tvxs.gr
Το «Νιώσε με» πάντα πίστευα ότι είναι ένα διαχρονικό τραγούδι, μια μπαλάντα που θα μείνει. Και δεν είναι εύκολο ένα τραγούδι να μείνει διαχρονικό...", o συνθέτης Πέτρος Βαγιόπουλος μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για μία από τις πιο αγαπημένες δημιουργίες του, που έγραψε πάνω στους στίχους του φίλου και συνεργάτη του. Του αξέχαστου ποιητή- στιχουργού, Μανώλη Ρασούλη.
Ο Μανώλης Ρασούλης μου έδωσε τον στίχο για να βάλω πάνω του μουσική. Μπορεί να συμβεί βέβαια και το αντίθετο. Για παράδειγμα, τα «Ρώσικα μου μάτια» και το «βαλς» που τραγουδάει ο Περίδης είναι λόγια του Μανώλη πάνω στη μουσική του.Εν αντιθέσει το «Νιώσε με» είναι μουσική πάνω στα λόγια που έγραψε ο Μανώλης. Είναι μια δυνατή στιγμή, που μπορεί να συμβεί σπάνια σε έναν συνθέτη, γιατί γίνεται αυτό το «κλικ» που κάνει το τραγούδι διαχρονικό... Αυτό πιστεύω ότι συνέβει και με το «Νιώσε με».
Μόλις το άκουσε ο Μανώλης για πρώτη φορά, μου είπε «Πω, ρε Πέτρο, φοβερό! Θα μου επιτρέψεις να το τραγουδήσω εγώ;». Του απάντησα «Τι λες ρε Μανώλη; Εγώ να σου επιτρέψω; Θες την άδεια την δική μου για να το τραγουδήσεις εσύ;».
Σαν ερμηνευτής, άλλωστε, είχε αυτή την ιδιότυπη φωνή με λίγο κρητική προφορά... Μου άρεσε πάρα πολύ η ερμηνεία του, όπως και στον Λοίζο.
Κι αυτό το τραγούδι ήταν... προσωπικό του Μανώλη. Γι αυτό ήθελε οπωσδήποτε να το πει ο ίδιος, αν και μια πάρα πολύ γνωστή τραγουδίστρια εξέφρασε την επιθυμία να το τραγουδήσει σαν πρώτη εκτέλεση. Τότε ο Ρασούλης της είπε πολύ ευγενικά «όχι, αυτό είναι τραγούδι για μένα, προσωπικό...».
Ξέρω βέβαια, ότι και οι περισσότεροι στίχοι του Μανώλη είναι προσωπικοί. Από την «εκδίκηση της γυφτιάς» ακόμη, που έγραφε «όταν χάμω την αράζω / και κοιτώ τον ουρανό / όλοι λεν πως τεμπελιάζω / εγώ στη μοίρα τους μιλώ».
Τώρα, δεν μπορώ να πω αν εκείνη τη στιγμή που το έγραφα ήμουν λυπημένος ή χαρούμενος. Αυτά που λένε είναι χαζομάρες, δηλαδή, αν γράψει π.χ κάποιος μια μπαλάντα, είναι λυπημένος. Δεν είναι τίποτα αυτά.
Θυμάμαι μόνο ότι το κουπλέ το είχα βγάλει πρώτο, και μου άρεσε πολύ. Μετά, μου ήταν πάρα πολύ εύκολο να γράψω το ρεφρέν γιατί ήταν μικρό.
Συνήθως όταν γράφω ένα τραγούδι, το αφήνω κανένα μήνα, δεν το ακούω καθόλου γιατί όταν το ακούς συνεχώς μπορεί να πεις «α ρε τι τραγουδάρα έχω γράψει!». Όταν το ακούς, όμως, μετά από έναν μήνα μπορεί να πεις «πω ρε, τι βλακεία είναι αυτό;».
Δηλαδή, μετά από ένα μήνα, βλέπεις λίγο πολύ το δικό σου δημιούργημα πιο αντικειμενικά.
Το αφησα λοιπόν και μετά από ένα μήνα το ξαναάκουσα και είπα: «ωραίο, πάρα πολύ ωραίο!». Δεν ήθελα να αλλάξει τίποτα, παρόλο που συνήθως αλλάζω κάτι. Όμως, με ζόρισε η εισαγωγή, για άλλο ένα μήνα. Όταν έχω το τραγούδι έτοιμο την εισαγωγή την γράφω πιο εύκολα, αλλά σε αυτό το κομμάτι, επειδή μου άρεσε πάρα πολύ η μελωδία, ήθελα να βρω και μία ισάξια εισαγωγή.
Όταν το ολοκλήρωσα, αν και με παίδεψε μπορώ να πω, δεν είχα δείξει ακόμα τίποτα στον Μανώλη. Ο ίδιος, αν και δεν ήταν μουσικός, δεν έχει γράψει μουσική σε κανένα τραγούδι, είχε βαθιά αίσθηση της μουσικής. Στο τέλος, λοιπό, του το έβαλα, να το ακούσει και του άρεσε πολύ. Έτσι, είπα, για να το λέει και ο Μανώλης που έχει βαθιά αίσθηση της μουσικής μέσα του, είναι πράγματι ένα πολύ καλό κομμάτι.
Φυσικά, μετά από 26 χρόνια που πέρασαν από τότε, ο κόσμος το καταξίωσε. Γιατί ο κόσμος καταξιώνει τα τραγούδια. Δεν πας να χτυπάς τον κ… σου κάτω, δεν πας να λες ότι θέλεις για να τσιγκλήσεις το αυτί του άλλου, ο κόσμος τελικά με ένα αισθητήριο φοβερό καταλαβαίνει πιο είναι το καλό τραγούδι.
Πιστεύω, άλλωστε, αυτό που πίστευε και ο Μανώλης και ο Δημήτρης Χριστοδούλου, σε αντίθεση με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, ότι η μουσική πρέπει να είναι ισάξια ή 10% παραπάνω από τον στίχο. Αν ήταν αυτό που λέμε, το «εν αρχή ην ο λόγος» θα παίρναμε τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Βάρναλη, θα βάζαμε και μια διαφορετική μουσική από πάνω και έτοιμο… το τραγούδι.
Θυμήθκα τώρα κι έναν μεγάλο στιχουργός που μου είχε πει: «Πέτρο, ένα τραγούδι που περνάει στον κόσμο ίσον με είκοσι βιβλία με ποιήματα». Του είπα «μα, τι λες τώρα;» και μου απάντησε: «Αυτό που σου λέω. Ένα τραγούδι αν περάσει στον κόσμο είναι ίσον με 20 ποιητικά».
Ο Μανώλης Ρασούλης μου έδωσε τον στίχο για να βάλω πάνω του μουσική. Μπορεί να συμβεί βέβαια και το αντίθετο. Για παράδειγμα, τα «Ρώσικα μου μάτια» και το «βαλς» που τραγουδάει ο Περίδης είναι λόγια του Μανώλη πάνω στη μουσική του.Εν αντιθέσει το «Νιώσε με» είναι μουσική πάνω στα λόγια που έγραψε ο Μανώλης. Είναι μια δυνατή στιγμή, που μπορεί να συμβεί σπάνια σε έναν συνθέτη, γιατί γίνεται αυτό το «κλικ» που κάνει το τραγούδι διαχρονικό... Αυτό πιστεύω ότι συνέβει και με το «Νιώσε με».
Μόλις το άκουσε ο Μανώλης για πρώτη φορά, μου είπε «Πω, ρε Πέτρο, φοβερό! Θα μου επιτρέψεις να το τραγουδήσω εγώ;». Του απάντησα «Τι λες ρε Μανώλη; Εγώ να σου επιτρέψω; Θες την άδεια την δική μου για να το τραγουδήσεις εσύ;».
Σαν ερμηνευτής, άλλωστε, είχε αυτή την ιδιότυπη φωνή με λίγο κρητική προφορά... Μου άρεσε πάρα πολύ η ερμηνεία του, όπως και στον Λοίζο.
Κι αυτό το τραγούδι ήταν... προσωπικό του Μανώλη. Γι αυτό ήθελε οπωσδήποτε να το πει ο ίδιος, αν και μια πάρα πολύ γνωστή τραγουδίστρια εξέφρασε την επιθυμία να το τραγουδήσει σαν πρώτη εκτέλεση. Τότε ο Ρασούλης της είπε πολύ ευγενικά «όχι, αυτό είναι τραγούδι για μένα, προσωπικό...».
Ξέρω βέβαια, ότι και οι περισσότεροι στίχοι του Μανώλη είναι προσωπικοί. Από την «εκδίκηση της γυφτιάς» ακόμη, που έγραφε «όταν χάμω την αράζω / και κοιτώ τον ουρανό / όλοι λεν πως τεμπελιάζω / εγώ στη μοίρα τους μιλώ».
Τώρα, δεν μπορώ να πω αν εκείνη τη στιγμή που το έγραφα ήμουν λυπημένος ή χαρούμενος. Αυτά που λένε είναι χαζομάρες, δηλαδή, αν γράψει π.χ κάποιος μια μπαλάντα, είναι λυπημένος. Δεν είναι τίποτα αυτά.
Θυμάμαι μόνο ότι το κουπλέ το είχα βγάλει πρώτο, και μου άρεσε πολύ. Μετά, μου ήταν πάρα πολύ εύκολο να γράψω το ρεφρέν γιατί ήταν μικρό.
Συνήθως όταν γράφω ένα τραγούδι, το αφήνω κανένα μήνα, δεν το ακούω καθόλου γιατί όταν το ακούς συνεχώς μπορεί να πεις «α ρε τι τραγουδάρα έχω γράψει!». Όταν το ακούς, όμως, μετά από έναν μήνα μπορεί να πεις «πω ρε, τι βλακεία είναι αυτό;».
Δηλαδή, μετά από ένα μήνα, βλέπεις λίγο πολύ το δικό σου δημιούργημα πιο αντικειμενικά.
Το αφησα λοιπόν και μετά από ένα μήνα το ξαναάκουσα και είπα: «ωραίο, πάρα πολύ ωραίο!». Δεν ήθελα να αλλάξει τίποτα, παρόλο που συνήθως αλλάζω κάτι. Όμως, με ζόρισε η εισαγωγή, για άλλο ένα μήνα. Όταν έχω το τραγούδι έτοιμο την εισαγωγή την γράφω πιο εύκολα, αλλά σε αυτό το κομμάτι, επειδή μου άρεσε πάρα πολύ η μελωδία, ήθελα να βρω και μία ισάξια εισαγωγή.
Όταν το ολοκλήρωσα, αν και με παίδεψε μπορώ να πω, δεν είχα δείξει ακόμα τίποτα στον Μανώλη. Ο ίδιος, αν και δεν ήταν μουσικός, δεν έχει γράψει μουσική σε κανένα τραγούδι, είχε βαθιά αίσθηση της μουσικής. Στο τέλος, λοιπό, του το έβαλα, να το ακούσει και του άρεσε πολύ. Έτσι, είπα, για να το λέει και ο Μανώλης που έχει βαθιά αίσθηση της μουσικής μέσα του, είναι πράγματι ένα πολύ καλό κομμάτι.
Φυσικά, μετά από 26 χρόνια που πέρασαν από τότε, ο κόσμος το καταξίωσε. Γιατί ο κόσμος καταξιώνει τα τραγούδια. Δεν πας να χτυπάς τον κ… σου κάτω, δεν πας να λες ότι θέλεις για να τσιγκλήσεις το αυτί του άλλου, ο κόσμος τελικά με ένα αισθητήριο φοβερό καταλαβαίνει πιο είναι το καλό τραγούδι.
Πιστεύω, άλλωστε, αυτό που πίστευε και ο Μανώλης και ο Δημήτρης Χριστοδούλου, σε αντίθεση με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, ότι η μουσική πρέπει να είναι ισάξια ή 10% παραπάνω από τον στίχο. Αν ήταν αυτό που λέμε, το «εν αρχή ην ο λόγος» θα παίρναμε τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Βάρναλη, θα βάζαμε και μια διαφορετική μουσική από πάνω και έτοιμο… το τραγούδι.
Θυμήθκα τώρα κι έναν μεγάλο στιχουργός που μου είχε πει: «Πέτρο, ένα τραγούδι που περνάει στον κόσμο ίσον με είκοσι βιβλία με ποιήματα». Του είπα «μα, τι λες τώρα;» και μου απάντησε: «Αυτό που σου λέω. Ένα τραγούδι αν περάσει στον κόσμο είναι ίσον με 20 ποιητικά».
Νιώσε με
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Πέτρος Βαγιόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Ρασούλης
Άλλες ερμηνείες:
Μανώλης Λιδάκης
Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα
τριγύρω οι άνθρωποι αν μ’ αγαπούνε
για ό,τι φαίνομαι ή αν αληθινά
για ό,τι είμαι εγώ, κοντά μου ζούνε.
Κι όμως να που δεν ξέρω
ποιος εγώ, κι υποφέρω
νιώσε με, σώσε με
κι ό,τι θες σ’ το προσφέρω.
Είναι στιγμές σιωπής που αναλογίστηκα
τους όρκους που ’δωσα, γλυκιά μου, εσένα
και με τα λόγια μου για μένα πείστηκα
τώρα δεν έχω πια φόβο κανένα.
Κι όμως να που δεν ξέρω...
Πολλοί ορκίστηκαν πως μ’ αγαπήσανε
γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα
και σαν τους πίστεψα μ’ εγκαταλείψανε,
ανάγκη μ’ είχανε, αυτό μονάχα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου