Πεσκέσια

Σήμερα ήτανε μια υπέροχη μέρα.

Πολύ δουλειά, πολύς μόχθος μα και ανείπωτη ευχαρίστηση. Ευχαριστιέται κανείς μονάχα όταν νιώθει άνθρωπος. Και άνθρωπος νιώθει μονάχα όταν προσφέρει.

Σε ένα διάλειμμα από τη δουλειά, γέμισα σακούλες με μελιτζάνες, κουνουπίδια, ελιές, λάδι και σούμα και τα ‘στειλα σε συγγενείς και φίλους στην πόλη. Κυριακή βλέπετε, κι όλο και κάποιος έρχεται βόλτα στο χωριό, οπότε τον φορτώνεις και κάνει τον ταχυδρόμο, ντελίβερι το λένε στα νέα ελληνικά.

Κατόπιν γέμισα με λάδι μπουκάλια, από κείνα του νερού, και τα έκανα διανομή στο χωριό, σε γείτονες και γέροντες που δεν έχουν κότσια να δουλέψουν πια, αλλά και στον Θωμά που ‘χε το λιοχώραφο πριν από μένα και δικαιούται κάθε χρόνο να γεύεται το λαδάκι του, κι ας μην είναι πια δικό του. Εξάλλου ούτε δικό μου είναι, ούτε κανενός. Εμείς ανήκουμε στα λιόδεντρα κι όχι αυτά σε μας.


Και του χρόνου, να είστε καλά να ξανακάνετε λάδι, καλοφάγωτο με υγεία, έτσι μου λέγανε όλοι όσοι λάβαιναν τα πεσκέσια.

Κι όταν γύρισα στο σπίτι, νύχτα πια, πήρα μεγάλη χαρά σαν είδα τα προϊόντα μου αραδιασμένα σε φωτό στο φβ από μια φίλη που τα έλαβε στην πόλη. Κι ύστερα πήρα άλλη μια χαρά μεγάλη, όταν μια άλλη φίλη εξ Αθηνών, μάλλον εκ περιχώρων της Αθήνας, μου έστειλε με μέηλ μια φωτογραφία από την πρώτη σαλάτα που έφτιαξαν στο σπίτι τους με προϊόντα του κήπου τους! Άνθρωποι της πόλης, άνθρωποι που δουλεύουν όλη μέρα σε εταιρίες και γυρνούν στο σπίτι τους αργά το βράδυ, κι όμως κατάφεραν να βάλουν κήπο και θέλουν και σπόρους για να καλλιεργούν τα δικά τους λαχανικά.

Οι Έλληνες αλλάζουν. Αρχίζουν και δίνουν σημασία στα ταπεινά. Στη γη και στα πεσκέσια της. Μα επειδή καμιά χαρά δεν πάει μόνη της, έρχεται μια πίκρα στο τέλος να σκιάσει τη μέρα. Και δεν είναι άλλη από την μόνιμη πίκρα, η οποία πηγάζει απ’ την αίσθηση πως οι υπάλληλοι των τοκογλύφων που μας κυβερνούν, οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των δήθεν, δηλαδή του ξεπουλημένου, αντιπαραγωγικού και σιχαμερού κομματιού της νεοελληνικής κοινωνίας, δίνουν πεσκέσι την πατρίδα μας στις Αγορές και οδηγούν την Ελλάδα σε δρόμο δίχως επιστροφή.


Γιάννης Μακριδάκης

http://yiannismakridakis.gr/