Οι Κακό Συναπάντημα επιστρέφουν δισκογραφικά και μας παρουσιάζουν ίσως το πιο ώριμο και μεστό album της μέχρι τώρα δισκογραφίας τους. Το “Children” είναι self financed και έρχεται 2 χρόνια μετά το “Pressureality” δίνοντας ένα ακόμα εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Το “Children” παντρεύει στα εσωτερικά του reggae και dub άλλοτε με αγγλικό άλλοτε με ελληνικό αλλά πάντοτε με τον γνωστό χιουμοριστικό – ειρωνικό στίχο που δεν μασάει και τα λέει χύμα. Άλλωστε αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό αυτή της μπάντας, ο άμεσος in-your-face τρόπος να σου πουν αυτό που θέλουν. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στις Σέρρες και η παραγωγή του album ακούγεται πιο προσεγμένη από τις προηγούμενες κυκλοφορίες. Μάλιστα είναι τόσο καλά εμπλουτισμένη με samples και τόσο καθαρή που ξεχνάς ότι ακούς μπάντα. Αν εξαιρέσει κάποιος το λίγο αδιάφορο εισαγωγικό “Δίχως Βιτρίνα” όλα τα υπόλοιπα κομμάτια πιάνουν υψηλή απόδοση και όσο προχωράμε ο δίσκος ανεβάζει ρυθμούς.
Περνάμε στο “Ζόμπι” που σφύζει από καυστικότητα και μετέπειτα στο ομώνυμο κομμάτι “Children” το οποίο είναι και ένα από τα hit του δίσκου, με ένα σκαλωματικό refrain που σου καρφώνεται στο μυαλό. Στο “Radio Rally Rasta” μπορούμε να αντιληφθούμε εύκολα τη δουλειά που έγινε στο background με πολλά όμορφα ηλεκτρονικά στοιχεία και samples και από τη μέση και μετά το κομμάτι dubίζει ευχάριστα.
Η επόμενη κορυφαία στιγμή του δίσκου είναι χαλαρά το “Ντοκιμαντέρς“, έξυπνος στίχος με μεγάλες δόσεις αλήθειας και αρκετά ταξιδιάρικο μουσικά. Το “Τρέχα“, “τρέχει” και γεμίζει instrumental το δίσκο δημιουργώντας γέφυρα για το τέρμα γλαφυρό “Σαγιονάρα Tonight” του οποίου ο στίχος απευθύνεται στους απανταχού Έλληνες με άπειρες δόσεις ειρωνείας.
Στο “The Same Land” παρακολουθούμε την εξέλιξη μιας διεθνής ιστορίας για την ενότητα που με humor σε ταξιδεύει στιχουργικά σε διάφορες χώρες του κόσμου όπως Zambia, Ghana, Mexico, Korea κ.α. . Το κομμάτι έχει μία αισθητική καραϊβικής και θα μπορούσε άνετα να αποτελεί το soundtrack μιας καλοκαιρινής εξόρμησης στις παραλίες.
Συνεχίζοντας και πλησιάζοντας στο τέλος του album, συναντάμε το αφυπνιστικό “Κομήτης” το οποίο κατά την άποψη μου είναι αρκετά συναυλιακό διότι έχει μια live αισθητική. Το “Iron Man” αλλά και το “Iron Dub” το οποίο είναι η dub εκδοχή του πρώτου κλείνουν το δίσκο και σε αφήνουν με ένα χαμόγελο.
Κλείνοντας θα έλεγα ότι το “Children” είναι ένα άκρως καλοκαιρινό δισκάκι το οποίο θα κάνει καιρό να ξεκολλήσει απο το player σας, διότι όταν τελειώνεις την ακρόαση νιώθεις γεμάτος από όμορφες reggae/dub μελωδίες συνοδευόμενες από καυστικό στίχο.
Η αλήθεια είναι ότι με το ομώνυμο “Κακό Συναπάντημα” του 2008 έκαναν μια εντυπωσιακή αρχή, στο “Pressureality” έδειξαν ότι ψάχνονται μουσικά ώστε να βρουν αυτό που λέμε μουσική ταυτότητα. Στο “Children” νομίζω ότι τα κατάφεραν, καταστάλαξαν και βρήκαν την ταυτότητα τους και τον ήχο που τους χαρακτηρίζει και έτσι μας παρέδωσαν τη πιο προσεγμένη δουλειά τους μέχρι τώρα. Προσωπική ευχή είναι να υπάρχουν κι άλλες τέτοιες κυκλοφορίες στον Ελληνικό χώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου