«Έξυπνος φαίνεσαι, μη μου λες μαλακίες»

ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΝΙΓΓΟΣ. ΧΤΥΠΑΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΚΡΗ. Στέκομαι από πάνω του.

 - Τι λες, θα τα καταφέρεις να ζήσεις;
 - (Σηκώνει αργά το κεφάλι του). Προσπαθώ, ρε φίλε, προσπαθώ... (Αργή είναι και η ομιλία του). - Εγώ λέω ότι θα πεθάνεις. Και σύντομα μάλιστα.

- Το ξέρω ρε φίλε, αλλά τι να κάνω… δεν έχω πού να πάω… τι να κάνω… καταστράφηκα.
- Πώς σε λένε;
- Παύλο.
 - Σκύψε το κεφάλι σου Παύλο να μη φαίνεσαι, να σε πάρω μια φωτογραφία, να δουν την κατάντια σου μπας και σώσουμε κάνα παιδάκι.
 - Πάρε με ρε φίλε, πάρε με, μακάρι να σωθούν τα παιδάκια, μακάρι, μακάρι, μακάρι… Μακάρι.


ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ, ΠΟΥ ΤΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΞΑΝΑΔΕΙ δω και κει. Δεν συγκινούν πια κανέναν. Αν δεν δεις την εικόνα μπροστά στα μάτια σου, αν δεν μιλήσεις με αυτά τα ναυάγια της ζωής, αν δεν αντικρίσεις στα μάτια τους τον θάνατο που ζυγώνει, δεν θα καταλάβεις τίποτα.

ΑΓΚΑΛΙΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ. ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ. Το φέισμπουκ, η καφετέρια και η καριέρα, μπορούν να περιμένουν. Αυτά όχι.

ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΧΡΗΜΑΤΑ (γιατί «πεινάω μετά τη δόση, ρε φίλε»). Του έδωσα. Ναι, ξέρω, «θα πάει να αγοράσει την επόμενη πρέζα». Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Πόνταρα στο ναι της πείνας.

ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ ΕΝΑΣ ΜΑΓΑΖΑΤΟΡΑΣ από απέναντι με είδε με τη μηχανή και άρχισε να βρίζει, «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι φωτορεπόρτερ… εκμεταλλεύεστε τον ανθρώπινο πόνο» και τα γνωστά. Δεν έδωσα σημασία στον «αλληλέγγυο».

- Τον ξέρεις Παύλο;
- Πώς δεν τον ξέρω… αφού εδώ είμαι κάθε μέρα.
- Ένα πιάτο φαΐ σού έχει δώσει ποτέ να φας;

 - Έξυπνος φαίνεσαι, μη μου λες μαλακίες.

Πηγή: Dimitra Bina 
[Πηγή: www.doctv.gr]