Επισκέφθηκε λοιπόν στο σπίτι του τον Μανόλη Γλέζο, συνοδευόμενος από τον ταξίαρχό του, ο νεαρός αστυνομικός που του έκανε την τιμή να του ραντίσει το πρόσωπο με χημικά και να τον στείλει στο νοσοκομείο. Και του ζήτησε πολλές συγγνώμες εξηγώντας του ότι το «ατυχές συμβάν» -έτσι το χαρακτήρισε ο αρμόδιος υπουργός- οφείλεται στο γεγονός ότι αισθάνθηκε απειλούμενος και αντέδρασε ενστικτωδώς, αλλά και στο γεγονός ότι δεν γνώριζε ποιον είχε απέναντί του, καθότι στις αστυνομικές σχολές δεν διδάσκονται Ιστορία.
Θα μπορούσε φυσικά να σκεφτεί κανείς ότι πήγε καλά δασκαλεμένος στην αποστολή συγγνώμης ο αστυνομικός. Ότι δεν χρειάζονται μαθήματα Ιστορίας και αρκεί να βλέπει κανείς τηλεόραση, ή να διαβάζει εφημερίδες, έστω στο κουρείο, για να τον ξέρει τον Μανόλη Γλέζο. Ότι είναι κάπως δύσκολο να ένιωσε απειλούμενος ο αστακός εικοσιπεντάχρονος από έναν, έστω άγνωστο, ογδοντάχρονο με γυμνά χέρια. Αφού όμως ο Μανόλης του απένειμε τη συγγνώμη που ζητούσε -και καλά έκανε- σε μας δεν πέφτει λόγος.
Πέφτει λόγος, όμως, στον κάθε πολίτη για το τι ακριβώς αστυνομία έχουμε και τι διδάσκονται οι νεοσσοί της δημόσιας τάξης στις σχολές τους. Διότι ένα ζήτημα είναι αυτό που και ο Γλέζος επισήμανε: ζητούν γνώσεις Ιστορίας από τους μετανάστες, αλλά δεν κρίνουν απαραίτητο να έχουν γνώσεις Ιστορίας οι αστυνομικοί! Και ένα δεύτερο ζήτημα είναι τι σόι δημοκρατική έννομη τάξη μπορούμε να έχουμε σ’ αυτό τον τόπο αν οι φρουροί της γνωρίζουν ποιος είναι ο Ρέμος, ο Χατζηγιάννης, ή και η Τζούλια Αλεξανδράτου, αλλά δεν έχουν ιδέα ποιος είναι ο Γλέζος ή ο Παπαχρήστος.
Θα πείτε τέτοια είναι η κοινωνία μας, τέτοιοι και οι αστυνομικοί της. Λάθος! Δεν είναι έτσι η κοινωνία μας, είναι η κοινωνία τους. Αυτή που θέλει έτσι τους αστυνομικούς, γιατί, αν δεν τους ήθελε έτσι, θα είχε φροντίσει αλλιώς να τους μορφώνει κι αλλιώς να τους εκπαιδεύει. Θα τον είχαν προσκεκλημένο τον Γλέζο και πολλούς άλλους κάθε χρόνο στις σχολές τους, για να μάθουν οι πρωτοετείς ποιος είναι ποιος, αλλά και τι εστί βερίκοκο στον αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία. Θα τους μάθαιναν ότι ο Μανδηλαράς δεν ήταν τραγουδιστής ούτε ο Κομνηνός θύμα τυχαίου συμβάντος.
Ποιος ποιον να δείρει όμως μετά;
Αν διαβάσουμε βεβαίως προσεχτικά τις δηλώσεις του 22χρονου, τότε θα διαπιστώσουμε μια δυσπιστία για τις προθέσεις του Γλέζου, αλλά και μια έντονη τάση να βγουν από μέσα του όλα όσα λεν τα υποκείμενα του είδους του, δηλαδή: "Γιατί δεν κάθονταν σπίτι του, γέρος άνθρωπος;" ή το εκπληκτικό "όταν ο !!!εχθρός!!! απειλεί συναδέλφους, καλούμαι να τους προστατεύσω με κάθε μέσο". Υπάρχουν κι άλλα αμίμητα που ακούγονται στα δικαστήρια, όταν δικάζονται ιστορίες και καλούνται ως μάρτυρες "ένστολα παιδιά του λαού" αλλά δεν είναι του παρόντος.
ΑπάντησηΔιαγραφή