Όταν αρρώστησε η θεία μου και μου είπαν πως έχασε τα μαλλιά της από τις χημειοθεραπείες δεν πήγα να τη δω. Στα 32 μου πάλεψα με τον καρκίνο και τον νίκησα. Όλα αυτά που μέχρι τότε μου φαινόντουσαν πολύ μακριά και ξένα από μένα, γιατί ήμουν νέα, γιατί μέχρι τότε δεν είχα αρρωστήσει ποτέ σοβαρά, γιατί δεν προλάβαινα να αρρωστήσω μια και βρισκόμουν στην πιο δημιουργική φάση της ζωής μου έγιναν η καθημερινή πραγματικότητά μου για πολλούς μήνες.
Τότε κατάλαβα γιατί ο καρκίνος είναι μια δημοκρατική ασθένεια και αυτό που η λαϊκή θυμοσοφία ονομάζει «λαχείο». Και θα σας εξηγήσω τι εννοώ: Φανταστείτε ότι έχετε πάει να παρακολουθήσει μια ομιλία. Ο ομιλητής σας κοιτά όλους και επιλέγει τυχαία κάποιους να αποχωρήσουν. Αν δεν έχετε πάει αναγκασμένη να το κάνετε θα θυμώσετε και θα σκεφθείτε «γιατί να φύγω εγώ;». Αν μάλιστα είστε νέα, και έχετε κανονίσει να τα πιείτε μετά με τους φίλους σας, θα θυμώσετε ακόμη περισσότερο, γιατί ίσως χρειαστεί να γυρίσετε σπίτι μέχρι να έρθει η ώρα του ραντεβού με τους φίλους σας. Μπορεί να σκεφτείτε τι θα μπορούσατε να κάνετε για να περάσει η ώρα Έτσι λοιπόν ένιωσα κι εγώ όταν ο καρκίνος μου χτύπησε την πόρτα. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν «γιατί σ εμένα;» και αμέσως μετά άρχισα να σκέφτομαι «τι θα κάνω τώρα;»
Ο καρκίνος είναι μια ασθένεια και όπως κάθε ασθένεια είναι ένας αγώνας με πολύπλευρες απώλειες. Θύμωσα πολλές φορές που αρρώστησα τόσο νέα, που έπρεπε να περάσω κλιμακτήριο στα 32 μου και να παλέψω με τις ορμόνες και το σώμα μου, που έπρεπε να ξοδέψω τα λεφτά μου σε διαιτολόγους και να μετράω τις μπουκιές μου. Θύμωσα που ταλαιπώρησα τον άνδρα μου, που στεναχώρησα τα αδέρφια μου, τους γονείς μου και τους φίλους μου. Δεν θα ξεχάσω πως καθόλη τη διάρκεια της περιπέτειάς μου ένιωθα τους γονείς μου να ψάχνουν τον τρόπο να αντιμετωπίσουν το γεγονός της ασθένειάς μου. Άκουσα πολλές φορές τον πατέρα μου να αναρωτιέται «γιατί στο παιδί μου, που δεν πειράζει ούτε μύγα» και έβλεπα τη μητέρα μου να παλεύει για να κρατήσει ισορροπίες.
Αναμφισβήτητα έχασα πολλά πράγματα από τον καρκίνο. Ταλαιπωρήθηκα σωματικά και πνευματικά. Έχασα ίσως μια καριέρα, έχασα χρόνο που θα μπορούσα να ξοδέψω σε άλλα πράγματα όπως έκαναν οι συνομήλικοί μου εκείνη την εποχή (πάρτυ, βόλτες, ταξίδια), Με τον καρκίνο «μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου». Έχασα την εμπιστοσύνη μου στη νεότητα (είμαι νέα, τι μπορώ να πάθω;) και στη φυσική τάξη των πραγμάτων (οι νέοι δεν αρρωσταίνουν από τόσες σοβαρές ασθένειες). Ωστόσο είναι πολλά αυτά που κέρδισα από τον καρκίνο, ώστε ακόμη και αυτά που έχασα και μού φαίνονταν τότε σημαντικές απώλειες, πιστεύω πως δεν τα είχα τότε αλλά ούτε και τώρα τα έχω τόσο πολύ ανάγκη.
Με τον καρκίνο έμαθα πόσοι και ποιοι με αγαπούν πραγματικά. Αρρώστησα σε μια περίοδο της ζωής μου που νόμιζα πως κανείς δεν μ αγαπάει. Περνούσα δύσκολα στη δουλειά μου και δεν μπορούσα να δω την καλή πλευρά της ζωής. Ωστόσο μοιράστηκα την ασθένειά μου με όλους όσους βρισκόντουσαν γύρω μου. Μετά από αρκετό καιρό κατάλαβα πως ήταν ένας τρόπος να ζητήσω βοήθεια, και ήταν πολλοί αυτοί που με βοήθησαν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Μόλις γύρισα σπίτι από την πρώτη χημειοθεραπεία άρχισαν να χτυπούν τα τηλέφωνα διαρκώς, χωρίς σταματημό. Φίλοι και συγγενείς ήθελαν να πουν μια καλή κουβέντα, να μου δώσουν θάρρος. Aυτό επαναλαμβανόταν σε κάθε χημειοθεραπεία. Το γραφείο μου γέμισε δωράκια. Οι φίλοι μου μού βάζανε στις τσέπες καραμέλες και σταυρουδάκια, μού έστελναν αστείες κάρτες στο σπίτι… Και τότε σκέφθηκα πως έχω τόσους φίλους και αναρωτήθηκα γιατί δεν το έβλεπα πριν. Επειδή μάλιστα δεν μπορούσα να απαντώ σε όλα τα τηλεφωνήματα καθώς ένιωθα εξαντλημένη από τις θεραπείες, ο σύζυγός μου εκτελούσε χρέη γραμματέα, κρατώντας τηλέφωνα και ονόματα σε ένα μπλοκάκι. Για τις φίλους μου είχα γίνει η «πρωθυπουργός».
Με τον καρκίνο επαναδιαπραγματεύτηκα τη σχέση μου. Η αρρώστιά μου ήταν η αφορμή για να ερωτευθώ τον άνδρα μου ξανά. Ο Στράτος είναι από τα εφηβικά μου χρόνια ο σύντροφος μου σε όλες τις καλές αλλά και κακές στιγμές. Ποτέ όμως δεν φανταζόμουν πως θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την ασθένειά μου με τόση δύναμη, αξιοπρέπεια και αυτοθυσία. Πάλευε μαζί μου καθημερινά. Κάθε φορά που άνοιγα τα μάτια μου κατά τη διάρκεια της παραζάλης που φέρνει η χημειοθεραπεία έβλεπα απέναντί μου τα δικά του μάτια. Έτρωγε όταν έτρωγα, δηλ. σπάνια, και νομίζω πως δεν κοιμόταν σχεδόν ποτέ. Θέλω να τονίσω πως η βοήθεια του συντρόφου στην αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού είναι πολύ σημαντική για τη γυναίκα. Ο Στράτος είναι αυτός που μου έκανε συντροφιά όταν πήγα να ξυρίσω το κεφάλι μου και μου έδωσε το πρώτο χαρτομάντιλο για να σκουπίσω τα μάτια μου, και μου υπέδειξε τη σωστή οπτική γωνία για να φωτογραφίσω τις τελευταίες τρίχες που είχαν απομείνει στο πάτωμα του κομμωτηρίου. Είναι εκείνος που μου έκανε τις ενισχυτικές ενέσεις και μου μαύρισε το χέρι. Ακόμη ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια όταν θυμόμαστε πώς πήρε τηλέφωνο στο Θεαγένειο και έντρομος είπε στη νοσηλεύτρια «έκανα ενισχυτική στη γυναίκα μου και μελάνιασε το χέρι της. Τι να κάνω;» σα να της έλεγε «νομίζω πως τη σκότωσα». Είναι εκείνος που με πήγαινε στη δουλειά μετά τις χημειοθεραπείες, μου έφερνε φαγητό στη διάρκεια της μέρας και ερχόταν να με πάρει, γιατί πίστευε ότι έπρεπε να συνεχίσω να ζω κανονικά. Είναι εκείνος που με έκανε να νιώθω όμορφη, ποθητή και σέξι παρόλο που ήμουν φαλακρή και είχα ένα πληγωμένο στήθος. Είναι εκείνος με περηφάνια κυκλοφορούσε μαζί μου στην παραλία όταν δε φορούσα τη μαντίλα μου.
Με τον καρκίνο έμαθα να αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου. Ένα από τα καλύτερα πράγματα που μου συνέβη κατά τη διάρκεια του καρκίνου ήταν το ότι άρχισα να περνάω χρόνο με τον εαυτό μου, μια πολυτέλεια που δεν μου την επέτρεπα πριν. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα μάθει μόνο να δίνω και όχι να παίρνω. Έδινα στους φίλους μου, στους εργοδότες μου, έδινα παντού και θεωρούσα αδυναμία το να ζητάω. Με τον καρκίνο έμαθα πως χρειάζομαι φροντίδα, έμαθα να παίρνω από τους άλλους αυτό που μπορούσαν και ήθελαν να μου δώσουν.
Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που κέρδισα από τον καρκίνο είναι η συνειδητοποίηση της εσωτερικής μου δύναμης. Ο καρκίνος είναι μια σειρά από μικρές μάχες που όταν τις κερδίζεις μία – μία νιώθεις ακόμη πιο δυνατή. Και όταν λέω μάχη εννοώ τις θεραπείες που γίνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα και τις μετράς με ανυπομονησία να τελειώσουν «τέσσερις με αυτήν, τρεις με αυτήν κοκ». Μάχη είναι να ξυπνάς το πρωί και να βλέπεις το μαξιλάρι σου με τρίχες που έχουν φύγει από το κεφάλι σου. Μάχη είναι να διαλέγεις περούκα, να ξανασυστήνεσαι με τον εαυτό σου όταν τον βλέπεις στον καθρέφτη χωρίς μαλλιά. Μάχη είναι ακόμη να καταφέρνεις να πηγαίνεις βόλτα στο εμπορικό κέντρο και να κάθεσαι σε όλα τα παγκάκια, αλλά να μη γυρνάς σπίτι, γιατί θέλεις να απολαύσεις μια βόλτα, να είσαι εκεί έξω μαζί με όλους τους άλλους. Μάχη είναι να αντιμετωπίζεις την αμηχανία των γύρω σου και να διατηρείς την αξιοπρέπειά σου.
Με τον καρκίνο άλλαξα εξωτερικά. Τα μαλλιά μου μπορεί να έπεσαν, αλλά απελευθερώθηκα από αυτά. Τέρμα το άγχος του κομμωτηρίου, τέρμα οι βαφές, τέρμα τα «κόψτα λίγο για να μη φαίνονται τα αυτιά μου», τέρμα τα άγχη γενικά. Όταν μια μέρα φταρνίστηκα και γέμισα τρίχες το γραφείο του έντρομου Διευθυντή μου, πήρα την απόφαση να ξυρίσω το κεφάλι μου. Είχα πάρει την εκδίκησή μου, και δεν τα χρειαζόμουν πια. Τα μαλλιά μου δεν μου έλειψαν ούτε λεπτό κατά τους μήνες που δεν τα είχα, κι ας τα αποχωρίστηκα με δάκρυα. Περούκα δεν φόρεσα. Με στεναχωρούσε να πάω να τη διαλέξω. Φοβόμουν. Κι έπειτα έτσι ένιωθα ότι ήμουν ο εαυτός μου και όχι κάποια άλλη. Η μόνη στιγμή που ένιωσα πραγματικά να τη χρειάζομαι ήταν για κάποια θεατρική παράσταση που ανεβάζαμε με τους συμφοιτητές μου στο Τμήμα Θεάτρου. Τότε μόνο μετάνιωσα που δεν την είχα αγοράσει. Ένιωθα όμορφη χωρίς μαλλιά. Ήμουν διαφορετική και το απολάμβανα…
Ο καρκίνος με βοήθησε να δω τη ζωή διαφορετικά. Να εκτιμήσω όλα όσα έχω και τα οποία τα θεωρούσα δεδομένα, να συνειδητοποιήσω ότι τίποτα δεν είναι τόσο σοβαρό όσο φαίνεται, να αποβάλλω το άγχος μου, αφού πάντα θα υπάρχουν κάποιοι άλλοι να αγχώνονται αντί για μένα και φυσικά να θέλω να επικοινωνήσω την εμπειρία μου για να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο για το θέμα του καρκίνου, για να βοηθήσω άλλες γυναίκες να δουν θετικά αυτή την εμπειρία και να την αντιμετωπίσουν με κουράγιο. Έτσι έγινα μέλος του Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού Άλμα Ζωής Θεσσαλονίκης.
Ο καρκίνος δεν είναι σίγουρα εύκολη υπόθεση. Είναι μια δύσκολη υπόθεση για όλους. Και για τους ασθενείς και τους συγγενείς τους, αλλά και για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Η έγκαιρη πρόληψη όμως βοηθά να τον νικήσουμε, να ταξιδέψουμε μαζί του, να τον μετατρέψουμε σε κάτι δημιουργικό. Δεν πρέπει να τον φοβόμαστε. Ο καρκίνος μπορεί να είναι μια μοναδική ευκαιρία για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας.
Η έγκαιρη διάγνωση με βοήθησε να συνεχίσω τη ζωή μου. Μετά τον καρκίνο έγινα τρεις φορές θεία, πήρα το δεύτερο πτυχίο μου, ταξίδεψα τον κόσμο και γέμισα αυτοπεποίθηση προσφέροντας εθελοντικά τη βοήθειά μου σε γυναίκες που την έχουν ανάγκη, είτε στο επίπεδο της ενημέρωσης και πρόληψης, είτε στο επίπεδο της ψυχολογικής στήριξης. Είμαι ένα παράδειγμα γυναίκας που κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο και χαίρομαι πολύ γι αυτό. Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο πιο άδεια θα ήταν η ζωή μου χωρίς την εμπειρία αυτή.
Ο καρκίνος δεν είναι ντροπή. Μπορούμε να τον προλάβουμε και να τον αντιμετωπίσουμε, αρκεί να μιλήσουμε γι αυτόν ανοιχτά, να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας και τις σκέψεις μας. Είμαι σίγουρη πως μόνο μιλώντας αληθινά μπορείς να κερδίσεις τη μάχη της ενημέρωσης και της πρόληψης. Όλες εμείς οι γυναίκες του συλλόγου ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ Θεσσαλονίκης, ζήσαμε τον καρκίνο και τον ξεπεράσαμε. Γυρίσαμε στις ασχολίες μας, στις οικογένειές μας, προχωρήσαμε στις δουλειές μας, κάναμε καινούριους φίλους, ερωτευθήκαμε. Κάναμε ένα βήμα μπροστά.
___________
Πηγή: almazoisthes.gr
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου