Καμία είδηση…

Στη Συγγρού τα πρώτα exit poll φέραν μαζί τους αμηχανία. Μόνο αυτό ήταν ξεκάθαρο. Στο ισόγειο , στο καφέ, κουστουμαρισμένοι τύποι πίνουν το καφέ τους. Η κάμερα έπιασε έναν να τρώει με αγωνία τα νύχια του. Δεν μπορούσαν να πανηγυρίσουν αμέσως. Έπρεπε να περιμένουν, αλλά φαίνεται πως θα ζήσουν πάλι την εποχή της εξουσίας. Όμως η εικόνα των εκλογών δεν έχει πια τίποτα μαζί της από το παρελθόν. Ούτε με εκατοντάδες οπαδούς έξω απ΄τα γραφεία, κάτω από τα μπαλκόνια, μέσα στα αυτοκίνητα. Ούτε κόρνες, ούτε καπνογόνα, ούτε συνθήματα, ούτε σημαίες. Σημαίες μόνο για το ποδόσφαιρο. Στις επτά ήταν μόνο καμιά εικοσαριά άνθρωποι στο εκλογικό περίπτερο της Νέας Δημοκρατίας στο Σύνταγμα. Ούτε εκεί μπορούσαν να πανηγυρίσουν. Το περίπτερο στήθηκε την τελευταία εβδομάδα. Το ίδιο και του ΠΑΣΟΚ. Στις προηγούμενες εκλογές δεν είχαν τολμήσει να εμφανιστούν στο κέντρο της Αθήνας παρά μόνο στις περιορισμένες από σιδερένια κάγκελα προεκλογικές τους συγκεντρώσεις. Εμφανιζόταν βέβαια στα κανάλια. Τώρα στην οθόνη όλοι συζητάν για το ποια θα είναι  καλλωπιστική  λέξη που θα καλύπτει την  επόμενη κυβέρνηση.

Περιμένοντας την λίγο πιο ξεκάθαρη εικόνα, οι ξένοι δημοσιογράφοι που το μεσημέρι γέμισαν ασφυκτικά το εκλογικό κέντρο που θα ψήφιζε ο Αλέξης Τσίπρας δεν έφτασαν μπροστά στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας. Ξέραν πως η είδηση ήταν οι προηγούμενες εκλογές. Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το πρώτο κόμμα, δεν υπάρχει πια η είδηση των ελληνικών εκλογών. Η συζήτηση πλέον είναι πως θα ερμηνεύσεις το εκλογικό αποτέλεσμα. Νίκησε τελικά η φόβος της εξόδου από το ευρώ; τα νούμερα είναι διφορούμενα. Κανείς από τους δύο διεκδικητές δεν είχε εκτοξευτεί. Βέβαια η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάλι θεαματική, αλλά δεν ήταν πρώτο κόμμα. Και η άνοδος της Νέας Δημοκρατίας δεν έφερε τον αέρα του θεαματικού αποτελέσματος της εποχής του δικομματισμού.

Αργότερα ο Αντώνης Σαμαράς θα έκανε πια δήλωση στο Ζάππειο. Οι παλιοί ΟΝΝΕΔίτες θα ανέβαιναν τα σκαλιά των γραφείων της ΝΔ πιστεύοντας πως τα κατάφεραν. Αυτοί οι μερικές δεκάδες που τον περιμέναν το Σύνταγμα είχαν πια αρχίσει να ετοιμάζονται. Οι κάμερες είχαν στηθεί. Ούτε κι εκεί υπήρχαν τόσα κανάλια όσα στο εκλογικό τμήμα το μεσημέρι, αλλά πια η είδηση ήταν mainstream. Aναψαν τέσσερα καπνογόνα.

Το απόγευμα, Κυριακή, σε κεντρικό δρόμο αθηναϊκής συνοικίας, ξένο μεγάλο ειδησιογραφικό μέσο μιλά με τον λιγοστό κόσμο που ψωνίζει το 24/7 μίνι μάρκετ. “Το μνημόνιο προβλέπει αύξηση του συντελεστή ΦΠΑ για όλα τα προϊόντα πρώτης ανάγκης. Αν εφαρμοστεί θα τα καταφέρετε;” Οι απαντήσεις αναμενόμενες. “Αν χρειαστεί θα κάνουμε και δίαιτα… Δεν θα τα καταφέρουμε… Μας έχουν πιει το αίμα, και θα αυξήσουν πάλι τις τιμές; Κανονικά όταν αυξάνονται οι τιμές, αυξάνονται οι μισθοί, αλλά αυτό που να το δουμε πια; Δεν υπάρχει.” Τριαντάρης, ντυμένος στα μαύρα, με μπλούζα pit bull, γερμανική όπως σημειώνει ο καμεραμάν με έκπληξη, και καπέλο με το σήμα της Χρυσής Αυγής μπαίνει στο κατάστημα. Βγαίνει. Ρωτάει ουσιαστικά διατάζοντας τη, νέα σε ηλικία, ιδιοκτήτρια: “Φαντάζομαι θα ψήφισες αυτό που έπρεπε.” Αυτή για να τον αποφύγει του απαντά πως δεν ψηφίζει στις εκλογές. Αυτός δυσαρεστείται. Και φαίνεται. Μόνο φόβος και εξουσία. Λίγο πριν φύγει μου λέει: “Εσύ είσαι Συριζαία, σε βλέπω.” Καλύπτομαι πίσω από την ιδιότητά μου. Δεν είμαι τίποτα. Η ιδιοκτήτρια μου εξηγεί πως τους πρότεινε προστασία, όχι ακόμα με χρηματικό ή άλλο αντίτιμο, με αντίτιμο ουσιαστικά την ψήφο. Απλά “προστασία” του καταστήματος από τους “εγκληματίες”. “Όταν θα σου το σπάσουν οι βρωμιάρηδες οι ξένοι θα καταλάβεις το λάθος σου” πετάει και φεύγει. Μπαίνει στην απέναντι πολυκατοικία. Το παρακράτος έχει βγει έξω από τις σκιές και ο φασισμός δεν χρειάζεται πια να κρυφτεί, είναι κοινοβουλευτικό κόμμα με σταθερή εκλογική δύναμη. Χωρίς κανένα άλλοθι, δεν το χρειάζεται πια κανείς, ούτε ο ψηφοφόρος.

Ο Σαμαράς πήγε στο Σύνταγμα να χαιρετήσει τους εκατό οπαδούς του. Τα φυντάνια τις ΟΝΝΕΔ άναψαν τα καπνογόνα φωνάζοντας “ΟΝΝΕΔ – ΟΝΝΕΔ πρωτοπορία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία”. Επιστρέφω στην αηδία των φοιτητικών μου χρόνων. Τα ίδια φυντάνια, με το ίδιο αλαζονικό βλέμμα και το κολαρισμένο πουκάμισο, στη σειρά να ανταλλάξουν χειραψία με τον αρχηγό και να αγοράσουν το πρώτο τους κοστούμι. Τώρα πια είναι πάλι κυβέρνηση. Οι κάμερες κυνηγάνε την εικόνα. Ακόμα κι αν είναι η μια στιγμή που θα μπει στο αυτοκίνητο. Ακόμα και το ένα μηχανάκι που θα περάσει και θα κορνάρει.

Αργότερα στο εκλογικό περίπτερο του ΣΥΡΙΖΑ τα μεγάφωνα παίζουν αντάρτικα. Η γαλλίδα δημοσιογράφος, όμορφη, με το γαλάζιο της φόρεμα, με είχε δει έξω από τα γραφεία της Συγγρού και πιάσαμε κουβέντα. Της εξηγούσα πως με αυτά τα exit poll κανείς δεν θα κάνει δηλώσει εκεί. Οπότε μπορεί τώρα στα Προπύλαια να με ρωτήσει αν θα έρθει ο Τσίπρας και τι ώρα περίπου. Μετά όλοι , παίρνοντας μαζί με τις σημαίες τους και μια αίσθηση ματαιότητας που δεν κρύβεται, πηγαίνουν να ακούσουν τις δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα. “Στη μεγάλη σκηνή” ή περίπου έτσι ανακοινώθηκε στα μεγάφωνα. Πρώτος θα μιλήσει ο Μανώλης Γλέζος. Οι πιο πολλοί είναι νέοι. Κορίτσια και αγόρια. Αυτός θα ξεκινήσει με φωνή που τρέμει, είναι πια γέροντας. Στα γρασίδια μπροστά από το πανεπιστήμιο ένα μικρό αγόρι χορεύει στους ρυθμούς του Bella Ciao. Καπνίζω ένα τσιγάρο.

Όλοι ψάχνουν την είδηση σήμερα. Εκατοντάδες ξένοι δημοσιογράφοι περιμένουν την είδηση. Γύρω από το Σύνταγμα τις τελευταίες μέρες αν δεις προσεκτικά, αν ξέρεις, αν τυχαίνει να είσαι στο συνάφι, μπορεί να αναγνωρίσεις κάποιους τηλεοπτικούς αστέρες της παγκόσμιας δημοσιογραφίας. Μου δείχνουν κάποιο γκριζομάλλη. Δεν τον ξέρω, δεν θέλω κιόλας. Η Νέα Δημοκρατία θα είναι κυβέρνηση. Σίγουρα με το ΠΑΣΟΚ. Και ίσως με ανοχή της ΔΗΜΑΡ. Όχι πως την χρειάζονται βέβαια. Αύριο στο πρόγραμμα μια συνάντηση με φοιτητές. Ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν. Δεν υπάρχει καμία είδηση γι΄αυτούς, καμία δηλαδή που να την περιμένουν. Έτσι κι αλλιώς….

Jaquou Utopie 

πηγή