά κέντρα αντικατοπτρίζουν με τον πιο απτό τρόπο την βίαιη και σκληρή σύγχρονη πραγματικότητα, οι τρομοκράτες αφήνονται από τον κρατικό μηχανισμό να κυκλοφορούν ελεύθερα και να σκορπίζουν τον φόβο ξεσηκώνοντας πλήθος συζητήσεων και μπόλικη τρομο-φιλολογία, ο ρατσισμός σε ανοδική πορεία χέρι χέρι με την θρησκοληψία και την μισαλλοδοξία, οι αυτοκτονίες καθημερινό φαινόμενο περνάνε πια στα ψιλά και η κυβέρνηση προωθεί τον “φανταστικό κόσμο” της επιτυχίας και της ανάπτυξης.

 

Zoom in: 1000/100

Στον μικρόκοσμό της η κ. Ασημακοπούλου, εκπρόσωπος τύπου του κυβερνώντος κόμματος της Νεας Δημοκρατίας, με υπομειδίαμα ειρωνικό ως εαν έχει ξεστομίσει την μεγάλυτερη εξυπνάδα, αναρωτιέται με νόημα “Αραγε ο Γιωτόπουλος 'υπαγορεύει' στον ΣΥΡΙΖΑ τι θα πει ή ο ΣΥΡΙΖΑ στον Γιωτόπουλο;” Ενώ συγχρόνως και ο βουλευτής του γαλάζιου κόμματος κ. Χριστογιάννης μας πληροφορεί ότι η χούντα της επταετίας  ήταν στην πραγματικότητα “επανάσταση”.

 

Συμβαίνει λοιπόν το εξής παράδοξο εδώ: όσο πιο πολύ εστιάζεις την εικόνα, όσο στενεύεις την οπτική σου γωνία από το όλον και επικεντρώνεσαι στα σημεία, τόσο πιο τρομαχτικη γίνεται η κατάσταση - αντί να γίνεται πιο προσιτή και αντιμετωπίσιμη όπως θα ήταν ίσως φυσικό όταν τοποθετηθεί στην πιο ανθρώπινη της διάσταση... Είναι, όμως, φορές που η ανικανότητα και η επικίνδυνη βλακεία σε παραλύουν χειρότερα, πολύ χειρότερα, από πολλούς αλλους “εχθρούς”. Και η απόφαση να τις πολεμήσεις φαντάζει πιο δύσκολή από ότι τα πολλά δεινά του κόσμου που ενδέχεται, παρά τις συγκλονιστικές αντιξοότητες, να σου εμπνεύσουν μια αγωνιστική αποφασιστικότητα, μια υπερβατική διάθεση, μια συγχρονη επαναστατικότητα. Αντίθετα αυτές οι απαράδεκτες γελοιότητες και σε αποπροσανατολίζουν εντελώς και μπορούν να σε τρελλάνουν οριστικώς. Είναι απόλυτα πιθανό,δε, σε αυτό να αποσκοπούν. Κάτω από την σκιά, που ολοένα απλώνεται, της παγκόσμιας αλλά και της ελληνικής τραγικής πραγματικότητας θα ήταν ντροπή κι ευτελιστικό να τους το επιτρέψουμε.

“Ω τι κόσμος μπαμπά,
ποιοί τον σκάρτεψαν τόσο,
νάναι όλα στραβά, τον πουλώ όσο όσο...
...όλα τέλειωσαν πια, όλα πήγαν χαμένα

 ένα μένει σ' εμένα
να του βάλω φωτιά”

Κ. ΜΟΥΡΣΕΛΑΣ

πηγή tvxs