Του Γιάννη Κ. Αικατερινάρη, αρχιτέκτονα, π. προέδρου του ΤΕΕ/τ Κεντρ. Μακεδονίας
Θλιμμένη και κυρίως κακομοιριασμένη φάνταζε στα μάτια μου η Αθήνα, καθώς χθες την περιδιάβαινα στο Μοναστηράκι, λίγες ώρες πριν πάρω τον δρόμο της επιστροφής για την Χαλκιδική. Τίποτε δεν μου θύμιζε την πολύβουη πόλη των πρόσφατων χρόνων. Η απογοήτευση, η θλίψη και ο θυμός, συχνά και ο τρόμος που καλλιεργούν τα μίντια ήταν ζωγραφισμένος στα μάτια των περισσότερων ανθρώπων.
Προσπάθησα να ανοίξω κουβέντα μαζί τους, μα δεν είχαν το κουράγιο ούτε να σκεφθούν, ούτε να μιλήσουν και κυρίως να δείξουν ότι μπορούν να αντιδράσουν σε ό, τι καταστροφικό τους συμβαίνει... Το τελευταίο, ιδιαίτερα, ήταν αυτό που με φόβισε περισσότερο απ’ όλα. Γιατί έβλεπα πως στο μυαλό όλων αυτών στροβιλίζονταν οι «κίνδυνοι της καταστροφής που πλησίαζαν», κυριαρχούσαν οι απειλητικές δηλώσεις των διαφόρων Σόϊμπλε, Όλι Ρεν και όσων τα ονόματά τους «φυτεύουν» με συνεχείς ομοβροντίες «ειδήσεων εκ του εξωτερικού» τα μίντια. Αυτά τα ίδια μίντια που δεν βγάζουν άχνα -αν δεν διαστρεβλώνουν- πολλά άλλα, όπως το μείζον θέμα της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής και των κινδύνων -περιβαλλοντικών και οικονομικών- που εγκυμονεί...
Σκέφτηκα όμως, παράλληλα, πως ίσως αυτή η εικόνα της απογοήτευσης και της αδράνειας των πολλών κατοίκων της Αθήνας -όπου συγκεντρώθηκε ο μισός πληθυσμός της χώρας με ευθύνη όσων διαχειρίστηκαν την εξουσία- να πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις απ’ότι πραγματικά συνέβαινε. Ίσως και να ήμουν επηρεασμένος από την αγωνιστικότητα τόσο των συμπατριωτών μου στη Β. Α. Χαλκιδική, που προασπίζονται τον τόπο τους από την απειλή της καταστροφής των μεταλλείων χρυσού, όσο και από εκείνη όσων συρρέουν καθημερινά στο μέγαρο της ΕΡΤ για να συμπαρασταθούν στους απολυμένους εργαζόμενους, να αντισταθούν στις αυθαιρεσίες της εξουσίας.
Ενώ λοιπόν περπατούσα και προβληματιζόμουν με την όλη κατάσταση και με όλα όσα μας συμβαίνουν, βρέθηκα μπροστά σ’ ένα πάγκο με παλιές εφημερίδες, δίπλα στην Αρχαία αγορά της Αθήνας, εκεί όπου κάποτε οι Αθηναίοι πολίτες σκέπτονταν, προβληματίζονταν και αποφάσιζαν... Ο καλός θεός από τον οποίο οι πρόγονοί μας αντλούσαν ελπίδα και κουράγιο, ένας άλλος «από μηχανής θεός» με οδήγησε να βρώ ένα φύλλο της εφημερίδας «Ο ΡΩΜΗΟΣ» που την «έγραφε ο Σουρής». Ήταν το φύλλο της 9ης Μαΐου 1887, το οποίο κατά συμπτωση ήταν κακοσκαναρισμένο και δυσανάγνωστο στην ψηφιακή βιβλιοθήκη της Βουλής, την οποία εκ των υστέρων επισκέφθηκα ηλεκτρονικά. Αφού λοιπόν σας το παρουσιάσω, θα το δωρίσω (ως τεύχος) στη βιβλιοθήκη της Βουλής και ιδιαίτερα φυσικά στους πατέρες του Έθνους, που ασκούν εξουσία τις τελευταίες δεκαετίες. Σήμερα ίσως να είναι περισσότερο επίκαιρο και από το 1887, τότε που το έγραψε ο Σουρής:
« (...) Θεέ, τι νομοσχέδια και πόση φασαρία!
μόλις το ένα ψηφισθή και πέφτουν άλλα τρία.
Θεέ, τι νομοσχέδια και πόση γρηγοράδα!...
κουκουλωμένην με αυτά κυττάζω την Ελλάδα
να ονειρεύεται χρυσάς και ευδαίμονας ημέρας
και με τα δηό να ευλογή του έθνους τους πατέρας.
(...)
Οποία, Ύψιστε θεέ, νομοσχεδίων πλήθη!
μ’ αυτά το ισοζύγιον σχεδόν ελησμονήθη,
πάει και το περίσσευμα θαρρώ κατά διαβόλου
κι Έλλην κανείς δεν συζητεί περί αυτού καθόλου.
Μα τώρα νομοσχέδια διαβάζει κάθε μέρα
και παίρνει πάλι με αυτά κουράγιο και αέρα.
(...)
Με πόσα νομοσχέδια προικίζουν την πατρίδα!
τις εξ ημών δεν τρέφεται με αγαθήν ελπίδα;
Ελησμονήθη κι ο πολύς προϋπολογισμός
και νέος τους φιλέλληνες κατέχει οργασμός (σ.σ. σήμερα θα εννοούσε τους Μέρκελ, Σόϊμπλε, Όλι Ρεν και Σία),
η δε πατρίς μας λησμονεί τα τόσα της φαρμάκια
και πέρνει νομοσχέδια και κάνει κοκοράκια».
Πολύγυρος 21 Ιουνίου 2013
(τηλ. Επικοινωνίας: 2371024560 και 6977460682)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου