Του Σαράντη Δημητριάδη, ομότιμου καθηγητή γεωλογίας ΑΠΘ
Ο «χρυσός ενώνει» έλεγε ένα σλόγκαν της μόδας πριν κάποια χρόνια. Τότε που άλλοι πλήρωναν το βαρύ τίμημα της εξόρυξής του. Και εμείς αγνοούσαμε πώς ακριβώς βγαίνει από τη γη το «πολύτιμο» αυτό μέταλλο.
Στην πραγματικότητα, σ’ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, ο χρυσός «διαιρούσε»∙ ποτάμια αίματος χύθηκαν γι’ αυτόν.
Σήμερα, στον τόπο μας, τα λίγα ψήγματα χρυσού που κοιμούνται στις ρίζες των βουνών μας εδώ στη βόρεια Ελλάδα ήταν αρκετά για να στρέψουν κατά πάνω μας τις μουσούδες των αχόρταγων διεθνών και ντόπιων χρυσολαγωνικών.
Τα βουνά μας λοιπόν κατ’ αυτούς, αλλά και τα βοσκοτόπια μας, ακόμα και τα κατοικημένα και τα καλλιεργούμενα μέρη μας, δεν είναι παρά «φορείς της μεταλλοφορίας», άχρηστα περιτυλίγματα, μπάζα με λίγα λόγια, που πρέπει να απομακρυνθούν, να ξεκοιλιαστούν τα βουνά, για να φτάσουν οι χρυσολάγνοι στον στόχο τους: στα γυαλιστερά ψήγματα των ονειρώξεών τους.
Τι κι’ αν έτσι καταστρέφεται η ζωοδότρα μήτρα, η μάνα γη, όπως τα εκατομμύρια χρόνια της εξέλιξης τη διαμόρφωσαν. Τι κι’ αν λείψει το νερό από όλους τους άλλους, αρκεί να περισσεύει για να κάνουν οι χρυσοθήρες τη δουλειά τους. Τι κι’ αν πίσω τους θ’ αφήσουν φεύγοντας, κληρονομιά για μας και τα παιδιά μας, καμένη γη: τα Σόδομα και Γόμορρα των δικών τους ανομημάτων.
Είναι ο εξορκισμός όμως του χρυσού που σίγουρα ενώνει. Και το βλέπουμε αυτό ολοφάνερο σήμερα που πολλές χιλιάδες βορειοελλαδίτες, αλλά όχι μόνο, πολίτες αληθινοί αυτού του τόπου, που τον αγαπούν και δεν θέλουν να τον εκπορνεύσουν, που αισθάνονται καθήκον τους να παραδώσουν στις μέλλουσες γενιές τον τόπο αυτό ακέραιο, όπως τον παρέλαβαν αυτοί, ικανό να παράγει αβίαστα και αειφορικά όλα τα πλούσια αγαθά του. Όμορφο και γαλήνιο, όπως πλάστηκε από τη φύση.
Θρακιώτες, Κιλκισιώτες και Χαλκιδικιώτες, που μάλλον ποτέ δεν θα είχαν αλλιώς συναντηθεί, ενώθηκαν και ζυμώνονται στον κοινό αγώνα: παλεύουν για να αποτρέψουν τα σχέδια των χρυσολάγνων εταιρειών. Και μαζί τους κι’ άλλοι φίλοι, από κοντινά και πιο μακρινά μέρη. Ήτανε δυο, ήτανε τρεις, γίνανε χίλιοι δεκατρείς, κι’ όλο πληθαίνουν και πληθαίνουν. Και τρομάζουν πια για τα καλά τις χρυσοεταιρείες και τα προσκυνημένα όργανά τους.
Αυτήν την ενότητα και την αποφασιστικότητα, τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα που τα είδαμε χθες στη Θεσσαλονίκη και που μας γέμισαν αισιοδοξία, πρέπει να τα διαφυλάξουμε και να τα μεγεθύνουμε όσο μπορούμε. Είναι το κύριο, το μόνο ουσιαστικά όπλο μας στον αγώνα. Που προβλέπεται μακρύς και δύσκολος, αλλά και δίκαιος και ωραίος.
Ας είναι καλά ο χρυσός, εκεί που είναι και που θα μείνει θαμμένος για πάντα, που έφτιαξε και στέριωσε τέτοιες συντροφικότητες. Τις χρειαζόμαστε σαν φάρους στη μαύρη σκοτεινιά που πορευόμαστε τις δύσκολες τούτες μέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου