Ο Γκουόρ Μαριάλ είναι ένας αθλητής που ολόκληρη τη ζωή του “τρέχει” για την επιβίωση, και η νέα προσπάθεια για ένα μετάλλιο για τον εαυτό του και για αυτά που πιστεύει, θα τον δικαιώσει για όσα έχει περάσει.
Το πρόβλημα με τον Μαριάλ είναι ότι μέχρι σήμερα είναι κυνηγημένος, δεν έχει πατρίδα, αλλά “δυστυχώς” για αυτόν είναι πολύ ταλαντούχος αθλητής, που οι Άγγλοι του δίνουν την ευκαιρία να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012.
Ας πάρουμε την ιστορία του από την αρχή. Ο Μαριάλ είναι πρόσφυγας από το Νότιο Σουδάν και ζει τα τελευταία 11 χρόνια στην Αμερική. Ολόκληρη την ζωή του την έχει περάσει κυνηγημένος, ως μετανάστης που ήταν. Όμως είχε την “ατυχία” να είναι πολύ καλός αθλητής .
Τον περασμένο Οκτώβριο έπιασε το πρώτο όριο του Μαραθωνίου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες με χρόνο 2ώρες, 14 λεπτά και 32 δευτερόλεπτα στην παρθενική του συμμετοχή σε επίσημους αγώνες. Οι ικανότητες υπήρχαν αλλά του έλειπε μια χώρα για να εκπροσωπήσει.
Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή απαιτεί οι αθλητές να είναι πολίτες των χωρών των οποίων εκπροσωπούν.
Το πρόβλημα προκύπτει στο ότι ο Μαριάλ ζει τα τελευταία 11 χρόνια στην Αμερική αλλά δεν έχει καταφέρει να πάρει υπηκοότητα και η προσωρινή βίζα δεν ήταν αρκετή ώστε να αγωνιστεί με τα χρώματα της Αμερικής.
Ο ίδιος δήλωσε:”Πρακτικά, έπρεπε να έχω πάρει υπηκοότητα από τον περασμένο Ιούνιο, καθώς έχω κάνει ότι χρειαζόταν, έκανα το τεστ πολίτη, έδωσα την συνέντευξη που χρειαζόταν, έδωσα αποτυπώματα και όλα ήταν έτοιμα. Έπρεπε μόνο να πάω στο γραφείο να πάρω το διαβατήριο και να κάνω την τελετή. Αυτό έγινε τον Ιούνιο 2011, αλλά επειδή υπάρχει ο έλεγχος ασφαλείας … αυτό μας έχει πάει τόσο πίσω”
Ο Μαριάλ γεννήθηκε στη χώρα που είναι σήμερα η δημοκρατία του Νότιου Σουδάν, μια πρόσφατα ανεξαρτητοποιημένη χώρα χωρίς Ολυμπιακή Επιτροπή, πράγμα το οποίο θεωρείται υποχρεωτικό για να πάρει μέρος ένας αθλητής στους Αγώνες.
Χωρίς χώρα να εκπροσωπεί ο Μαριάλ, άρχισε να υποβάλει αναφορές ώστε να πάρει μέρος σαν ανεξάρτητος αθλητής με τα χρώματα των Ολυμπιακών αγώνων, πράγμα το οποίο συνήθως συμβαίνει με αθλητές που έχουν “διαφορές” με την Ομοσπονδία της χώρας τους και όχι με αυτούς που δεν έχουν χώρα. Συγκεκριμένα, στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες αυτοί οι αθλητές που έχουν πάρει σχετική άδεια είναι 6.
“Θα ήταν εξαιρετικό για τους ανθρώπους στο Νότιο Σουδάν να τρέξω ως ανεξάρτητος. Και για την Αμερική αφού εκεί ανακάλυψα το τρέξιμο. Θα ήταν τέλειο για όλο τον κόσμο” δήλωσε ο αθλητής την προηγούμενη εβδομάδα.
Η ιστορία του συγκίνησε πολύ κόσμο από ολόκληρη την γη και σωματεία άρχισαν να μαζεύουν υπογραφές για να τον βοηθήσουν να πετύχει τον στόχο του.
Τελικά μετά από οργανωμένες προσπάθειες, και δικές του αλλά και πολλών ακόμα ανθρώπων, έμαθε πριν από μερικές μέρες ότι μπορεί να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου “υπό” την Ολυμπιακή σημαία.
“Το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Η ελπίδα είναι ζωντανή. Όταν θες κάτι πρέπει να κάνεις θυσίες, Πιστεύω ότι μια μέρα τα πράγματα θα είναι καλύτερα.” ήταν τα λόγια του αθλητή μετά την δικαίωσή του.
Να τονιστεί ότι είχε αρνηθεί την προσφορά του Σουδάν να το εκπροσωπήσει, μετά την απελευθέρωση της χώρας, αν και του δίνονταν η ευκαιρία να γλιτώσει όλη αυτή την ταλαιπωρία και να πραγματοποιήσει το όνειρο που όχι μόνο αυτός,αλλά όλοι οι αθλητές του κόσμου έχουν, αφού θεώρησε ότι θα ήταν άτιμο για τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Μερικά πράγματα είναι πάνω από όλα και το πείσμα του Μαριάλ μας το θυμίζει.
Η ιστορία του 28χρoνου αθλητή έχει κάνει τον γύρο της υφηλίου από την προηγούμενη εβδομάδα που τελικά έγινε γνωστό ότι θα πάρει μέρος στους Αγώνες και φυσικά έχει συγκινήσει.
Τα εύσημα όμως πάνε και στους διοργανωτές ‘Άγγλους αφού έχουν δείξει ιδιαίτερη ευαισθησία σε τέτοιες περιπτώσεις και προσπαθούν να βρουν λύση σε θέματα με ανθρωπιστικό χαρακτήρα που προκύπτουν.
ΠΗΓΗ: sport24.gr
http://www.ksm.gr
http://anarhogatoulis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_5341.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου