Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, μπούχτισα με τη ρόκα-παρμεζάνα, η οποία αναδείχτηκε σε διατροφικό εθνικό φετίχ. Είτε σε επαγγελματικό γεύμα είτε με φίλους, έπρεπε πριν έρθουν τα κυρίως πιάτα να τα λέμε με μια ρόκα-παρμεζάνα μπροστά μας. Λες και ήμασταν Γερμαναράδες ή Γαλλόπουλα. Κι ο καθένας έπρεπε να έχει τη δική του ρόκα-παρμεζάνα, όπως λέμε, ο καθένας στη ρόκα-παρμεζάνα κοσμάρα του. Η ρόκα ήταν Μαρόκα, η παρμεζάνα τοσκάνικη, τα καρύδια κινέζικα και το μπαλσάμικο από τη Μόντενα.
Ήταν η εποχή που το έθνος έχτιζε το α λα «Δυναστεία» προφίλ του, με τους Λαρισαίους να διαθέτουν περισσότερα Καγιέν από όσα το Μπέβερλι Χιλς, οι Αθηναίες να έχουν κουπ και συμπεριφορά Πάρις Χίλτον, οι Ξανθιώτες να καπνίζουν δεινά το πούρο τους, λες και γεννήθηκαν στην Αβάνα κι όχι δίπλα στον ποταμό Κόσυνθο, ενώ στη Θεσσαλονίκη γεύμα χωρίς ρόκα-παρμεζάνα με όλες τις πρώτες ύλες εισαγόμενες ήταν σαν δημοτική μουσική χωρίς κλαρίνο.
Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, μπούχτισα με τους ροκάδες-παρμεζανάκηδες. Δεν μου την έσπαγε η γεύση, λατρεύω τη χλωροφύλλη της, μου την έσπαγε που ο καθένας έπρεπε να τρώει τη σαλάτα του ατομικά. Εκεί κολλούσα εγώ κι έτρωγα τη φλασιά. Τι διάολο γεύμα είναι αυτό, που ο καθένας τρώει τη σαλάτα του; Σουηδός δεν είμαι, ούτε Άγγλος λόρδος, κι ας αγαπώ και τους Cardigans και τους Arctic Monkeys. Ήταν όμως η εποχή που μαϊμουδίζαμε και πιστεύαμε πως Ευρώπη είναι να τρώμε από μια ρόκα-παρμεζάνα ο καθένας.
Ενώ ήμασταν παιδιά της χωριάτικης σαλάτας. Όχι γιατί η γεύση της είναι καλύτερη, αλλά γιατί τρώγεται διά του δύο ή διά του τέσσερα. Μπαίνει δηλαδή στη μέση, κι όλοι μαζί γιούργια στην παπάρα με το λάδι, τον τύρο τελεμέ και την ντομάτα, κόκκινη, σκέτο «Let it bleed» στο χρώμα. Και η χωριάτικη, βέβαια, δεινοπάθησε την τελευταία δεκαπενταετία, αφού ιταλικές ντομάτες, αιγυπτιακά κρεμμύδια, δανέζικα τυριά και θρούμπες από το Άινταχο κατέκλυσαν την ελληνική αγορά. Μέχρι που ήρθε η κρίση, το σύμπαν της ρόκας-παρμεζάνας κατέρρευσε κι, όπως προστάζουν οι σοφοί, ο παραγωγικός ελληνικός ιστός πρέπει να αναδιαρθρωθεί. Τα κρεμμύδια να ξαναγίνουν Νευροκοπίου, οι ελιές Καλαμών, οι ντομάτες Κρήτης, τα αγγουράκια Διδυμοτείχου και το τυρί γιαννιώτικο.
Η επιστροφή της χωριάτικης σαλάτας με κάνει αισιόδοξο, με γεμίζει χαρά. Ευτυχές και αισιόδοξον, λοιπόν, το νέο έπος. Όχι μόνο γιατί επανέρχονται οι γεύσεις που ξεχάσαμε, αλλά γιατί επιστρέφει το «χωριάτικης attitude». Όλοι μαζί δηλαδή, με τη σαλάτα στη μέση, να τσιμπάμε και να μιλάμε για τον Μέσι! Να ορμάμε παρέα, να την τρώμε παρέα, να βουτάμε στο λάδι παρέα, να τα λέμε παρέα. Και στο τέλος να σκοτωνόμαστε ποιος θα πρωτοπληρώσει το λογαριασμό. Κι αυτό με κάνει αισιόδοξο, το ότι δηλαδή έπαψε αυτό το ξενέρωτο «λογαριασμός διά του όσοι είμαστε» και παρ’ όλη την κρίση, παρ’ όλη τη φτώχεια, να μην το συζητάμε! Θα πληρώσω εγώ.
Γιατί αυτό είναι, αδέλφια, το «χωριάτικης attitude». Όλοι μαζί, αισιόδοξα. Και για να παραφράσω το κόκκινο σαν ντομάτα «Let it bleed» των Stones: «Well, we all need someone we can eat and lean on / And if you want it, you can eat horiatiki salata with me».
http://www.kala-nea.gr/archives/24981
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου