Το βρώμικο νερό δεν πλένεται

Η αειφορία της ρυπαρότητας

Η λογική των δυτικών κοινωνιών είναι εκείνη της υπερβολικής ισχύος, του να κάνουμε όλο και περισσότερα… Όλοι βλέπουν ότι μπροστά μας υπάρχει ένας γκρεμός, αλλά όλοι λένε ότι πρέπει να προχωρήσουμε προς τα εμπρός.

                                                                                                   Serge Latouche

 

Ζούμε σε μια περιοχή όπου το μεγαλύτερο μέρος του βόρειου τμήματός της είναι χαρακτηρισμένο, πλουτοπαραγωγικά, ως μεταλλευτική ζώνη και κοινωνικο-οικονομικά, ως υποβαθμισμένη και υπανάπτυκτη περιοχή. Το δε νότιο τμήμα της το χαρακτηρίζει η ύπαρξη τουλάχιστον 150.000 αυθαίρετων κατασκευών, χωρίς να συνυπολογίζονται τα 50.000 νεόχτιστα που παραμένουν στα αζήτητα. Μιλάμε για “έναν τόπο μοναδικό”, “έναν τόπο για να ζήσεις ένα γλυκό φθινόπωρο” σε έναν “πολυπόθητο και ιδανικό προορισμό” όπως λέει και κάποιος. Μιλάμε “οπωσδήποτε” για τη Χαλκιδική. Μιλάμε για μια περιοχή στην οποία έλαβε χώρα, μέρος της πραγμάτωσης του νεοελληνικού οράματος για “κοινωνική ευημερία και πρόοδο”, επενδύοντας κυρίως στο βαρύ χαρτί της ελληνικής βιομηχανίας, τον ξεσαλο-τουρισμό, για την “οικονομική μας  ανάπτυξη”. 

Ανάπτυξη, λέξη παραπλανητική, αφού πρόκειται για καθαρά οικονομικίστικο όρο που δεν αναφέρεται σε καμιά περίπτωση στην πραγματική κοινωνική/λαϊκή ευημερία και πρόοδο και που περιγράφει γενικά και αόριστα την οικονομική μεγέθυνση δηλαδή την αύξηση του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος (ΑΕΠ) που με τη σειρά του και επί της ουσίας δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Ας αναλογιστούμε τι σημαίνουν για τους κινέζους οι ρυθμοί ανάπτυξης της τάξης του 8-10% όταν τα μεροκάματά τους, στην καλύτερη περίπτωση, δεν ξεπερνούν τα 1,5 δολάρια τη μέρα ή το τι σημαίνει για τους κατοίκους της Γουατεμάλας το 5% ανάπτυξης της τελευταίας δεκαετίας όταν το 50% του πληθυσμού της χώρας τρέφεται στην κυριολεξία απ’ τα σκουπίδια. Κι ακόμη πιο κοντινά σε εμάς, το τι στην πραγματικότητα σήμαιναν για την Ελλάδα  το υψηλό ΑΕΠ και οι υψηλοί, εκσυγχρονιστικοί, οικονομικοί δείκτες του 7 ή 8% της δεκαετίας του ’90  παρά το γεγονός ότι όλα γκρεμίζονταν γύρω μας.

 Στο όνομα αυτής της διεστραμμένης, άδικης και εντελώς αυθαίρετης λογικής, συρρικνώθηκε ο παγκόσμιος αγροτικός πληθυσμός και επιβλήθηκε η παραγωγή κονσερβοποιημένης, πλαστικής και βιομηχανοποιημένης τροφής. Έτσι  μια χώρα αγροτοκτηνοτροφική σαν την Ελλάδα μεταμορφώθηκε σε κάτι το απροσδιόριστο και μπαχαλώδες που μέχρι πρότινος πουλούσε προϊόντα τεταρτογενούς οικονομικής υπόστασης, εικονικές υπηρεσίες και αέρα κοπανιστό. Αυτή η καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας και οι μανίες του δήθεν εκσυγχρονισμού μετέτρεψαν μια σχεδόν αυτάρκη αγροτική οικονομία σε τραπεζικό/μικροπολιτικό αλισβερίσι υπερτιμολογημένων επιδοτήσεων ενώ οδηγούσαν εντελώς ανερυθρίαστα , την αγροτική παραγωγή στις χωματερές.

 Στο όνομα της ανάπτυξης, θυσιάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους και δασικών εκτάσεων καμένα ξανά και ξανά μέχρι να μετατραπούν σε εκατοντάδες χιλιάδες εντελώς αχρείαστες μεζονέτες, προς τέρψη της εργολαβικής απληστίας και της real estate παγκόσμιας φούσκας. Οι μέχρι τώρα απολαβές  για την τοπική κοινωνία; Ελάχιστες έως και μηδενικές και επί το πλείστον ανασφάλιστες. Αλήθεια πόσα μεροκάματα επί του συνόλου, έγραψαν  οι Χαλκιδικιώτες κατά τη διάρκεια του οικοδομικού οργασμού στη νότιο Χαλκιδική; Περίπου όσα θα γράψουν και κατά τις πολυαναμενόμενες και σωτήριες μεγαλοεπενδύσεις στη βόρειο…

 

 Στο όνομα της ανάπτυξης  βιώσαμε και βιώνουμε την ανευθυνότητα, την αδιαφορία και την εγκατάλειψη των κυβερνώντων, των ειδικών και των ιθυνόντων, στο θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων. Άλλο ένα θέμα, με το οποίο ως γνωστόν και  μέχρι πρότινος, ασχολούνταν και αγωνίζονταν τα “μόνιμα βολεμένα λαμόγια”, οι γνωστοί άγνωστοι και άξιοι χλευασμού, γραφικοί “οικολόγοι”. Για τους οραματιστές πολιτικούς και τους σοφούς τεχνοκράτες διαχειριστές του παγκοσμιοποιημένου εκσυγχρονισμού προείχαν άλλα θέματα, πρώτα τα “έργα πνοής” και οι “βασικές υποδομές” της χώρας, τα περιβόητα αλλά ακόμη ανολοκλήρωτα και χρωστούμενα “μεγάλα έργα”. Την ίδια ανικανότητα, την ίδια  αυθαιρεσία λόγου και πράξης βιώνουμε και σήμερα. Οι ανάδοχοι της ανάπτυξης, οι ίδιοι πάντα, δεν καταφέρνουν να ξεβγάλουν από πάνω τους τη δυσωδία των ανοιχτών χωματερών όντας ανακατεμένοι, όλο και περισσότερο με τη μπόχα των ΧΥΤΑ και τη μαφιόζικη λέρα των εργοστασίων καύσης σκουπιδιών. Προσπαθούν ακόμη και σήμερα, το 2012, να μας πείσουν ότι η αυτονόητη, εργονομική και παραγωγός πραγματικής οικονομίας λύση, αυτή της ολοκληρωμένης και αποκεντρωμένης διαχείρισης των απορριμμάτων, από το διαχωρισμό μέχρι την κομποστοποίηση και από την ανακύκλωση μέχρι τη διαχείριση των υπολειμμάτων, πως ανήκει στο απώτερο μέλλον, πως πρόκειται για λύση οραματική και πως πρέπει να σχεδιαστεί σωστά και σταδιακά από ανθρώπους σοφούς και πραγματικά ευαίσθητους σαν τα μούτρα τους. Δεν αρκούν τα τριάντα και πλέον πρόστιμα εκατομμυρίων ευρώ από την ΕΕ για τις ανοιχτές χωματερές, δεν τους αγγίζουν τα επερχόμενα, για την από δεκαετίες ξεπερασμένη αντίληψη των ΧΥΤΑ. Συνεχίζουν να υποστηρίζουν, και να αυτοσυγχαίρονται, πως λύση του προβλήματος είναι η αιτία του προβλήματος, δηλαδή ότι ο καταναλωτισμός είναι αυτοσκοπός και μέτρο της ευημερίας.

 Μ’ αυτά και μ’ αυτά και μετά την εικοσαετία κατά την οποία πέρασαν από την Ελλάδα χρηματικά ποσά που δε θα ξαναφανούν ποτέ στην εναπομείνασα ιστορία της, η βόρεια Χαλκιδική παρέμεινε χωρίς βιολογικούς καθαρισμούς και γεμάτη σκατόλακκες  ενώ η νότια, ζώντας το ιδιάζoν πανελλαδικό παράδειγμα, θα συνεχίσει να χαίρεται  τους βόθρους και τα βοθρολύματα. 

Στο όνομα της ανάπτυξης αποκλείστηκε η ελεύθερη πρόσβαση και κατασκήνωση στις παραλίες, στο όνομά της καταπατήθηκαν χιλιάδες  παραλίες για τη δημιουργία μπιτς μπαρ, καντινών και μικρο-μεγαλομεσαίων μονάδων ξαπλώστρων. Στο όνομά της ιδιωτικοποιήθηκαν εκατοντάδες όρμοι και γραφικές πτυχές αυτού του όντως όμορφου τόπου για την ικανοποίηση των  προσωπικών ματαιοδοξιών και των κόμπλεξ των διαφόρων νεόπλουτων ημετέρων και των πολιτικών τους μεντόρων.       

 Ακολουθώντας και επιβάλλοντας αυτό το τίποτα η παγκόσμια και τοπική, οικονομική και πολιτική ελίτ, έφερε την κοινωνία, στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα. Όσο για του λόγου το αληθές είναι αρκετή μια ματιά στην “αναπτυγμένη Ευρώπη”, βλέπε Ισλανδία, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία χωρίς ανάγκη αναδρομής στα αίσχη που επιτελέστηκαν στη λατινική Αμερική ή στην κεντρική Αφρική.                                    

Λυπούμαστε αλλά δεν πρόκειται για αφορισμούς ή για έναν απλό χαιρετισμό στην ανθρώπινη και δη στη νεοελληνική αυθαιρεσία. Το έχουμε εξάλλου ξαναπεί πως είναι πολλές οι βλαπτικότητες αυτού του παραπαίοντα «πολιτισμού» και του χρεοκοπημένου συστήματος που τον δημιουργεί  αλλά και τρέφεται απ’ αυτόν. Είναι απλές, καθημερινές επισημάνσεις και ειλικρινείς προβληματισμοί. Μπορεί οι επισημάνσεις να είναι αυστηρές ή να φαίνονται απόλυτες και οι προβληματισμοί μονομερείς, είναι όμως οι μόνες δυνατές δεδομένης της κατάστασης στην οποία έχουμε περιέλθει ως χώρα και ως κοινωνία.

 Από τις 26/ 10/ 2011, ημέρα υπογραφής της φθινοπωρινής δανειακής σύμβασης, ζούμε και θα συνεχίσουμε να ζούμε για αρκετά χρόνια, μέσα στ’ αποκαΐδια που αφήνει  πίσω της η παρανοϊκή αναπτυξιακή μανία και η εργολαβική αειφορία των νυν και πρώην  εθνικών οραματιστών. Είναι μια παλιά ιστορία της οποίας όμως το επίκεντρο σήμερα εντοπίζεται στον παγκοσμιοποιημένο, μεταμοντέρνο κόσμο των δεικτών και των ρυθμών ανάπτυξης, της “ισχυρής Ελλάδας”, της “Ελλάδας που χτυπάει το χέρι της στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων”, της Ελλάδας των δικών τους παιδιών, των φραπεδίστας, της πλαστικής ευτυχίας, των εντελώς εκπορνευμένων εργασιακών σχέσεων, των καθημερινών σκανδάλων, του καναπέ και του σταρχιδισμού, της Ελλάδας των Σημίτη- Καραμανλή- Παπανδρέου που ανήγαγαν σε υπέρτατες αξίες τη διαπλοκή, τη ρεμούλα και το κουμπαριλίκι.

 Πρόκειται για το φόντο παρακαταθήκη σ’ εμάς και τους μελλούμενους, στις γενιές, τώρα πια, των ούτε 600 ευρώ. Κι όμως, παρά το όποιο χάλι, παρά την καταπάτηση, το ξεπούλημα, τον κοινωνικό και οικονομικό μαρασμό της περιοχής και της χώρας, το καλύτερο απομένει ακόμη να γίνει. 

Ο αναπτυξιακός προγραμματισμός τώρα πια επιτάσσει, τον επανασχεδιασμό, πάντα προς το καλύτερο και στο όνομα της προόδου, του ίδιου του εδαφολογικού και γεωμορφολογικού ανάγλυφου της χώρας. Το βαρύ χαρτί, ο άσσος, για τη σωτηρία της χώρας, είναι η ολοκληρωτική και στα γρήγορα απόληψη του ορυκτού της πλούτου. Αυτό απαιτούν οι ανάγκες σε ενέργεια και μέταλλα, κύρια και σπάνια, των ευρωπαίων και λοιπών υπερατλαντικών συμμάχων και φίλων, αυτό αναμένουν ν’ αρπάξουν οι ενδημούντες εργολάβοι εθνευεργέτες, αυτό διατείνονται στις σωτηριολογικές τους κορώνες διάφοροι “πραγματιστές” τραπεζίτες και τεχνοκράτες ακαδημαϊκοί, μ’ αυτό σιγοντάρουν την επανεκλογή τους πολλοί ακροδεξιοί, κεντρώοι και κεντροαριστεροί πολιτικοί αγύρτες. 

 Όλα! Δώστε τα όλα! Με τις ευλογίες και κυρίως με τις οδηγίες/προσταγές κάποιων δήθεν εγκεφάλων τεχνοκρατών και διεθνών φωστήρων, στο όνομα της εθελοδουλείας και  της αναξιοπρέπειας ή της ηλιθιότητας και της ανθρώπινης εκδοχής του χορού των  lemmings*.  

Μ’ αυτούς τους όρους αποφασίστηκε “επιτέλους” το γενικό ξεχαρβάλωμα της Β. Χαλκιδικής και φυσικά με τη βούλα των πέντε συνυπεύθυνων υπουργών. 

 Το λέμινγκ (λέμμος) είναι ένα μικρό τρωκτικό, της οικογένειας των "αρουραϊδών". Σύμφωνα με ένα μύθο σε κάποια φάση της ζωής τους, τα λέμινγκ, υπακούοντας σε κάποια ακατανίκητη βιολογική παρόρμυση ή λόγω αγελαίας συμπεριφοράς, αυτοκτονούν μαζικά πηδώντας από γκρεμούς. Πολλές φορές αυτή η συμπεριφορά χρησιμοποιείται μεταφορικά όταν γίνεται αναφορά σε ανθρώπους ή ολόκληρους λαούς που ακολουθούν τυφλά τις επικρατούσες αντιλήψεις με ολέθριες συνέπειες. 

Το γενικό ξεχαρβάλωμα του Κιλκίς , της Ροδόπης, του Έβρου, της Εύβοιας και της Βοιωτίας, είναι ακόμη στη “διαβούλευση” και στη “διερεύνηση”, με τους διεθνείς, βεβαίως, διαγωνισμούς να έχουν ήδη στηθεί. 

Στις 26 / 7 / 2011 υπογράφηκε η Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΑΠ 201745 / 26.7.2011): Έγκριση Περιβαλλοντικών Όρων για τα έργα (α) Μεταλλευτικές-Μεταλλουργικές εγκαταστάσεις των Μεταλλείων Κασσάνδρας και β) Απομάκρυνση, Καθαρισμό και Αποκατάσταση χώρου Απόθεσης Παλαιών Τελμάτων Ολυμπιάδας.              

Στις 26 / 7 επιβεβαιώθηκαν όλες οι ανησυχίες, οι αγωνίες και οι φόβοι που εδώ και έξι χρόνια εκφράζει το πραγματικά μεγαλύτερο μέρος της τοπικής κοινωνίας. Στις 26 / 7 αποδείχθηκε η ορθότητα των στοιχείων και των εκτιμήσεων που έχουμε καταθέσει σε όλες τις δημόσιες εκδηλώσεις και παρεμβάσεις μας αναφορικά με το εθνοσωτήριο επενδυτικό σχέδιο της Ελληνικός Χρυσός.

 

Οι πέντε συνυπεύθυνοι και φρεσκο-ανασχηματισμένοι υπουργοί ενέκριναν χωρίς καμία αντίρρηση και αμφιβολία, τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ) όπως ακριβώς αυτή κατατέθηκε από την εν λόγω εταιρεία. Καθομολόγησαν μ’ αυτό τον τρόπο όλες τις αναπόφευκτες και σοβαρότατες επιπτώσεις στην ατμόσφαιρα, στο τοπίο, στα επιφανειακά και υπόγεια νερά, στη χλωρίδα, την πανίδα, όπως και στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά της περιοχής, αφού ικανοποίησαν βέβαια τις πράσινες περιβαλλοντικές και κοινωνικές ευαισθησίες τους με τις επικοινωνιακές και προφορικές δεσμεύσεις της εταιρείας περί των “μετρίως σημαντικών”, “μερικώς  αναστρέψιμων” και οπωσδήποτε “μη σοβαρών περιβαλλοντικών και άλλων συνεπειών”.

 Αυτοί οι κύριοι, με τη συγκεκριμένη απόφαση, προσπαθούν να εξωραΐσουν την επικείμενη ολοκληρωτική καταστροφή με ένα δήθεν αυστηρό ελεγκτικό μηχανισμό που στηρίζεται στην υποκριτική, “οικολογική” ευαισθησία των ευρωπαϊκών οδηγιών και στην ανεκδοτική και εξ ολοκλήρου ανεφάρμοστη ελληνική περιβαλλοντική νομοθεσία. Λίγη προσοχή στη διατύπωση και στις λεπτομέρειες της παραπάνω απόφασης, όπως μας προτείνουν να πράξουμε οι μισθωτοί και άμισθοι εντολοδόχοι των ιδιωτικών συμφερόντων, αρκεί, για να αντιληφθεί κανείς την αλήθεια όλων των αιτιάσεων της άρνησής μας και το βάσιμο των κατηγορηματικών ενστάσεών μας, όπως αυτές κατατέθηκαν στις ανοιχτές, λαϊκές συνελεύσεις σχετικά με 

α) τον όγκο και το εύρος της δραστηριότητας

β) τη φύση της ίδιας της δραστηριότητας

γ) το χρόνο διάρκειας της αειφόρου μεταλλείας

δ) τη διαδικασία της παραχώρησης

ε) τη διαδικασία της αδειοδότησης

στ) τα οφέλη για την τοπική κοινωνία και το ελληνικό δημόσιο

Στις 26 / 7 / 2011 λοιπόν, αποφασίστηκε η “έγκριση των περιβαλλοντικών όρων και περιορισμών για την κατασκευή, λειτουργία, αποκατάσταση και παρακολούθηση των παραπάνω έργων”. 

Οι συνυπογράφοντες ξεκαθαρίζουν  το περί τίνος πρόκειται όπως και τους όρους της δραστηριότητας ήδη από την πρώτη σελίδα της απόφασης. “Η απόφαση αφορά στο σύνολο των έργων που αποτελούν μία ενιαία και αδιαίρετη επένδυση. Το έργο που προτείνεται στο σχέδιο αυτό αφορά στο σύνολο των Μεταλλείων Κασσάνδρας, τα οποία εκτείνονται εντός συνολικής μεταλλευτικής παραχώρησης 264.000 στρεμμάτων”.

 Η απόφαση αυτή έρχεται λοιπόν να επικυρώσει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το προικοσύμφωνο του χρυσού αρραβώνα, δηλαδή του νόμου 3220/2004 που παραχώρησε, χωρίς καμία καταγραφή των περιουσιακών στοιχείων των Μεταλλείων Κασσάνδρας, στην κυριολεξία γη και ύδωρ, σε μια ανύπαρκτη μέχρι τη στιγμή της μεταβίβασης εταιρεία. Ένα προικοσύμφωνο που δίνει το δικαίωμα στην εν λόγω εταιρεία, των 60.000 ευρώ αρχικού μετοχικού κεφαλαίου, μετά από σειρά “παρεκκλίσεων των κειμένων διατάξεων” και με εκ των υστέρων χειρόγραφες διορθώσεις με μπλάνκο, να ενεργεί χωρίς την ανάγκη περεταίρω μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων και να λειτουργεί μόνο με την κατάθεση απλών αιτήσεων προς τους εκάστοτε αρμόδιους φορείς (δασαρχείο, πολεοδομία, υπουργείο, αρχαιολογία κλπ). Φορείς που όπως απέδειξε και η πρόσφατη σχετική ιστορία (βλέπε τη στάση των παραπάνω υπηρεσιών απέναντι στις απαιτήσεις της TVX Gold που ουσιαστικά λειτουργούσε χωρίς άδειες, ή τις παρατάσεις λειτουργίας του μεταλλείου των Μαύρων Πετρών στη Στρατονίκη, από τον υφυπουργό Μανιάτη παρά το γεγονός ότι δεν τηρούνταν τα προσυμφωνημένα, χρήση μετροπόντικα αντί για φουρνέλα και πάει λέγοντας), είναι αδύνατο έως αδιανόητο να προβάλλουν οποιαδήποτε  σοβαρή ένσταση ή άρνηση από την έναρξη των δραστηριοτήτων και μετά. Καθίστανται λοιπόν εντελώς γελοίες όλες οι μέχρι τώρα ιδιοτελείς αποστροφές των ας πούμε “υπέρμαχων του έργου” αναφορικά με το “ποιός σας το είπε”, “ποιός σας υποκινεί” ή “σας πληρώνει” για  “να τρομοκρατείτε και να παραπληροφορείτε τον κόσμο ”. 

Μας το είπε και μας υποκίνησε το Επενδυτικό Σχέδιο Ανάπτυξης (ΕΣΑ) της εταιρείας, η Προκαταρκτική Περιβαλλοντική Εκτίμηση/Αξιολόγηση (ΠΠΕ/Α) με κατακλείδα τις αερολογίες της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ). Μας πλήρωσε με το παραπάνω  η Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) της πιο πράσινης, πράσινης κυβέρνησης.

 Μια ολόκληρη κυβέρνηση, πέντε υπουργοί και τρείς υφυπουργοί της ελληνικής δημοκρατίας, δεν αξιώθηκαν έστω μιας εκ του πρωτοκόλλου ένστασης για το ποιος παίρνει τις αποφάσεις σ' αυτόν τον τόπο. Χωρίς ντροπή, χωρίς ευθιξία ή αξιοπρέπεια έβαζαν την υπογραφή τους, ενώ το συνεργαζόμενο φιλανθρωπικό ίδρυμα Ελληνικός Χρυσός μέσω της μητέρας εταιρείας Ευρωπαϊκά Χρυσοχώραφα (

European Goldfields

) είχε ήδη ανακοινώσει  από τον Απρίλη το προαποφασισμένο αποτέλεσμα. Οι ανακοινώσεις γινόντουσαν βέβαια στο εξωτερικό (Ζυρίχη) και οπωσδήποτε στην αγγλική γλώσσα αλλά για έναν κοσμοπολίτη σαν τον κ. Παπακων/ου ήταν άκρως επεξηγηματικές. Ο κ. Steve Sharp, υψηλόβαθμο στέλεχος της καθόλου ελληνικής εταιρείας  European Goldfields (EG 95% της Ελληνικός Χρυσός), στις 13 / 4 / 2011 καυχιότανε σε διεθνές οικονομικό φόρουμ, ότι οι αδειοδοτήσεις αφορούν το σύνολο των μεταλλευτικών παραχωρήσεων (τα 264.000 στρ.) και πως γενικώς δεν ήταν “σώφρoν λόγω της ευαισθησίας του θέματος”, να ομολογούσανε από την αρχή τους σχεδιασμούς για τα 40 χιλιόμετρα γεωτρήσεων περιχαράκωσης  καθώς από μόνη της μια τέτοια κίνηση, προσδιορίζει το εύρος και την πραγματική φύση της όλης δραστηριότητας.

 Έτσι και πριν αλέκτωρ λαλήσει, στις 15 / 7 / 11, 11 μέρες πριν από την έκδοση της ΚΥΑ, η κυρία EG άρχισε να ανοίγει τα χαρτιά της. Μάθαμε λοιπόν από τις εταιρικές αναρτήσεις ότι, δεδομένων και των αναθεωρημένων τιμών των μετάλλων, τα μεταλλευτικά αποθέματα των Σκουριών είναι κατά εκατό εκατομμύρια τόνους μεγαλύτερα και ότι πέριξ αυτών υπάρχουν και άλλοι 116 εκ. τόνοι. Δηλαδή η εξόρυξη δε θα είναι 146 εκ. τόνων όπως υπέγραψαν  τα καλόπαιδα των συνυπεύθυνων υπουργείων σχετικά με τη ΜΠΕ, αλλά (146+100+116) 362 εκ. τόνοι. Ότι η ανοιχτή εξόρυξη στις Σκουριές θα κρατήσει άλλα εφτά χρόνια, δηλαδή 17 και φυσικά ότι ο κρατήρας θα είναι “λίγο μεγαλύτερος” από τα αρχικά 700 μέτρα. Και ακόμη ότι υπάρχει πραγματικά το τεράστιο μεταλλοφόρο σύμπλεγμα της Τσικάρας, ότι είναι αλήθεια τα όσα λέγονται για την Πιάβιτσα και  τη Φισώκα και ότι και στην Ολυμπιάδα θα έχουμε σχετική επέκταση, και κατά 25% μεγαλύτερη διάρκεια. Δυστυχώς για τα παπαγαλο-πιθηκοειδή φερέφωνα του αχού των διαδρόμων της εταιρείας, οι παραπάνω ανακοινώσεις εμπεριέχουν σοβαρές και δραματικές, ήδη γνωστές, αλήθειες. Η διάρκεια της “αειφόρου μεταλλείας”, θα είναι αυτή των 27 χρόνων για τις Σκουριές, δηλαδή φουλ ανοιχτή εξόρυξη, και των 25 χρόνων για την Ολυμπιάδα. Οι προβλεπόμενες άμεσες θέσεις εργασίας, καθ' ομολογίαν υπεργολαβικές, θα είναι 1000 (χίλιες) κατά την πλήρη ανάπτυξη του έργου, ενώ “ενδεχομένως” θα δημιουργηθούν και 300 έμμεσες θέσεις απασχόλησης.

 Ο δήμαρχος μάλλον θα πρέπει να συνέλθει και όσοι νομίζουν ότι βρήκαν ή θα βρουν “σίγουρη δουλειά” γι' αυτούς τα παιδιά  και τα εγγόνια τους, μάλλον θα πρέπει να κρατήσουν μικρότερο καλάθι.

 Η ΚΥΑ είναι ο πολιορκητικός κριός των επιδρομέων και δεν είναι καθόλου τέλεια κε.  υπουργέ, κε. δήμαρχε και κκ. δημοτικοί σύμβουλοι, ενώ η πολυτραγουδισμένη ΜΠΕ των τεσσάρων χιλιάδων στίχων, μόνο ως επιστημονικό πόνημα δε μπορεί να χαρακτηριστεί. Παρά τις αδιάκοπες και ακόμη συνεχιζόμενες εταιρικές και μικροπολιτικές πιέσεις, οι καθ' ύλην αρμόδιοι επιστημονικοί φορείς (Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος – Τμήμα Κ. Μακεδονίας, Συμβούλιο Περιβάλλοντος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και το ΤΕΕ Θράκης για τη δικιά τους αντίστοιχη υπόθεση), αποφάνθηκαν και θαρρετά και με σαφήνεια: Μια τέτοια επενδυτική προσέγγιση είναι απλά άκυρη και καταστροφική.

 Πέρα όμως απ' αυτό, ο κάθε κριτικά σκεπτόμενος άνθρωπος μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ότι είναι κοροϊδία και κατά συνέπεια πολύ “αντιεπιστημονική προσέγγιση”, να κρίνει ο ίδιος ο μελετητής το πόνημά του μπροστά σε ένα “ειδικά επιλεγμένο κοινό”, σε μια επινοημένη πρωτεύουσα των Μαδεμοχωρίων, το Στρατώνι, χωρίς κανένα πραγματικό αντίλογο και να υποκρίνεται ότι πρόκειται για διαδικασία “κοινωνικής διαβούλευσης” μέρος της “Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης”.  Δε μοιάζει ιδιαίτερα επιστημονική, οικονομικά μιλώντας, η  αυτοϊκανοποίηση από μπουρδολογίες και υπονοούμενες υποσχέσεις για τη δημιουργία 4.000 έμμεσων θέσεων εργασίας σε νέα σιδηρουργεία  και μηχανουργεία. Δραστηριότητες που θα προκύψουν από τη συνεργασία Δήμου και Εταιρείας. 

Όλοι μαζί, μια παρέα, Εταιρεία, Μελετητές, Δήμαρχος και Δημοτικοί Σύμβουλοι, να “διαβεβαιώνουν”, να “ελπίζουν” και να “δεσμεύονται” για  θέσεις εργασίας από την πώληση πρώτων υλών(;), προϊόντων(;), εξοπλισμού(;) και υπηρεσιών(;) στην εν λόγω εταιρεία, στην αρχή και μέχρι να στρώσει το μαγαζί. Δημοτικό Συμβούλιο Παρωδία, 

12 / 09 / 2011 στη λέσχη της εταιρείας και όχι βέβαια στην έδρα του δήμου. Είναι για γέλια και δε μοιάζουν καθόλου επιστημονικές, οι παραπομπές για ενημέρωση στο σπίτι, κατ' ιδίαν, με καφέ και περγαμόντο, αναφορικά με τις βιβλιογραφικές ελλείψεις της ΜΠΕ.  Δεν είναι επιστημονικό, όπως και καθόλου έντιμο, να γεμίζει ένας μελετητής το στόμα του με όρους βαρύγδουπους σαν την “επανεισπίεση” εκατομ. κυβικών μέτρων νερών και την “απόλυτη διαφύλαξη του υδροφόρου ορίζοντα της περιοχής” ή να επαίρεται για τη γεωλογική του σοφία και να μην καταφέρνει να δώσει αυτός ή οι συνάδελφοί του, μια στοιχειωδώς πειστική απάντηση στους μεγαλοπαναγιώτες για το τι έχει συμβεί στη γεώτρηση  του  προφήτη Ηλία. Μια γεώτρηση που ελέγχεται, όπως και οι υπόλοιπες γεωτρήσεις της περιοχής , από ιδιωτική εταιρεία της οποίας είναι μέτοχος, με το καθόλου ευκαταφρόνητο 5% και η ΕΧ, και που έχει διανοιχτεί από παλιό ενεργό στέλεχος της εταιρείας.

 Μπορούμε επίσης να πούμε με βεβαιότητα, ότι δεν ήταν επιστημονική τεκμηρίωση τα μαθήματα γεωλογίας για πρωτοετείς φοιτητές στο Βελλίδειο πριν από περίπου ένα χρόνο, ούτε και οι επιστημονικοφανείς ισχυρισμοί των υψηλόβαθμων στελεχών του καταργηθέντος ΙΓΜΕ ή τα τραυλίσματα και οι εξυπνακισμοί των ειδικών γραμματέων του ΥΠΕΚΑ, κατά την ημερίδα ενημέρωσης που διοργάνωσε πριν από λίγο καιρό η περιφέρεια Κιλκίς. Η διαπίστωση και μόνο ότι η Ελλάδα και ιδιαίτερα η Β. Ελλάδα είναι πλούσια σε ορυκτό πλούτο δεν καθιστά και αυτονόητη την κερδοφορία του ελληνικού δημοσίου από την εκμετάλλευσή του. Δεν είναι επιστημονική απάντηση η ανύψωση των ώμων των κυρίων μεγαλόσχημων της Γεωλογικής σχολής του ΑΠΘ, στην ερώτηση τι απέφερε στην κοινωνία και στην πραγματική εθνική οικονομία η μέχρι τώρα εκμετάλλευση του ελληνικού ορυκτού πλούτου, από εθνικές ή πολυεθνικές εταιρείες.

 Τι απέδωσε ως φόρους, δηλαδή κέρδη για το δημόσιο, μέχρι τώρα η Ελληνικός Χρυσός;  Τι απέφεραν οι πρωτιές σε εξαγωγές λευκόλιθων, βωξιτών, νικελίου κλπ; Τι θα αποφέρει στην τελική σε πραγματικές, ακόμη και οικoνομικές αξίες, το ολοκληρωτικό στην κυριολεξία ξεχαρβάλωμα αυτού του τόπου; Γιατί η πολύχρονη μεταλλευτική εκμετάλλευση και η τεράστια “πολιτιστική μας κληρονομιά”, από τη χρηματοδότηση των ορδών του Μ. Αλέξανδρου μέχρι το ψήσιμο στα καμίνια τουΣουλτάνου και από  το κοντανάσεμα στις στοές της πνευμονοκονίασης του Μποδοσάκη μέχρι το τυχοδιωκτικό μπάχαλο των ανύπαρκτων “κολοσσών”  όπως η TVX Gold, δεν απέφεραν παρά ένα “χαμηλό πνευματικό επίπεδο”, “το χαμηλότερο του νομού”, με συντάξεις “ρώσικη ρουλέτα” και εργασιακές συνθήκες, ακόμη και σήμερα βαριάς εκμετάλλευσης και υποταγής;  Πώς οι πολιτικές αυθαιρεσίες των “νομικών παρεκκλίσεων”, των επινοημένων “αξιόπιστων επενδυτικών σχημάτων”, των οικονομικών αυτοσχεδιασμών της επιδοτούμενης συνταξιοδότησης και της δημιουργίας ad hoc (επί τούτου) τοπικών φορολογικών παραδείσων, θα συμβάλλουν στην οικονομική ανάπτυξη και στην κοινωνική ανάταξη του τόπου;

 Κανένας  δεν πλήρωσε προηγούμενες εισφοροδιαφυγές, κανένας δεν πλήρωσε  φόρους μεταβίβασης κατά τη σύνταξη του προικοσυμφώνου, κανένας δε θα πληρώσει φόρο ακίνητης περιουσίας αφού δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα περιουσιακά στοιχεία. Ούτε ένα  ευρώ  σε φόρους δεν απέδωσε η ΕΧ στο ελληνικό δημόσιο από το 2004 μέχρι σήμερα. Πώς ερμηνεύεται από οικονομική, κοινωνιολογική και ανθρωπολογική άποψη το γεγονός ότι οι ιθαγενείς της ΒΑ Χαλκιδικής και η γη τους (τα 317.000 στρέμματα) αποτελούν την οικονομική εγγύηση για την παραχώρηση δανείων στους στρατηγικούς επενδυτές;  Αν δηλαδή αστοχήσει το ΕΣΑ της Ελληνικός Χρυσός ποιο το μέλλον των ιθαγενών;   Τι μπορούμε να περιμένουμε από τα μπαλαμούτια για τις παγκόσμιες επιστημονικές πρωτοτυπίες της μεταλλουργικής (Flash Smelting) μεγακαμίνου; Τι θα απογίνεται το παραγόμενο θειικό οξύ όταν θα πέφτει η ζήτησή του στην παγκόσμια αγορά, μια αγορά που πρέπει ακόμη να επινοηθεί; Πόσα εισαγόμενα τοξικά μπάζα θα δεχθούν οι “οικολογικές μας χαβούζες”; Τι ομολογούν ο ψευδόμενος μπροστά στο ελληνικό κοινοβούλιο υπουργός και ο  ταγμένος εταιρικός χαλκιδικιώτης βουλευτής, όταν ισχυρίζονται πως δεν θα χρησιμοποιηθεί κυάνιο στη Χαλκιδική; Είναι γνωστό ότι τα μεταλλικά συμπυκνώματα παράγονται και  θα συνεχίσουν να  παράγονται με χιλιάδες τόνους κυανιούχου νατρίου, υδροθειούχου νατρίου,  ξανθογονικών αλάτων, αφριστικών κλπ, κλπ, όπως μας διαβεβαιώνει και η ΜΠΕ σε όλο το πέμπτο κεφάλαιο της κύριας μελέτης και του σχετικού παραρτήματος.  Γιατί δε γίνεται κουβέντα για το υδροθειούχο νάτριο το οποίο χαρακτηρίζεται από την ευρωπαϊκή ένωση έως και πιο επικίνδυνο από το κυάνιο;

 Ένοχες σιωπές και συνενοχές σ’ ένα όνειρο που μέλλει να γίνει εφιάλτης. Οικισμοί φαντάσματα κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του έτους, στη νότιο Χαλκιδική, σεληνιακό, τοξικό τοπίο ες αεί, στη βόρειο! Αυτές είναι οι συνέπειες της ταύτισης  της κοινωνικής προόδου και της κοινωνικής ευημερίας με την “οικονομική ανάπτυξη” γενικώς. Η ίδια ταύτιση συνεχίζει να αποτελεί την απόλυτη προσέγγιση στη μνημονιακή Ελλάδα. Ταύτιση που επί του συγκεκριμένου σημαίνει “ανάπτυξη” και απόλυτη οικονομική κυριαρχία των μεγαλοεταιρειών, εθνικών και πολυεθνικών, που μπορούν και πρέπει να συνεχίσουν ανενόχλητες πια τη λεηλασία του περιβάλλοντος και της κοινωνίας, ξεκοιλιάζοντας ολόκληρα βουνά και κεκτημένα με αίμα εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα. Στο μικρό τοπικό της ΒΑ Χαλκιδικής, αυτό το ιδιότυπο καθεστώς της μονομανίας και της μονοκαλλιέργειας το βιώνουμε από τη δεκαετία του ’80 και κύριοι υπεύθυνοι για τη δημιουργία του κοινωνικού και οικονομικού μας αδιεξόδου είναι  η συγκεκριμένη εταιρεία και οι προκάτοχοί της, συνεπικουρούμενοι βέβαια από τους πολιτικούς τους προστάτες.

 Από το 1985, μετά την πρώτη προσπάθεια ίδρυσης  μεταλλουργίας χρυσού από τη ΜΕΤΒΑ (Μεταλλουργικές Βιομηχανίες Αιγαίου), κυριαρχεί η ίδια ιστορία. Ο ίδιος εκβιασμός, ο ίδιος εγκλωβισμός. Μεταλλεία ή φτώχεια καταραμένη. Το ίδιο, φύση υπόγειο και υστερόβουλο, ψιθύρισμα και συνεχές πιπίλισμα: “ανάπτυξη χωρίς την εταιρεία δε γίνεται, πρέπει να είστε ευγνώμονες που σας ανέλαβε ένας τέτοιος φερέγγυος επενδυτής, ποια κυάνια, μην ακούτε τίποτα, όλοι οι άνθρωποι από κάτι θα πεθάνουν, δε ζει αλλιώς ο κόσμος, η γη σας είναι άγονη και δε φυτρώνει τίποτα”.

 

 Απαξίωσαν με προεδρικά διατάγματα και μεταμεσονύκτιες ντροπολογίες, με το έτσι θέλω και ιδιοτελώς, όλα τα κλασικά επαγγέλματα (υλοτομία, κτηνοτροφία, καλλιέργειες, αλιεία κλπ) διαγράφοντας και πετώντας σ’ ένα χρονοντούλαπο ό,τι χαρακτήρισε και έδωσε υπόσταση στην πραγματική οικονομία της Ελλάδας,  ό,τι έδωσε και δίνει ζωή και σχετική ευημερία στον άνθρωπο εν γένει και επί αιώνες. Άλλαξαν τους υδρογεωλογικούς χάρτες μιας ολόκληρης περιοχής, και θέλουν να αλλοιώσουν τη γεωμορφολογία της, τα αρχέγονα δάση και τα άφθονα νερά της, την ιδιαίτερη, λόγω μεγάλης βιοποικιλότητας, οικολογική της σημασία, τον πλούτο που βρίσκεται πάνω της και όχι στα έγκατά της. Συνδρομητές και συνυπεύθυνοι, όλοι οι βουλευτές των τελευταίων δεκαετιών που με την ισοπεδωτική και υποκριτική τους υποσχεσιολογία, διαμεσολάβησαν στην απαξίωση της οποιασδήποτε διαφορετικής, παραγωγικής και οικονομικής προοπτικής, χάριν της οικοπεδοφαγίας, των μεγαλο- ξενοδοχειακών μονάδων, των μεταλλείων και της κουτοπονηριάς. Απέκλεισαν με τον τρόπο τους την όποια ήπια δραστηριότητα στα βουνά (μονοπάτια, καταφύγια, ελεγχόμενη δασο-τροφοσυλλογή και μεταποίηση), τους μικρούς και πραγματικά παραγωγικούς οικο-αγροτουρισμούς. Εγκλώβισαν τους δασικούς συνεταιρισμούς και υπήρξαν αρωγοί στη διάλυση και στον εξευτελισμό των αγροτικών συνεταιρισμών και του συνεταιριστικού κινήματος. Καλλιέργησαν τη δημοσιο-υπαλληλική λογική, την καχυποψία και τη μνησικακία μεταξύ των πολιτών. Ιδιώτες οι ίδιοι, κατάφεραν ακόμη και στο επίπεδο της απορρόφησης κεφαλαίων από τις υπερ-εικοσαετείς ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, να καταστείλουν, με τον τρόπο τους πάντα, τις δυναμικές που πρόσφεραν οι ομαδικές αγροτικές δραστηριότητες πέραν των κομματικοποιημένων αγροτικών συνεταιρισμών. Η συντροφικότητα και ο συνεργατισμός αποτελούν λέξεις κενές νοήματος αν όχι άμεσες απειλές για τους επαγγελματίες αντιπροσώπους των ελπίδων μας. 

 Μεταλλεία λοιπόν. Μεταλλεία ή θάνατος. Η αδειοδότηση έχει προχωρήσει. Αιρετοί και νταβατζήδες αποφάνθηκαν, θάνατος. Η αντικειμενική κοινωνική και οικονομική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, με το παρελθόν της και το μάλλον αβέβαιο μέλλον της, οφείλεται σε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές που σημαίνει ότι υπάρχουν ευθύνες. Ευθύνες πρώτιστα  πολιτικές που δεν απαλλάσσουν όμως κανέναν από τη συλλογική και την προσωπική ευθύνη.

 Την “αξιοποίηση” του ορυκτού όπως και κάθε άλλου πλούτου αυτής της χώρας τη διαχειρίστηκαν, με τη δικιά μας βέβαια αν και υφαρπαγμένη μέσω των εκλογών έγκριση, οι καλύτεροι πολιτικοί εκφραστές του σύγχρονου ελληνικού θαύματος. Οι προπροηγούμενοι, πατέρες της μεταπολιτευτικής και σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας, Καραμανλής-Παπανδρέου-Μητσοτάκης έβαλαν τις “στέρεες βάσεις” της ρουφιανιάς, του γλειψίματος και της υποταγής, προς πραγματοποίηση του ρηθέντος “μέρες απ’ το θεό και μισθό απ’ το κράτος”. Οι προηγούμενοι, Σημίτης-Πάχτας και Καραμανλής-Σουφλιάς,  ως γνήσιοι  εκσυγχρονιστές με νεοπλουτίστικα οράματα, προσπάθησαν μέσω του ακατάσχετου μιζαρίσματος και του τηλεοπτικού μπαλαμουτιού, να τις επεκτείνουν σε κάθε πτυχή της ελληνικής πραγματικότητας. Οι σημερινοί, Παπανδρέου-Παπαδήμος-Σαμαράς, Βενιζέλος και Παπακων/νου, Μανιάτης και Σία, ως άξιοι απόγονοι αλλά και αυτουργοί του προγενέστερου μεγαλείου, αναμένουν τα εύσημα των γνωστών ευαγών ιδρυμάτων ΔΝΤ, ΕΚΤ, 

Standard & Poors, Black Rock, Fidelity,

 εθνικό τραπεζικό σύστημα κλπ, για την επιτυχημένη εφαρμογή της νέας σωτηριολογικής-οικονομικής θεωρίας του “μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε”.

Σ’ αυτή τη νέα οικονομική και κοινωνική συγκυρία, της οποίας τη διαμόρφωση τα υψηλόβαθμα στελέχη της 

 European Goldfields 

γνώριζαν εκ των προτέρων, η Ελληνικός Χρυσός λειτούργησε “στωικά” και ανέμενε την υπογραφή των νέων δανειακών συμβάσεων και την ψήφιση των σχετικών εφαρμοστικών νόμων. Με γνώμονα τη γνώση αλλά και την ισχύ της μεγαλομετόχου στη 

E.G., Black Rock

 

( πρόκειται για οίκο αξιολόγησης με καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των τελευταίων μνημονιακών διεργασιών), η Ελληνικός Χρυσός ξεκίνησε εδώ και λίγους μήνες την υλοποίηση των υποσχέσεών της. Αφού πλειοδότησε επί σειρά ετών για χίλιες πεντακόσιες άμεσες και αορίστου χρόνου θέσεις απασχόλησης, επαναθεώρησε το τελευταίο δίμηνο στις “πραγματικές” διακόσες πενήντα θέσεις, με εξάμηνες συμβάσεις μέχρι το 2015. Εντελώς μειοδοτικά τώρα πια προσλήφθηκαν άμεσα 30 περίπου εργαζόμενοι και αναμένονται άλλες 50 με 70 προσλήψεις μέχρι το καλοκαίρι. Η ανάπτυξη και κατά συνέπεια η σωτηρία μας για άλλη μια φορά θα περάσουν από τα υπεργολαβικά stage με υποτυπώδεις και προσωπικές εργασιακές συμβάσεις, επιδοτούμενες από το ίδιο το ελληνικό δημόσιο μέσω του αξιαγάπητου ΟΑΕΔ. Προφανώς ο Μπόμπολας ως “νέος επιχειρηματίας” θα επιδοτηθεί και από το ΕΣΠΑ! Όσο για τις εργασιακές σχέσεις των ήδη εργαζομένων δεν υπάρχει βιασύνη. Οι νέοι εργασιακοί νόμοι καταργούν ακόμη και τα άχρηστα εργοδοτικά τους σωματεία ενώ οι συμβάσεις τους, μετά από προσωπική αξιολόγηση, θα αναθεωρηθούν υποχρεωτικά. Τέλος λοιπόν στο μύθο του μεταλλωρύχου-δημοσίου υπαλλήλου.

 Η εταιρεία διατυμπάνισε στα γραπτά και ηλεκτρονικά ΜΜΕ τις προθέσεις της και οι υποταχτικοί Παπακωνσταντίνου, Μανιάτης,  ανταποκρίθηκαν άμεσα. Στις 10/ 2/ 2012 το κατ’ ευφημισμόν υπουργείο περιβάλλοντος ενέκρινε την τεχνική μελέτη του υποέργου  “Μεταλλευτικές Εγκαταστάσεις Σκουριών” με τα σχετικά προσαρτήματα για τη  “Μελέτη κατασκευής της κύριας οδού πρόσβασης στο ( υποψήφιο )Μεταλλείο Σκουριών”, όπως και για τη “Μελέτη κατασκευής ελικοειδούς ράμπας και φρέατος στο (υποψήφιο) υπόγειο Μεταλλείο των Σκουριών”. Αναμενόμενο ήταν, καμιά συνέπεια στις υποσχέσεις και υποχρεώσεις των κυβερνητικών στελεχών για διεξοδική ενημέρωση και διαβούλευση με την τοπική κοινωνία. Ο κύκλος της κοροϊδίας και της υποκρισίας έκλεισε. Το ανοιχτό ενοποιημένο όρυγμα των Σκουριών έχει καθαγιαστεί με κάθε απαραίτητη υπουργική βούλα. Κανείς δεν έλαβε υπόψη την εναντίωση του 80% της τοπικής κοινωνίας ή τις σοβαρότατες μέχρι και σήμερα ενστάσεις του Δασαρχείου Αρναίας και της Διεύθυνσης Δασών της Περιφέρειας ή ακόμη τις παρατηρήσεις της Γενικής Διεύθυνσης Φυσικού Πλούτου του ίδιου του ΥΠΕΚΑ για τις τεχνικές και επιστημονικές ελλείψεις της ΜΠΕ.

 Η κωφότητα, η αδιαφορία και η υστεροβουλία αυτών των ανθρώπων είναι μοναδική. Αναλογιζόμενοι τις αντιδράσεις τους σχετικά με τα όσα διαδραματίζονται στο άλλο υποψήφιο μεταλλευτικό πεδίο της Β. Ελλάδας, και βλέποντας τον κυνισμό τους απέναντι στην απόλυτη εναντίωση των Κιλκισιωτών (πολίτες, αιρετοί, εκκλησία), δε μας μένει παρά να παραδεχτούμε ότι γι’ αυτούς που αντιδρούν στην καταστροφή του τόπου, οι ψευδαισθήσεις έχουν τελειώσει.  

Οι πολυπόθητες για αρκετούς συνανθρώπους μας προσλήψεις έχουν αρχίσει. Είτε το πιστεύουμε είτε όχι, είτε μας αρέσει ή βολεύει είτε όχι. Γνωρίζουμε ότι αυτό δεν είναι το ζητούμενο, αλλά μέρος του εκβιαστικού παιχνιδιού της εταιρείας που σίγουρα θα ενταθεί. Και η ΤVX είχε κάνει μέχρι και 450 προσλήψεις για άχρηστες και αχρείαστες θέσεις εργασίας που εξαφανίστηκαν με την ίδια ευκολία με την οποία είχαν προκύψει.

 Ας αναλογιστούν οι εργαζόμενοι της εταιρείας όπως και οι προσβλέποντες σ’ αυτήν, ότι η αδιαφορία για το περιβάλλον είναι αδιαφορία για την ίδια τη ζωή. Ότι η υποταγή και η ζητιανιά μπροστά στις μεγαλοεταιρείες δεν οδήγησαν ποτέ σε τίποτα καλό εμάς και τα παιδιά μας. Ότι “δε θα ξαναγελάσουν”, γιατί ο εργατικός τους αγώνας θα  συνοδεύεται από  τη ρετσινιά πως δεν ήταν αγώνας προς όφελος της κοινωνίας αλλά αγώνας για τη φυσική καταστροφή της και την οριστική υποδούλωσή της. Ότι δε θα προοδεύσει ο τόπος αν περπατήσει η επένδυση, γιατί τη γη για την οποία πολιτευτάδες και παραγοντίσκοι διατείνονται συνεχώς ότι αποτελεί “ τον πλούτο μας, την τύχη μας και το καμάρι μας”, οι ίδιοι την ξεπούλησαν σαν να μην άξιζε τίποτα. Ότι κανείς στη Μεγάλη Παναγία εδώ και τουλάχιστον εκατό χρόνια, δε μνημονεύει παρά μόνο ως κατάρα τους ανθρώπους και τα πεπραγμένα που οδήγησαν στην παραχώρηση του δάσους τους, του Κακάβου, αντί αντιτίμου στους χιλανταρινούς καλόγερους.

 Προς όλους λοιπόν, εμείς θα θέλαμε τους φίλους μεταλλωρύχους, εργαζόμενους και προσμένοντες:

 όσο κι αν πιέζονται και δεν είναι οι μόνοι, από τον εργασιακό εκβιασμό και την απειλή της ανεργίας, όσο κι αν παραπλανήθηκαν από τους εντεταλμένους των ψευτο-σωματείων τους, που άλλα έλεγε επίσημα η εταιρεία και υπέγραφε η κυβέρνηση και άλλα αυτοί μετέφεραν και υπονοούσαν, όσο κι αν αρνήθηκαν τον ανοιχτό και ειλικρινή διάλογο με τους αντιδρώντες συμπολίτες τους, όσο κι αν συνεχίσουν να πιστεύουν ότι το αφεντικό τους αγαπάει και θα σεβαστεί αυτούς και τα παιδιά τους, άλλο τόσο οι έντονες καιρικές καταστάσεις και ουχί θεομηνίες που έπληξαν το Στρατώνι κατά την τελευταία δεκαετία (Δεκέμβρης 2003, Φλεβάρης 2010 και Φλεβάρης 2012), θα συνεχίσουν να κραυγάζουν, στη μέση της “αποκαταστημένης και αναπλασμένης” παραλίας του Στρατωνίου, τις τοξικότατες παλιές και νέες αμαρτίες όπως και την ιδιοτέλεια των παρανοϊκών και αίολων διαβεβαιώσεων περί της “υψηλής περιβαλλοντικής προστασίας” των νέο-σωτήρων της ΕΧ. Τέλος, ας αναλογιστούν σε ποια τάρταρα βρίσκονται σήμερα οι 33 αξιοπρεπέστατοι χιλιανοί συνάδελφοί τους μετά το σβήσιμο των φώτων της δημοσιότητας. Μετά το ατύχημα, η εταιρεία δήλωσε χρεοκοπία και δεν αποζημίωσε κανέναν.

 

 Δε μας εκπλήσσουν λοιπόν οι εκβιαστικές και απέλπιδες  προσπάθειες, των διαφόρων φερέφωνων της εταιρείας, για τη δικαιολόγηση της παρουσίας της στην περιοχή. Φερέφωνα, όπως η κατ΄ ευφημισμόν Πρωτοβουλία Πολιτών δήμου Αριστοτέλη με την αντισταθμισμένη αισιοδοξία της. Αισιοδοξία για το χρυσορόδινο μέλλον μας υπό τη φροντίδα των μεγαλοευεργετών της χώρας. Ας κάνουν μία βόλτα στα μεγαλοέργα που παρέδωσε το αφεντικό τους στα Τέμπη , στην Εγνατία οδό, οπουδήποτε έχει βάλει το χέρι του, για να καταλάβουν τι σημαίνει “σύγχρονη κατασκευαστική εταιρεία” και “εταιρική κοινωνική ευθύνη”.

 Δε μας αποθαρρύνουν οι μπλόγκερς στο διαδίκτυο, οι δημοσιογράφοι και οι δημοσιογραφίσκοι που προσπαθούν να εξωραΐσουν  αυτό που μας πλησιάζει. Παραπλανούν, περιγελούν και υπονομεύουν με τον τρόπο τους οτιδήποτε διαφορετικό θα μπορούσε να γίνει. Σε εντεταλμένη υπηρεσία είναι, άνθρωποι της εταιρείας είναι ή θέλουν να γίνουν. Έτσι είναι αυτά, έτσι είναι από τη μία η ζωή! Γιατί από την άλλη, όλοι θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι μια γόνιμη και με αφθονία νερών όπως η εν λόγω περιοχή, έχει φύσει πραγματικές δυνατότητες για προκοπή και ευημερία. Ότι η ΒΑ Χαλκιδική αποκλείστηκε εσκεμμένα από το χορό των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων που της αναλογούσαν ως ημιορεινή και μέχρι τότε παραμελημένη περιοχή, καθ’ όλη την περίοδο του “ελληνικού εκσυγχρονιστικού θαύματος”. Η ΒΑ Χαλκιδική έπρεπε και πρέπει να μείνει “καθυστερημένη” και αποκλεισμένη από όποια ενδεχομένως ανταγωνιστική της μεταλλείας δραστηριότητα, ώστε να μπορεί να επεκταθεί η ισχύς του Μεταλλευτικού Κώδικα από τα υφιστάμενα μεταλλεία, Ολυμπιάδας και Μαύρων Πετρών, σε όλη την έκταση των μεταλλευτικών παραχωρήσεων. Το πρόβλημα ή αν θέλετε το θέμα, δεν είναι το ποιος κατέχει την εταιρεία ΕΧ (νέα σύνθεση –

Eldorado Gold Corporation 

78% και European Goldfields 22%), αλλά το τι κατέχει η μεταλλευτική εταιρεία, όπως και το ειδικό καθεστώς στο οποίο θα υπόκειται ο μισός δήμος Αριστοτέλη (317.000 στρ.) μέχρι το 2078 λόγω των μεταλλευτικών παραχωρήσεων. Το ειδικό καθεστώς των διατάξεων του Μεταλλευτικού Κώδικα, που προβλέπει και πριμοδοτεί τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις γης ακόμη και με εκτοπίσεις ή “μετεγκαταστάσεις” πληθυσμών αν η εταιρεία το κρίνει σκόπιμο ή κερδοφόρο. Αυτό είναι που εδώ και αρκετά χρόνια προσπαθούν να αποκρύψουν μέσω των παπαγάλων, που αναμασούν την προπαγάνδα και παρουσιάζουν τις διαφημιστικές καμπάνιες της εταιρείας ως επιστημονική τεκμηρίωση. Γι’ αυτό και χλευάζουν ή προσπαθούν να γελοιοποιήσουν όλες τις προτάσεις που κατά καιρούς διατυπώθηκαν από την τοπική κοινωνία και σε αντιδιαστολή προς τη μονομανία της χαβουζοποίησης. Πραγματικές προτάσεις για ζωή με

 -χρήσιμες και αειφόρες θέσεις στην αποκατάσταση των υφιστάμενων μεταλλείων και ζημιών με χρηματοδότηση ύψους 450 εκ. ευρώ από τον ΟΑΕΔ, όση δηλαδή και η επιδότηση που θα λάβει η ΕΧ πάντα από τον ΟΑΕΔ, για τη δήθεν επένδυσή της συνολικού ύψους 1,2 δισεκ. ευρώ.

-τη δημιουργία πανεπιστημιακού, δημόσιου και αυτοχρηματοδοτούμενου, μεταλλειολογικού ερευνητικού κέντρου. Η εταιρεία γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους ότι στις λίμνες τελμάτων Ολυμπιάδας και Καρακολίου, περιέχονται περισσότερες από 2,5 εκ. ουγγιές χρυσού. Και ότι αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον “καθαρισμό” και τη μεταφορά τους στο Μαντέμ Λάκκο και όχι το οικολογικό και κοινωνικό ενδιαφέρον που διατείνονται υπουργείο και εταιρεία.

-την αυτοδιαχείριση των υφιστάμενων μεταλλείων (Ολυμπιάδας και Μαύρων Πετρών) από τους ίδιους τους εργαζόμενους, πολλοί εκ των οποίων υποστηρίζουν ότι είναι όντως κάτοχοι της “μεταλλευτικής παιδείας” και ότι είναι ταγμένοι να την υπηρετούν με κάθε κόστος.

Ή ακόμη, ότι υπάρχουν δυνατότητες απασχόλησης στην παραγωγή ανανεώσιμων ενεργειακών υλικών που θα μπορούσαν  να ικανοποιήσουν μεγάλο μέρος των αναγκών σε πετρέλαιο, της άμεσα ενδιαφερόμενης περιοχής και όχι μόνο.

Ότι ο επαναπροσδιορισμός και η καθετοποίηση των βασικών  τοπικών δραστηριοτήτων (υλοτομία, κτηνοτροφία και γεωργία) θα βοηθούσαν στον απεγκλωβισμό και στην αναζωογόνησή τους. 

Ότι η οικο-γεωργία και ο οικο-αγροτουρισμός αποτελούν δυνατότητες που προσφέρουν όχι μόνο οικονομικές ωφέλειες.

Και ναι, ότι είναι αναγκαίος και αναπόφευκτος ο προβληματισμός πάνω στις δυνατότητες που μπορεί να προσφέρει η επιστροφή στη σοβαρότητα και στην εργασιακή αξιοπιστία του συμβατικού τουρισμού όπως και για το ποιο είναι ή θα έπρεπε να είναι το κοινωνικό του αντιστάθμισμα.

Εμείς δηλώνουμε απλά πως δε θέλουμε το αφεντικό των μεταλλωρύχων γιατί δεν ψάχνουμε ένα αφεντικό για να λύσει, στο όνομα της αισχροκέρδειας, τα δικά μας προβλήματα. Πιστεύουμε ότι οι αξιοπρεπείς άνθρωποι λύνουν τα προβλήματά τους, αν είναι δυνατόν μόνοι τους ή διαφορετικά συλλογικά και συνεργατικά.

 

 Δε θελήσαμε ποτέ να στοχοποιήσουμε ανθρώπους αλλά μόνο πολιτικές και λογικές. Δεν είμαστε και δε θέλουμε να γίνουμε δικαστές. Είμαστε όμως βέβαιοι πως πρέπει να γίνει μια άλλη αρχή. Είμαστε πεπεισμένοι πως είναι λάθος και ύβρις, για μερικά γραμμάρια σπάνιου ή πολύτιμου μετάλλου να καθιστάς όλη τη γη απόβλητο και πως ο κριτικός και ορθός λόγος δεν ήταν ποτέ το κύριο χαρακτηριστικό των υποταχτικών.

Όπως η ελευθερία και η σωφροσύνη μπορούν να καλλιεργήσουν την κοινωνική και οικονομική ισότητα, την ισονομία, τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια, έτσι στην αντίπερα όχθη, η αυθαιρεσία και η αμετροέπεια καλλιεργούν τις κραυγαλέες ανισότητες, την κοινωνική αδικία, τη φτώχεια, τη συντεχνιακή και βουλευτική ασυλία, την ιδιώτευση και την αναξιοπρέπεια. 

Γνωρίζουμε ότι έρχονται μέρες δύσκολες. Το περιεχόμενο και ο τρόπος υπογραφής της τελευταίας δανειακής σύμβασης (12/2/2012) όπως και των συνοδευτικών ρυθμιστικών νόμων, δεν αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες. Η υπογραφή με ‘’εντολή του υφυπουργού’’ των ‘’τεχνικών μελετών για τα υποέργα Σκουριές και Ολυμπιάδα’’ και οι τελευταίες αλλαγές στην ιδιοκτησιακή σύνθεση της ΕΧ, εξαγορά της EG από τη μονοκράτηρα τώρα πια των μεταλλείων της Β. Ελλάδος Eldorado Gold, καθιστούν σαφές σε όσους αντιδρούν στη λεηλασία της φύσης, στην καταστροφή του τόπου τους, στην υποδούλωση των απόλυτα εξαρτημένων εργασιακών και κοινωνικών σχέσεων, στην ψευτιά και την απληστία των τυχοδιωκτών και των αβανταδόρων, ότι η ώρα έχει σημάνει. Ήρθε η στιγμή οι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτόν τον τόπο, να αποφασίσουν γι’ αυτόν.

 Η προσφυγή ή η προσκόλληση στην όποια πελατειακή λογική, είναι καιρός να μπουν διαπαντός στο ντουλάπι του θλιβερού νεοελληνικού παρελθόντος.

Τα “τηλεφωνήματα στον υπουργό, οι δεσμεύσεις, οι υποσχέσεις, οι φίλοι και οι κουμπάροι” αδρανοποιούν την όποια ατομική και συλλογική πρωτοβουλία για κάτι καινούργιο, για κάτι διαφορετικό. Είναι μια  λογική που αποκλείει το βίωμα πραγματικών σχέσεων εμπιστοσύνης σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο. Είναι κομμάτι της συνολικότερης νεοελληνικής προσέγγισης που έφερε τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση. 

Ο μόνος τρόπος για ν’ αλλάξει η κατάσταση αυτή,  είναι η ρητή απόφαση των άμεσα ενδιαφερόμενων, δηλαδή της κάθε τοπικής κοινωνίας, να αναλάβει δράση και να πάρει πίσω αυτό που της ανήκει. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι ζούμε σε  προνομιούχα περιοχή που όμως, μόνο ο αποχαρακτηρισμός και η αποκατάστασή της μπορούν να την αποδώσουν στις επόμενες γενιές ως πηγή φυσικού και κοινωνικού πλούτου. 

Στην τελική, η κατάρα των μεταλλείων θα μπορούσε να εκληφθεί και ως ευχή αφού προέτρεψε ή εξανάγκασε σε μοναδικές συναντήσεις ουσιαστικού διαλόγου, ανθρώπους και επαγγελματικές κατηγορίες που μέχρι την ανάδυση του προβλήματος ήταν αδιανόητες.

Αποχαρακτηρισμός της ΒΑ Χαλκιδικής από μεταλλευτική περιοχή και  αποκατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος από τη μέχρι τώρα αρπαχτική αναπτυξιακή λεηλασία. 

Ο αγώνας για γη και ελευθερία είναι αγώνας για αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και αυτοδιάθεση.

 

πρωτοβουλία ενάντια στις βλαπτικότητες

proevla.blogspot.com

Φεβρουάριος 2012