Το δράμα των μαύρων και της εργατικής τάξης δεν έχει αλλάξει και πολύ και γι’ αυτό το Σοβέτο μπορεί και πρέπει να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για νέους αγώνες.
Στις αρχές του 1976, μαύροι μαθητές και φοιτητές στο Σοβέτο, μια πόλη έξω από το Γιοχάνεσμπουργκ, διαμαρτύρονταν και απείχαν από τα μαθήματα. Η αφορμή γι’ αυτή την κατάσταση ήταν η προσπάθεια από το καθεστώς της επιβολής της μισητής γλώσσας του απαρτχάιντ Afrikaans στα σχολεία των μαύρων τις αρχές του Ιούνη. Αρκετές χιλιάδες μαθητές από επτά σχολεία κατέβηκαν σε αποχή.
Καθώς ο αγώνας αναπτυσσόταν και εξελισσόταν, το ίδιο συνέβη και με την οργάνωση των μαθητών. Στις 13 Ιούνη, συνεδρίασε το Αντιπροσωπευτικό Συμβούλιο των Μαθητών του Σοβέτο, αποτελούμενο από 400 αντιπροσώπους και αμέσως οργάνωσε διαδήλωση.
Έτσι, στις 16 Ιούνη οι μαθητές κινήθηκαν από κάθε σχολείο προς τη διαδήλωση και πολύ γρήγορα ήρθαν αντιμέτωποι με τον αποκλεισμό των δρόμων από την αστυνομία. Οι 10.000 μαθητές, όμως, έμειναν εκεί φωνάζοντας συνθήματα και κρατώντας ψηλά τα αυτοσχέδια πλακάτ τους.
Η αστυνομία έριξε δακρυγόνα, άφησε ελεύθερους τους σκύλους της και, στη συνέχεια, στόχευσαν με τα όπλα τους κατευθείαν στους μαθητές. Ο 13χρονος Πίτερσεν ήταν το πρώτο θύμα και αμέσως έγινε το σύμβολο της σφαγής. Τα πράγματα, όμως, δεν τελείωσαν εκεί.
Έκπληκτοι, οι μαθητές όταν κατάλαβαν τι είχε γίνει εξοργίστηκαν. Με πέτρες και τούβλα στα χέρια επιτέθηκαν στην αστυνομία που υποχώρησε με τους διαδηλωτές να την κυνηγούν. Κρατικά κτίρια που συνδέονταν με το μισητό καθεστώς του απαρτχάιντ πυρπολήθηκαν με βόμβες πετρελαίου, στο όνομα της «μαύρης» επανάστασης.
Τα αντίποινα του κράτους δεν άργησαν να έρθουν. Μέσα σε λίγες ώρες, βαριά οπλισμένα οχήματα, οι περιβόητοι «ιπποπόταμοι», συνοδευόμενοι με πεζούς αστυνομικούς και στρατιώτες, σάρωσαν τους δρόμους πυροβολώντας αδιάκριτα. Την επόμενη μέρα το Σοβέτο είχε αποκλειστεί από το καθεστώς του απαρτχάιντ.
Στις 17 Ιούνη, οι εργάτες του Σοβέτο υποστήριξαν τους μαθητές απέχοντας από την δουλειά τους, ενώ οι λευκοί φοιτητές του πανεπιστημίου Γουϊτγουότερσκραντ διαδήλωσαν και έκαναν πορεία με κύριο σύνθημα «Μην ξεκινήσετε την επανάσταση χωρίς εμάς».
Την επόμενη βδομάδα, πόλεις κοντά στην Πραιτώρια συμμετείχαν και αυτές στον αγώνα. Στις 22 Ιούνη πάνω από 1.000 εργάτες στο εργοστάσιο της Chrysler απήργησαν. Όταν το κράτος απαγόρευσε τις δημόσιες συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις, οι κηδείες μετατράπηκαν σε μαζικές πολιτικές συγκεντρώσεις. Μέσα σε τέσσερις μήνες, 160 κοινότητες σ’ όλη τη Ν. Αφρική συμμετείχαν στην εξέγερση.
Τον Αύγουστο υπήρξε μια εντατικοποίηση των κινητοποιήσεων. Το συμβούλιο των μαθητών οργάνωσε πορεία και μια τριήμερη «αποχή». Οι μαθητές έκαναν πικετοφορίες σε στάσεις λεωφορείων και σιδηροδρομικούς σταθμούς για να πείσουν τους εργάτες να συμμετάσχουν στις κινητοποιήσεις τους, ενώ νωρίτερα σαμποταρίστηκε ένα κιβώτιο σηματοδότησης και όλα τα τραίνα του Σοβέτο ακινητοποιήθηκαν. Περίπου 40.000 άτομα διαδήλωσαν προς το Γιοχάνεσμπουργκ αλλά διασκορπίστηκαν με τη βία έξω από το Σοβέτο. Για τρεις μέρες, το 60% των εργατών απείχε από τη δουλειά. Οι μαθητές ενθαρρυμένοι από τα γεγονότα αυτά, οργάνωσαν μια δεύτερη και, στη συνέχεια, μια τριήμερη αποχή. Σε πανεθνικό επίπεδο απέργησαν 750.000 εργάτες.
Τον Απρίλιο του 1977, οι μαθητικές και εργατικές κινητοποιήσεις οδήγησαν σε μείωση της αύξησης των ενοικίων. Επίσης, το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου υπήρξαν σημαντικές διαδηλώσεις, εξεγέρσεις και ταραχές μετά τη δολοφονία από την αστυνομία ενός από τους ηγέτες των μαύρων του Στιβ Μπίκο.
Σε κάθε βήμα των μαθητών και των εργατών το κράτος χτυπούσε ολοένα και πιο σκληρά, χρησιμοποιώντας δακρυγόνα, κλομπ, σκυλιά και όπλα. Το κράτος δολοφονούσε και τραυμάτιζε, συλλάμβανε χιλιάδες και ανάγκασε χιλιάδες να φύγουν και όλα αυτά ενώ συνέχεια χτύπαγε τις εξεγερμένες κοινότητες και πόλεις, έκλεινε σχολεία και έβγαζε στην παρανομία τις μαύρες οργανώσεις. Ενώ σποραδικές μορφές αντίστασης συνέχισαν να υπάρχουν μέχρι και το 1978, ουσιαστικά τον Οκτώβριο του 1977 η κτηνώδης βία του κράτους είχε νικήσει την μαθητικές εξέγερση.
Παρ’ όλα αυτά, το Σοβέτο ήταν η αρχή του τέλους για το απαρτχάιντ. Αν και καθ’ όλη τη διάρκεια της ρατσιστικής λευκής κυριαρχίας στη Νότια Αφρική υπήρχαν εξεγέρσεις μαύρων, το Σοβέτο αποτέλεσε αποφασιστικό σημείο καθώς έδειχνε στις καταπιεσμένες μάζες το δρόμο προς το μέλλον. Εδώ είχαμε την μαύρη εργατική τάξη να αναγκάζει σε υποχώρηση για μια περίοδο το καθεστώς του απαρτχάιντ και να ξεσηκώνει όλη τη Νότιο Αφρική.
Η μεταπολεμική καπιταλιστική άνθηση προσέφερε τη βάση για μια πρωτοφανή οικονομική επέκταση στη Νότια Αφρική, οδηγώντας σε μια πολύ μεγάλη αύξηση την μαύρη εργατική τάξη. Το καθεστώς του απαρτχάιντ, βλέποντας τη δύναμη της εργατικής τάξης γινόταν ακόμα πιο κτηνώδες καθώς δεν μπορούσε να την συγκρατήσει πάντα πολύ εύκολα.
Στα τέλη του 1974, το 70% των εργατών ήταν μαύροι. Από το 1969 έως το 1971 υπήρξαν σημαντικοί απεργιακοί αγώνες με αρκετές νίκες για τους εργάτες, ιδιαίτερα τους μαύρους εργάτες. Το 1973 είχαμε το σημαντικότερο απεργιακό κίνημα καθώς απήργησαν 7.000 εργάτες της υφαντουργίας. Αλλά πολύ γρήγορα οι απεργιακές κινητοποιήσεις αγκάλιασαν και άλλες βιομηχανίες, φθάνοντας τελικά σε πανεθνικό επίπεδο να απεργούν 100.000 εργάτες, Αυτές οι κινητοποιήσεις ήταν σε γενικές γραμμές νικηφόρες και οδήγησαν στο τέλος της περιόδου της παθητικότητας και της ήττας και στην αρχή της εποχής της μαχητικής και αγωνιστικής αμφισβήτησης του καθεστώτος του απαρτχάιντ.
Το Σοβέτο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλές γενιές μαύρων Νοτιοαφρικανών, οι οποίοι πολέμησαν, αλλά και για τη νεολαία και την εργατική τάξη σε πολλά μέρη του κόσμου εκείνη την εποχή.
Το απαρτχάιντ μπορεί να τερματίστηκε, αλλά όχι και το δράμα των μαύρων και της εργατικής τάξης που δεν βλέπει να έχουν αλλάξει και πολλά από τότε. Απ’ αυτή την άποψη, το Σοβέτο μπορεί και πρέπει να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τους νέους αγώνες.
http://www.asante.gr/component/content/article/11-2009-02-09-13-03-13/1522-2011-11-03-07-12-33.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου