Σκοτώνοντας -και πεθαίνοντας- για έναν Σκαραβαίο…

[Κείμενο που μας έστειλε ο φίλος tsaka_zulu]
Το 1938 ο Χίτλερ είχε ήδη σταθεροποιήσει την εξουσία του, είχε τσακίσει την αντιπολίτευση και τα εργατικά συνδικάτα κι είχε λύσει σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα της ανεργίας, στρατιωτικοποιώντας τη γερμανική οικονομία. Τη χρονιά εκείνη, για λόγους προπαγάνδας, υιοθέτησε την ιδέα του Δρος Φέρντιναντ Πόρσε για ένα φτηνό αυτοκίνητο, προσιτό στους εργαζόμενους. Η ναζιστική οργάνωση «Kraft durch Freude» (Δύναμη μέσω της Χαράς) διαφήμισε το σχετικό πρόγραμμα αποταμίευσης, υποσχόμενη πως μέσα σε τέσσερα χρόνια θα μπορούσε κανείς να αποκτήσει το «οικογενειακό» του αυτοκίνητο, μόνο με πέντε μάρκα την εβδομάδα. Την ίδια στιγμή τα στρατόπεδα συγκέντρωσης γέμιζαν με αντιφρονούντες και φυλετικά ακάθαρτους, κυρίως Εβραίους. Εκατοντάδες χιλιάδες γερμανικές οικογένειες συμμετείχαν στο πρόγραμμα Kdf-wagen, ενώ μία ολόκληρη πόλη, το Βόλφσμπουργκ, χτίστηκε για τους εργάτες που θα κατασκεύαζαν το «αυτοκίνητο του λαού», τον πασίγνωστο πλέον Σκαραβαίο…
…Επτά μόλις χρόνια αργότερα, το Βόλφσμπουργκ και ολόκληρη η Γερμανία είχε μεταβληθεί σε ερείπια. Ούτε ένας από τους εξήντα χιλιάδες νοικοκυραίους που συγκέντρωσαν τελικά το απαιτούμενο ποσό δεν πήρε το αυτοκίνητο, καθώς το εργοστάσιο στράφηκε αποκλειστικά στην πολεμική παραγωγή. Ορισμένοι από τους αφελείς που ονειρεύτηκαν εκδρομές στις απέραντες autobahn, πρόλαβαν πάντως να οδηγήσουν τη στρατιωτική έκδοση του Σκαραβαίου, λίγο πριν αφήσουν τα κόκαλά τους στα χιόνια της Ρωσίας, τις ερήμους της Λιβύης ή το γκρεμισμένο Βερολίνο…

                                         
















1939-Αφίσα του προγράμματος για το «αυτοκίνητο του λαού» / 1945-Διάτρητος σκαραβαίος στο ερειπωμένο Βερολίνο.




Πολύ πριν καταγραφούν τα καταθλιπτικά ποσοστά που σημείωσε η «Χρυσή Αυγή» στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, οι διάφορες συλλογικότητες της αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για την εξάπλωση των φασιστικών και ρατσιστικών αντιλήψεων στην ελληνική κοινωνία. Η συζήτηση που έχει ανοίξει για το θέμα είναι εξαιρετικά πλούσια και το πλήθος των ιστορικών στοιχείων που επιστρατεύονται για την ανάδειξη της εγκληματικής δράσης του διεθνούς και εγχώριου φασισμού είναι εντυπωσιακό. Ωστόσο, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η όλη προσπάθεια είναι μέχρι τώρα ανεπιτυχής.
Φαίνεται πως ούτε η καταδίκη του τυφλού μίσους και της περιφρόνησης της ανθρώπινης ζωής που επιδεικνύουν πλέον σχεδόν καθημερινά τα τάγματα εφόδου της «Χ.Α.» ούτε η υπενθύμιση των ολοκαυτωμάτων και της ναζιστικής θηριωδίας μπορεί να ανακόψει την εξάπλωση της πανούκλας που έναν – έναν μολύνει τους διπλανούς μας στη γειτονιά, το σχολείο, τη δουλειά. Είναι απλό: σε μια κοινωνία που διαλύεται από την ανεργία, τη φτώχεια και την έλλειψη προοπτικής για το μέλλον, είναι πολύ εύκολο να στοχοποιηθεί ως υπαίτιος όλων των δεινών ο μετανάστης. Ιδιαίτερα όταν το σύστημα καταβάλλει τόσες και τόσες προσπάθειες για να συγκαλύψει τις πραγματικές αιτίες των δεινών του κοσμάκη…
Ο άνθρωπος είναι θηρίο φοβερό και τρομερό. Οι χειρότερες παραλλαγές του είναι ο μικροαστός κι ο εργάτης που τον έμαθαν να σκέφτεται σαν μικροαστός. Δεν είναι μόνο οι χιλιάδες ψηφοφόροι της «Χ.Α.» – πολύ περισσότεροι συμπολίτες μας δεν θα δίσταζαν ούτε στιγμή να στείλουν στην πυρά τον Πακιστανό του φαναριού σε περίπτωση που στην άλλη άκρη της ζυγαριάς έμπαινε η δουλειά τους, ο μισθός τους, το αυτοκίνητο τους ή οι σπουδές του παιδιού τους. Και το ίδιο θα έκαναν αν στη θέση του Πακιστανού έμπαινε ο συνάδελφος ή ο γείτονάς τους, ο αριστερός ή ο αναρχικός, ο ομοφυλόφιλος ή η Παναγία η Βρεφοκρατούσα… Ο «εαυτούλης» και το «συμφέρον του», αποτελεί πάντα την απάντηση, αδιάφορο αν το εκάστοτε δίλημμα τίθεται με πραγματικούς ή με φαντασιακούς όρους. Κι εδώ δεν χωράνε ντροπές, σου λένε, είναι θέμα επιβίωσης. Απέναντι στη λογική αυτή δεν μπορεί κανείς να αντιτάξει ηθικά επιχειρήματα. Λογική του κ… θα μου πείτε, άλλα περίπου αυτό λένε κι όσοι τελικά την ενστερνίζονται: «Φύλαξε τον κ… σου, κι άσε τους άλλους να φυλάξουν το δικό τους».
Έχω την αίσθηση όμως πως ακριβώς στο σημείο αυτό θα πρέπει να εστιάσουμε. Ο φασισμός, που μέσα από την εξόντωση του «άλλου» ευαγγελίζεται τη σωτηρία και την προκοπή των μικροαστών, είναι τελικά αυτός που θα οδηγήσει τον «εαυτούλη» στην πτώση, την ταπείνωση και τη συντριβή. Όχι στην περίπτωση που θα πάνε τα πράγματα στραβά, αλλά σε κάθε περίπτωση, καθώς από την αρχή οι φασίστες τάσσονται με το μέρος του συστήματος, με το μέρος των δυνάμεων της εκμετάλλευσης. Και για τις δυνάμεις αυτές δεν μετράει η οικογένεια, τα παιδιά, η ευημερία κι η ασφάλεια του καθενός μας. Τα «λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες» είναι εδώ για να φροντίζουν για το κέρδος του αφεντικού, όπως εξάλλου κάνει κάθε μπράβος που τιμά το ψωμί του, χωρίς να νοιάζονται για τις παράπλευρες απώλειες. Απλά σκεφτείτε τι θα γίνει τη στιγμή που υπό την απειλή των δολοφονιών οι μετανάστες (αυτονόητα) θα αναγκαστούν να οργανωθούν σε ένοπλες συμμορίες, στα πρότυπα των γκέτο των αμερικάνικών μεγαλουπόλεων. Ή φανταστείτε τι θα συμβεί στα Βαλκάνια και το Αιγαίο στην -διόλου απίθανη πλέον- περίπτωση που ο σοφός ελληνικός λαός θα στείλει με την ψήφο του τον Καιάδα στο Υπουργείο Εξωτερικών…
Αν και γίνεται πολύς λόγος για την αναγκαιότητα της βίαιης αντιπαράθεσης του κινήματος με τους νεοναζί, δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο είναι ή ήταν ποτέ πραγματικά ρεαλιστικό, καθώς οι φασίστες στη χώρα μας συνεχώς απολάμβαναν της πλήρους προστασίας των μηχανισμών του κράτους και μάλιστα είναι φανερό πως πολλές φορές λειτουργούν σε συνεργασία με αυτούς. Αποδεικνύεται πάντως πως για να αντιμετωπιστεί η φασιστική απειλή δεν αρκούν οι ιστορίες και τα λόγια, αλλά χρειάζονται πράξεις. Στους καιρούς της απελπισίας και της απομόνωσης, των ματαιωμένων προσδοκιών, της οργής και του φόβου, έχουμε όλοι ανάγκη από δείγματα έμπρακτης αλληλεγγύης στη δουλειά, το δρόμο και τη γειτονιά. Χρειάζονται οργανωμένες κινήσεις, με διάρκεια και βάθος, που να απαντούν με υλικό τρόπο στην ανεργία, την ανέχεια και την πείνα και που να δείχνουν πως μπορεί να υπάρξει μια άλλη, συλλογική απάντηση στην κρίση.

ΥΓ. Ο Φέρντιναντ Πόρσε κατά τη διάρκεια του πολέμου ασχολήθηκε (μάλλον ανεπιτυχώς) με το σχεδιασμό αρμάτων μάχης. Μετά τον πόλεμο αποφάσισε πως είναι καλύτερα να κατασκευάζει supercars για προνομιούχους… Οι γερμανοί εργαζόμενοι τελικά απέκτησαν το Ι.Χ. τους όταν η αστική τους τάξη στηριγμένη στην υπερεκμετάλλευση των εργατών του νότου αποφάσισε να τους παραχωρήσει ένα μικρό μέρος από τα κέρδη της. Στη συνέχεια οι εργάτες του νότου απέκτησαν κι αυτοί Ι.Χ., με γερμανικές ή ελληνικές πινακίδες. Τα αντάλλαξαν με καταλυτικά όταν οι μετανάστες ήρθαν για να εργασθούν κατά χιλιάδες στη χώρα μας. Τώρα οι ντόπιοι φοβούνται πως θα τους τα πάρουν οι τράπεζες και κατηγορούν τους Πακιστανούς που στήνονται στα φανάρια για να τους καθαρίσουν τα παρμπρίζ. Οι μετανάστες πάλι ονειρεύονται τη στιγμή που θα έχουν το δικό τους σπίτι, ίσως και το δικό τους αυτοκίνητο…Ας μην πουν τίποτε άλλο οι δάσκαλοι και καθηγητές για το φασισμό και τον πόλεμο στα παιδιά, όπως κι αν τα φωνάζουν, απ’ όπου κι αν κατάγονται. Ας τους πουν μόνο να μη σκοτώσουν – και να μην πεθάνουν – για έναν Σκαραβαίο. Αρκεί…

http://parallhlografos.wordpress.com/2012/06/26/%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B5%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CE%BD/