Το πρωί είχα ένα σπουδαίο συναπάντημα. Νεοέλληνες με εξοχικό στην ευρύτερη περιοχή που ζω, απόλυτοι εκπρόσωποι της κρίσης αξιών που πέρασε η κοινωνία μας κατά τις περασμένες δεκαετίες, με όλα τους τα αυθαίρετα κτίσματα εντός ενός πρώην περιβολιού, με όλα τους τα τσιμέντα για να μην πατάνε οι ρόδες του πολυτελούς τζιπ πάνω στο χώμα και χαλάσουν, άνθρωποι ως φαίνεται διόλου μετανοημένοι αλλά και προφανώς διόλου πιεσμένοι από την οικονομική ύφεση της εποχής, μου πρότειναν να με πληρώνουν για να σκύβω αντί γι’ αυτούς!!!
Καθόντουσαν σε αναπαυτικές πολυθρόνες στη δροσιά της πέργκολας του σπιτιού τους και καθώς περνούσα απ’ έξω πεζός, με ρώτησαν αν έχω κάπαρη για να τους πουλήσω! Εν τω μεταξύ, οι καπαριές ολόγυρα να βρίθουν!
Έμεινα με το στόμα ορθάνοιχτο βεβαίως. Ούτε τώρα μπορώ να περιγράψω όλες τις πτυχές της αηδίας που μου προκάλεσε αυτή τους η πρόταση. Αυτή η νοοτροπία του “πληρώνω για να αποκτήσω τα πάντα, διότι αφού μπορώ να πληρώνω, κι αφού τα πάντα πωλούνται βεβαίως, δεν θα κουνάω το χέρι μου παρά μόνο για να μετράω χρήμα”.
Έφυγα από κοντά τους αηδιασμένος. Κατόπιν όμως είπα λοιπόν να το δω κάπως πιο χαλαρά το ζήτημα και κάθισα να σκεφτώ, όχι για ποιον λόγο δεν βγαίνουν μια βόλτα να μαζέψουν, αλλά για ποιον λόγο δεν πάνε να αγοράσουν κάπαρη από το σούπερ μάρκετ. Η μια περίπτωση είναι να τους φαίνεται ακριβή, οπότε εμένα προσδοκούσαν να μου την πληρώσουν με λιγότερα χρήματα, πράγμα απίθανο.
Η άλλη περίπτωση είναι να σκέφτηκαν ότι αφού μπορούν να πληρώσουν κάπαρη από τα μέρη τους, γιατί να πάνε να αγοράσουν από αλλού, που δεν ξέρουν από πού έρχεται και τι επεξεργασία έχει υποστεί. Άσε που θα έκαναν και οικονομική υποστήριξη σε έναν ντόπιο, ο οποίος, όπως τον βλέπουν, τους φαντάζει πρωτόγονος και φτωχός επειδή δεν έχει χτίσει τσιμέντα και γκαράζ μέσα στο περιβόλι του αλλά το έχει ακόμα με τα δέντρα. Άσε που όλη μέρα είναι με ένα τσαπί στο χέρι και φυτεύει ή σκαλίζει. Για να τρώει από το χωράφι, φτωχός θα είναι ο καψερός. Η νοοτροπία του πάμφτωχου νεοέλληνα, που έχει μονάχα χρήμα και τίποτα άλλο απολύτως. Ούτε κορμί να το δουλέψει, ούτε ψυχή να την καλλιεργήσει.
Κι ύστερα σκέφτηκα έναν υποθετικό διάλογο:
- Έχεις να μας πουλήσεις κάπαρη;
- Έχω.
- Πόσο τη δίνεις;
-Δέκα ευρώ το βαζάκι.
- Δέκα ευρώ το βαζάκι;!! Την κάπαρη;;!! Όλος ο κόσμος είναι γεμάτος κάπαρη, όπου γυρίσεις και δεις έχεις καπαριές γεμάτες, κι εσύ τη δίνεις τόσο ακριβά;
Η νοοτροπία του τομαριού νεοέλληνα που έχει μάθει μόνο να αγοράζει, που έχει μάθει να ζει δίχως να παράγει αλλά και δίχως να συλλέγει αυτά που παράγονται μόνα τους. Που δεν έχει μάθει ακόμη όμως να τρώει χαρτονομίσματα. Και επιβάλλεται να πτωχεύσει αύριο το πρωί, μήπως και αναγκαστεί να πέσει στα τέσσερα και να βοσκάει ακόμα και τα αγκάθια της καπαριάς για να επιβιώσει και να έχει ελπίδα να αναθρέψει γενιές πιο ταπεινές κι ανθρώπινες.
Του Γιάννη Μακριδάκη
Θωμάς on June 4, 2012 at 11:00 am said:
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς αυτή είναι η νοοτροπία, το πρώτο δείγμα της το ένιωσα πριν 10 χρόνια περίπου στα 18 μου, στην πρώτη δουλειά που πήγα με τον πατέρα μου, διακοσμητής που εκτός από σχεδιασμό ασχολείται και με την κατασκευη, κανονικά δηλαδή με τα χέρια του, γυψοσανίδες, ψευδοροφές, χωρίσματα κτλ σε καταστήματα σπίτια. Η αντιμετώπιση πολλές φορές είναι παρεμβατική σε σημείο που να εννοούν ότι “θα το έκανα και μόνος μου αφού τα ξέρω όλα, αλλά πήρα εσάς γιατί έχω λεφτα” και “πληρώνω και το θέλω έτσι” χωρίς καν να γνωρίζουν ποιες είναι οι δυνατότητες του υλικού, του χώρου τους και της τσέπης τους, κόστος υλικών κτλ. Ο έλληνας γνωρίζει σχεδόν τα πάντα από το στάδιο παραγωγής τους αλλά είναι υπερβολικά νεοέλληνας για να ασχοληθεί προσωπικά…υπάρχουν οι κατώτεροι γι’αυτές τις δουλειές…Και μια παρατήρηση που έχω κάνει, αυτοί που πληρώνουν και έχουν το άγχος αν θα σε πληρώσουν έγκαιρα για την δουλειά σου είναι οι μεροκαματιάρηδες που τα βγάζουν δύσκολα πέρα και ξέρουν τι θα πει ελεύθερο επάγγελμα. Τα αφεντικά και οι γραβατομένοι τις περισσότερες φορες ειναι κακοπληρωτές. Παζάρια, καθυστέρηση πληρωμής για να σε έχουν στο χέρι. Τα φτωχαδάκια στα δίνουν στην αρχή για να μην το έχουν έννοια και βάρος το βράδυ πριν κοιμηθούν ότι σου χρωστάνε…Το βλεπω και απτην μανα μου που απλήρωτοι μήνες με το που πληρώνεται τρεχει για τα ενοικια και τους λογαριασμούς…Πολιτικός μηχανικός μπήκα το 2002 στην σχολή, έχω ακόμη 8 μαθήματα, παρατημένη η σχολή εδώ και καιρό τώρα αποφάσισα να ασχοληθω σοβαρα, αηδιασμένος από τον τρόπο διδασκαλίας, μου είπαν και μένα το “είστε πολλοί την επόμενη φορα ελπίζω λιγοτεροι” στην πρώτη παρακολούθηση αλλά έμεινα δυστυχως, “κοιμόμουν” τότε, επιλογή καθαρά για επαγγελματικη αποκατάσταση τότε, της πείνας και της ανεργίας τώρα. Θα μείνω όμως εδώ να παλέψω, περιγραφές πολλών φίλων που δουλεύουν στο εξωτερικό μου δίνουν μια εικόνα των σύγχρονων δούλων, που δίνουν τον εαυτό τους, θυσιάζουν τις ζωές τους για να αυγατίζουν οι καταθέσεις των αφεντικών τους, με πολλές ώρες δουλειάς για χρήμα, ο συγχρονος θεός. Συμβιβασμοί που βαφτίζονται επιλογές. Ελπίζω ότι θ’αλλάξει κάτι σύντομα.