Απομακρυνθήκαμε από το φυσικό μας περίβλημα και δεν γνωρίζουμε πια τις συνέπειες που έχουν επ’ αυτού οι απλές μας καθημερινές πράξεις.
Απαρνηθήκαμε την οικονομία της φύσης και φτιάξαμε μια ψεύτικη δική μας, υποτιμώντας τις φυσικές αξίες και θεοποιώντας τις τεχνητές και επίπλαστες.
Βαφτίσαμε το ευτελές ως σημαντικό κι αφήσαμε τα σημαντικά να τα χειρίζονται ισχνές μειοψηφίες με σκοπό το άπληστο κέρδος.
Κάποτε παρήγαμε ή συλλέγαμε την τροφή μας, ενώ τώρα ανοίγουμε ρυπογόνες συσκευασίες για να τραφούμε, όπως τρεφόμαστε.
Κάποτε τα απορρίμματα και τα κόπρανά μας ήταν θησαυρός για τη γη, ενώ τώρα είναι δηλητήρια. Γίναμε μηχανές που από τη μια καταναλώνουν κι από την άλλη παράγουν θάνατο.
Κάποτε πεθαίναμε από απλές ασθένειες που υπήρχαν για αιώνες, τώρα πεθαίνουμε από πιο σύνθετες, που εμείς σε πολύ λίγα χρόνια δημιουργήσαμε.
Κάποτε σεβόμασταν το ζώο που μας έδινε το κρέας του, τώρα το βλέπουμε απαθείς τεμαχισμένο σε βιτρίνες σαν να είναι οποιοδήποτε καταναλωτικό αντικείμενο.
Κάποτε ήμασταν πλούσιοι με το τίποτα, ενώ τώρα είμαστε δυστυχισμένοι με τα πάντα.
Είναι ποτέ δυνατόν λοιπόν, εμείς οι άνθρωποι, με τέτοια εξελικτική πορεία, να σώσουμε τον πλανήτη; Από ποιον; Από τον εαυτό μας;
Η παγκόσμια μέρα περιβάλλοντος είναι μια ακόμη υποκρισία των ισχυρών του παιχνιδιού για να χειρίζονται τα εκατομμύρια γρανάζια του φτιαχτού και ψεύτικου χρηματοοικονομικού συστήματος που καταστρέφει με μαθηματική ακρίβεια τη γη.
Μαντρώθηκε ο πληθυσμός και φυλακίστηκε εντός τσιμέντων, άφησε το ζήτημα της διατροφής του στα χέρια του συστήματος, κι έγινε ο ίδιος γρανάζι κυκλοφορίας χρήματος με συνεχή ροή προς τα πάνω. Του δίνουν χρήματα για να τους τα επιστρέψει, να του δώσουν τροφή, έτσι ώστε να συνεχίσει να λειτουργεί και να σπρώχνει με τη ζωή του τον παραγόμενο χρηματικό πλούτο στην ανηφόρα προς την κορφή της πυραμίδας.
Βαδίζοντας κάπως έτσι, φτάσαμε και στο σημείο που οι επιτήδειοι κερδοσκόποι μάς έκαναν τεχνηέντως να νιώθουμε και προσωπικά υπεύθυνοι για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Με σκοπό να κερδίσουν χρήμα ακόμα και από τις ενοχές μας. Η πράσινη ανάπτυξη είναι η πιο τρανή απόδειξη γι’ αυτό. Με όπλο της την παραμυθία των τύψεων του αστού καταναλωτή, καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά της γεμίζοντας τα βουνά και την αγροτική γη με γιγάντιες βιομηχανίες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
Την παγκόσμια μέρα περιβάλλοντος ας βάλουμε στην άκρη την υποκρισία του ενδιαφέροντος για διάσωση του πλανήτη και ας σκεφτούμε το βασικό του κύτταρο, το οποίο έχει μολυνθεί, υποφέρει, αυτοκαταστρέφεται και παρασέρνει τα πάντα μαζί του στον θάνατο. Ας σκεφτούμε τον εαυτό μας και ας τον απαλλάξουμε από τον θανατηφόρο ιό της κατανάλωσης. Ας τον κάνουμε παραγωγό. Ας παράξουμε ό,τι μπορεί ο καθένας. Ιδέες, τέχνη, προϊόντα. Μόνο αν σώσουμε τον άνθρωπο, θα σωθεί κι ο πλανήτης.
Μόνο αν ξανανιώσουμε ότι ο πλούτος είναι στα απλά. Στα πρωτογενή. Στα παραγόμενα από εμάς τους ίδιους. Διότι όποιος δεν είναι ικανός να παράξει έστω και το παραμικρό, είναι καταδικασμένος να ζει ως εργαλείο ώσπου να αχρηστευθεί και να πεθάνει πεταμένος. Κι αν συμπεριφέρεται μια ζωή στον εαυτό του ως να είναι εργαλείο, ας μην περιμένουμε να συμπεριφερθεί διαφορετικά σε τίποτε άλλο γύρω του. Ας σεβαστούμε τον εαυτό μας λοιπόν καταρχήν κι ύστερα μοιραία θα σεβαστούμε ό,τι μας περιβάλλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου