Ιστορίες ανθρώπων που αντιστάθηκαν για το περιβάλλον, την ισότητα, τη ζωή...
1. Οι «Επαγγελματίες»: Αγγλία, Έξι Ακτιβιστές, Έτος 2007. Η συμφωνία μεταξύ της εταιρείας παραγωγής ενέργειας Kingsnorth και του γερμανικού ενεργειακού κολοσσού ΕΟΝ είχε κλείσει εδώ και καιρό με τις ευχές της βρετανικής κυβέρνησης και όλοι περίμεναν να αρχίσουν τα έργα. Οι Γερμανοί, ως εξπέρ στο θέμα του κάρβουνου, θα τους έχτιζαν ένα καινούργιο εργοστάσιο καλύτερο και μεγαλύτερο από το παλιό. Η υπάρχουσα καμινάδα του εργοστασίου έχει ύψος 220 μέτρα και αποτέλεσε τον «στόχο» των ακτιβιστών, που μπήκαν σαν κομάντο, αποφασισμένοι να σταματήσουν τη λειτουργία του τέρατος που εκλύει 20.000 τόνους CO2 ημερησίως στην ατμόσφαιρα. Με 50 κιλά βάρος στα σακίδια τους οι ακτιβιστές της Greenpeace πήγαν να «καταλάβουν» την καμινάδα.
Μπήκαν μέσα και μετά από αρκετές ώρες έφτασαν αναρρίχησης έφτασαν στην κορυφή. Εν τω μεταξύ το εργοστάσιο είχε σταματήσει ήδη τη λειτουργία του και αυτό ήταν κιόλας η πρώτη επιτυχία των ακτιβιστών. Αφού έφτασαν στην κορυφή, έδεσαν σχοινιά και σαν κομάντο άρχισαν να κατεβαίνουν τον τοίχο. Στη συνέχεια έγραψαν συνθήματα στην εξωτερική πλευρά της καμινάδας, τόσο μεγάλα που φαινόντουσαν από πολύ μακριά. Αν και δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν το έργο τους, γιατί είχε αρχίσει να νυχτώνει, κατάφεραν κάτι πολύ σημαντικό: όλη η Μεγάλη Βρετανία είχε πληροφορηθεί για αυτούς, τηλεοπτικά κανάλια και εφημερίδες πηγαινοερχόντουσαν στην περιοχή και την επόμενη μέρα ήταν σε όλα τα πρωτοσέλιδα. Οι ακτιβιστές κοιμήθηκαν το βράδυ πάνω στην καμινάδα σε πάνω από 200 μέτρα ύψος και την επόμενη μέρα το πρωί άρχισε η κατάβαση. Στο έδαφος τους περίμενε πλήθος ενθουσιασμένου κόσμου και φυσικά και η αστυνομία που τους συνέλαβε. Μηνύσεις είχαν γίνει ήδη εις βάρος τους, αλλά αυτό δεν τους πτοούσε, είχαν καταφέρει το στόχο τους και ήταν χαρούμενοι. Την 1η Σεπτεμβρίου 2008 ξεκίνησε η «Δίκη των 6». Στην απολογία τους παρέθεσαν στο δικαστήριο τα κίνητρά τους και εξήγησαν στον πρόεδρο τη ζημιά που κάνει η καύση του άνθρακα στο περιβάλλον (αυτό που κάνει η ΔΕΗ τόσο απροκάλυπτα τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα). Μίλησαν με το χέρι στην καρδιά, αναφέρθηκαν στα περιβαλλοντικά προβλήματα του πλανήτη και είπαν πως ότι έκαναν ήταν για το καλό του πλανήτη και της ανθρωπότητας. Η απόφαση του δικαστηρίου έπεσε την επόμενη μέρα σαν καταπέλτης στη συντηρητική Αγγλία: Αθώοι! Ξεφώνησε ο πρόεδρος στο τέλος της δίκης. Η απόφαση αυτή σηματοδότησε και μια νέα εποχή στην κλιματολογική πολιτική της χώρας αυτής. Φαίνεται πως το κάρβουνο τελειώνει ως καύσιμη ύλη στα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας, κ.κ. της ΔΕΗ. Η ιστορία είχε αίσιο τέλος και η κατασκευή του καινούργιου εργοστασίου ματαιώθηκε και αυτό ήταν πραγματικά μια νίκη -έστω μικρή- για το παγκόσμιο περιβάλλον. Μια νίκη που την προκάλεσαν οι 6 ακτιβιστές που θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους, κρεμάστηκαν στα 220 μέτρα στην κορυφή της καμινάδας, τραβώντας όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους. Αντίσταση για το περιβάλλον!
2. Αυτομετακινούμενη Αλέα (Green City), Γερμανία. Η Green City υπάρχει ως οργανισμός από το 1991 στο Μόναχο και η δραστηριότητά της είναι η εξής: σε γειτονίες που έχουν ελάχιστο πράσινο, κατόπιν συνεννόησης με τους κατοίκους της περιοχής, τοποθετούν δέντρα χωρίς αρχικά να τα φυτεύουν στους δρόμους. Τα δέντρα αυτά μένουν εκεί για καιρό και πολλές φορές αντικαθιστώνται από άλλα που τα φυτεύει κανονικά ο δήμος. Με τον τρόπο αυτό ο οργανισμός κατάφερε να φυτευτούν 150 δέντρα το 2009 στο Μόναχο, σε περιοχές που το πράσινο ήταν λιγοστό. Αντίσταση στο τσιμέντο!
3. «Εμείς Είμαστε η Κυκλοφορία!» (Critical Mass), San Francisco, ΗΠΑ. Τι θα γινόταν αν δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες ποδηλάτες συναντηθούν κάπου «τυχαία» και κάνουν όλοι μαζί μια βόλτα στην πόλη; Η ιδέα αυτή γεννήθηκε στο San Francisco το 1992 και έκτοτε έχει αγκαλιάσει πολλές πόλεις ανά τον κόσμο, οι οποίες πάντα ημέρα Παρασκευή, μεταμορφώνονται. Το σλόγκαν των ανθρώπων που συμμετέχουν είναι: «Δεν εμποδίζουμε την κυκλοφορία, εμείς είμαστε η κυκλοφορία!». Στην Ευρώπη η «κρίσιμη μάζα» έχει την καλύτερή της δύο φορές τον χρόνο στη Βουδαπέστη, όπου το 2009 μαζεύτηκαν για βόλτα στην πόλη 80.000 ποδηλάτες! Αντίσταση στο κυκλοφοριακό.
4. Project Uniform, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ. Η Sheena Matheiken, Ινδή που ζει στη Νέα Υόρκη, φοράει για έναν ολόκληρο χρόνο το ίδιο φόρεμα, για να αντισταθεί στις τάσεις της μόδας και να αποδείξει πως γίνεται και έτσι. Ενώ άλλες γυναίκες στέκονται καθημερινά μπροστά στη γεμάτη με ρούχα ντουλάπα τους και δεν ξέρουν τι να φορέσουν, η Sheena δεν έχει τέτοιου είδους προβλήματα. Φορά τη Uniform (στολή), όπως την ονομάζει, που είναι στην ουσία ένα φόρεμα με διάφορα αξεσουάρ πάνω του που τα φτιάχνει η ίδια. Τα χρήματα που θα έδινε για ρούχα τα μαζεύει και τα στέλνει σε φτωχά παιδιά στην χώρα της, την Ινδία. Αντίσταση στον καταναλωτισμό.
5. «Πεζο-όχημα», Αυστρία. «Αν κινείστε με αυτό το όχημα στην πόλη, τότε αυτομάτως βρίσκεστε σε μποτιλιάρισμα!». Έτσι εξηγεί ο εφευρέτης το «πεζο-όχημά» του, ο κ. Hermann Knoflacher, 69χρονος καθηγητής συγκοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο της Βιέννης. Το όχημά του αποτελείται από ένα ξύλινο πλαίσιο, ταινίες και ιμάντες για να το «φορέσεις» και στον δρόμο καταλαμβάνει περίπου τον ίδιο χώρο με ένα μεσαίο αυτοκίνητο. Με το όχημα αυτό ο πεζός διεκδικεί τον ίδιο χώρο στην πόλη όσο ένας οδηγός αυτοκινήτου. Το όχημα του καθηγητή είναι όμως πιο πρακτικό από ένα κανονικό Ι.Χ. εφόσον παρκάρει με το πλάι, δεν έχει πόρτες και φυσικά δεν χρειάζεται βενζίνη. Αν και στις ευρωπαϊκές πόλεις το «πεζο-όχημα» είναι σπάνιο είδος, σε συλλαλητήρια το συναντά κανείς όλο και πιο συχνά. Αντίσταση στα αυτοκίνητα.
6. Λυσιστράτη, Αριστοφάνης, 411 π.Χ. Αρχαία Ελλάδα. Η πρώτη ακτιβίστρια για την ειρήνη είναι μάλλον η Λυσιστράτη του Αριστοφάνη. Είμαστε στην αρχαία Ελλάδα, όπου εδώ και 20 χρόνια εκτυλίσσεται ο Πελοποννησιακός Πόλεμος και το τέλος του δεν διαφαίνεται. Οι γυναίκες της Αθήνας και της Σπάρτης συναντιούνται κάτω από την Ακρόπολη και ορκίζονται να σταματήσουν αυτόν τον πόλεμο. Καταλαμβάνουν την Ακρόπολη, μιας και στο εσωτερικό της υπάρχει όλος ο θησαυρός των Αθηνών. Η άλλη απόφαση που παίρνουν είναι να απέχουν από τα «συζυγικά» τους καθήκοντα, κάτι που «στοιχίζει» ακριβά στο αντρικό φύλο. Μετά από πολλές δυσκολίες η Λυσιστράτη (αυτή που «έλυσε» τον στρατό) και η παρέα της καταφέρνουν το αδιανόητο: ο πόλεμος σταματά και η ειρήνη επανέρχεται στην αρχαία Ελλάδα. Αντίσταση κατά του πολέμου.
7. Ισότητα των φύλων, Emeline Pankhurst, Αγγλία, έτος 1903. Γεννήθηκε στο Manchester το 1858. Στα 21 της παντρεύεται τον δικαστή Pankhurst και κάνουν μαζί πέντε παιδιά. Το 1903 ιδρύει το «Woman’s Social and Political Union». Ο αγώνας που κάνει είναι κυρίως για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών και δύο από τις κόρες της συμμετέχουν μαζί της ενεργά στο κίνημα. Ενώ στην αρχή διακρίνεται για τις ειρηνιστικές της μεθόδους, αργότερα καταφεύγει σε πιο ακραία μέσα: εμπρησμοί, βομβιστικές επιθέσεις, μάχες σώμα με σώμα με την αστυνομία, απεργίες πείνας και δίψας στη φυλακή κ.ά. Τελικά με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι γυναίκες στην Αγγλία αποκτούν δικαίωμα ψήφου εφόσον έχουν συμπληρώσει το 30ό έτος της ηλικίας τους. Το 1928, τη χρονιά που πέθανε η Pankhurst, το όριο των 30 κατέβηκε στα 21. Το σλόγκαν της ήταν: «Οι γυναίκες θα γίνουν πετυχημένες, όταν κανείς πια δεν θα εκπλήσσεται ότι είναι πετυχημένες!». Αντίσταση κατά του ανδροκρατούμενου κατεστημένου.
8. Καλωσόρισμα Προσφύγων (Save Me), Βερολίνο, 2008. Στον σιδηροδρομικό σταθμό του Βερολίνου τοποθετήθηκαν συμβολικά 5.000 σωσίβια στο έδαφος, ένα για κάθε Γερμανό ο οποίος συμφώνησε να αναλάβει ενεργά τη βοήθεια ενός πρόσφυγα. Οι άνθρωποι αυτοί γίνονται κάτι σαν «ανάδοχοι» των προσφύγων, με αποτέλεσμα οι πόλεις που ζουν οι «νονοί» να γίνονται πιο φιλικές για τους πρόσφυγες. Η καμπάνια αυτή λέγεται «Save Me» και φαίνεται να έχει επιτυχία στο έργο της. Αντίσταση κατά της προσφυγιάς.
9. Κατάδυση, Mohamed Nasheed, Μαλβίδες, 2009. Ο κύριος Nasheed, πρόεδρος της γνωστής νησιωτικής χώρας στον Ινδικό Ωκεανό, έχει προκαλέσει πολλές φορές στο παρελθόν θετικές εντυπώσεις για τις ενέργειές του για το περιβάλλον, μια και η χώρα του είναι από τις πρώτες που πλήγονται από την κλιματική αλλαγή, λόγω της ανόδου της στάθμης του νερού. Έτσι με 11 υπουργούς του καταδύθηκαν σε 5 μέτρα βάθος, όπου έλαβε χώρα μια «σύσκεψη» και υπέγραψαν ένα αίτημα προς τα Ηνωμένα Έθνη. Το αίτημα αυτό αποτελούσε μια παράκληση προς τις χώρες της Δύσης κυρίως, να σταματήσουν άμεσα τη ρύπανση του περιβάλλοντος. Ειδικότερα αναφερόταν στην έκλυση του CO2, που θεωρείται ο κύριος υπαίτιος για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Οι Μαλβίδες κινδυνεύουν να εξαφανιστούν μετά από 50 χρόνια περίπου κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Αντίσταση κατά της καταστροφής του περιβάλλοντος.
Απόσπασμα από το κείμενο του Αλέξη Αλαματίδη, 9 Ιστορίες Αντίστασης, που δημοσιεύθηκε στο ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΖΕΝΙΘ.
[Πηγή: www.doctv.gr]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου