Δεν θα κόψετε την αλυσίδα

Ένας Ισπανός πυροσβέστης στη Λα Κορούνια αποφάσισε να αρνηθεί να εκτελέσει εντολή της δικαστικής επιτροπής και να κόψει την αλυσίδα από την πόρτα της ηλικιωμένης Aurelia King.

 Η 85χρονη Aurelia ζούσε επί 30 χρόνια σε ένα παλιό και μικρό διαμέρισμα της οδού Padre Feijoo της Λα Κορούνια, ενδεικτικό του διαμερίσματος είναι το ενοίκιο των 126 ευρώ που πλήρωνε. Αρκετά χρήματα αφού παρόλαυτα το μοναδικό εισόδημα της είναι η μηνιαία σύνταξη των 356 ευρώ.

Aπό νωρίς έξω από το σπίτι της ηλικιωμένης συγκεντρώθηκαν 200 ακτιβιστές της οργάνωσης ”Άτομα που πάσχουν από υποθήκες”, μέλη του κινήματος ”Σταματήστε Τις Εξώσεις” αλλά και οι γείτονες τοποθετώντας αλυσίδα ασφαλείας στην πόρτα της προκειμένου να μην μπορέσουν να μπούνε οι δικαστικοί. Όταν οι δικαστικοί έφτασαν στο σπίτι και αντίκρισαν το συγκεντρωμένο κόσμο έφυγαν αναφέροντας ότι η έξωση αναβάλλεται. Μία ώρα μετά η δικαστική επιτροπή επιστρέφει όμως αυτή τη φορά με αστυνομικές δυνάμεις. Στη δεύτερη προσπάθεια τους βρίσκονται αντιμέτωποι με την αλυσίδα ασφαλείας στην πόρτα.

Έτσι κάλεσαν την πυροσβεστική να την κόψει με αλυσοπρίονο.
Όταν οι πυροσβέστες λοιπόν φτάνουν στο σημείο και ενημερώνονται γιατί ακριβώς πρόκειται ο ένας εξ’αυτών αρνείται και φεύγει. Σε ηχητικό ακούγεται η δικαστική επιτροπή που τον διατάζει να γυρίσει, ενώ ο πυροσβέστης τους αποκρίνεται ”Δεν ασχολούμαι με αυτό, δεν θα κόψετε την αλυσίδα”! Ο κόσμος που ήταν παρών έκπληκτος μόλις αντιλήφθηκε τι είχε συμβεί, άρχισε να ζητωκραυγάζει για τον πυροσβέστη. Ο πυροσβέστης παίρνει στα χέρια του ένα φυλλάδιο των διαδηλωτών και το σηκώνει κουνώντας το, εμψυχώνοντας ακόμη περισσότερο τους διαδηλωτές.

Ο πυροσβέστης απολύθηκε με διαδικασίες ρεκόρ, προκειμένου να συνετιστεί το υπόλοιπο προσωπικό.

«Δεν ασχολούμαι με αυτό, δεν θα κόψετε την αλυσίδα».

Έτσι αλλάζει ο κόσμος.

Έτσι και μόνο.

Ο κόσμος αλλάζει τη στιγμή που ακούς τ΄αρχίδια σου και μόνο,

κι αν αυτό ακούγεται σεξιστικό,

εννοώ τη στιγμή που ακούς την καρδιά σου και μόνο.

Τη στιγμή που παύεις να σκέφτεσαι συνέπειες και κυρώσεις.

Τη στιγμή που παύεις να σκέφτεσαι τι θα σου συμβεί αύριο.

Τη στιγμή που παύεις να σκέφτεσαι οτιδήποτε άλλο εκτός από το τώρα.

Τη στιγμή που υπάρχει ενώπιον σου μόνο ένα αίσθημα δικαίου,

που αν δεν το υπακούσεις θα νιώσεις ανθρωπάκι.

Τη στιγμή που αψηφάς το νόμο για χάρη της δικαιοσύνης.

Τη στιγμή που δεν γίνεσαι συνεργός τους στην εξαχρείωση.

Τη στιγμή που λες ως εδώ και όχι παραπέρα.

Τη στιγμή που τους δίνεις να καταλάβουν πως τους έχεις

και δεν σ’ έχουν.

Πως δεν μπορούν ποτέ να σ΄ έχουν.

Πως μερικές οριακές φορές

υπάρχει μόνο το σωστό και το λάθος

και καμία διαβάθμιση ανάμεσα.

Τη στιγμή που τους δείχνεις ότι είσαι άνθρωπος

που σκέφτεται ελεύθερα και όχι φοβισμένα,

που δρα γενναία και όχι υποταγμένα.

Τη στιγμή που υψώνεις την αξιοπρέπειά σου

απέναντι στην αναλγησία τους,

τότε αρχίζει να κερδίζεται κάτι,

που αποκλείεται στο τέλος να νικηθεί.

Δεν κερδίζει η κτηνωδία ιστορικά.

Η ανθρωπότητα μπροστά πήγαινε

και μπροστά θα συνεχίσει να πάει.

Δεν θα νικήσουν.

Θα νικήσουμε.

http://old-boy.blogspot.gr/2013/02/blog-post_22.html

http://aristeriparemvasi.wordpress.com/2013/02/23/%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%B1-%CE%BA%CF%8C%CF%88%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B4%CE%B1/#more-3660