Γιάννης Μακριδάκης
Για κακοκαιρίες, βροχές και καταιγίδες σχεδόν σε όλη την Ελλάδα διαβάζω, αλλά εμείς εδώ ακόμα περιμένουμε να πέσει καμιά στάλα από τον ουρανό. Καλοκαίρι έχουμε ακόμη, λιακάδες και μπάνια στη θάλασσα. Άνυδρο φθινόπωρο και οι σπορές πάνε πίσω. Ξημερώνει και βραδιάζει με την ελπίδα βροχής.
Θυμάμαι ότι κατά τη διάρκεια της μακράς θητείας μου στο άστυ είχα γνωρίσει πολύ λίγους ανθρώπους που δεν βλαστημούσαν όταν έβρεχε. Ανεπιθύμητη ήταν από τους περισσότερους η βροχή στην πόλη. Κυρίως από τα κορίτσια, τότε στα φοιτητικά χρόνια, που τους κατσάρωνε το μαλλί η υγρασία ενώ είχαν κάνει τόσην ώρα μόχθο επώδυνης ισιωτικής με σεσουάρ και βούρτσες.
Καμιά συναίσθηση του κύκλου της βροχής δεν έχει πλέον ο σύγχρονος άνθρωπος. Αυτός ξέρει πως το νερό το παράγει η βρύση. Ανοίγει και πίνει ή κάνει μπάνιο. Τέλος. Πολλές φορές έχω ακούσει πολλούς να αναφωνούν βλέποντας ένα ποτάμι “κοίτα πόσο νερό πάει χαμένο στη θάλασσα!”, εννοώντας βέβαια ότι δεν μαζεύεται σε φράγματα για να σταλεί με σωληνώσεις στο καζανάκι τους ή στην βρύση του νεροχύτη τους.
Καμία συναίσθηση του κύκλου της βροχής, επαναλαμβάνω. Και καμία έγνοια για τα υπόλοιπα ζωντανά, φυτά, πουλιά που έχουν κι αυτά ανάγκη να πιουν για να ζήσουν. Ας κόψουν το λαιμό τους. Ας γεννιόταν άνθρωποι.
Όλη αυτή η ανθρωποκεντρική θεώρηση που λόγω αλαζονείας επικράτησε και με αυτήν γαλουχούνται πλέον οι γενιές των ανθρώπων, οδηγεί μονάχα στην καταστροφή. Αλλά πριν την καταστροφή θα οδηγήσει στην πλήρη εμπορευματοποίηση και εκμετάλλευση από πολυεθνικές των φυσικών πόρων και δη του νερού.
Οι υδροφόροι ορίζοντες ξεπουλιούνται όσο όσο και σε λίγο θα καταντήσουμε όπως τους κατοίκους της Χιλής και της Βολιβίας που ζουν υπό την απαγόρευση συλλογής της βροχής και είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν τις πολυεθνικές για να πιουν νερό και να ποτίσουν τη γη τους.
Το τέλος πλανάται από πάνω μας και το μόνο που έχουμε να κάνουμε αν θέλουμε να αλλάξουμε την πορεία της ανθρωπότητας, είναι να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Να ξαναθυμηθούμε τα βασικά και να εκτιμήσουμε όσα πολύτιμα έχουμε ευτελίσει στον βωμό της πλέον ευτελούς αξίας, του χρήματος, και μιας ζωής στείρας και αποστειρωμένης.
http://yiannismakridakis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου