φωτογραφική μνήμη

Πριν τις ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, υπήρχαν οι κλασικές αναλογικές. Αυτές με το φιλμ. Που έπρεπε να διαλέξεις μεταξύ έγχρωμου και ασπρόμαυρου. Και ίσως επέλεγες 24άρι αντί για 36άρι, ενώ έπρεπε να σκεφτείς την ποιότητα πριν αγοράσεις και πόσο καιρό θα το αποθήκευες για να μην χαλάσει.
Πολλά χρόνια νωρίτερα, ήταν πολύ ακριβό να αγοράσεις φωτογραφική μηχανή, είχαν κάτι γελοία εξωτερικά φλας που έπρεπε να αγοράζεις μαζί με τα ρολλά του φιλμ, ενώ χρειαζόσουν την διαμεσολάβηση ειδικού για να εμφανίσεις τις φωτογραφίες σου.

[Εάν διέθετες σκοτεινό θάλαμο και κατείχες την τέχνη της εμφάνισης, ανήκες σε μία μειοψηφία.]
Σχετικά ωραία στιγμή ήταν οι Polaroid. Κόστιζαν λίγο περισσότερο, αλλά η απόλαυση της άμεσης εμφάνισης ήταν απερίγραπτη. Θυμάμαι οικογενειακό τραπέζι με τον κόσμο να τραβάει και να χαίρονται σαν τα μικρά παιδιά, επειδή έβλεπαν τις πόζες που είχαν πάρει 2′ λεπτά νωρίτερα.
Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη ψηφιακή μηχανή που έπιασα στα χέρια μου. Δεν μου ανήκε, αλλά είχα την άδεια να τη χρησιμοποιώ. Κόστιζε 200 περίπου δολάρια [ή μήπως 280?] και στη μνήμη της χωρούσαν 12 φωτογραφίες „υψηλής ανάλυσης“ ή 18 πιο μέτριας.
Ήταν η πρώτη φορά που είχα την πολυτέλεια να τραβάω ό,τι βλακεία ήθελα, χωρίς να έχω τύψεις για αυτά που θα „εμφανίσω“. Ήταν απελευθερωτικό. Ενώ είχα περάσει τα φοιτητικά μου χρόνια με μετρημένες και πολύ κακές φωτογραφίες – τις οποίες προτιμώ να κρύβω – ξαφνικά βρέθηκα στη θέση να τραβάω ανθισμένες ζαρντινιέρες, μπωλάκια, οχήματα, ζωγραφισμένα κτήρια, κακόγουστους κινηματογράφους, βάζα, ράφια καταστημάτων, τροφές … οτιδήποτε μου τραβούσε την προσοχή και φαινόταν να αξίζει ένα κλικ, απαθανατιζόταν.
Καθώς πέρασαν τα χρόνια και οι κάμερες αυτές μίκρυναν, έγιναν φτηνότερες και βελτιώθηκαν, είναι πια στο κινητό μας. Δεν χρειάζεται καν να θυμόμαστε να τις πάρουμε μαζί, επειδή τις έχουμε πάντα μαζί. Δεν μας απασχολεί αν έχουμε το καλώδιο για να φορτώσουμε τις φωτογραφίες σε κάποιον υπολογιστή, επειδή μπορούμε να τις στείλουμε με email στον εαυτό μας, να τις επεξεργαστούμε στο κινητό, να τις στείλουμε σε φίλους με πολλούς διαφορετικούς τρόπους (bluetooth, infrared, email, tweetpic, blog, flickr, tumblr …) και όλα αυτά δεν κοστίζουν σχεδόν τίποτα.
[Δεν είναι τυχαίο ότι η Eastman Kodak έκανε αίτηση για υπαγωγή στον πτωχευτικό κώδικα των ΗΠΑ. Δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στην ψηφιακή εποχή, όπως οι ανταγωνιστές της στην Ιαπωνία.]

Μπορούμε ακόμα και να τις ανεβάσουμε στο google δίνοντας συντεταγμένες, επιτρέποντας σε άγνωστους χρήστες να τις δουν μέσω του google-maps, εστιάζοντας στο σημείο όπου τραβήχτηκαν.
Η εμπειρία της φωτογράφισης έχει αλλάξει ριζικά, και όλα αυτά μέσα στα τελευταία 15 χρόνια. Τόσο ριζικά που με κάνει να απορώ, τί μπορεί να φέρουν τα επόμενα 15 χρόνια.
Έως τότε, έχω εφαρμόσει μία καινούρια τακτική: τη φωτογράφιση καθώς περπατάω. Η παραπάνω φωτογραφία είναι από μία βόλτα στη Θεσσαλονίκη, στην οδό Τσιμισκή. Ανακάλυψα ότι μου αρέσει πολύ να κρατάω αναμνήσεις.
Ξέρω πως είναι λίγο θολή. Τραβήχτηκε κυριολεκτικά – και εσκεμμένα – εν κινήσει. Έχω βγάλει εκατοντάδες τέτοιες, από διάφορους περιπάτους. Οι περισσότερες είναι κακές και άχρηστες, αλλά δεν έχει σημασία: δεν είμαι επαγγελματίας, ούτε ερασιτέχνης. Προορίζονται για ιδιωτική χρήση και απόλαυση.
Επειδή „σκληροί δίσκοι υπάρχουν“ ™ και έχω σκοπό να τους γεμίσω.
Ορισμένες από αυτές θα τις ανεβάσω στο tumblr μου [ecpoir.tumblr.com].
Υ.Γ. Μπορεί να τις χρησιμοποιήσει όποιος θέλει, για μη-κερδοσκοπικό λόγο.

http://esp0ir.wordpress.com/2012/01/14/memoirs/