Τρίτη πρωί. Βρίσκομαι στο σαλόνι επιβατηγού πλοίου, στο ταξίδι της επιστροφής. Όλα είναι ήσυχα. Και μετά...
Τρίτη πρωί. Βρίσκομαι στο σαλόνι επιβατηγού πλοίου, στο ταξίδι της επιστροφής. Το σαλόνι αυτό είναι αρκετά απομονωμένο, αρκετά γεμάτο, αρκετά ήσυχο. Υπάρχουν αρκετά παιδιά, διαφόρων ηλικιών. Κάποια από αυτά κάθονται ήσυχα στις θέσεις τους, κάποια άλλα περιφέρονται. Υπάρχει και ένας σκύλος. Κάποια στιγμή, τα μη καθισμένα παιδιά ζωηρεύουν. Παίζουν κρυφτό, κυνηγητό, κάτι, και ακούγονται περισσότερο. Ενοχλούν. Κάποιους. Οι κάποιοι επιτίθενται στις μαμάδες τους.
Οι μαμάδες επιτίθενται στους κάποιους. Μια κυρία τη λέει στη μαμά των φασαριόζικων παιδιών: «κι εμείς έχουμε παιδιά, αλλά δεν ενοχλούν κανέναν». «Έτσι είναι τα παιδιά, τι να κάνουμε», της απαντά η άλλη. Τούρμπο η πρώτη κυρία: «έχω τρία παιδιά και ποτέ δεν έκαναν έτσι». Τούρμπο και η άλλη: «να πάτε αλλού αν ενοχλείστε, το καράβι είναι μεγάλο».
Το ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο δεν θα το λύσουμε εδώ. Υποθέτω πως όποιος δεν έχει παιδιά ή έχει ήσυχα παιδιά, ένα παιδί, ένα κορίτσι, ένα τοτέμ, ένα μυστικό όπλο που δεν το λέει σε κανέναν κλπ, θα είναι με το μέρος της καθωσπρέπει μαντάμ.
Όποιος από την άλλη έχει διαβάσει πολύ Sommerhill ή έχει παιδιά (όχι ένα όμως), ζωηρά παιδιά, ζωηρά αγόρια ή θεωρεί παράνομο να τα ναρκώνει στα ταξίδια, ε, αυτός είναι μάλλον με το μέρος της άλλης, της χίπισσας. Το ζήτημα είναι άλλο, πάντως. Στα πλαίσια αυτής της διένεξης βρέθηκα να αναρωτιέμαι πόσο τελικά επηρεάζει την επικοινωνία μας το κρυφό νόημα, τα όσα δεν λέγονται, αλλά υπονοούνται πίσω από τις λέξεις, τον τόνο της φωνής, τη στάση του σώματος. Γιατί τελικά, αυτό που η μία μητέρα έλεγε ήταν «εγώ είμαι καλή μάνα, εσύ δεν είσαι», ενώ η άλλη της απαντούσε «τα παιδιά μου θα κάνουν ό,τι θέλουν και δεν σε υπολογίζω».
Κάθε ένα κρυφό νόημα πατάει τον κάλο του άλλου, προκαλώντας αντίδραση πολύ πιο έντονη από αυτήν που δικαιολογούν καθαυτά τα λόγια που εκφράζονται. Όσο δε, προσπαθούμε να είμαστε τυπικά ευγενικοί, ενώ κατά βάθος θεωρούμε ότι έχουμε όλο το δίκιο να θέλουμε να σπάσουμε τα μούτρα του άλλου, τόσο πιο εύκολα ξεφεύγουμε σε μια διάσταση λόγου και προθέσεων
. Και φυσικά, αντίστοιχα, οι αντιδράσεις των γύρω ακουμπούν σε προσωπικά τους βιώματα, τα οποία αποκαλύπτονται λιγότερο ή περισσότερο από τον τρόπο με τον οποίο συμμετέχουν (ή απέχουν). Γεγονός πάντως είναι ότι στην υπέροχη εποχή που ζούμε, η τσίτα όλων είναι αρκετή για να δημιουργηθούν συρράξεις από το τίποτε, ξαφνιάζοντας ακόμη κι αυτούς τους ίδιους τους πρωταγωνιστές των επεισοδίων.
Εμένα πάντως, αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν που κανένας δεν ασχολήθηκε με το σκύλο.
ΣΙΣΣΥ ΚΑΡΑΒΙΑ
Πηγή: www.lifo.gr
Τρίτη πρωί. Βρίσκομαι στο σαλόνι επιβατηγού πλοίου, στο ταξίδι της επιστροφής. Το σαλόνι αυτό είναι αρκετά απομονωμένο, αρκετά γεμάτο, αρκετά ήσυχο. Υπάρχουν αρκετά παιδιά, διαφόρων ηλικιών. Κάποια από αυτά κάθονται ήσυχα στις θέσεις τους, κάποια άλλα περιφέρονται. Υπάρχει και ένας σκύλος. Κάποια στιγμή, τα μη καθισμένα παιδιά ζωηρεύουν. Παίζουν κρυφτό, κυνηγητό, κάτι, και ακούγονται περισσότερο. Ενοχλούν. Κάποιους. Οι κάποιοι επιτίθενται στις μαμάδες τους.
Οι μαμάδες επιτίθενται στους κάποιους. Μια κυρία τη λέει στη μαμά των φασαριόζικων παιδιών: «κι εμείς έχουμε παιδιά, αλλά δεν ενοχλούν κανέναν». «Έτσι είναι τα παιδιά, τι να κάνουμε», της απαντά η άλλη. Τούρμπο η πρώτη κυρία: «έχω τρία παιδιά και ποτέ δεν έκαναν έτσι». Τούρμπο και η άλλη: «να πάτε αλλού αν ενοχλείστε, το καράβι είναι μεγάλο».
Το ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο δεν θα το λύσουμε εδώ. Υποθέτω πως όποιος δεν έχει παιδιά ή έχει ήσυχα παιδιά, ένα παιδί, ένα κορίτσι, ένα τοτέμ, ένα μυστικό όπλο που δεν το λέει σε κανέναν κλπ, θα είναι με το μέρος της καθωσπρέπει μαντάμ.
Όποιος από την άλλη έχει διαβάσει πολύ Sommerhill ή έχει παιδιά (όχι ένα όμως), ζωηρά παιδιά, ζωηρά αγόρια ή θεωρεί παράνομο να τα ναρκώνει στα ταξίδια, ε, αυτός είναι μάλλον με το μέρος της άλλης, της χίπισσας. Το ζήτημα είναι άλλο, πάντως. Στα πλαίσια αυτής της διένεξης βρέθηκα να αναρωτιέμαι πόσο τελικά επηρεάζει την επικοινωνία μας το κρυφό νόημα, τα όσα δεν λέγονται, αλλά υπονοούνται πίσω από τις λέξεις, τον τόνο της φωνής, τη στάση του σώματος. Γιατί τελικά, αυτό που η μία μητέρα έλεγε ήταν «εγώ είμαι καλή μάνα, εσύ δεν είσαι», ενώ η άλλη της απαντούσε «τα παιδιά μου θα κάνουν ό,τι θέλουν και δεν σε υπολογίζω».
Κάθε ένα κρυφό νόημα πατάει τον κάλο του άλλου, προκαλώντας αντίδραση πολύ πιο έντονη από αυτήν που δικαιολογούν καθαυτά τα λόγια που εκφράζονται. Όσο δε, προσπαθούμε να είμαστε τυπικά ευγενικοί, ενώ κατά βάθος θεωρούμε ότι έχουμε όλο το δίκιο να θέλουμε να σπάσουμε τα μούτρα του άλλου, τόσο πιο εύκολα ξεφεύγουμε σε μια διάσταση λόγου και προθέσεων
. Και φυσικά, αντίστοιχα, οι αντιδράσεις των γύρω ακουμπούν σε προσωπικά τους βιώματα, τα οποία αποκαλύπτονται λιγότερο ή περισσότερο από τον τρόπο με τον οποίο συμμετέχουν (ή απέχουν). Γεγονός πάντως είναι ότι στην υπέροχη εποχή που ζούμε, η τσίτα όλων είναι αρκετή για να δημιουργηθούν συρράξεις από το τίποτε, ξαφνιάζοντας ακόμη κι αυτούς τους ίδιους τους πρωταγωνιστές των επεισοδίων.
Εμένα πάντως, αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν που κανένας δεν ασχολήθηκε με το σκύλο.
ΣΙΣΣΥ ΚΑΡΑΒΙΑ
Πηγή: www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου