Προς τους ψυχωμένους της Τέχνης!

"Να βγουν από το καβούκι τους και τους στημένους αστικούς καλλιτεχνικούς χώρους και να μεταβούν στις θέσεις μάχης.

Στο Αποπηγάδι και σε όλη την Κρήτη, στην Ικαρία, στη Μάνη, στην Ευβοια, στη Χίο, στη Χαλκιδική, στο Κιλκίς, στον Εβρο. Εκεί που χιλιάδες πολίτες δίνουν καθημερινά την ψυχή τους υπερασπιζόμενοι με αγώνα μέχρις εσχάτων τους τόπους τους"

ανοιχτή επιστολή 

Του Γιάννη Μακριδάκη

Μέσα στο μούρκι μου (μούρκι=κτήμα), έχει ήδη διαμορφωθεί ένα ταπεινό Μνημείο. Ένα Μνημείο που μαρτυρά την πλήρη αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως ιδέα.

Στο νοτιοανατολικό πύλιαστρο του μαγκανοπήγαδου κρέμεται όλη η ψυχή της Ελλάδας, του νοτιοανατολικού άκρου της Ενωμένης Ευρώπης, η οποία αλώθηκε και τώρα καταστρέφεται πλήρως και ανεπίστροφα.

Κρέμονται οι δυο πορτοκαλί χρώματος κολοκύθες, οι σημαδούρες της οικογενειακής μας βάρκας. 34 χρόνια κράτησε ο βίος της, ξύλινο σκαρί, ναυπηγημένο στο νησί από καραβομαραγκούς που σβήσανε κι αυτοί, έπεσε θύμα της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας, η οποία θυσιάζει και αφανίζει κάθε πολιτισμική ιδιαιτερότητα των χωρών μελών της στο όνομα της ενιαίας αγοράς, της δήθεν ανάπτυξης και του ανταγωνισμού απέναντι στο υπερατλαντικό μοντέλο της ξεφτίλας.

Η Ευρώπη μάς εξανάγκασε, επιδοτώντας μας κιόλας, στο όνομα του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης, να κόβουμε και να καταστρέφουμε ανάλγητα τις βάρκες μας, τα παραδοσιακά σκαριά που αιώνες αρμένιζαν το Αιγαίο. Μας εξανάγκασε, δωροδοκώντας μας κιόλας, να απαρνηθούμε και να ξεχάσουμε, να χάσουμε δια παντός όλη τη σοφία και την πείρα που μεταφέρθηκαν από γενιά σε γενιά πάνω στην κατασκευή των καϊκιών αλλά και πάνω στη χρήση τους και πάνω στην τέχνη της ψαροσύνης. Kι αυτό δεν συνέβη βέβαια μόνο στον τομέα των ξύλινων τρεχαντηριών.

Η Ευρώπη επενέβη ανάλγητα σε κάθε πτυχή της πολιτισμικής μας παρακαταθήκης, απαίτησε τον θάνατό της ή τον εγκλεισμό της σε μουσεία και μας εξανάγκασε να γίνουμε γιαλαντζί Έλληνες, αλλά μοιραία και γιαλαντζί Ευρωπαίοι.

Μας εξανάγκασε η Ευρώπη να χάσουμε την ψυχή μας και μας πλάσαρε τη δική της.

Τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο της ψυχικής μετάλλαξης. Στα αστικά κέντρα αυτό έχει σχεδόν επιτευχθεί.

Η ελληνική ψυχή χάθηκε δια παντός από το προσκήνιο και κατάντησε να λογίζεται περιθωριακή.

Η ελληνική ατμόσφαιρα έδωσε τη θέση της σε άψυχα ευρωπαϊκά μοντέλα καθωσπρεπεισμού και αποστείρωσης. Οι παραδοσιακές τέχνες έσβησαν και η Τέχνη παραγκωνίστηκε από προϊόντα λάιφ στάιλ. Όλα όσα προβάλλονται και προτείνονται στον Έλληνα ως πρότυπα προς αφομοίωση, ακολουθούν την παγερή συνταγή του βορειοευρωπαϊκού ψυχισμού.

Τραγούδια άψυχα, δίχως νοήματα, πεζογραφήματα ανιαρά με ισοπεδωμένη γλώσσα, αλλά και καλλιτεχνικές μιμήσεις της μουντής εσπερίας, δίχως τη γλύκα και τη σκληράδα του ελληνικού τοπίου, του φωτός, του κλίματος, της ψυχής που επί αιώνες ζυμώθηκε σ’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη.

Η Ευρώπη όχι μόνο δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά για να συνθέσει και να προστατέψει τις διαφορετικότητες αλλά ούτε καν αδιαφόρησε γι αυτές. Απεναντίας, έβαλε στόχο και πέτυχε να τις ισοπεδώσει βάναυσα. Η Ευρώπη ενώθηκε με μοναδικό στόχο να αποτελέσει ενιαία αγορά καταναλωτών και όχι ενιαία κοινωνία ανθρώπων. Η ιστορική Ευρώπη των ολιγίστων ηγετών έπεσε θύμα του αμερικανικού πειράματος και κατάφερε να το υιοθετήσει και να το εφαρμόσει στη χείριστη μορφή του.

Και τώρα βιώνουμε τη φάση της κορύφωσης. Οικονομική εξαθλίωση όσων δεν συνεμορφώθησαν με τας υποδείξεις, όσων δεν μπόρεσαν να γίνουν αυθεντικοί Γερμανοί, όσων είχαν άλλην αντίληψη για τη ζωή.

Έπεται η φάση της τελικής καταστροφής, η οποία στην Ελλάδα έχει ξεκινήσει ήδη να διαφαίνεται από τις εξαγγελίες των πολιτικών νάνων που κυβερνούν και παραδίδουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και το φυσικό περιβάλλον της χώρας βορά στις διαθέσεις της γερμανικής βιομηχανίας με το πρόσχημα της πράσινης παραγωγής ενέργειας κυρίως.

Όσοι άνθρωποι είναι σε θέση να διακρίνουν την επερχόμενη και μη αναστρέψιμη καταστροφή, κυρίως οι πραγματικοί καλλιτέχνες, αυτοί που έχουν αποδείξει με το έργο τους ότι διαθέτουν ψυχή, οι οποίοι υπάρχουν κι ας μην εμφανίζονται στα άθλια τηλεπαράθυρα, έχουν χρέος να δράσουν. Ομαδικές καλλιτεχνικές εξορμήσεις στην Ελλάδα που πληγώνεται και πεθαίνει, αυτό έχουν χρέος να πράξουν.

Να φέρουν τον λόγο, τις μουσικές τους, τις παραστάσεις τους, τις πινελιές τους, σε άμεση σύγκρουση με τα επιχειρήματα και τις μεθόδους της ευρωπαϊκής αναλγησίας που μας επιτίθεται ωσάν όρνεο σε πτώμα.

“Να συνεργαστούν με φωτισμένους τεχνοκράτες και να λάβουν θέση μάχης αναλύοντας στους Έλληνες πολίτες, ως περιοδεύον θίασος ψυχής, το μέγεθος της καταστροφής που έρχεται αλλά και συμπαραστεκόμενοι σε όσους την έχουν ήδη αντιληφθεί και αγωνίζονται για να την αποτρέψουν”.

Να υπερασπιστούν την Ελλάδα, να υπερασπιστούν την Έμπνευση, να υπερασπιστούν την διαφορετικότητά μας στην Ευρώπη και στον κόσμο, αυτό έχουν χρέος να πράξουν πλέον.

Να βγουν από το καβούκι τους και τους στημένους αστικούς καλλιτεχνικούς χώρους και να μεταβούν στις θέσεις μάχης.

Στο Αποπηγάδι και σε όλη την Κρήτη, στην Ικαρία, στη Μάνη, στην Ευβοια, στη Χίο, στη Χαλκιδική, στο Κιλκίς, στον Εβρο. Εκεί που χιλιάδες πολίτες δίνουν καθημερινά την ψυχή τους υπερασπιζόμενοι με αγώνα μέχρις εσχάτων τους τόπους τους.

Το παιχνίδι στην πρωτεύουσα έχει χαθεί προ πολλού. Η Κατοχή της Αθήνας είναι γεγονός, όπως γεγονός είναι και πως η Αντίσταση θα λάβει χώρα για μιαν ακόμα φορά στα βουνά και στα λαγκάδια αυτής της όμορφης χώρας.
Γιάννης Μακριδάκης