«Strange Fruit» Billie Holiday

 Πώς το λιντσάρισμα δύο μαύρων έγινε το πρώτο τραγούδι για τα ανθρώπινα δικαιώματα
 

Είναι τραγούδι θρύλος, το οποίο το Time το 1999 επέλεξε ως «τραγούδι του αιώνα». Πρόκειται για το πρώτο τραγούδι που κυκλοφόρησε σε δίσκο και αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κατήγγειλε τον ρατσιστικό αμερικάνικο νότο καθώς αναφερόταν στο λιντσάρισμα των μαύρων. 

Η ιστορία του «Strange Fruit» είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και ισορροπεί ανάμεσα στον τρόμο που προκαλούσαν τα ρατσιστικά εγκλήματα αλλά και το κουράγιο εκείνων που πήγαν κόντρα σε αυτόν και δημιούργησαν έναν ύμνο για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Πρόκειται, λοιπόν, για ποίημα του Εβραίου καθηγητή Άμπελ Μέροπολ, που ήταν και μέλος του ΚΚ. Επειδή φοβόταν, χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Λιούις Άλλαν. Οι στίχοι εκφράζουν τη φρίκη για το λιντσάρισμα δύο μαύρων, του Τόμας Σιπ και του Άμπραμ Σμιθ, που αφού βασανίστηκαν, κρεμάστηκαν σε δέντρο στην Ιντιάνα τον Αύγουστο του 1930.

Ο Μέροπολ είδε μία φωτογραφία από το κτηνώδες συμβάν και εμπνεύστηκε τους στίχους. Το θέμα αφορά δύο ανθρώπινα σώματα που κρέμονται σε δέντρο μέσα στην πανέμορφη φύση του αμερικάνικου νότου και με το αίμα τους ποτίζουν τα φύλλα, τη ρίζα και τον καρπό, δημιουργώντας το «Strange Fruit».
Οι στίχοι δημοσιεύτηκαν το 1936 στο περιοδικό «The New York Teacher». Ο στιχουργός το μελοποίησε μόνος του αφού κανένας μουσικός δεν τον βοήθησε καθώς φοβόταν. 

Αρχικά το ερμήνευε η μαύρη τραγουδίστρια, Λόρα Ντάνκαν. Κάποια στιγμή, το άκουσε ο ιδιοκτήτης νυχτερινού κέντρου, Μπάρνεϊ Τζόζεφσον και το πρότεινε στη Χολιντέι. Αν και φοβόταν, τελικά το είπε αλλά όταν ζήτησε από την εταιρία της, την Κολούμπια, να το ηχογραφήσει, εκείνη απάντησε αρνητικά θεωρώντας πως θα υπάρξουν αντιδράσεις. Της έδωσε, όμως, άδεια (μίας ημέρας!) για να το ηχογραφήσει αλλού, όπως και έγινε, το 1939. Ο κόσμος λάτρεψε το τραγούδι, που κυκλοφόρησε στη δεύτερη πλευρά του δίσκου καθώς λόγω του θέματος, δεν μπορούσε να ήταν στην πρώτη!
Το «Strange Fruit» αποτέλεσε τη μεγαλύτερη επιτυχία της διάσημης τραγουδίστριας. Η ίδια θυμόταν την πρώτη φορά που το τραγούδησε: «Είχα τελειώσει. Επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Δεν ακουγόταν τίποτα. Νόμισα ότι κάναμε μεγάλο λάθος, που το είπαμε. Ξαφνικά κάποιος άρχισε να χειροκροτεί και τότε άρχισαν όλοι να χειροκροτούν και να ζητωκραυγάζουν».
Η Χολιντέι έλεγε το τραγούδι σε κάθε παράστασή της. Όταν επρόκειτο ν’ αρχίσει, οι σερβιτόροι σταματούσαν να σερβίρουν, τα φώτα έσβηναν εκτός από έναν προβολέα που φώτιζε το πρόσωπο της στη σκηνή. Εκείνη το ερμήνευε με κλειστά μάτια και με τα χέρια σε στάση προσευχής.

 πηγή