Για τον Δημήτρη Χριστούλα

Ένα κείμενο, ένα ποίημα κι ένα τραγούδι για τον κ. Δημήτρη Χρίστουλα. 

(Είμαι 33 ετών, άνεργος. Από εκείνους που ο κ. Δημήτρης στο ιδιόχειρο σημείωμά του είπε ότι δεν έχουν μέλλον.)

1. Κείμενο αφιερωμένο στον Δημήτρη Χριστούλια
Η σιωπή του κ. Δημήτρη

Το τελευταίο επιχείρημα

Το συγκλονιστικό γεγονός της αυτοκτονίας του 77χρονου συνταξιούχου, στις 4/4 στην πλατεία Συντάγματος, συντάραξε το πανελλήνιο. Δεν πέρασαν λίγες ώρες και το σύστημα επιστράτευσε όλα του τα μέσα: τα καθάρματα τύπου Μπεγλίτη και Κουκουλόπουλου με την λάσπη του να προσβάλλουν τον αυτόχειρα και την οικογένεια του, τον Ευαγγελάτο και το κανάλι των φασιστοειδών ΣΚΑΪ με τους ψυχολόγους που προσπάθησαν να δώσουν μια «κουρεμένη» ερμηνεία του συμβάντος, τα ΜΑΤ που μας ψέκασαν, μας χτύπησαν και τόλμησαν να περάσουν από το σημείο της αυτοκτονίας με τα κεράκια, τα λουλούδια και τα σημειώματα.

Ποια εικόνα πάνε να φτιάξουν για τον 77χρονο;

Αύριο κιόλας, θα μας τον θυμίζουν ως«κακομοίρη που ‘φαγε τα λεφτά του και χρωστούσε και πιθανότατα έπασχε από κατάθλιψη ή κάποιου είδους ψυχικό νόσημα, λόγω της κρίσης». 

Μια σημείωση: η φυλακή, η καταστολή και το τρελοκομείο, είναι τα μέσα που ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ χρησιμοποιεί για να τοποθετήσει πέραν της λογικής της εξαθλίωσης και της υποταγής, κάθε ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.

Κι η πράξη κι η «φωνή» του σημειώματος του Δημήτρη, ήταν τέτοια. Συγκλονιστική και καθοριστική – σαν τελευταίο κι αδιάψευστο επιχείρημα.

Το τελευταίο γράμμα του Δημήτρη Χριστούλια

Όλα είναι θάνατος

Μια δημόσια αυτοκτονία. Τι πιο παράξενο, αντιφατικό και τραγικό; Ο Δημήτρης, επέλεξε να δείξει την πράξη του αλλά και να την εξηγήσει. Γιατί;

Η μόνη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι η εξής απλή: 
ήταν μια πράξη συνειδητή, προαποφασισμένη, μετρημένη αλλά, κυρίως, ήταν μια πράξη ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Ο Δημήτρης έβαλε ένα όριο στον εαυτό του: «δεν θα φας απ’ τα σκουπίδια». Του είχαν στερήσει όλα τα μέσα επιβίωσης, όπως έγραφε.

Ποιος; «Ο κόσμος»; «Εκείνοι»; «Το κράτος»;

Ήξερε πολύ καλά την απάντηση. Τους ονόμασε: «Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου». Μια φράση που οι σημερινοί δοσίλογοι θα χαρακτήριζαν ευχαρίστως βαριά, αλλά μια φράση κιόλας που την έχουμε εμπεδώσει πολλοί τα τελευταία δύο χρόνια.

Ο κ. Δημήτρης έφυγε στα 77. Άρα γεννήθηκε το ’35. Σαν παιδί, έζησε την Κατοχή και, προφανώς, η έμπειρη ματιά του, μπορούσε να παρομοιάσει τις άθλιες μέρες μας, μονάχα με τους εφιάλτες της παιδικής του ηλικίας.

Ο κ. Δημήτρης ήταν αγωνιστής κι αριστερός. Είχε συνείδηση και τοποθέτηση πολιτική. Αντιστεκόταν. Η τελευταία του πράξη ήθελε να ‘ναι συγκλονιστική. Πεισματάρικο παιδί της χίμαιρας, όπως λέει η κόρη του. Και να! Αυτό το πεισματάρικο παιδί των 77 ετών, μας έδειξε με την σοφία του, με τον πιο τρομερό κι αναμφισβήτητο τρόπο, την φρίκη της πραγματικότητας.

Όλα είναι θάνατος. Όλοι οι «δρόμοι της σωτηρίας της πατρίδας», όλοι που παριστάνουν τους «σωτήρες του έθνους», το παρόν, το μέλλον, όλα σ’ αυτήν την χώρα, έχουν την απαίσια μυρωδιά του θανάτου. Και μένουμε εμείς. Οι ανώνυμοι, οι μικροί, οι απελπισμένοι, οι χρεωμένοι, οι καταδικασμένοι, οι αγγιγμένοι απ’ το χέρι του θανάτου.

Μας λέει ο Δημήτρης: «Θα επιτρέψετε στον εαυτό σας να φτάσει μέχρι εκεί; Θα φάτε απ’ τα σκουπίδια; Καλύτερα ο θάνατος για μένα». Κι εμείς, όλη η Ελλάδα της δουλειάς, της φτώχειας και της εξαθλίωσης μένουμε εμβρόντητοι από τον καθοριστικό υπαινιγμό και το ατράνταχτο επιχείρημά του.

Αξίζει να κρατήσουμε αυτό το ερώτημα, λοιπόν. Να μην απαντήσουμε οριστικά. 
Κάθε φορά που κάποιος απολύεται, 
κάθε φορά που κάποιος πετιέται στον δρόμο, 
κάθε φορά που κάθε παιδί λιποθυμάει από την πείνα, 
κάθε φορά που κάποιος μένει νηστικός, 
κάθε φορά που κάποιος απελπίζεται, 
κάθε φορά που ένα ζευγάρι αγαπημένο τσακώνεται για την μιζέρια του, 
κάθε φορά που κάποιος κλαίει σιωπηρά, 
κάθε φορά που ένας γονιός ζητάει στήριξη απ’ το παιδί του και 
κάθε φορά που το μέλλον ενός παιδιού γκρεμίζεται, 
κάθε φορά που τσουβαλιάζουν έναν μετανάστη σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, 
κάθε φορά που ένας απελπισμένος οδηγείται στο έγκλημα, 
κάθε φορά που το έγκλημα παράγει ένα θύμα, 
κάθε φορά που μια γυναίκα ή ένα παιδί κακοποιείται, 
κάθε φορά που ένα έθνος εξοντώνεται, 
κάθε φορά που ένα χρηματιστήριο ανεβαίνει κι ένας λαός αργοπεθαίνει, 
κάθε φορά που ΑΛΥΣΟΔΕΝΟΥΝ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΕΙ ΠΟΥ ΕΒΑΔΙΖΕ.

Να κρατήσουμε το ερώτημα.

Εγώ το λέω: 
αντίσταση ή εξαθλίωση;

Να θυμόμαστε τον Δημήτρη Χριστούλα...

Να απαντάμε στον σιωπηρό υπαινιγμό του.

Αντίο Δημήτρη. Να σ’ ευχαριστήσω δεν μπορώ. Κάνω αυτό που θες. Είμαι ένας απ’ όλους.



2. Τραγούδι εις μνήμην Δημήτρη Χριστούλια
Χωρίς ενίσχυση κράτους (ή Ο κύριος Δημήτρης καθώς σωπαίνει)

Χωρίς ενίσχυση κράτους καμιά
Την ζωή μου την έζησα
Εβδομήντα χρόνια κι εφτά
Χωρίς ενίσχυση έσβησα

Μόνον εγώ
Μόνον εγώ
Πλήρωσα

Μόνον εγώ 
Μόνον εγώ
Πλήρωσα

Θυμάμαι τα τανκς, τις μαύρες τις μπότες
Πικρέ μου Απρίλη του σαρανταένα
Και τότε οι δειλοί τρέξαν σαν κότες
Κι εμείς να κρατάμε της φτώχειας την αντένα

Αλλιώς εγώ
Αλλιώς εγώ
Τα ονειρεύτηκα

Αλλιώς εγώ 
Αλλιώς εγώ 
Τα ονειρεύτηκα

Τουφέκι αδυνατώ πια να σηκώσω
Τα πόδια μου δεν με βαστούνε
Την φτώχεια μονάχος να ξεσηκώσω
Κι άστους αλήτες, αλήτη να με πούνε

Ζωή δεν έχω πια καμιά
Ζωή που έχτισα με πόνο και ζεμπίλι
Με το κεφάλι μου θα φύγω όμως ψηλά
Ένα πρωί στο Σύνταγμα τ’ Απρίλη

Εγώ δεν θα ζήσω σαν σκύλος
μένα με λένε Άνθρωπο
και του ανθρώπου είμαι φίλος


Καλογερόπουλος Σταμάτης, μέλος της ΕΛεύθερης Λαϊκής Αντιστασιακής Συσπείρωσης.

Ένα τραγούδι για τον αγωνιστή Δ. Χριστούλα. Αφιερωμένο στην μνήμη του. Μακάρι το μήνυμά του να μην πάει χαμένο.


Ερμηνεία: Γιώργος Καπότης
Μουσική: Μιχάλης Γιουνανλής
Στίχοι: Σταμάτης Καλογερόπουλος


πηγή