Στο 78Ν, η ανεργία έχει ραντεβού με τις μαφιόζικες λογικές του ΟΑΣΘ

Το συμβάν που διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια μου με ελεγκτές του Ο.Α.Σ.Θ. τα ξημερώματα Κυριακής στις 30/11/2014, μέσα στο αστικό λεωφορείο, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, οδηγώντας με μεταξύ άλλων, στο να γράψω και αυτό εδώ το κείμενο θέλοντας να γνωστοποιήσω και να καταγγείλω το γεγονός. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Εδώ και ενάμιση μήνα έχω μετακομίσει από τον τόπο καταγωγής μου την Λέσβο, στην πόλη της Θεσσαλονίκης προς αναζήτηση δουλειάς. Μέχρι και την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες δεν έχω καταφέρει να βρω κάποια θέση εργασίας, σε οποιοδήποτε πόστο, παρά τις καθημερινές μου προσπάθειες, με αποτέλεσμα να συντηρούμαι με το όποιο κομπόδεμα είχα μαζέψει δουλεύοντας το καλοκαίρι ως λαντζιέρης, και ας σπούδασα εφαρμογές πληροφορικής. Μένοντας στα δυτικά της Θεσσαλονίκης αναγκαστικά χρησιμοποιώ το αστικό λεωφορείο για να έχω πρόσβαση στο κέντρο της πόλης. Για όσους δεν γνωρίζουν, στα αστικά λεωφορεία του Ο.Α.Σ.Θ. το κόστος μίας διαδρομής έχει φτάσει σήμερα να ισούται με ένα ευρώ, και 1,10 αν το κόψεις από το μηχάνημα εντός στο λεωφορείου.

Η πρώτη μου «εμπειρία» με ελεγκτές του Ο.Α.Σ.Θ. ήταν μία Παρασκευή βράδυ που κατευθυνόμουνα προς το κέντρο. Μόλις φτάνουμε στην στάση του Νέου Σιδηροδρομικού Σταθμού βλέπω να μπαίνει ένας τύπος από την μπροστά πόρτα και να μιλάει στον οδηγό. Λίγο μετά ξεκινάει τον έλεγχο και φτάνει και προς το μέρος που καθόμουνα.


-Το εισιτήριο σου, μου λέει.

Βγάζω από την τσέπη μου αυτό που είχα κόψει εντός του λεωφορείου μόλις είχα μπει και του το δείχνω.

-Έκοψες των 1,10  ενώ στο νυχτερινό δρομολόγιο η μία διαδρομή κοστίζει 2 ευρώ.

-2 ευρώ; Τον ρωτάω χωρίς να το γνωρίζω όντας νέος στην πόλη αλλά και μένοντας παράλληλα άναυδος από το υπερβολικό κόστος του.

-Ναι, πήγαινε κόψε άλλο ένα του ενός ευρώ γιατί αλλιώς θα σε γράψω, μου απαντά με αυστηρό ύφος.

Καθώς γυρνάω δεξιά για να πλησιάσω προς το μηχάνημα, νευριασμένος από την τιμή του εισιτηρίου αλλά και από την συμπεριφορά του ελεγκτή, μένω για δεύτερη φορά άναυδος μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα!

Παράλληλα με αυτόν που με είχε ελέγξει, είχανε επιβιβαστεί στο λεωφορείο άλλα 3 άτομα. Το άτομο που μπήκε από την δεύτερη πόρτα και το οποίο δεν είχα προσέξει πριν, είχε κάτσει δίπλα στο μηχάνημα που μόλις κατευθυνόμουν, και έχοντας απλώσει το χέρι του από πάνω του ήταν λες και το είχε στην κυριολεξία σκεπάσει.

Ήταν ένας τύπος από αυτούς που λέμε «ντουλάπα», πολύ παχύς και ψηλός. Το κάτω μέρος της κοιλιάς του προεξείχε αρκετά, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατο να το καλύψει η μπλούζα. Μαυροφορεμένος και χωρίς κάποια στολή με διακριτικά σεκιούριτι, έλεγες πως αποκλείεται να πρόκειται για εργαζόμενο του Ο.Α.Σ.Θ., παρά μόνο για μπράβο που θα βρεις στο πιο επικίνδυνο νυχτερινό μαγαζί της πόλης.

Ο τύπος αυτός λοιπόν, του οποίου η κορμοστασιά σε συνδυασμό με την εξωτερική του εμφάνιση σου καθιστούσαν πολύ δύσκολο να τον ξεχάσεις, είχε καρφώσει τα μάτια του πάνω μου, όσο εγώ προσπαθούσα να παραμείνω ήρεμος και να καταλάβω τι συμβαίνει. Μόλις έκοψα το εισιτήριο είχανε έρθει και οι άλλοι δύο από τους οποίους ο ένας ήταν επίσης μαυροντυμένος όπως τον προηγούμενο και ο άλλος πιθανόν 2ος ελεγκτής. Φυσικά στο λεωφορείο δεν άκουγες το παραμικρό από οποιονδήποτε πολίτη ή παρέα, πάρα έβλεπες πως όλοι το μόνο που περίμεναν ήταν να φτάσουν στην στάση τους και να αποβιβαστούν.

Μόλις κατέβηκα μου πήρε αρκετή ώρα να κάνω το μυαλό μου να ξεχαστεί μετά από αυτό που βίωσα. Τι συμβαίνει εδώ, σκεφτόμουν. Πάει στο καλό οι ελεγκτές αλλά οι μπράβοι τι ρόλο βαράγανε και τι συμβαίνει σε αυτή την πόλη όταν σε πιάσουν οι συγκεκριμένοι χωρίς εισιτήριο; Πως είναι δυνατόν να κοστίζει 2 ευρώ μία απλή διαδρομή και πως θα μπορώ να παίρνω το νυχτερινό το βράδυ όταν ακόμη δεν έχω βρει δουλειά και άρα δεν θα διαθέτω την οικονομική δυνατότητα για πολύ ακόμη να πληρώνω καθημερινά 4-5 ευρώ μόνο για μετακινήσεις;

Από εκείνη την ημέρα και μέχρι το σκηνικό της Κυριακής που θέλω να περιγράψω, το συγκεκριμένο «τιμ» το πέτυχα άλλες 3-4 φορές κυρίως μέσα στο νυχτερινό δρομολόγιο. Την προτελευταία φορά μάλιστα ενώ γυρνούσα σπίτι με το 78Ν, καθόμουν κοντά στον οδηγό και παρατηρώντας ότι το λεωφορείο δεν ξεκινούσε για κάποιο λόγο, γυρίζω πίσω και βλέπω από το πίσω μέρος του λεωφορείου να αποβιβάζονται 6 άτομα μεταξύ των οποίων και οι μπράβοι που περιγράφω παραπάνω μαζί με ένα ζευγαράκι το οποίο ζήτημα είναι αν θα ήταν 20-22 χρονών. Το μόνο που πρόλαβα να δω ήταν οι έξι να κάθονται κυκλικά έχοντας στην μέση το ζευγάρι με τα νέα παιδιά.

Και φτάνουμε στο προχτεσινό Σάββατο βράδυ με ξημερώματα Κυριακής. Γύρω στις 5 παρά εγώ με 2 φίλους μου, την Ν. και τον Θ. περιμένουμε το 78Ν για να πάμε σπίτι. Επιβιβαζόμαστε και όπως είναι λογικό για κάθε ξημερώματα Κυριακής βλέπουμε ότι το λεωφορείο έχει αρκετό κόσμο που απαρτίζεται σχεδόν μόνο από νέους και νέες. Φοιτητές, παιδιά λυκείου, ή νέους άνεργους σαν εμένα και τους δύο φίλους μου. Δύο στάσεις μετά βλέπω ότι από την Τρίτη πόρτα μπαίνει ένας άντρας με διακριτικά σεκιούριτι. Και ακολουθεί πάλι το γνωστό σκηνικό με το λεωφορείο να «γεμίζει» από ανθρώπους «ντουλάπες» και ελεγκτές. Αρχίζουν τον έλεγχο και πιάνουν μία κοπέλα μεταξύ 3ης και 4ης πόρτας στο πίσω μέρος να μην έχει εισιτήριο.

Και ξεκινάνε οι εξής διάλογοι δευτερόλεπτα πριν φτάσουμε στην επόμενη στάση:

- Δεν έχεις εισιτήριο.

- Σε παρακαλώ άσε με να χτυπήσω από το μηχάνημα ένα γιατί πρέπει να κατέβω εδώ, του απαντάει η κοπέλα.

-Δεν μπορείς να κατέβεις γιατί πρέπει να σε γράψω. Της απαντάει κάνοντας παράλληλα  νόημα στους άλλους.

Αμέσως μαζεύονται όλοι τους μπράβοι, σεκιουριτάδες, και οι δύο ελεγκτές γύρω της με τους πρώτους και τους δεύτερους να κλείνουν τον διάδρομο που οδηγεί στην πίσω και μπροστά πόρτα εγκλωβίζοντας στην ουσία την κοπέλα. Αμέσως χωρίς να το σκεφτούμε θέλοντας να την βοηθήσουμε πλησιάζουμε προς το μέρος τους και βλέπουμε μία κοπελίτσα γύρω στα 20 κοντούλα και αδύνατη να είναι στο κέντρο και 6 άτομα, από τα οποία μάλιστα τα 4 να έχουν την τριπλάσια σωματική διάπλαση από εκείνη, να στέκουν από πάνω της. Το λεωφορείο φτάνει στην στάση.

-Κοπέλα: Αφήστε με, πρέπει να κατέβω σε αυτή την στάση.

-Ελεγκτής: Δεν μπορείς να φύγεις αν δεν μου δώσεις τα στοιχεία σου για να κόψω το πρόστιμο.

Σε εκείνη την φάση επεμβαίνω εγώ και η φίλη μου φωνάζοντας στον ελεγκτή:

-Άφησε την κοπέλα να φύγει, δεν έχεις το δικαίωμα να την κρατάς με το ζόρι, του φωνάζω.

Αμέσως έρχεται ο άλλος ελεγκτής προς το μέρος μας.

-Τα εισιτήρια σας, μας λέει.

Καθώς του τα δείχνουμε οι πόρτες έχουν ανοίξει ο κόσμος έχει κατέβει και η κοπέλα λέει όλο και πιο δυνατά:

-Αυτή είναι η στάση που πρέπει να κατέβω αφήστε με να κατέβω.

-Οδηγέ κλείσε τις πόρτες, φωνάζει ο ένας σεκιουριτάς.

-Αυτό που κάνετε είναι παράνομο, του φωνάζει η φίλη μου καθώς παράλληλα εγώ ζητάω να μάθω τα στοιχεία του ελεγκτή.

-Άσε μας ρε φίλε, μόνο τα και καλά δικαιώματα σας ξέρετε, γυρίζει και μας απαντάει ο ένας σεκιουριτάς.

-Τι εννοείς; Και εισιτήρια έχουμε και τα δικαιώματα μας ξέρουμε. Δεν έχετε κανένα δικαίωμα να κάνετε αυτό που κάνετε στην κοπέλα, του απαντάμε.

Στο μεταξύ ο ελεγκτής έχει ξεκινήσει να γράφει τα στοιχεία της κοπέλας η οποία όσο περνάει η ώρα δείχνει όλο και πιο συγχυσμένη. Παράλληλα έχουμε φτάσει στην επόμενη στάση.

-Μην ανοίξεις πίσω, φωνάζει ο ένας σεκιουριτάς στον οδηγό.

-Ελεγκτής: Το όνομα σου;

-Κοπέλα:..., τώρα μπορώ να φύγω;

-Ελεγκτής: Το επίθετο σου;

-Κοπέλα:..., εντάξει τώρα μπορώ να φύγω;

-Ελεγκτής:...,το τηλέφωνο σου;

-Κοπέλα:…, εντάξει τώρα; Λοιπόν ανοίξτε τις πόρτες θέλω να φύγω φωνάζει η κοπέλα όλο και πιο δυνατά καθώς βλέπει πως το λεωφορείο συνεχίζει.

-Ελεγκτής: Μισό λεπτό, της κάνει. Βγάζει το κινητό του και με απόκρυψη παίρνει το νούμερο που έδωσε η κοπέλα για να επαληθεύσει.

-Ανοίξτε την πόρτα να κατέβει η κοπέλα, φωνάζει ένα παιδί.

-Βλέπεις καμιά στάση εδώ μπροστά για να ανοίξει ο οδηγός; Του απαντάει με υφάκι ένας από τους σεκιούριτι.

Και εκείνη την ώρα η κοπέλα οριακά σε κατάσταση λίγο πριν πάθει σοκ φωνάζει με όλη της την δύναμη.

-Ανοίξτε την πόρτα τώρα θέλω να βγω έξω, ανοίξτε μου την πόρτα ΤΩΡΑ!

-Οδηγέ άνοιξε πίσω, φωνάζει ο ίδιος σεκιουριτάς δείχνοντας αμήχανος από το μένος της κοπέλας.

4-5 στάσεις μετά και λίγο πριν κατέβουμε ακούμε τον έναν ελεγκτή χαμηλόφωνα να λέει στον άλλο που έγραψε την κοπέλα:

-Μ… κάναμε!

-Γιατί ρε, και τι έγινε;

-Ε και συ ας την άφηνες όταν φώναζε.

-Όχι εντάξει όλα καλά ρε.

Φτάσαμε σπίτι και οι 3 νευριασμένοι από το συμβάν συζητώντας. Το βράδυ από την ένταση του γεγονότος κανένας δεν κοιμήθηκε παρά μόνο όταν είχε κατά πολύ ξημερώσει και όλοι σκεπτόμασταν πάνω κάτω στο ίδιο μήκος κύματος.

Μία ολόκληρη γενιά σπουδαγμένη ή και όχι, άνεργη να παλεύει όλη μέρα για μία ριμάδα θέση εργασίας ξέροντας παράλληλα ότι ακόμη και αν την βρεις, τα εργασιακά σου δικαιώματα θα καταπατώνται στο σύνολο τους. Και σαν δεν φτάνει όλο αυτό να φοβάσαι να χρησιμοποιήσεις το λεωφορείο για να πας σπίτι σου. Όλοι αυτοί την γενιά μας την πάνε για αφανισμό αν δεν σηκώσουμε κεφάλι. Για τον Ο.Α.Σ.Θ. κάτι πρέπει να κάνουμε…

* Ο Στέλιος Κόβρας είναι 24 ετών, άνεργος

πηγη