Όταν πέθανε ο γενναίος αρχηγός των Απάτσι, ένας θρύλος γεννιόταν που έμελλε να διαρκέσει γενιές και γενιές ως σύμβολο αντίστασης απέναντι στην καταπίεση.
Το απαράμιλλο κουράγιο και η αποφασιστικότητα του Τζερόνιμο θα έκαναν φυσικά πολλά περισσότερα από το να γίνουν πολεμική ιαχή στα στόματα των αμερικανών αλεξιπτωτιστών, κι αυτό γιατί η ζωή του μεγάλου αρχηγού διατήρησε άσβεστο το πνεύμα της φυλής του κατά τις τελευταίες και απεγνωσμένες στιγμές των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων που θα ονόμαζε βολικά ο λευκός «Ινδιάνικοι Πόλεμοι».
Ο Τζερόνιμο αντιστάθηκε στις κατακτητικές επιδρομές Μεξικανών και Αμερικανών στα εδάφη της φυλής του ήδη από τα γεννοφάσκια του. Η παροιμιώδης έχθρα που ένιωθε για τους Μεξικανούς που σκότωσαν τη γυναίκα και τα παιδιά του ξεπερνιόταν μόνο από την απέχθειά του για τον αποικιοκρατικό επεκτατισμό των Αγγλοσαξόνων, που κατέλαβαν τελικά την πατρώα γη το 1848.
Κι έτσι, όταν η σκληροτράχηλη φυλή του οδηγήθηκε στους ομοσπονδιακούς καταυλισμούς της Αριζόνα στα μέσα της δεκαετίας του 1870, ο μεγάλος αρχηγός θα έπιανε και πάλι δουλειά οδηγώντας τα παλικάρια του σε μια σειρά από αποδράσεις που θα σφυρηλατούσαν τον μύθο του και θα έφερναν ντροπή και ταπείνωση στην κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Ο Τζερόνιμο αναγκάστηκε να παραδοθεί τελικά στον αμερικανικό στρατό το 1886, βλέποντας τον θρύλο του να μεγαλώνει, καθώς παρέμεινε ο γνωστότερος Ινδιάνος της Βόρειας Αμερικής παρά την αιχμαλωσία του κατά τις δυο τελευταίες δεκαετίες της ζωής του.
Ο ήρωας των Απάτσι απαθανατίστηκε στην αμερικανική ιστορία ως ο ανυπότακτος που δεν κατέθετε ποτέ τα όπλα της ελευθερίας και συνέχιζε τον αγώνα την ώρα που οι δικοί του αποδέχονταν την ήττα.
O μεγάλος αρχηγός δεν αναπαύεται όμως εν ειρήνη ακόμα και σήμερα: Εκατό χρόνια μετά τον θάνατό του σε στρατιωτικό καταυλισμό της Οκλαχόμα, το πνεύμα του περιπλανιέται αδικαίωτο, καθώς τα λείψανά του δεν έχουν αποτεθεί σε αξιοπρεπή τάφο στη γενέθλια γη, δίπλα στο δέντρο όπου είχε τυλιχτεί άλλοτε ο ομφάλιος λώρος του…
Πρώτα χρόνια
Ο άντρας που θα έμενε γνωστός ως Τζερόνιμο γεννιέται τον Ιούνιο του 1829 σε φαράγγι της σημερινής Αριζόνα (τότε έδαφος του Μεξικού) ως Γκογιαθλέ (ή Γκογιαλέ), «Αυτός που Χασμουριέται» δηλαδή. Το τέταρτο από τα δέκα παιδιά της φαμίλιας των Τσιρικάουα Απάτσι διέθετε πλούσια αθλητικά χαρίσματα και διακρίθηκε στο κυνήγι ήδη από τα μικράτα του. Ο θρύλος της φυλής του τον θέλει να κατασπαράζει την καρδιά του πρώτου ελαφιού που σκότωσε, για να αποκτήσει ταχύτητα και αντοχή στο κυνήγι.
Για τα παιδικά του χρόνια δεν είναι και πολλά γνωστά, ξέρουμε όμως ότι πολέμησε καβάλα στο άλογό του από όταν μπόρεσε να ιππεύσει, κι αυτό γιατί οι Απάτσι της περιοχής δεν κινδύνευαν μόνο από τους Μεξικανούς, αλλά και από τους ορκισμένους εχθρούς Ναβάχο και Κομάντσι.
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου