Σήμερα επέστρεψε από την πρωτεύουσα κάποιος δικός μου άνθρωπος, ο οποίος, γέννημα θρέμμα κέντρου Αθήνας, είχε πάει για να ψηφίσει. Εκτός από το ότι πλήρωσε εισιτήριο διακόσια (200) ευρώ για να επιστρέψει αεροπορικώς, διότι αλλιώς θα ήταν αναγκασμένος να χτυπιέται όλη νύχτα μέσα σε ένα 40 και βάλε ετών βαπόρι πληρώνοντας 70 ευρώ για μια κουκέτα, υπήρξαν άλλα, πιο εντυπωσιακά πράγματα να μου διηγηθεί.
Άλλη ζωή στην Αθήνα. Έτσι μου είπε μόλις πάτησε το πόδι του στο νησί.
Δηλαδή; ρώτησα.
Οι άνθρωποι πάνε σούπερ μάρκετ, μου λέει. Επίσης, πάνε για ποτό στα Εξάρχεια, ζούνε σε διαμερίσματα, βλέπουνε τηλεόραση και φοβούνται και μέσα κι έξω από το σπίτι.
Όντως. Εντελώς άλλη ζωή στην Αθήνα.
Θυμήθηκα ξαφνικά πώς είναι να ζεις σε πόλη. Να αγοράζεις, και να σκίζεις ή να ανοίγεις συσκευασίες για να φας. Να διαλέγεις από ράφια κι από καταψύκτες ό,τι βάζεις στο στόμα σου. Να μην ξέρεις τι είναι της εποχής και τι όχι. Να ακούς τα καζανάκια των από πάνω και να βλέπεις το μπαλκόνι των απέναντι. Να μουρμουρίζει όλη μέρα μια τηλεόραση μες στο διαμέρισμα. Να κλειδώνεις την πόρτα. Να βγαίνεις από το σπίτι και να πληρώνεις στο κάθε σου βήμα. Να πίνεις ένα ποτό και να θλίβεσαι από την ανέχεια και την εξαθλίωση γύρω σου.
Κάποτε άκουγα τους ηλικιωμένους, που όταν κάποιος τούς ρωτούσε για ποιο λόγο δεν πάνε να μείνουν στην πόλη μαζί με τα παιδιά τους, απαντούσαν “δεν κάνω εγώ εκεί”. Εννοούσαν ότι το “εκεί” δεν τους κάνει. Αλλά το λέγαν ταπεινά. Σαν να φταίνε οι ίδιοι. Ή σαν να είναι οι ίδιοι φυτά που δεν ευδοκιμούν ή ζώα που δεν μπορούν να προσαρμοστούν σ’ εκείνο το περιβάλλον. Δεν καταλάβαινα τότε πώς μπορεί ένας άνθρωπος να ζει μακριά από την πόλη, σ’ ένα μικρό χωριό δίχως κόσμο και δίχως τις ευκολίες της αστικής ζωής. Δεν κατανοούσα πώς γίνεται να μην τη θέλει καθόλου την πόλη, αφού έχει τον τρόπο και την ευχέρεια να ζει σ’ αυτήν. Ήμουν βέβαιος ότι υπερβάλλουν οι άνθρωποι ή ότι είναι τελείως ιδιόρρυθμοι και παράξενοι.
Τώρα όμως μπορώ να τους κατανοήσω και να τους νιώσω πλήρως. Κατάλαβα ότι όποιος μάθει, έστω για λίγο χρονικό διάστημα, να τρέφεται δίχως να πηγαίνει σούπερ μάρκετ, να μην θυμάται τι είναι τηλεόραση, να ζει σε σπίτι ανάμεσα στη φύση, να κοιμάται νωρίς και να ξυπνάει με την αυγή, να μην κλειδώνει την πόρτα, να κυκλοφορεί ανέμελα, δεν μπορεί να τα απαρνηθεί πλέον όλα αυτά. Η πόλη είναι φυλακή για τον άνθρωπο του χωριού.
Ευτυχώς, όλα αυτά μου τα επιβεβαίωσε σήμερα ως “εντυπωσιακά” και κάποιος άνθρωπος, που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει όλα του τα χρόνια στο κέντρο της Αθήνας, μα το κανε απόφαση μια μέρα και έφυγε. Ανακουφίστηκα κάπως. (Όχι όπως η Μέρκελ όταν έμαθε το αποτέλεσμα των εκλογών μας. Άλλου είδους ανακούφιση).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου