Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης Μουσική: Νίκος Ξυδάκης Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Εδώ στη ρωγμή του χρόνου Κρύβομαι για να γλιτώσω, απ' του Ηρώδη το μαχαίρι Μισολειωμένος στη Χιροσίμα σου Κάτι προγόνων ξύδι και χολή σ' αυτήν την άδεια πόλη
Εδώ στη ρωγμή του χρόνου Θάβομαι για να μεστώσω μες του Διογένη το πιθάρι Στον όγδοο μήνα της, είναι η ελπίδα μου Σχεδόν το βρέφος γύρω περπατά καθώς εσύ κουρνιάζεις
Εδώ στη γιορτή του πόνου Ντύνομαι να μην κρυώνω του Ουλιάνωφ το μειδίαμα Σαντάλια του Χριστού, φορώ στα πόδια μου Πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό μα 'γω θα αναστηθώ..
Η τελευταία συνέντευξη του Νίκου Παπάζογλου στο "Δίφωνο"
«H Μπαρτσελόνα κι εγώ δεν έχουμε χορηγό»
Η τελευταία συνέντευξη του Νίκου Παπάζογλου φιλοξενήθηκε στο
τεύχος 158 του "Διφώνου", Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2009. )
«Προσπάθησαν μια γενιά ολόκληρη να τους κάνουν χαϊβάνια. Τους βομβαρδίζουνε επίσης με κάτι τελείως ψεύτικες ανάγκες και προσπαθούν να τους συμφιλιώσουν με όλα τα σκουπίδια. Τα παιδιά όμως απέδειξαν πως δεν είναι χαϊβάνια»
«Το πρόγραμμα κάποιου τραγουδοποιού δεν είναι κατάστημα, που από σεζόν σε σεζόν πρέπει να έχει καινούργια πραμάτεια. Το δικό μου ρεπερτόριο με έχει χαρακτηρίσει. Κάποιος έρχεται για ν’ ακούσει τραγούδια που αγάπησε κατά μόνας και θέλει να τα δει διά ζώσης να συμβαίνουν γι’ αυτόν»
Νίκο, ας ξεκινήσουμε από τη δυσάρεστη είδηση: το ιστορικό στούντιο της Θεσσαλονίκης, το Αγροτικόν, της οδού Επταλόφου στην Τούμπα, δεν υπάρχει πλέον. Ναι, κλείσαμε, δυστυχώς. Οι λόγοι; Κεσάτια. Έφυγαν όλοι, γίνανε Αθηναίοι, κυνηγώντας καλύτερη τύχη.
Όσοι και να φύγανε, δεν υπάρχει σε μια τόσο μεγάλη πόλη ένα μουσικό δυναμικό που να μπορεί να συντηρήσει ένα στούντιο σαν το Αγροτικόν; Είναι πολλοί που έχουν φτιάξει μικρά στούντιο στα σπίτια τους και δουλεύουν πλέον εκεί. Αλλά, εκτός απ’ αυτό, αυτές οι δημιουργικές δυνάμεις που υπήρχανε ταλαιπωρήθηκαν πολύ άσχημα, γιατί κυνηγήθηκαν οι μικροί χώροι, που αποτελούσαν βήμα. Θαρρείς και υπήρχε συντονισμένη κίνηση αστυνομίας, δήμου, νομαρχίας, υγειονομικού κ.λπ. Τα κλείσανε όλα και υπάρχουν μόνο αυτές οι παράγκες –προς το αεροδρόμιο ή προς τα Σφαγεία– οι οποίες στοιβάζουν δυο-δυόμισι χιλιάδες κόσμο.
Πώς είδες τα τελευταία γεγονότα που ξέσπασαν με αφορμή τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου μαθητή στην Αθήνα; Κοίταξε, τα παιδιά αντέδρασαν έτσι βίαια, γιατί νιώθουν πάρα πολύ στριμωγμένα και χωρίς διέξοδο. Εδώ, το πιο αθώο γατάκι, άμα το στριμώξεις σε μια γωνιά, θα ορμήξει να σου βγάλει τα μάτια. Τα έχουν γονατίσει τα παιδιά. Απ’ το πρωί ως το βράδυ, από τ’ αγγλικά στο χορό και από το χορό στα γαλλικά, στο φροντιστήριο κ.λπ. Τι περίμεναν, δηλαδή; Γιατί προσπάθησαν μια γενιά ολόκληρη να τους κάνουν χαϊβάνια. Αυτό το ντούπου ντούπου, ας πούμε, που τους βάζουν και ακούν στις καφετέριες είναι μια μουσική που τη χρησιμοποιούν ως πλύση εγκεφάλου. Τους βομβαρδίζουνε επίσης με κάτι τελείως ψεύτικες ανάγκες και προσπαθούν να τους συμφιλιώσουν με όλα τα σκουπίδια. Τα παιδιά όμως απέδειξαν πως δεν είναι χαϊβάνια.
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
ΑπάντησηΔιαγραφήΜουσική: Νίκος Ξυδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
Κρύβομαι για να γλιτώσω,
απ' του Ηρώδη το μαχαίρι
Μισολειωμένος στη Χιροσίμα σου
Κάτι προγόνων ξύδι και χολή
σ' αυτήν την άδεια πόλη
Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
Θάβομαι για να μεστώσω
μες του Διογένη το πιθάρι
Στον όγδοο μήνα της, είναι η ελπίδα μου
Σχεδόν το βρέφος γύρω περπατά
καθώς εσύ κουρνιάζεις
Εδώ στη γιορτή του πόνου
Ντύνομαι να μην κρυώνω
του Ουλιάνωφ το μειδίαμα
Σαντάλια του Χριστού, φορώ στα πόδια μου
Πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό
μα 'γω θα αναστηθώ..
Η τελευταία συνέντευξη του Νίκου Παπάζογλου στο "Δίφωνο"
ΑπάντησηΔιαγραφή«H Μπαρτσελόνα κι εγώ δεν έχουμε χορηγό»
Η τελευταία συνέντευξη του Νίκου Παπάζογλου φιλοξενήθηκε στο
τεύχος 158 του "Διφώνου", Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2009. )
«Προσπάθησαν μια γενιά ολόκληρη να τους κάνουν χαϊβάνια. Τους βομβαρδίζουνε επίσης με κάτι τελείως ψεύτικες ανάγκες και προσπαθούν να τους συμφιλιώσουν με όλα τα σκουπίδια. Τα παιδιά όμως απέδειξαν πως δεν είναι χαϊβάνια»
«Το πρόγραμμα κάποιου τραγουδοποιού δεν είναι κατάστημα, που από σεζόν σε σεζόν πρέπει να έχει καινούργια πραμάτεια. Το δικό μου ρεπερτόριο με έχει χαρακτηρίσει. Κάποιος έρχεται για ν’ ακούσει τραγούδια που αγάπησε κατά μόνας και θέλει να τα δει διά ζώσης να συμβαίνουν γι’ αυτόν»
Νίκο, ας ξεκινήσουμε από τη δυσάρεστη είδηση: το ιστορικό στούντιο της Θεσσαλονίκης, το Αγροτικόν, της οδού Επταλόφου στην Τούμπα, δεν υπάρχει πλέον.
Ναι, κλείσαμε, δυστυχώς. Οι λόγοι; Κεσάτια. Έφυγαν όλοι, γίνανε Αθηναίοι, κυνηγώντας καλύτερη τύχη.
Όσοι και να φύγανε, δεν υπάρχει σε μια τόσο μεγάλη πόλη ένα μουσικό δυναμικό που να μπορεί να συντηρήσει ένα στούντιο σαν το Αγροτικόν;
Είναι πολλοί που έχουν φτιάξει μικρά στούντιο στα σπίτια τους και δουλεύουν πλέον εκεί. Αλλά, εκτός απ’ αυτό, αυτές οι δημιουργικές δυνάμεις που υπήρχανε ταλαιπωρήθηκαν πολύ άσχημα, γιατί κυνηγήθηκαν οι μικροί χώροι, που αποτελούσαν βήμα. Θαρρείς και υπήρχε συντονισμένη κίνηση αστυνομίας, δήμου, νομαρχίας, υγειονομικού κ.λπ. Τα κλείσανε όλα και υπάρχουν μόνο αυτές οι παράγκες –προς το αεροδρόμιο ή προς τα Σφαγεία– οι οποίες στοιβάζουν δυο-δυόμισι χιλιάδες κόσμο.
Πώς είδες τα τελευταία γεγονότα που ξέσπασαν με αφορμή τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου μαθητή στην Αθήνα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοίταξε, τα παιδιά αντέδρασαν έτσι βίαια, γιατί νιώθουν πάρα πολύ στριμωγμένα και χωρίς διέξοδο. Εδώ, το πιο αθώο γατάκι, άμα το στριμώξεις σε μια γωνιά, θα ορμήξει να σου βγάλει τα μάτια. Τα έχουν γονατίσει τα παιδιά. Απ’ το πρωί ως το βράδυ, από τ’ αγγλικά στο χορό και από το χορό στα γαλλικά, στο φροντιστήριο κ.λπ. Τι περίμεναν, δηλαδή; Γιατί προσπάθησαν μια γενιά ολόκληρη να τους κάνουν χαϊβάνια. Αυτό το ντούπου ντούπου, ας πούμε, που τους βάζουν και ακούν στις καφετέριες είναι μια μουσική που τη χρησιμοποιούν ως πλύση εγκεφάλου. Τους βομβαρδίζουνε επίσης με κάτι τελείως ψεύτικες ανάγκες και προσπαθούν να τους συμφιλιώσουν με όλα τα σκουπίδια. Τα παιδιά όμως απέδειξαν πως δεν είναι χαϊβάνια.
http://www.difono.gr/news/index.php?mact=News,cntnt01,detail,0&cntnt01articleid=2659&cntnt01origid=15&cntnt01returnid=85
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΛΗ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ