Γιάννης Μακριδάκης
Φωτ: Ξημέρωμα στη Βολισσό. 21 Ιουνίου 2012, ώρα 06.40
Μες στη νύχτα έλαβα γράμμα από την Αφροδίτη. Όχι το αστέρι, ούτε τη θεά. Αν και μπορεί να τα έχει κι αυτά τα χαρακτηριστικά η Αφροδίτη εξ Αθηνών, δεν την ξέρω. Μου γράφει λοιπόν:
“…νιώθω ότι πρέπει να «απολογηθώ» για όλους εμάς τους ελεύθερους πολιορκημένους στην πόλη..θέλω να πω ότι είμαστε μια αξιόλογα μετρήσιμη δύναμη στην πόλη που ναι, ψωνίζουμε από το σούπερ μάρκετ, γιατί γαμώτο ζούμε στην πόλη, αλλά, αλλά δεν έχουμε τηλεοράσεις ανοιχτές, αφήνουμε τις μπαλκονόπορτες ορθάνοιχτες, δεν φοβόμαστε τους ανθρώπους δίπλα μας κ ας αντιμετωπίζουμε καθημερινά τη φτώχεια κ την πρέζα κ τη βία κ τη μαφία κ ό,τι μπορείς να φανταστείς που σου χαρακώνει την ψυχή καθημερινά, που βγαίνουμε για ποτό στα εξάρχεια κ λυσσάμε στην κουβέντα, κ έχουμε τόση αγωνία για όλα αυτά που συμβαίνουν, που παλεύουμε καθημερινά να αντισταθούμε, να προφυλάξουμε τους εαυτούς μας κ όλους τους ανήμπορους ανθρώπους γύρω μας, που γινόμαστε ασπίδα στην καθημερινή βία, που βγαίνουμε στο δρόμο κ έχουμε να αντιμετωπίσουμε τους φονιάδες που με μια απλή εντολή από τον υπουργό προστασίας του πολίτη έρχονται κ χτυπούν μέχρι θανάτου, είτε ονομάζονται κράτος (βλέπε μπάτσους) είτε παρακράτος (βλέπε χρυσαυγίτες)..είμαστε εμείς που για να μπορέσουμε να μπούμε στο χωριό μας ανοίγουμε τις μπάρες στα φυλάκια κατοχής που έχουν στηθεί στην περιοχή με όλο το ρίσκο του προστίμου των 200 ευρώ κ την αφαίρεση πινακίδων, γιατί έτσι αποφάσισε ο υπουργός μεταφορών κ τι άλλο που δε θυμάμαι πώς λέγεται τώρα…(βλέπε σχετικά κ για τον φασίστα Βορίδη)..
Καταλαβαίνεις;;;
Μη μας έχετε τόσο του πεταματού λοιπόν γιατί είμασε εδώ κ γιατί παλεύουμε καθημερινά….”
Αγαπητή Αφροδίτη, για να απολογηθεί κανείς, πρέπει να κατηγορείται για κάτι. Προσωπικά δεν κατηγόρησα κανέναν και μόνο του πεταματού δεν σας έχω. Απαναντίας. Είμαι βέβαιος ότι αν είναι να γίνει ποτέ κάτι καλό στην κοινωνία, θα ξεκινήσει από τους ανθρώπους που ζουν στην πόλη και δεν ανέχονται αυτή την κατάσταση.
Είμαι όμως εξίσου βέβαιος ότι δεν θα γίνει με αυτούς τους τρόπους, που ακολουθούνται ως τώρα.
Διότι για να έρθει η πολυπόθητη αλλαγή και για να καταπολεμηθεί η ανθρώπινη φασιστική φύση, η οποία έχει θεριέψει, όπως έχουν θεριέψει όλα, λόγω της υπέρμετρης αναπτυξιακής ιδεολογίας, την οποίαν εδώ και χρόνια ακολουθούμε, ο μόνος τρόπος δεν είναι να σπαταλάμε όλοι εμείς οι συνειδητά ενάντιοι σ’ αυτήν άνθρωποι, τις δυνάμεις μας, ψυχικές και σωματικές, και τις ζωές μας, σε μια μάταιη σύγκρουση με το τέρας του φασισμού, η οποία το θρέφει ολοένα και περισσότερο. Δεν μας αξίζει αυτό. Αντιθέτως, ο τρόπος είναι να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις έτσι ώστε να καταργήσουμε τις προϋποθέσεις που τον κάνουν να σηκώνει κεφάλι και να γιγαντώνεται, και να δημιουργήσουμε άλλες, οι οποίες να τον τιθασεύουν. Η πλήρης καταπολέμησή του δεν πρόκειται ποτέ να επέλθει, λόγω του ότι είναι απόλυτα συνυφασμένος με την ανθρώπινη φύση.
Προτιμώ λοιπόν να βλέπω και να νιώθω τους αγωνιστές Πολίτες συντρόφους μου και ιδεολογικούς μου συγγενείς, να δίνουν τις δυνάμεις τους στην δημιουργία και στην πρωτογενή παραγωγή, μέσα σε κοινωνίες διαφορετικές, κοινωνίες σμίκρυνσης και σεβασμού απέναντι στον άνθρωπο και στη φύση, σε κοινωνίες όπου ο φασισμός θα φοβάται να σηκώσει κεφάλι, παρά να τους βλέπω να δίνουν άγονες μάχες με το τέρας.
Οι άνθρωποι της πόλης θα αλλάξουν τον κόσμο. Αυτό είναι βέβαιο. Διότι είναι αυτοί που έχουν κατανοήσει καλά ότι δεν πάει άλλο. Και θα τον αλλάξουν αλλάζοντας τον εαυτό τους, πρώτα απ’ όλα. Ο καθένας με την ώρα του θα νιώσει ότι έχει χρέος ένα και μοναδικό. Το ακατόρθωτο. Να χορτάσει τη ζωή. Να ρουφήξει την κάθε μέρα που περνάει και που τον οδηγεί ολοένα και πιο κοντά στο βιολογικό του τέλος.
Όταν ο άνθρωπος κατανοήσει και νιώσει αυτό του το μοναδικό χρέος απέναντι στο αδύνατο, όταν επιστρέψει κοντά στη φύση και βιώνει κάθε μέρα τη γέννηση και τον θάνατο, τότε θα δοθεί ψυχή τε και σώματι, με όλες του τις αισθήσεις, στη μάχη για της ζωής τη χόρταση και δεν θα του μείνει χρόνος ούτε για αλαζονείες, ούτε για φασιστικές σκέψεις και πράξεις, ούτε για εκμετάλλευση άλλων ανθρώπων με σκοπό έναν μάταιο πλουτισμό.
Οι θλιβερές φιγούρες που θα βλέπει στην τηλεόραση, άνθρωποι που δεν θα έχουν ακόμα νιώσει ότι ζουν, και κυρίως ότι θα πεθάνουν, θα του φαντάζουν τόσο αδιάφοροι, όσο κι αν προσπαθούν να του επιβληθούν και με όποιους τρόπους. Ο φασισμός τους ξαφνικά θα πάψει να υπάρχει γι αυτόν. Θα βλέπει την αλαζονεία, την χυδαιότητα, την βλακεία, την δουλοπρέπεια που ξεχειλίζουν τα καλοπερασμένα τους μούτρα και θα τους σκέφτεται αμέσως, καγχάζοντας, ως άδεια σακιά άψυχα, όπως ακριβώς θα είναι σε λίγον καιρό από τώρα. Και δεν θα είναι κατάλληλα ούτε για κοπριά στη γη, διότι τρώνε πολλά χημικά μαζί με τις τροφές που αγοράζουν.
Με λίγα λόγια αγαπητή Αφροδίτη, θέλω να πω ότι δεν είναι σκόπιμο να χαραμίζει κανείς τη μία και μοναδική ζωή του φυλακισμένος μέσα σε ένα ψεύτικο σύστημα, καταπιεσμένος, και με μόνη διέξοδό του το να αντιστέκεται μαχόμενος με τον φασισμό των αθλίων και των ηλιθίων. Είναι προτιμότερο να δραπετεύσει, να κάνει το φορμάτ του, να σταματήσει να βλέπει μόνο μπροστά και ψηλά αλλά να γυρίσει το κεφάλι και λίγο πίσω και κάτω, να δει από πού έρχεται, να αντιληφθεί πού πάει, και να θέσει τις αισθήσεις και τις δυνάμεις του στην υπηρεσία του ενός και μοναδικού χρέους του. Στην προσωπική του μάχη ενάντια στο προσωπικό του Αδύνατο. Κανείς ποτέ δεν έφυγε χορτάτος από την τόση ομορφιά γύρω μας. Πολλοί όμως φύγανε αηδιασμένοι από το σύστημα που υπηρέτησαν θέτοντας ενέχυρο την ύπαρξή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου