Γιάννης Μακριδάκης
Σήμερα, μετά από πολύν καιρό, συγκινήθηκα παρακολουθώντας μιαν εκδήλωση εδώ στην πόλη της Χίου. Ήτανε διοργανωμένη από τον Φιλοτεχνικό Όμιλο και είχε ομιλητή τον επί δεκαπέντε χρόνια συνεργάτη μου στο Πελινναίο, τον Βασίλη Αγιαννίδη, ο οποίος έκανε διάλεξη μετά προβολής φωτογραφιών και σκαριφημάτων, με θέμα την πόλη της Χίου μέσα από τις εργασίες που έκανε και κάναμε και μαζί, για το περιοδικό και το αρχείο του Κέντρου Χιακών Μελετών Πελινναίο κατά τα έτη 1999-2010.
Μια ολόκληρη πόλη περπατημένη δρόμο προς δρόμο, φωτογραφημένη σπίτι προς σπίτι, σχεδιασμένη, αποτυπωμένη, μελετημένη. Εξωτερικές όψεις, εσωτερικές διαρρυθμίσεις, δομικά στοιχεία, οροφογραφίες, γενεαλογικά δέντρα και οικογενειακές πληροφορίες για τους ιδιοκτήτες των οικιών. Όλα τα σπίτια της Χίου, τα οικοδομημένα από το 1950 και πριν, καταγεγραμμένα, φωτογραφημένα, αποτυπωμένα τα περισσότερα από αυτά. Μεγάλο μέρος του έργου αυτού είναι πλέον ιστορικό ντοκουμέντο αφού σπίτια κατεδαφίστηκαν, οροφογραφίες καλύφθηκαν ή έπεσαν, η πόλη άλλαξε όψη σε πολλά σημεία κατά τα χρόνια που πέρασαν.
Συγκινήθηκα πολύ απόψε. Από τη μια η δουλειά μας, η δουλειά του Βασίλη, οι αναμνήσεις από την εποχή που γυρνούσαμε σπίτι προς σπίτι και χτυπούσαμε την κάθε πόρτα, μπαίναμε και στήναμε συνεργείο φωτογράφισης στα σπίτια ανυποψίαστων ανθρώπων ή κατόπιν ραντεβού μαζί τους. Από την άλλη επειδή ήταν μαζεμένοι στην ομιλία όλοι οι συνεργάτες μου, όλη η βασική ομάδα του Πελινναίου και ξανανιώσαμε όπως τότε, που σχεδιάζαμε ένα τεύχος, που βάζαμε πλάνα, στόχους και χρονοδιαγράμματα.
Τέλος, συγκινήθηκα απόψε και για τρεις ακόμη λόγους. Ο ένας επειδή στο τέλος της ομιλίας του Βασίλη, με πλησίαζαν άνθρωποι και μου λέγανε πόσο τους λείπει το Πελινναίο, το τεύχος του οποίου περίμεναν κάθε τρίμηνο, ο άλλος επειδή, τρία μόλις χρόνια μετά την διακοπή της έκδοσής του, άρχισαν οι άνθρωποι της Χίου να δείχνουν πόσο εκτιμούν το έργο που αφήσαμε πίσω μας, κάτι που συνήθως γίνεται πολύ αργότερα, και ο τρίτος και πιο προσωπικός, για τον οποίον και δάκρυσα ήταν τα λόγια του Βασίλη στην αρχή της ομιλίας του, όταν είπε στο ακροατήριό του ότι όλο αυτό το έργο που θα δείτε απόψε δεν θα είχε γίνει αν δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να μας εμπνεύσει, να μας εμψυχώσει, να μας οργανώσει…
Απόψε ένιωσα ότι όλα αυτά τα χρόνια της πλαστής ευημερίας των Ελλήνων, τότε που ως κοσμοκαλόγερος ήμουν απόλυτα αφοσιωμένος στο όραμά μου, στο κέντρο χιακών μελετών Πελινναίο, δεν πήγανε στράφι. Και η πιο απτή απόδειξη, ότι υπήρχαν πολλά νέα παιδιά και νέοι επιστήμονες αρχιτέκτονες κυρίως, που παρακολούθησαν απόψε την εκδήλωση κι αυτό είναι ό,τι πιο ενθαρρυντικό και όμορφο για το κλείσιμο της βραδιάς.
Σήμερα, μετά από πολύν καιρό, συγκινήθηκα παρακολουθώντας μιαν εκδήλωση εδώ στην πόλη της Χίου. Ήτανε διοργανωμένη από τον Φιλοτεχνικό Όμιλο και είχε ομιλητή τον επί δεκαπέντε χρόνια συνεργάτη μου στο Πελινναίο, τον Βασίλη Αγιαννίδη, ο οποίος έκανε διάλεξη μετά προβολής φωτογραφιών και σκαριφημάτων, με θέμα την πόλη της Χίου μέσα από τις εργασίες που έκανε και κάναμε και μαζί, για το περιοδικό και το αρχείο του Κέντρου Χιακών Μελετών Πελινναίο κατά τα έτη 1999-2010.
Μια ολόκληρη πόλη περπατημένη δρόμο προς δρόμο, φωτογραφημένη σπίτι προς σπίτι, σχεδιασμένη, αποτυπωμένη, μελετημένη. Εξωτερικές όψεις, εσωτερικές διαρρυθμίσεις, δομικά στοιχεία, οροφογραφίες, γενεαλογικά δέντρα και οικογενειακές πληροφορίες για τους ιδιοκτήτες των οικιών. Όλα τα σπίτια της Χίου, τα οικοδομημένα από το 1950 και πριν, καταγεγραμμένα, φωτογραφημένα, αποτυπωμένα τα περισσότερα από αυτά. Μεγάλο μέρος του έργου αυτού είναι πλέον ιστορικό ντοκουμέντο αφού σπίτια κατεδαφίστηκαν, οροφογραφίες καλύφθηκαν ή έπεσαν, η πόλη άλλαξε όψη σε πολλά σημεία κατά τα χρόνια που πέρασαν.
Συγκινήθηκα πολύ απόψε. Από τη μια η δουλειά μας, η δουλειά του Βασίλη, οι αναμνήσεις από την εποχή που γυρνούσαμε σπίτι προς σπίτι και χτυπούσαμε την κάθε πόρτα, μπαίναμε και στήναμε συνεργείο φωτογράφισης στα σπίτια ανυποψίαστων ανθρώπων ή κατόπιν ραντεβού μαζί τους. Από την άλλη επειδή ήταν μαζεμένοι στην ομιλία όλοι οι συνεργάτες μου, όλη η βασική ομάδα του Πελινναίου και ξανανιώσαμε όπως τότε, που σχεδιάζαμε ένα τεύχος, που βάζαμε πλάνα, στόχους και χρονοδιαγράμματα.
Τέλος, συγκινήθηκα απόψε και για τρεις ακόμη λόγους. Ο ένας επειδή στο τέλος της ομιλίας του Βασίλη, με πλησίαζαν άνθρωποι και μου λέγανε πόσο τους λείπει το Πελινναίο, το τεύχος του οποίου περίμεναν κάθε τρίμηνο, ο άλλος επειδή, τρία μόλις χρόνια μετά την διακοπή της έκδοσής του, άρχισαν οι άνθρωποι της Χίου να δείχνουν πόσο εκτιμούν το έργο που αφήσαμε πίσω μας, κάτι που συνήθως γίνεται πολύ αργότερα, και ο τρίτος και πιο προσωπικός, για τον οποίον και δάκρυσα ήταν τα λόγια του Βασίλη στην αρχή της ομιλίας του, όταν είπε στο ακροατήριό του ότι όλο αυτό το έργο που θα δείτε απόψε δεν θα είχε γίνει αν δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να μας εμπνεύσει, να μας εμψυχώσει, να μας οργανώσει…
Απόψε ένιωσα ότι όλα αυτά τα χρόνια της πλαστής ευημερίας των Ελλήνων, τότε που ως κοσμοκαλόγερος ήμουν απόλυτα αφοσιωμένος στο όραμά μου, στο κέντρο χιακών μελετών Πελινναίο, δεν πήγανε στράφι. Και η πιο απτή απόδειξη, ότι υπήρχαν πολλά νέα παιδιά και νέοι επιστήμονες αρχιτέκτονες κυρίως, που παρακολούθησαν απόψε την εκδήλωση κι αυτό είναι ό,τι πιο ενθαρρυντικό και όμορφο για το κλείσιμο της βραδιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου