Γιάννης Μακριδάκης
Σήμερα μού ήρθε μια ενημέρωση για εκδήλωση σχετικά με την αλληλέγγυα και συνεργατική οικονομία, η οποία θα γίνει το απόγευμα στο προαύλιο της ΕΡΤ. Μου τηλεφώνησε επίσης μία δημοσιογράφος, παραγωγός εκπομπών στην ΕΡΑ, για να κάνουμε μια εκπομπή το απόγευμα 3-4 και να μιλήσουμε για την “ανταλλακτική οικονομία”, όπως μου είπε.
Όλα αυτά είναι μια τρανταχτή απόδειξη τού το πόσο ζυμώθηκε η ελληνική κοινωνία μέσα σε αυτά τα τρία μόλις χρόνια της χρηματοοικονομικής κρίσης. Έννοιες, όροι, δραστηριότητες, οι οποίες ήταν παντελώς άγνωστες αλλά και τύγχαναν αντικείμενο χλευασμού κάποιες φορές, φάνηκε πεντακάθαρα ότι αρκούσε μια απειροελάχιστη ιστορική περίοδος χρηματικής ανέχειας, για να λάβουν στην συλλογική μας συνείδηση, την θέση που αξίζει στην σπουδαιότητά τους. Το πλατύ κομμάτι της κοινωνίας βεβαίως ακόμη κοιμάται μακάριο, όπως γίνεται πάντα σε κάθε ιστορική αλλαγή και θα ακολουθήσουν κατόπιν παρασυρόμενοι από το ρεύμα, δίχως και πάλι να ξέρουν πού πάνε και τι γίνεται, όπως ακριβώς έκαναν και κάνουν οι αντίστοιχοί τους σε κάθε εποχή.
Αν αναλογιστούμε την πορεία της ανθρωπότητας, ένα συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα είναι το ότι, πέραν της Φυσικής Οικονομίας, της μόνης αληθινής και αυθύπαρκτης, δεν μπορεί να υπάρξει, ούτε υπήρξε ποτέ μεταξύ ανθρώπων, κάποια οικονομία μη ανταλλακτική. Ακόμα και σήμερα η οικονομία μας ανταλλακτική είναι. Και χρησιμοποιεί ως μέσον και ως μέτρον, την ευφυέστερη σύλληψη του ανθρώπου, η οποία διευκολύνει τις ανταλλαγές του, και δεν είναι άλλη από το χρήμα.
Δεν μπορεί να υπάρξει δίκαιη οικονομία και ανταλλακτική σχέση μεταξύ ανθρώπων, αν δεν έχουν ορίσει και συμφωνήσει σαφώς και απολύτως το μέτρο, την μονάδα μέτρησης δηλαδή της αξίας των προϊόντων και των υπηρεσιών που παράγουν, που προσφέρουν και ανταλλάσσουν. Όταν το μέτρο δεν είναι ορισμένο σαφώς και απολύτως, αυτοί που αδικούνται είναι πάντοτε οι αδύναμοι. Γι’ αυτό και οφείλει ο καθένας από μας να απαιτεί και να αγωνίζεται συνεχώς για σαφείς όρους – νόμους και για την κατά γράμμα τήρησή τους.
Το χρήμα λοιπόν ως η ευφυέστερη ανταλλακτική μονάδα μέτρησης, αντί να ωθήσει την ανθρωπότητα προς το Τέλειον, τείνει, όπως αντιλαμβανόμαστε και νιώθουμε, να την αφανίσει ολοκληρωτικά.
Άρα κάτι, στην πορεία, είναι λάθος. Και τι είναι αυτό; Ολοφάνερα είναι ο άπληστος και ταυτόχρονα ο παρασιτικός εαυτός μας, αυτός που ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του. Αυτός που μας ωθεί να ζήσουμε όσο πιο άκοπα και συνάμα όσο πιο άνετα και όσο πιο πολύπλοκα. Αυτός που μας υπαγορεύει να συσσωρεύουμε χρήμα για να μπορούμε να ζούμε δίχως να παράγουμε, δίχως να προσφέρουμε. Αυτός που με τον καιρό μάς όρισε ότι το χρήμα είναι φυσικός πόρος και μάλιστα ο μοναδικός και μας έκανε να χάσουμε σταδιακά την επαφή με την πραγματικότητα και με τη φύση (μας).
Ορίσαμε λοιπόν τη μονάδα μέτρησης ως φυσικό πόρο και μετατρέψαμε την ευφυή αυτή ανθρώπινη σύλληψη, στο πλέον αποτελεσματικό όπλο αυτοκαταστροφής. Υποτάξαμε κάθε πραγματικό φυσικό πόρο, κάθε αρχέγονο αγαθό της ανθρώπινης κοινοκτημοσύνης και βεβαίως τους εαυτούς μας τους ίδιους και τις ζωές μας τις μοναδικές, στο χρήμα. Σήμερα βιώνουμε την ιστορική περίοδο κατά την οποίαν η ανθρωπότητα, βαδίζοντας πιστά σε αυτές τις επικίνδυνες ατραπούς, μεταλλάσσεται καθημερινά με γοργούς ρυθμούς χάνοντας την ανθρώπινή της υπόσταση και υποκαθιστά το οικοσύστημα από το χρηματοοικονομικό σύστημα και τον εαυτό της από ένα νέο “ον”, το οποίο ουδεμίαν ιδέα έχει περί του φυσικού του εαυτού και οτιδήποτε φυσικού.
Η μόνη λοιπόν συνειδητή μας πράξη που θα συμβάλει στην αλλαγή πορείας της ανθρωπότητας, είναι η καταπολέμηση του άπληστου και παρασιτικού εαυτού μας. Διότι δεν υπάρχει καμία παγκόσμια συνωμοσία που απεργάζεται τον αφανισμό μας και δρα εναντίον μας. Απεναντίας, υπάρχει ο ύπουλος εχθρός της ανθρωπότητας μέσα στον καθένα μας.
Αν θέλουμε να συμμετάσχουμε και να ζήσουμε σε κάποια οικοκοινότητα ή σε άλλου είδους εναλλακτική κοινότητα ανθρώπων, το πρώτο που καταπολεμούμε μέσα μας είναι ο παρασιτικός και ο άπληστος εαυτός μας, για να μπορέσουμε να συμβιώσουμε με τους υπόλοιπους εκεί, υπό όρους δικαιοσύνης και σεβασμού. Ολοφάνερα λοιπόν, αυτός ο εαυτός μας και η μη χαλιναγώγηση ή καταπολέμησή του στην καθημερινότητά μας, είναι η παγκόσμια συνωμοσία καταστροφής. Μια συνωμοσία, στην οποίαν συμμετέχει η πλειονότητα της ανθρωπότητας και μάλιστα ακούσια! Μια συνωμοσία θαυμαστή!
Σήμερα μού ήρθε μια ενημέρωση για εκδήλωση σχετικά με την αλληλέγγυα και συνεργατική οικονομία, η οποία θα γίνει το απόγευμα στο προαύλιο της ΕΡΤ. Μου τηλεφώνησε επίσης μία δημοσιογράφος, παραγωγός εκπομπών στην ΕΡΑ, για να κάνουμε μια εκπομπή το απόγευμα 3-4 και να μιλήσουμε για την “ανταλλακτική οικονομία”, όπως μου είπε.
Όλα αυτά είναι μια τρανταχτή απόδειξη τού το πόσο ζυμώθηκε η ελληνική κοινωνία μέσα σε αυτά τα τρία μόλις χρόνια της χρηματοοικονομικής κρίσης. Έννοιες, όροι, δραστηριότητες, οι οποίες ήταν παντελώς άγνωστες αλλά και τύγχαναν αντικείμενο χλευασμού κάποιες φορές, φάνηκε πεντακάθαρα ότι αρκούσε μια απειροελάχιστη ιστορική περίοδος χρηματικής ανέχειας, για να λάβουν στην συλλογική μας συνείδηση, την θέση που αξίζει στην σπουδαιότητά τους. Το πλατύ κομμάτι της κοινωνίας βεβαίως ακόμη κοιμάται μακάριο, όπως γίνεται πάντα σε κάθε ιστορική αλλαγή και θα ακολουθήσουν κατόπιν παρασυρόμενοι από το ρεύμα, δίχως και πάλι να ξέρουν πού πάνε και τι γίνεται, όπως ακριβώς έκαναν και κάνουν οι αντίστοιχοί τους σε κάθε εποχή.
Αν αναλογιστούμε την πορεία της ανθρωπότητας, ένα συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα είναι το ότι, πέραν της Φυσικής Οικονομίας, της μόνης αληθινής και αυθύπαρκτης, δεν μπορεί να υπάρξει, ούτε υπήρξε ποτέ μεταξύ ανθρώπων, κάποια οικονομία μη ανταλλακτική. Ακόμα και σήμερα η οικονομία μας ανταλλακτική είναι. Και χρησιμοποιεί ως μέσον και ως μέτρον, την ευφυέστερη σύλληψη του ανθρώπου, η οποία διευκολύνει τις ανταλλαγές του, και δεν είναι άλλη από το χρήμα.
Δεν μπορεί να υπάρξει δίκαιη οικονομία και ανταλλακτική σχέση μεταξύ ανθρώπων, αν δεν έχουν ορίσει και συμφωνήσει σαφώς και απολύτως το μέτρο, την μονάδα μέτρησης δηλαδή της αξίας των προϊόντων και των υπηρεσιών που παράγουν, που προσφέρουν και ανταλλάσσουν. Όταν το μέτρο δεν είναι ορισμένο σαφώς και απολύτως, αυτοί που αδικούνται είναι πάντοτε οι αδύναμοι. Γι’ αυτό και οφείλει ο καθένας από μας να απαιτεί και να αγωνίζεται συνεχώς για σαφείς όρους – νόμους και για την κατά γράμμα τήρησή τους.
Το χρήμα λοιπόν ως η ευφυέστερη ανταλλακτική μονάδα μέτρησης, αντί να ωθήσει την ανθρωπότητα προς το Τέλειον, τείνει, όπως αντιλαμβανόμαστε και νιώθουμε, να την αφανίσει ολοκληρωτικά.
Άρα κάτι, στην πορεία, είναι λάθος. Και τι είναι αυτό; Ολοφάνερα είναι ο άπληστος και ταυτόχρονα ο παρασιτικός εαυτός μας, αυτός που ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του. Αυτός που μας ωθεί να ζήσουμε όσο πιο άκοπα και συνάμα όσο πιο άνετα και όσο πιο πολύπλοκα. Αυτός που μας υπαγορεύει να συσσωρεύουμε χρήμα για να μπορούμε να ζούμε δίχως να παράγουμε, δίχως να προσφέρουμε. Αυτός που με τον καιρό μάς όρισε ότι το χρήμα είναι φυσικός πόρος και μάλιστα ο μοναδικός και μας έκανε να χάσουμε σταδιακά την επαφή με την πραγματικότητα και με τη φύση (μας).
Ορίσαμε λοιπόν τη μονάδα μέτρησης ως φυσικό πόρο και μετατρέψαμε την ευφυή αυτή ανθρώπινη σύλληψη, στο πλέον αποτελεσματικό όπλο αυτοκαταστροφής. Υποτάξαμε κάθε πραγματικό φυσικό πόρο, κάθε αρχέγονο αγαθό της ανθρώπινης κοινοκτημοσύνης και βεβαίως τους εαυτούς μας τους ίδιους και τις ζωές μας τις μοναδικές, στο χρήμα. Σήμερα βιώνουμε την ιστορική περίοδο κατά την οποίαν η ανθρωπότητα, βαδίζοντας πιστά σε αυτές τις επικίνδυνες ατραπούς, μεταλλάσσεται καθημερινά με γοργούς ρυθμούς χάνοντας την ανθρώπινή της υπόσταση και υποκαθιστά το οικοσύστημα από το χρηματοοικονομικό σύστημα και τον εαυτό της από ένα νέο “ον”, το οποίο ουδεμίαν ιδέα έχει περί του φυσικού του εαυτού και οτιδήποτε φυσικού.
Η μόνη λοιπόν συνειδητή μας πράξη που θα συμβάλει στην αλλαγή πορείας της ανθρωπότητας, είναι η καταπολέμηση του άπληστου και παρασιτικού εαυτού μας. Διότι δεν υπάρχει καμία παγκόσμια συνωμοσία που απεργάζεται τον αφανισμό μας και δρα εναντίον μας. Απεναντίας, υπάρχει ο ύπουλος εχθρός της ανθρωπότητας μέσα στον καθένα μας.
Αν θέλουμε να συμμετάσχουμε και να ζήσουμε σε κάποια οικοκοινότητα ή σε άλλου είδους εναλλακτική κοινότητα ανθρώπων, το πρώτο που καταπολεμούμε μέσα μας είναι ο παρασιτικός και ο άπληστος εαυτός μας, για να μπορέσουμε να συμβιώσουμε με τους υπόλοιπους εκεί, υπό όρους δικαιοσύνης και σεβασμού. Ολοφάνερα λοιπόν, αυτός ο εαυτός μας και η μη χαλιναγώγηση ή καταπολέμησή του στην καθημερινότητά μας, είναι η παγκόσμια συνωμοσία καταστροφής. Μια συνωμοσία, στην οποίαν συμμετέχει η πλειονότητα της ανθρωπότητας και μάλιστα ακούσια! Μια συνωμοσία θαυμαστή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου