Toυ το έχω πει ότι θα ήθελα να γράφω έτσι. Δε με πίστεψε. Κι όμως … δείτε τί καλά που τα λέει, ο provatos:
Η ζωή δεν είναι έρωτες υπέροχοι, καύλες, επιτυχία, λεφτά, αναγνώριση, πάρτυ, χειροκροτήματα, χαρά, διασκέδαση, βόλτες με το αμάξι στην παραλιακή, ταξίδια και πότε πότε ανάμεσα σε αυτά και ένα μικρό διάστημα μίνιμαλ ηρεμίας για να ερχόμαστε στα ίσα μας.
Όχι… η ζωή δεν είναι έτσι! Είναι σκληρή, βάρβαρη, γεμάτη αναπάντεχες εξελίξεις, αρρώστια, θανάτους, αγώνα επιβίωσης, ανατροπές, πόνο, δάκρυα, απώλεια, σύννεφα, καταιγίδα, ξαφνικά σπασίματα. Έτσι πορεύονταν οι άνθρωποι πάντα, και παρά τα λίγα χρόνια που τα νομίζαμε αλλιώς, έτσι θα συνεχίσουν να προχωρούν.
Πολλοί από εμάς όμως αυτήν την απλή αλήθεια τώρα την μαθαίνουμε. Με μεγάλο κόστος! Αλλά ακόμα και έτσι, τυχεροί είμαστε που το κόστος είμαι μόνο μεγάλο και όχι ολέθριο.
Μέσα σε όλα τα της ζωής, θέση κατέχει και η απελπισία. Αυτό που λες „τίποτε δεν έχει νόημα, τίποτε δεν έχει αξία, τίποτε δεν είναι δικό μου, τίποτε δεν περιέχει χαρά“ – Ακόμα και αν γύρω σου υπάρχουν τόσα που περιέχουν χαρά.
Η απελπισία… το μεγαλύτερο από όλα τα αμαρτήματα, αφού στρέφεται καίρια και πλήττει ό,τι πολυτιμότερο έχει ο καθένας από εμάς, τον εαυτό του, την σχέση με την ψυχή του.
Οι στιγμές, της απελπισίας, αν είσαι τυχερός και συνειδητοποιημένος, ξέρεις ότι είναι παροδικές. Όπως και κάθε τι άλλο στην ζωή, περνάνε. Το να το ξέρεις δεν κάνει τον πόνο λιγότερο, αλλά παρόλα αυτά σου δίνει μία παρηγοριά. Λες „θα περάσει, μόνο να κάνω λίγο υπομονή και θα περάσει“. Στον αντίποδα της απελπισίας, η πιο μεγάλη από όλες τις αρετές, η πιο ουσιαστική στήριξη. Η υπομονή.
Και εκτός από την υπομονή, στρέφεσαι και στους φίλους, να σε στηρίξουν, να μην κάνεις την απελπισία πράξη και δράση εναντίον εαυτού.
Και όντως, περνάει – και έρχεται το άλλο, το φωτεινό! Μία είδηση, ένα χαμόγελο, κάτι στην δουλειά, ένα χάδι, μία καλή ξεκούραση, ένας ύπνος, οτιδήποτε μπορεί να είναι, φέρνει το φωτεινό. Και παίρνεις μία ανάσα, άντε δύο, τρείς.
Αλλά και αυτό θα περάσει. Και θα έλθει πάλι η απελπισία. Και θα περάσει. Και θα έλθει πάλι το φωτεινό.
Υπομονή, λοιπόν. Η ζωή δεν είναι γλέντια και χαρές μόνο και επιτυχία. Είναι και το άλλο. Χαρμολύπη. Θλίψη. Αγώνας. Απορία. Γκρεμός. Πίσω. Μπρος. Πίσω. Πάνω. Κάτω. Μέσα. Πιο μέσα. Ακόμα πιο μέσα. Ζωή.
Απλά, προσυπογράφω, μέχρι κεραίας.
http://esp0ir.wordpress.com/2011/10/03/la-vie/#more-8826
Η ζωή δεν είναι έρωτες υπέροχοι, καύλες, επιτυχία, λεφτά, αναγνώριση, πάρτυ, χειροκροτήματα, χαρά, διασκέδαση, βόλτες με το αμάξι στην παραλιακή, ταξίδια και πότε πότε ανάμεσα σε αυτά και ένα μικρό διάστημα μίνιμαλ ηρεμίας για να ερχόμαστε στα ίσα μας.
Όχι… η ζωή δεν είναι έτσι! Είναι σκληρή, βάρβαρη, γεμάτη αναπάντεχες εξελίξεις, αρρώστια, θανάτους, αγώνα επιβίωσης, ανατροπές, πόνο, δάκρυα, απώλεια, σύννεφα, καταιγίδα, ξαφνικά σπασίματα. Έτσι πορεύονταν οι άνθρωποι πάντα, και παρά τα λίγα χρόνια που τα νομίζαμε αλλιώς, έτσι θα συνεχίσουν να προχωρούν.
Πολλοί από εμάς όμως αυτήν την απλή αλήθεια τώρα την μαθαίνουμε. Με μεγάλο κόστος! Αλλά ακόμα και έτσι, τυχεροί είμαστε που το κόστος είμαι μόνο μεγάλο και όχι ολέθριο.
Μέσα σε όλα τα της ζωής, θέση κατέχει και η απελπισία. Αυτό που λες „τίποτε δεν έχει νόημα, τίποτε δεν έχει αξία, τίποτε δεν είναι δικό μου, τίποτε δεν περιέχει χαρά“ – Ακόμα και αν γύρω σου υπάρχουν τόσα που περιέχουν χαρά.
Η απελπισία… το μεγαλύτερο από όλα τα αμαρτήματα, αφού στρέφεται καίρια και πλήττει ό,τι πολυτιμότερο έχει ο καθένας από εμάς, τον εαυτό του, την σχέση με την ψυχή του.
Οι στιγμές, της απελπισίας, αν είσαι τυχερός και συνειδητοποιημένος, ξέρεις ότι είναι παροδικές. Όπως και κάθε τι άλλο στην ζωή, περνάνε. Το να το ξέρεις δεν κάνει τον πόνο λιγότερο, αλλά παρόλα αυτά σου δίνει μία παρηγοριά. Λες „θα περάσει, μόνο να κάνω λίγο υπομονή και θα περάσει“. Στον αντίποδα της απελπισίας, η πιο μεγάλη από όλες τις αρετές, η πιο ουσιαστική στήριξη. Η υπομονή.
Και εκτός από την υπομονή, στρέφεσαι και στους φίλους, να σε στηρίξουν, να μην κάνεις την απελπισία πράξη και δράση εναντίον εαυτού.
Και όντως, περνάει – και έρχεται το άλλο, το φωτεινό! Μία είδηση, ένα χαμόγελο, κάτι στην δουλειά, ένα χάδι, μία καλή ξεκούραση, ένας ύπνος, οτιδήποτε μπορεί να είναι, φέρνει το φωτεινό. Και παίρνεις μία ανάσα, άντε δύο, τρείς.
Αλλά και αυτό θα περάσει. Και θα έλθει πάλι η απελπισία. Και θα περάσει. Και θα έλθει πάλι το φωτεινό.
Υπομονή, λοιπόν. Η ζωή δεν είναι γλέντια και χαρές μόνο και επιτυχία. Είναι και το άλλο. Χαρμολύπη. Θλίψη. Αγώνας. Απορία. Γκρεμός. Πίσω. Μπρος. Πίσω. Πάνω. Κάτω. Μέσα. Πιο μέσα. Ακόμα πιο μέσα. Ζωή.
Απλά, προσυπογράφω, μέχρι κεραίας.
http://esp0ir.wordpress.com/2011/10/03/la-vie/#more-8826
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου