Τα κανονικά παιδιά

Έχοντας στην άκρη του μυαλού μου εκείνο το παλιό τραγούδι από τις Τρύπες, ξεκίνησα να αναρωτιέμαι τι τελικά σημαίνει ο όρος “κανονικά παιδιά”. Και επίσης, αφού όλα τα παιδιά του κόσμου απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα ή τουλάχιστον ίση μεταχείριση, πως γίνεται να υπάρχει ο συγκεκριμένος διαχωρισμός;

Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή. Και τη βρίσκουμε αν διαβάσουμε προσεχτικά τη διακήρυξη του Ο.Η.Ε. για τα δικαιώματα του παιδιού. Τότε, απλά καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, που λέγεται ίδια δικαιώματα ή ίση μεταχείριση.

Τι είναι όμως ένα κανονικό παιδί;

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Το κανονικό παιδί, κατ’ αρχήν, δε νοείται να είναι διαφορετικής φυλής από την φυλή της τοπικής κοινωνίας. Γιατί τότε είναι ένα αλβανάκι, γυφτάκι, ρουμανάκι, κ.ο.κ., άρα όχι κανονικό.

Κατά δεύτερον, δεν έχει διαφορετικό χρώμα από τα υπόλοιπα παιδάκια. Γιατί τότε είναι μαυράκι, κινεζάκι κτλ., άρα όχι κανονικό.

Επίσης, το κανονικό παιδί δεν μιλάει άλλη γλώσσα, ούτε υποστηρίζει άλλη θρησκεία.
Το κανονικό παιδί έχει και τους δυο γονείς. Διαφορετικά, είναι ορφανό. Άρα όχι κανονικό.
Δεν έχει γονιό στη φυλακή.

Δεν είναι από φτωχή ή άπορη οικογένεια. Γιατί τότε είναι ένα φτωχούλι μωρέ. Άρα όχι κανονικό.
Φυσικά, δεν πρέπει να υστερεί σωματικά ή νοητικά. Γιατί τότε είναι ανάπηρο ή χαζό ή καθυστερημένο. Άρα όχι κανονικό.

Να μην υστερεί κοινωνικά. Διαφορετικά, είναι προβληματικό. Άρα…

Καταλαβαίνω, πως όλα αυτά είναι τουλάχιστον λυπηρά. Δεν παύουν όμως να είναι η αλήθεια. Τι μπορούμε να κάνουμε; Ας προστατεύσουμε αρχικά κάθε παιδί από κάθε μορφής διάκριση. Φυλετική, ταξική, θρησκευτική ή όποια άλλη. Και τα υπόλοιπα έπονται.

“Εεεεεεϊ…Πες μου μαμά, πες μου τι γίνεται με εκείνα τα παιδιά, που αν και γεννιούνται κανονικά, δε μεγαλώνουν κανονικά, δεν ονειρεύονται κανονικά, ούτε ερωτεύονται κανονικά, πες μου αν πεθαίνουν κανονικά…” 

πηγή