του Γιάννη Μακριδάκη
Από ένα νέο κορίτσι με το οποίο γνωριστήκαμε σε μια από τις πρόσφατες εκδηλώσεις στην Αθήνα, έλαβα ένα γράμμα με διάφορες σκέψεις επί των ζητημάτων “συστήματος-οικοσυστήματος, άνθρωπος-άτομο, ανάπτυξη-αποανάπτυξη, εκπαίδευση-αποεκπαίδευση”, αλλά από όσα ενδιαφέροντα και κριτικά μού έγραψε, ξεχώρισα μια πολύ όμορφη και άκρως ενδεικτική μικρή ιστορία, την οποίαν σας παρουσιάζω:
“…Θέλω να σου πω μια ιστορία. Φέτος το καλοκαίρι το έβαλα σκοπό να ανακαλύψω διάφορα φαρμακευτικά φυτά –βλέπεις έχω τελειώσει φαρμακευτική- μεταξύ των οποίων και το βάλσαμο. Για καιρό προσπαθούσα μάταια να εντοπίσω αυτό το κίτρινο λουλουδάκι με τα πέντε πέταλα και τους πολυάριθμους στήμονες. Ώσπου μια μέρα, στο πλαίσιο της καθιερωμένης πρωινής μου ποδηλατοβόλτας πριν το μπάνιο στη θάλασσα, το είδα ξαφνικά μπροστά μου στην άκρη ενός χωματόδρομου. Ένα μικρό θάμνο με κάτι πολύ ψιλά κίτρινα άνθη και κοκκινωπές κορυφές. Σταμάτησα επιτόπου το ποδήλατο. Το κοίταζα, το ξανακοίταζα, τόσο ταπεινό, σαφώς λιγότερο εντυπωσιακό από τις μεγεθυμένες φωτογραφίες του διαδικτύου. Έκοψα δυο κλωνάρια, τα έβαλα στην τσάντα μου και τα πήρα να τα εξετάσω με την ησυχία μου στην παραλία. Ήταν αυτό. Το βαλσαμόχορτο ή σπαθόχορτο ή βότανο του Άι – Γιάννη. Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει πλατιά με το κλωνάρι στο χέρι κι αμέσως σκέφτηκα τι εντύπωση θα έδινα στους παρακείμενους λουόμενους. Μάλλον θα με πέρασαν για τρελή έτσι όπως κρατούσα το αγριολούλουδο και γελούσα μόνη μου. Το παράξενο είναι ότι αυτή τη διαδρομή την είχα κάνει πολλές φορές μέσα στο καλοκαίρι. Το βάλσαμο ήταν πάντα εκεί αλλά τα μάτια μου δεν μπορούσαν να το διακρίνουν.
Συνέχισα και τις επόμενες μέρες τις βόλτες με το ποδήλατο ώστε να χαρτογραφήσω την περιοχή και να εντοπίσω κι άλλα σημεία απ’ όπου θα μπορούσα να συλλέξω το πολύτιμο βότανο. Εντόπισα κάμποσο σε μια αραιοκατοικημένη γωνιά του χωριού μου με περιβόλια. Το περισσότερο όμως το βρήκα στο χωράφι που συνορεύει με το Λύκειο. Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι χρειάστηκε να καλύψω αρκετά μεγάλη απόσταση για να διαπιστώσω τελικά ότι το βάλσαμο βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι μου, μες στο χωριό μου, δίπλα από το σχολείο μου. Επτά χρόνια μετά την αποφοίτησή μου από το Λύκειο, έπειτα από πέντε χρόνια προπτυχιακών και δύο χρόνια μεταπτυχιακών σπουδών στη φαρμακευτική, βλέπω επιτέλους το βάλσαμο στο φυσικό του περιβάλλον, εκεί δίπλα στην καγκελόπορτα του σχολείου. Αντικρίζοντας τα δύο όμορα σχολεία -το σχολείο της φύσης και το άλλο, το επίσημο- δεν μπόρεσα παρά να αναλογιστώ τη μεταξύ τους αντίφαση. Μετά σκέφτηκα την επιστημονική ονομασία του ανθρώπου: Homo sapiens ή άνθρωπος ο σοφός και αυτή του βαλσαμόχορτου: Hypericum perforatum ή υπερικό το διάτρητο. Μήπως θα ήταν πιο ακριβείς οι ορολογίες Hypericum sapiens και Homo perforatum; Νομίζω θα απέδιδαν καλύτερα τις ιδιότητες και των δυο”.
Συνέχισα και τις επόμενες μέρες τις βόλτες με το ποδήλατο ώστε να χαρτογραφήσω την περιοχή και να εντοπίσω κι άλλα σημεία απ’ όπου θα μπορούσα να συλλέξω το πολύτιμο βότανο. Εντόπισα κάμποσο σε μια αραιοκατοικημένη γωνιά του χωριού μου με περιβόλια. Το περισσότερο όμως το βρήκα στο χωράφι που συνορεύει με το Λύκειο. Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι χρειάστηκε να καλύψω αρκετά μεγάλη απόσταση για να διαπιστώσω τελικά ότι το βάλσαμο βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι μου, μες στο χωριό μου, δίπλα από το σχολείο μου. Επτά χρόνια μετά την αποφοίτησή μου από το Λύκειο, έπειτα από πέντε χρόνια προπτυχιακών και δύο χρόνια μεταπτυχιακών σπουδών στη φαρμακευτική, βλέπω επιτέλους το βάλσαμο στο φυσικό του περιβάλλον, εκεί δίπλα στην καγκελόπορτα του σχολείου. Αντικρίζοντας τα δύο όμορα σχολεία -το σχολείο της φύσης και το άλλο, το επίσημο- δεν μπόρεσα παρά να αναλογιστώ τη μεταξύ τους αντίφαση. Μετά σκέφτηκα την επιστημονική ονομασία του ανθρώπου: Homo sapiens ή άνθρωπος ο σοφός και αυτή του βαλσαμόχορτου: Hypericum perforatum ή υπερικό το διάτρητο. Μήπως θα ήταν πιο ακριβείς οι ορολογίες Hypericum sapiens και Homo perforatum; Νομίζω θα απέδιδαν καλύτερα τις ιδιότητες και των δυο”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου